Last woman on earth

บทนำ

                “ยัยเด็กขี้เหร่ แบร่ๆ”

                 “ขี้เหร่ ขี้เหร่ ขี้เหร่  ขี้เหร่ ขี้เหร่”  

                เสียงสุดท้ายที่เธอได้ยินซ้ำไปซ้ำมาในความฝันคือเสียงของเด็กผู้ชายหลายคนในโรงเรียนอนุบาลรุมกันแกล้งเธอในสนามเด็กเล่นจนเธอล้มลงและรุมหัวเราะเยาะเธอและประสานเสียงล้อเลียน จนครูต้องมาไล่พวกเด็กผู้ชายไป            

 แอสโตรนสะดุ้งตื่นจากฝันร้าย ที่มักจะฝันซ้ำๆซากๆ วนเวียนถึงเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นจริงในช่วงชีวิตวัยเด็กของเธอ ด้วยความที่เธอเกิดมาหน้าตาขี้เหร่ แย่ถึงแย่ที่สุด ทำให้ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหนก็มักจะมีแต่คนจ้องมองและทำท่ารังเกียจฉันท์เดียดเหมือนเธอเป็นกิ้งกือหรือไส้เดือน

ความมืดปกคลุมห้องนอนของเธอไปทั่ว มีเพียงแสงสว่างรางๆสีแดงเป็นตัวเลขจากนาฬิกาปลุกดิจิตอลที่วางไว้บนโต๊ะข้างเตียง เธอยันตัวขึ้นจากเตียงแหงนดูนาฬิกาเลขดิจิตอลก็ปรากฏเป็นเวลา 5.55 น. เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นพอดี เธอเอื้อมมือไปกดปุ่มปิด หอบหายใจดัง เหงื่อไหลกาฬไปทั่วทั้งใบหน้า แอสโตรนถอนหายใจดังๆ ก่อนก้าวเดินไปที่กระจกบานใหญ่ เปิดสวิทซ์ไปและมองดูภาพสะท้อนของตน “ทำไมฉันต้องเกิดมาอัปลักษณ์แบบนี้ด้วย” เธอมองคนในกระจกและตั้งคำถามด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยที่เธอเองก็ถามซ้ำๆแต่ก็ไม่เคยได้รับคำตอบเสียที และรีบปิดสวิทซ์ลงทันที ก่อนจะเดินหันหลังให้ภาพสะท้อนอันแสนอัปลักษณ์ของเธอ เธอคว้ากางเกงวอร์มขายาวสีดำและเสื้อคลุมแจ๊กเก็ตสีดำมาสวมทับเสื้อกล้ามสีขาว มีโลโก้อะไรสักอย่างติดอยู่ที่อกเสื้อแจ็กเก็ต ดูเหมือนจะเป็นสัญลักษณ์ขององค์กรที่เธอทำงานอยู่ เธอเปิดประตูห้องนอนออกไป แสงสว่างเจิดจ้าขึ้นจนแทบแสบตาทันทีที่เธอเปิด นั่นไม่ใช่แสงจากดวงอาทิตย์แต่เป็นแสงจากไฟฟ้าจากหลอดไฟในสถานที่ที่เธออยู่  ภาพกว้างขึ้นทำให้เห็นสภาพห้องนอนของเธอนั้นเป็นแคปซูลที่ไม่ได้มีแค่เพียงห้องของเธอ แต่เมื่อมองทอดยาวออกไปจะเห็นแคปซูลเรียงรายกันอีกมากมายนับพันอัน เพราะที่นี่คือหอพักของเจ้าหน้าที่องค์กรอาก้า องค์กรเพื่อการสำรวจทรัพยากรและพื้นที่บนดาวดวงอื่นนั่นเอง เสียงเจ้าหน้าที่และพนักงานจ้อกแจ้กจอแจ เดินขวักไขว่ไปทั่วราวกับเป็นห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง แอสโตรนเดินหายเข้าไปกับฝูงผู้คน เพื่อมุ่งไปปฏิบัติงานของเธอที่หน่วย สำรวจทรัพยากรอวกาศ