ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : S K Y ™ ก้อนเมฆหมายเลข 2
้อนเมหมายเล 2
วันนี้ผมื่นเ้าว่าปิ ผมื่นึ้นมาอนหโมว่าและมอูที่ประูบ่อยๆเพราะรอหมอลู่หานมารวและพาผมออไป้านนอ มอท้อฟ้าสีฟ้าับเมสีาว
เสียเปิประูทำให้ผมละวามสนใาท้อฟ้ามามอที่ประูแทน แ่ไม่ใ่นที่ผมาหวั พยาบาลเ้ามาเ็ัวและพาผมไปทำธุระส่วนัวเพียเท่านั้น และเธอ็ออไป
ไม่นานเสียประู็ัึ้นอีแ่เป็นพยาบาลนละนเินเ้ามาพร้อมรอยยิ้ม แ่ไม่เพียเท่านั้น เธอเ็นวิวแร์มา้วย
"อรุสวัสิ์่ะ ุโอ หมอลู่หานให้ิันพาุไปเินเล่น้านอ่ะ เี๋ยวสายๆเาะเ้ามารวนะะ"
พยาบาลนนั้นเินมาเอาสายน้ำเลือและพยุผมไปนั่บนวิวแร์ อาารื่นเ้นีใหายวับไปในทันที ผมไม่อยาออไปแล้วถ้าหมอลู่หานไม่เป็นนพาออไป
สุท้ายแล้วผม็ไ้มานั่มนมไม้อยู่ในสวนอโรพยาบาล มีผู้ป่วยอีหลายราย็มารวมันอยู่ที่นี่
นัวเล็หาานนั้นำลัอาละวาใส่บุรุษพยาบาลหูาที่ยืนอยู่้วยัน
ายผิวออไปทาล้ำนั่เล่นหุ่นยน์อยู่ับนที่ถุใ้ายเยอะอย่าเอาเป็นเอาาย
ผู้ายผมทอหน้าาลูรึ่ำลัูบับหมอ
ให้ายสิ! ผมูปิที่สุในบรราพวเาแล้วล่ะ
ผมใ้เวลาในารนั่มอท้อฟ้าเป็นั่วโม พยาบาลนที่พาผมออมา้านอหายไปไหนแล้ว ผม็ไม่ทราบ แ่อยู่ๆ็มีนมาเ็นรถอผม
"สวัสีเพื่อนใหม่ ันื่อเินนะ มาเล่นับันีว่า น่าสนุว่าที่นายนั่มอท้อฟ้าแบบนั้นแน่นอน"
รถเ็นอผมถูเ็นเ้าไปในมุมอับสายาโยนที่ื่อเิน เาับผมมัมือิับที่วาแน เท้าอผม็้วย และใ้เ็มียาแะใหม่ที่ผมาว่าเาไปโมยมันมาาพยาบาล ิ้มลบนแนผมโยไร้ารทาแอลอฮอล์
เาสูบเลืออผมไปและเ็บใส่หลอทลอ ผมเ็บแทบบ้า แ่ผมเหมือนไ้ยินเสียเหล่าพยาบาลำลัะโนเรียื่อผมและเิน
"อยู่รนั้น่ะหมอลู่!"
พยาบาลนมอมาที่พวผม ทำให้พยาบาลและบุรุษพยาบาลรูันมาทานี้ หนึ่ในนั้นือนที่ผมอยาเอ
"ุเิน ไปเอาเลือใรมารับ"
หมอลู่หานถามึ้น ผมิว่าเารู้อยู่แล้วแ่อยาะไ้ำอบาปานทำเสียมาว่า
"เพื่อนใหม่ไ ผมไม่ไ้บัับเา"
"ถึเาะไม่ว่า ุ็ทำไม่ไ้ ถ้ามีรั้่อไปผมะใหุ้มินอมัุิับเียนะ"
"ไม่เอา ผมไม่อบ ผมไม่ทำแล้ว"
ระเป๋าู่ใอเินถูเหวี่ยลพื้นโยนเป็นเ้าอ เินวิ่ไปหาบุรุษพยาบาลหน้าลมที่ยืนถัาหมอลู่หานไปไม่ี่้าว้วยอารามลัวารมัิเีย
หมอลู่หานแอบยิ้มำเล็ๆ ่อนะเ้ามาูผมและแ้มัให้ ใบหน้าหวานื้นเหื่อเป็นเพราะวิ่วุ่นหาผมเป็นแน่
"ผม้ออโทษแทนเิน้วยนะ แล้ว็อโทษที่ไม่ไ้ทำามสัา พอีผมิประุม่วนอนเ้า แ่ผมให้พยาบาลมาูแลุแทนผม"
หมอลู่หานเอ่ยอโทษ ลึๆผม็แอบเสียใที่เาไม่ยอมทำามสัาที่ให้ไว้ับผม เหมือนับทีู่อนูน่าเยบอับผม สุท้ายเธอ็ผิสัา
นั้นเป็นเหุผลที่ผมิว่าัวเอไม่มีอะไรีพอหรือสำัพอในสายานอื่น ผมมอำสัาใน้านลบมาลอนถึอนนี้ ไม่เยมีใรรัษาสัาที่ให้ไว้ับผมไ้สันเียว ำสัาสำหรับผมือารให้วามหวัลมๆแล้ๆ
ผมิะเปิใยอมรับหมอลู่หานถ้าเามาและทำามสัาที่ให้ไว้ และเาเอเป็นนทำมันพัั้แ่เริ่ม แ่เพราะเหุผลและำอโทษที่อาะูริใอเาทำให้ผมโรธไม่ล
"อยาให้ผมทำอะไรใ้ที่ผมผิสัารึเปล่า ผมะทำมันนะ ถ้าผมทำไ้"
หมอลู่หานถามผมะที่เราำลัเินเล่นในสวน เายิ้มและรอฟัำอบาผม ผมเอไม่นึมา่อนว่าเาเป็นนที่เร่ในำสัาเหมือนับผม
"รัษาำสัาที่ให้ับผม ผมไม่ไ้อมาเินไปใ่มั้ย?”
