คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : S K Y ™ ก้อนเมฆหมายเลข 3
้อนเมหมายเล
3
หมอลู่หานรัษาสัาอย่าที่เาบอ
เาพาผมเินไปที่สวนในอนเ้า แ่เพราะหนัสือเรื่อในสวนศรี
(The
Secret Garden)
อฟรานเส ฮอ์สัน เบอร์เน็์
ทำให้ผมวาไม่ลและเอามันไป้วย
หมอลู่หานเอ็ูพอใอยู่มาที่หนัสืออเาสามารถทำให้ผมมีวามสุในารอ่าน
สมัยอนที่ผมเรียนมัธยมปลาย
วิาหนึ่ที่ผมเลียที่สุือวิาภาษา่าประเทศ
ผมะ้อแปลหนัสือวรรรรมอะไร็ไ้สัเรื่อไปส่อาารย์ ารแปลอผมเรียว่าห่วยที่สุอห้อเลย็ว่าไ้
ะทำอะไรไ้ล่ะ
็ผมไม่ไ้เ่ารเรียบเรียอัษรให้ออมาสวยามเหมือนเพื่อนผู้หิในห้อ
แ่มาวันนี้ผมลับหลใหลมัน ผมิว่าผมอบมันเ้าแล้ว
“ถ้าุอ่านบทั้ห้าเล่มแล้ว็บอผมไ้นะ
ผมะไปเอาเรื่ออื่นมาให้อี”
“รับ
หนัสืออุหมอทำเอาผมวาไว้ล”
“ผม็เหมือนัน
่วมัธยมผมเห่อหนัสือวรรรรมมาเลยนะ บาเล่มื้อมายัไม่ไ้อ่าน้วย้ำ
ุอาะไ้อ่าน่อนเ้าออย่าผม้วย้ำ”
เายิ้มให้ผมอีแล้ว
บาทีผมอาะไม่ไ้หลใหลแ่หนัสืออย่าเียว เ้าอหนัสือำลัะทำให้ผมหลใหลเาไป้วยเ่นัน
“ลืมบอุไปเลยนไ้โอ
ผมิว่าะพาุไปบำบัที่เู บาทีท้อฟ้าในเมือุอาะเบื่อแล้ว
ลอไปมอท้อฟ้าที่่าัหวัพร้อมับฟัเสียเรียวลื่นอทะเลูบ้ามั้ยล่ะ”
“เราไปที่นั่นไ้หรอ?”
ผมถาม
นที่มีอาารทาิแบบผมออไปาที่นี่ไ้้วยหรือ ามที่ผมเยไ้ยินมา
นที่มีารอาารทาิะ้อรัษานหาย่อนึะไ้รับอนุาให้ออไม่ใ่หรือ
“นมีอาารทาิ็ไม่่าอะไรับนธรรมาหนิ
ุ็เป็นนเหมือนับเา ไม่ใ่สัว์ประหลาเสียหน่อย อีอย่า ไปับผม
ผมะูแลุเอุนไ้ เื่อใผมสิ”
“รับ
ผมเื่อใุ ุหมอลู่หาน”
มือเล็ๆอหมอลู่หานลูบผมสีบลอน์อผมอย่าอ่อนโยน
ผมไม่รู้หรอนะว่าเาะอายุมาหรือน้อยว่าผม แ่ผมอบสิ่ที่เาำลัทำ
นัยน์าสีน้ำาลอ่อนน่าหลใหลมาสำหรับผม
มันล้ายับอูอนูน่า แ่อเามันหวานว่ามา ผมเผลอ้อสบาู่นั้นอย่าห้ามไม่ไ้
ทำไมผมใ่ายแบบนี้นะ
