คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Part 0
Part 0
ภาพที่เขามองเห็น คือชายหนุ่มกำลังวิ่งอยู่ท่ามกลางทุ่งหญ้าเขียวขจีและขึ้นเนินไปใต้ต้นไม้ใหญ่ โดยมีเด็กน้อยคนหนึ่งเดินตามไปด้วย
“นี่..จะวิ่งไปถึงไหนครับ!ผมเหนื่อยเป็นนะคร้าบ~ แฮ่ก แฮ่ก”
“ฉันกะจะวิ่งข้ามเขาเอาให้นายหลงกลางป่าอ่ะ เสียดาย นายมันตาไว”ชายหนุ่มผมสีเงินเอ่ย
“แต่คุณควรจะห่วงคนสุขภาพไม่แข็งแรงอย่างผมหน่อยนะครับ!!”
“ฮะๆ เอาน่าอย่าโวยวายซี่..ที่มาบ่นอย่างนี้แสดงว่าน้อยใจรึไงที่ตัวเองเกิดมาปวกเปียกน่ะ”
“กะ..ก็มันช่วยไม่ได้นี่นา ผมไม่อยากเกิดมาเป็นแบบนี้เลยอ่ะ แต่สุดท้ายยังไงมันก็คือความจริงอยู่ดี ผมไม่ชอบมันเลยฮะ เวลาทำอะไรก็ไม่สะดวกเลย แถมเหนื่อยง่ายด้วย”
ชายหนุ่มมองเด็กน้อยที่ตอนนี้หน้าซีดตรงหน้าก่อนจะโพล่งขึ้นมา..
“นายจะหน้ามืดเหรอ!งั้นนอนพักก่อนละกัน”
เด็กน้อยนอนลงเพื่อพักผ่อน ในขณะที่ดวงตาของเด็กน้อยกำลังจะปิดลง
“ไม่มีใครเลือกเกิดได้หรอกนะ นายต้องยอมรับในสิ่งที่นายเป็น..นั่นแหล่ะ ดีที่สุด”
“อืม...ผมก็คิดว่างั้น ถ้าถึงตอนที่ผมล้มลงคุณก็จะมาคอยพยุงผมแบบนี้ใช่มั้ยฮะ!”
“.....อื้ม แน่นอน”
“งั้นก็ดีแล้วครับ ผมชอบที่คุณมาคอยดูแลผมแบบนี้จัง”
“ ’……..’ ”
หลังจากนั้น สติของเขาเหมือนจะเริ่มหลุดลอยไปจากตรงนั้น และแล้วภาพตรงน้าก็เปลี่ยนไป จากทิวทัศน์ของขุนเขาที่เต็มไปด้วยที่ราบและทุ่งหญ้าเขียวขจี ลมเย็นๆ กลับกลายเป็น ซากของเมืองที่ถูกเผาจนราบ จนแทบจะไม่รู้เลยว่า เค้าโครงเดิมของมันนั้นเป็นอย่างไร กลิ่นเลือดคาวคละคลุ้ง และความรู้สึกสะอิดสะเอียนจนทำให้เขาแทบอยากจะอาเจียนออกมา เขาหน้าซีด มือกุมขมับกับเสียงกรีดร้องที่ดังไปทั่ว เสียงดาบคมกริบเฉือนผ่นผิวหนังจนลิ่มเลือดสีแดงกระฉูดออกมาราสกับเป็นน้ำตก ภาพตรงหน้าที่เขาเห็น..คือทะเลเลือดหรืออย่างไร?
สุดท้าย ภาพของคนสองคนยืนอยู่ท่ามกลางเปลวเพลิงพวกนั้น พวกเขาคือคนที่เห็นในเหตุการณ์เมื่อครู่ เพียงแต่ว่า ในตอนนี้ จากเด็กน้อยเริ่มเติบโตเป็นเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับเขา และชายหนุ่มคนนั้นที่ยังไม่เปลี่ยนแปลงไปแต่อย่างใด
“ทำไม..ทุกอย่างมันถึงได้กลายเป็นแบบนี้ล่ะฮะ ‘.......’”
“เมืองนี้ล่มสลายซะแล้ว..สงครามยุติลง พร้อมๆกับความเสียหาย สุดท้ายแล้ว..นายก็เป็นคนที่สูญเสียทุกอย่าง ไม่ใช่ฉัน ขอโทษนะ..”