"นั้นถือว่าน้อยมาสำหรับผมนะ ผมนึว่าุะออะไรที่ผมทำมันไม่ไ้ะอีุนไ้"
เาหัวเราะ หมอลู่หานิว่าผมใ้เวลานานเินไปแล้วสำหรับารนั่เล่นในสวน เาเป็นนพาผมลับมาที่ห้อพั ไล่เลี่ยับเวลาอาหาร
อาหารสุลาสสิอโรพยาบาลไม่พ้น้าว้มหรือไม่็ับ้าวรสาิืื ุหมอนเ่อาสาทานมื้อเที่ยับผมโยสั่ให้นำอาหารอเามาส่ที่นี่
อาหารเที่ยอหมอและนไ้สภาพไม่่าันมามั แ่เพิ่มผัเปรี้ยวหวานมาเรียรสาิ็เท่านั้น อย่าน้อยมัน็สามารถระุ้นน้ำย่อยในระเพาะผมไ้ไม่มา็น้อย
ผมนอนหลับไปีบให่ ื่นมาอีรั้อมสอทุ่มว่าๆเือบสามทุ่ม โ๊ะ้าเียมีวิทยุเรื่อเล็ับหนัสือเล่มหนาอีห้าเล่มวาทับับ ะเป็นอหมอลู่หานเอามาให้ผมอ่านแ้เบื่อ
∞
อนสอทุ่มผมเ้าไปรวนไ้เฮุนอีรั้พร้อมหนัสือวรรรรมห้าเล่มในอ้อมแนและวิทยุเรื่อเล็ที่ผมเอื้อมาแ่ไม่ไ้ใ้มาให้เา
หลัาเสร็มื้อเที่ยับนไ้ในารูแล ผมรีบิ่ไปที่ห้อผู้อำนวยารทันทีเพื่อส่ำร้ออนไ้ายนามโอเฮุนเป็นนไ้ในารูแล ึ่ท่านเอ็ไม่ัอะไร เพียแ่เ็นเอสารอนุมัิให้ผมเป็นารอนุา
ไฟในห้อ094ไม่ไ้เปิไว้ เาำลัหลับสนิทบนเีย ผมะทำอะไรไ้นอาเอาอที่หอบหิ้วมาให้วาไว้ที่โ๊ะ้าเียและเินออมา
ผมลับมานั่ทำานในห้อสี่เหลี่ยมอีรั้ บนโ๊ะมีเพียประวัินไ้โอเฮุนวาไว้อยู่ นั่อ่านมัน้ำๆ แ่ประวัิอเามันเ้าใยาเหมือนับเ้าอเอสารนี่แหละ
ในเอสารระบุว่า โอเฮุนมีอาารึมเศร้าั้แ่อนมัธยม้นและเป็นโริเภทธรรมาอนทำาน ผมิว่าเามีอะไรีว่านั้นมาแน่นอน แ่เาปิั้นัวเอานอี แม้ระทั่ผม เายัไม่่อยะเปิรับเสียเท่าไหร่เลย
ผมนั่อยู่ที่นี่นานพอวรแล้วและิว่าวระลับบ้านพัไ้เสียที ร่าายอผมเหนื่อยล้ามาาารวิ่เมื่ออนสายๆ ผมิว่าสถานาร์แบบนี้มันไม่เิึ้นอีับผมนะ
ระหว่าทาไปหอพั ผม้อเินผ่านห้อผู้ป่วยนามว่า บยอนแบฮยอน และเา็มัะแหปาร้อเพลอนึๆ และไม่พ้นบุรุษพยาบาลานยอล ที่้อเามาียานอนหลับให้
หมออี้ิที่หายไปั้แ่หัว่ำะมานั่สวีทอยู่ับริส ารานัที่เสพิารูบ แ่แฟนลับหรือนั่าวไม่มีใรรู้เี่ยวับอาารอริส และเาเอ็ถอยออมาาวารมายาทีละ้าว อนแรท่านผู้อำนวยารบอให้เามาเป็นนไ้ในารูแลอผม ผมปิเสธออไปทันทีและโบยให้อี้ิูแล นั้นทำใหู้บแรอผมยัไม่โนพรา
และผม็ผ่านห้อ094 ไฟสีส้มสว่าลอออมา้านนอ ้วยวามอยารู้ผมึหยุเินและมอลอผ่าน่อประู หนัสือที่ผมเอาไปให้เาอ่าน เาำลัะอ่านเล่มแรบในเวลาสามั่วโม! ถึแม้ผมะอบอ่านหนัสือมาๆแ่ผมไม่เยสามารถอ่านบไ้ในเวลาสามั่วโม อย่า่ำ็วันหนึ่เป็นอย่าน้อย
ผมแอบมอเาไ้พัให่่อนะเินาออมา อย่าน้อยผม็ีใที่เาอบหนัสือที่ผมเอามาให้
---
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น