"ุเนี่ย
อบมอหน้าผมเสียริ"
ุหมอลู่หานเป็นฝ่ายหลบสายาผม่อน
ใบหน้าอเามีเลือฝาามพวแ้มและใบหู ผมเห็น
ูอนูน่าไม่เยมีอาารแบบนี้เวลาผมเธอ เธอไม่มีิริยาโ้อบแบบนรัับผม
นี้ืออี้อที่ผมวระยอมรับมันไ้แล้ว
แ่เพราะผมไม่ล้าพอที่ะยอมรับวามริ
ผมหลอัวเอมาเสมอเรื่อูอนูน่า
เธอหายไปาผมลอาลแล้วแ่ผมลับหลอัวเอว่าเธอยัอยู่
สมอสั่ให้เิภาพหลอนและผม็เ้าสู่โรประสาทในที่สุ
ผมอยาะเริ่ม้นใหม่ับใรสัน
นที่ยอมรับในัวผมและรัษาสัา ผมไม่รู้หรอนะว่ามันะเิามที่ผมอไ้รึเปล่า
ผมำลัรอนๆนั้นอยู่นะ รีบมาหาผมเสียทีสิ
"ผมไปรวนไ้นอื่น่อ่อนนะ
แล้วเอัน"
หมอลู่หานโบมือลา
ผมมอาเาาละห้อยเพราะอนนี้ผม้อนั่อยู่นเียว ไม่สิ
มีนอื่นอยู่อีแ่ผมไม่รู้ัพวเาและไม่ล้าพอที่ะเป็นฝ่ายเริ่ม่อน
แ่มีหนึ่ในนั้นที่ผมรู้ัเาแล้ว
ุเิน
ุเินำลันั่เล่นับล่ออเล่นหมอสีมพู
มีุ๊าสัว์หลายนินั่รายล้อมเาอยู่
ในมือเามีอีัวและมันำลัถูเาับียา
ผมหอบหนัสือเล่มหนาไปหาุเินที่นั่อยู่อีฟาอสนามห้า
"ุเิน"
"โอ๊ะ!
นายนเมื่อวานหนิ มานั่่อนสิ"
เาบพื้นห้า้าๆัวเรียให้ผมไปนั่
ผมนั่ลามที่บอและมอูเาเล่นับุ๊าพวนั้น
"ุเินอยาเป็นหมอหรือรับ"
"ใ่"
เาพยัหน้า "หนัสือนั้น ัน็รวให้ไ้นะ"
เาี้มาที่หนัสือปเียวที่ผมำลัถืออยู่
ผมไม่ให้เาแะมันหรอ นี่อหมอลู่หานเียวนะ ถ้าเิมันพัึ้นมา
หมอลู่หาน้อไม่ให้ผมยืมหนัสืออเาอีแน่
"ไม่ไ้หรอ
นี่อหมอลู่หาน"
ผมรีบเอาหนัสือไปอแน่นๆเหมือนเ็หวอ
เินเอ็ไมไ้อะไรับผมมา เาลับไปสนใเหล่านไ้อัวเอแทนที่ะพยายามแย่หนัสือไป
ผมับเาไม่พูอะไรันอีเลย ่าน่าทำในสิ่ที่ัวเอำลัอบ
บาทีผมวรลาออาบริษัทนั้นเอโยไม่้อมีนไล่แล้วไปเ่าที่เปิร้านหนัสือเล็ๆแถวบ้านะีว่าเป็นไหนๆ
อาารอนนี้เริ่มะร้อนแล้ว
ผมปลีัวออมาเินลับไปนั่าแอร์ในห้อะีว่า
วิทยุที่วาอยู่อย่าเิมถูเปิึ้นและผม็เริ่มฮัมเพล...