“หึ..คุณไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอครับ เพราะคนที่สูญเสียทุกอย่าง..ก็คือคุณนะครับ”
“หมายความว่าไง..หรือว่า..”ชายหนุ่มคนนั้นมองเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่เชื่อ เด็กหนุ่มตรงหน้ายิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะทรุดตัวลงไปกับพื้น
“แค่ก..ทีนี้ใครกันล่ะครับ..ที่สูญเสียทั้งหมด แค่กๆ”เด็กหนุ่มคนนั้นกระอักเลือดออกมากองใหญ่ แต่ริมฝีปากของเด็กหนุ่มก็ยังคงยิ้มอยู่ แต่มันกลับเป็น..รอยยิ้มที่เศร้าสร้อย
“ไม่...มันต้องไม่ใช่แบบนี้”เสียงที่แน่วแน่มั่นคง อ่อนโยนของชายหนุ่มกลับกลายเป็นน้ำเสียงที่สั่นครือและสิ้นหวัง
“คุณนี่น้า..จริงๆเล้ย”
“นายนั่นแหล่ะ คิดจะทำอะไรน่ะ นายคงไม่ได้กำลังจะ..”คำพูดสุดท้ายที่ชายหนุ่มคิดจะพูดกลับสะอึกในลำคอของตัวชายหนุ่มเอง เด็กหนุ่มมองชายหนุ่มซักพัก ก่อนจะขยับริมฝีปากเอ่ยถ้อยคำประโยคหนึ่งออกมา คำพูดซึ่งเขาที่มองอยู่ไม่ได้ยิน ราวกับเป็นคำพูดที่พวกเขาได้ยินกันอยู่2คน
“....!”เมื่อได้ฟังคำพูดที่เด็กหนุ่มพูดขึ้น ดวงตาสีน้ำเงินเข้มของชายหนุ่มก็เบิกกว้าง ก่อนจะหรี่ลงอย่างยอมรับ ดวงตาอันแสนเศร้าสร้อยของชายหนุ่มมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยบาดแผลและเลือดของเด็กหนุ่มที่เขาประครองอยู่
“ถ้าอย่างนั้น ฝากด้วยนะครับ ‘…….’ “
ภาพทั้งหมดกลายเป็นความมืด เด็กหนุ่มคนที่เขาเห็นปรากฏอยู่ตรงหน้าเขา
“ฝาก’….’ด้วยนะ...”
ใช่แล้ว..เด็กหนุ่มผู้มีใบหน้าละม้ายคล้ายคลึงกับเขาอย่างไม่มีผิดเพี้ยน
เฮือกกก!!
…………………………………………………………..
Talk
ฮัลโหล เทส...เทส..ทุกคนได้ยินไหมนั่น(ได้ยินโว้ยย)
เอาล่ะ ก่อนอื่นคงต้องพูดคำว่า สวัสดีค่ะท่านผู้อ่านที่เคารพทุกท่าน ก็ถือว่าเปิดตัวกันไปแล้วสำหรับบทนำ(ที่ใช้แทนว่าPart0)ของเรื่องนี้ ขอย้ำว่าผู้แต่งไม่ได้มีเจตนาอยากให้มีคนมาอ่านแต่อย่างใด ผู้แต่งเพียงแค่ต้องการทดสอบตัวผู้แต่งเองเท่านั้น อ๋อ และสำหรับผู้ที่ติดตามFicแต่เดิมของผู้แต่ง ไรท์เตอร์ขอย้ำว่า
จะเลิกอัพฟิคทุกเรื่องในเด็กดีอย่างถาวรแล้วค่ะ
เนื่องจากไรท์เตอร์เริ่มจะท้อกับการแต่งฟิค ที่ยังไงยังไงคนก็ไม่เข้ามาอ่านกันอยู่ดี ตอนนี้ไรท์เตอร์จะตะลุยแต่งนิยายแนวนี้แทนแล้วค่ะ เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ด้วยนะคะ
ส่วนถ้ามีผู้อ่านท่านใดที่ต้องการจะให้ไรท์เตอร์แต่งฟิคไรท์เตอร์ก็จะเปิดบทความให้ค่ะ แต่คงเป็นบทความรวมฟิคสั้นเอา ที่หลายเรื่องและความสามารถของไรท์เตอร์พอจะดูตัวละครและแต่งให้ได้
ปล.ความสามารถของไรท์เตอร์สามารถมาอัพนิยายได้อาทิตย์ละ2-3ตอนเท่านั้น(เขียนเป็นเปอร์เซ็นเอาในแต่ละตอนว่าเสร็จหรือไม่) ถ้าขยันมากๆก็อาจจะ4ตอน(แต่ถ้ามาอัพบ่อยความยาวของนิยายจะน้อยลงด้วยนะจร้า..)
ความคิดเห็น