ฮัน
อ รึม ฮัน อ รึม นอล า รา อ รอ (ผมเินพร้อมุไปทีละ้าว)
นอ
มล แร นอ มล แร พา รึล มั ู มยอ (เิน้ำบนรอยเท้าอุโยทีุ่ไม่รู้)
อ
า รา เ ือ ิน นอ เย ฮยั ี แว อี รี (โอ้
ลิ่นหอมอุัเนเหลือเิน)
อล
รยอ โอ นึน อน ี นอ มู นา ทัล ม ฮา ี (แ่ไ้เินผ่าน็รู้สึหอมหวานอะไรอย่านี้)
เพลฟัสบายาสถานีวิทยุทำให้ผมผ่อนลายมาเป็นพิเศษ
อาหารลาวันมาส่ามปิแ่ไร้เาอุหมอหน้าหวานที่ผมำลัรอ
้าวในถ้วยแหว่ไปเพียนิเียวเพราะผมไม่หิว
ผมผลัโ๊ะออไป
ว้าหนัสือที่อ่าน้าไว้มาเปิอ่าน่อ
ผมไม่สนใหรอนะว่าผมะโนุาพยาบาลรึเปล่า
ผมสนใแ่ว่าุหมอลู่หานะมาหาผมแ่นั้น ผมำลัเสพิเาอย่าถอนัวไม่ึ้น
∞
ผมออมาทำธุระนอโรพยาบาลพร้อมับหมอูโฮ
รุ่นพี่อผม เรานัันออมาิบาแฟและุยเรื่อหมอๆันเป็นส่วนให่
พีู่โฮเป็นหมอศัลยรรม อยู่ในโรพยาบาลเอนแห่หนึ่ในโล
ผมับเาสนิทันเป็นพิเศษเพราะเราเยลอบันแ่ผลที่ออมา มันไปไม่รอ
เราึลสถานะมาเป็นแ่รุ่นพี่รุ่นน้อันามเิม
"เป็นไบ้าเราน่ะ
านโรพยาบาลิเว"
พีู่โฮเอ่ยถามผมพร้อมรอยยิ้ม
"็โอเรับ
ไม่ไ้แย่อย่าที่ิไว้"
"แล้ว...บใรรึยัล่ะ"
ำถามสุเบสิอใรหลายๆนที่บานยาที่ะพู
ใรบานพูออมารๆ ผมไม่รู้ะอบพี่เ้าว่ายัไ ผมแอบอบนไ้
ฟัูผิรรยาบรรมาใ่มั้ยล่ะ นั้นแหละที่ผมไม่ล้าที่ะบอไป
"็..
ามเิมแหละรับ"
"โหไม่เนียนเลยนะรับน้อลู่หาน"
"โห่
พีู่โฮรู้อยู่แล้วๆะถามทำไมรับ ผมไปไม่ถูเลยนะ"
"ฮ่าๆๆ
เพราะเราเป็นแบบนี้ไ วามลับเยอะแบบนี้"
พีู่โฮหัวเราะ
มัน็ริอย่าที่เาพู ผมมีอะไรไม่เยปริปาบอใร
ผมมัะเ็บำไว้นเียวและผมรู้อยู่แ่นเียว
เราุยันนานพอสมวร
เวลาบอว่าอีสิบห้านาทีะเที่ย เรา่าน่าร่ำลาัน
พีู่โฮเินไป่อนโยที่ผมำลัยืนิอะไรบาอย่า
รถบรรทุสิบล้อวิ่มาทาที่พีู่โฮอย่าเร็ว
ผมรีบวิ่ไปันัวพี่เ้าออโยไม่ไ้ิเลยว่าัวเอะเป็นอย่าไร
เอี๊ย
โรม!
"ลู่หาน!!!"
∞
หมอลู่หานผิสัาที่ให้ับผมอีแล้ว
ผมรอเาอนเที่ย รอแล้วรอเล่าแ่เา็ยัไม่มาเสียที
ผม็เบื่อที่ะอุอู้อยู่ในห้อเหมือนัน ผมเินทอน่อออมาามทา ผมเลือที่ะไปนั่เล่นที่บนาฟ้า
พอเยหน้ามอแล้ว็อิถึูอนูน่าึ้นมาื้อๆ
แ่็มีภาพาย้อนึ้นมาเป็นหน้าหมอลู่หาน
ผมสะบัหัวสอสามรั้ไล่วามิบ้าๆออาหัวและลมาเล่นอยู่ที่สวนแทน
"เิเรื่อให่แล้วพวเธอ
หมอลู่หานถูรถน"
"ายริ!
แล้วเป็นไบ้า"
"ยัไม่ออาห้อุเินเลยเธอ"
เสียพูุยอพยาบาลสาวุยัน
ใรถูรถน? ผมไ้ยินแว่วๆมาเท่านั้นแ่็ไม่ไ้เอะใอะไร
ว่าแ่หมอลู่หานหายไปไหนอเานะ
"ุเินรับ
เห็นหมอลู่หานบ้ามั้ย"
"ันยัไม่เห็นเ้าเลยนะ
ลอถามมินอูิ"
เินโบยไปทาบุรุษพยาบาลหน้าลมที่ำลัเินมาทาพวเรา
หน้าอุมินอูเศร้าๆอบล
"ุมินอรับ
เห็นหมอลู่หานมั้ย"
"เอ่อ..
หมอลู่ไปทำธุระน่ะ"
"ุมินอโห
เายับอผมอยู่เลยว่าะมาหาผม"
"นไ้โอั้สิแล้วฟัที่ผมพูนะ
.
.
.
หมอลู่หานถูรถน
อาารโม่าอยู่ไอียู"
ประโยสุท้ายทีุ่มินอบอับผม
ทำให้ผมเหมือนนล้มทั้ยืน หมอลู่หานถูรถน ไม่ มัน้อไม่เป็นแบบนั้นสิ
ุมินออำผมเลยใ่มั้ย ฮึ อำผมเล่นใ่มั้ย!!
"ผมำลัะไปเยี่ยมหมอลู่
ุะไป้วยมั้ยนไ้โอ"
"ไป
ผมะไปหาเ้า"
▷
ผมเ็บที่หัวหลัาฟื้นมาไ้ไม่นาน
ร่าายอผมยัยับไม่ไ้มาเพราะวามบ้าบิ่นที่เอาัวเอไปรับแรระแทแทนพีู่โฮ
ผมไ้ยินเสียร้อไห้้าๆัว แ่ผมไม่สามารถลืมาที่หนัอึ้ไ้ในอนนี้
อนนี้นไ้โออผมโรธผมอยู่เป็นแน่ที่ผมทำามที่บอับเาไม่ไ้
ผมผิสัาับเาอีแล้ว ผมรัษาสัาที่ให้ไว้ับเาไม่ไ้เลยสันิ เฮุนน่า
ผมอโทษนะ
"หมอฟื้นึ้นมาสิรับ
ฮึ รีบฟื้นึ้นมาสิ"
นั้นเสียนไ้อผมรึเปล่า
เ้าำลัพูับผม ผมอยาอบเาไปัๆว่า ผม็อยาะลืมาไปเอเาเหมือนัน
แ่ผมทำไม่ไ้
"ผมะไม่ยอมปล่อยหมอไปเหมือนับูอนูน่าเ็า
ฮือ หมอฟื้นึ้นมาหาผมสิรับ"
เาับมือผมไปแนบับแ้มเนียน
น้ำอุ่นๆที่หลั่มาาาทำให้ผมรู้สึผิ ผมอยาะับน้ำาให้เา
อยาะรัษาเาให้หายาอาารที่เาำลัเผิ ผมพยายามะลืมามอเา
ถึแม้มันะยาเย็น ผม็ะพยายาม ผมไม่อยาให้เาผิหวัอี
"หมอฟื้นแล้ว
ฮึ ุฟื้นแล้ว"
้านนิ้วยาวอเาเลี่ยน้ำานหมและเ้าสวมอผมแน่น
ผมเห็นเายิ้มออมา้วยวามีใ รอยยิ้มแรที่เายิ้มให้ผม
นไ้อผมริ่เรียหมอและลับมานั่ที่้าเียอผม
ผมยัพูอะไรไม่ไ้มา ลำอแห้ผาไปหม ไหนะเรื่อ่วยหายในี่อี
สายาอวามห่วใยถูส่มาให้ผมเรื่อยๆ
เราสอนสบาัน ไม่มีใรละสายาาใร และเฮุน็เป็นนทำลายวามเียบึ้นมา
"อนแรผมโรธหมอมาที่หมอไม่รัษาสัาับผม
แ่พอรู้ว่าหมอถูรถน วามโรธทั้หม็หายไป ผมเป็นห่วหมอ ผมอยาูแลหมอ
ให้ผมเป็นนูแลหมอไ้มั้ยรับ"
ผมอบอะไรเาไม่ไ้
ผมไ้แ่มอเาอยู่แบบนั้น
ารมออผมพล่าเลือนลไปเพราะอเหลวใสที่ลิ้ไปมาในแ้วาสวย
เาเอื้อมมือมาเลี่ยน้ำาให้ผมและูบลที่หน้าผาอผม
ผมอบนไ้โออย่าถอนัวไม่ึ้นแล้วหล่ะ
---
ความคิดเห็น