Broken ชีวิตที่พังทลาย

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 5 : ฝ่าดงซอมบี้และจะไม่ยอมแพ้

ฉั๊วะ

คมมีดสบัดผ่านใบหน้าครึ่งซีกอย่างแม่นยำ 

ฉัวะ!

แม้เลือดแห้งข้นจะกระเด็นมากแค่ไหน คนฆ่าก็ยังไม่แสดงสีหน้าระรื่นหรือหวาดกลัว

คิระร่างผู้ชายยังคงเดินหน้าฟันผ่าใบหน้าของซอมบี้นับร้อยเพื่อไปต่อเรื่อยๆ ผิดกับรูบี้ที่เดินหลับตาปี๋ไม่มองอะไรตลอด

"อย่าหลับตาเดินสิ บี้ เดี๋ยวก็โดนกระชากไปหรอก" คิระฟันซอมบี้ที่นับได้เป็นตัวที่ 67

"น-น่ากลัว!! ช่วยไม่ได้อ่ะ!!" เด็กสาวทำใจมองใบหน้าไหม้ๆอย่างสยดสยองของศพเดินได้รอบตัวไม่ไหว ได้แค่หวังว่าจะลืมใบหน้าพวกนี้ได้ไวๆ

"งั้น......เกิดอะไรขึ้นมา ให้กรี้ดเลยนะ" คิระขยับแขน ตัวที่ 80 ถึงจะไม่ได้ยินเสียงตอบรับ ก็เดาได้ว่าเด็กสาวต้องพยักหน้าตกลงแน่

โครม!!

ระหว่างที่กำลังฝ่าฝูงซอมบี้ เสียงระเบิดก็ดังขึ้น

ศพไหม้ๆหันหัวไปที่ๆหนึ่งอย่างพร้อมเพรียง  ที่เรือดำนํ้าขนาดใหญ่บนพื้นเนินสูง 

ควันโชยโขมง ผนังด้านหนึ่งหายไป ไฟฟ้าแล่นรั่วไหลออกมาอย่างน่ากลัวผิดธรรมชาติ

"แก๊สระเบิด....ไม่สิ ไฟฟ้าลัดวงจร" เมื่อซอมบี้ทยอยเดินออกไป คิระจึงจับเด็กสาวไว้ใกล้ตัวและถอยออกทีละนิด

"อะไรคือไฟฟ้าลัดวงจรกับแก๊สเหรอคะ" รูบี้ถามอย่างซื่อๆ "เดี๋ยวเล่าให้ฟังทีหลัง หลังจากที่รอดออกไปได้นะ" เด็กหนุ่มพูดตัดบท

"....อ๊ะ! เรนอยู่นั่น!!" ในจังหวะที่กำลังจะหันหลังกลับรูบี้ก็ตะโกนและชี้นิ้วไปยังจุดที่เกิดระเบิดรุนแรง "เรน?" คิระหันไปมองตาม

ซอมบี้ปลิวออกมาทีละตัวสองตัว คิระมองเห็นบางอย่างสีฟ้าขยับอยู่ไกลๆ

"เธอมองเห็น..นั่น....." เด็กหนุ่มกระพริบตา สายตาของเขาไม่ใช่เหมือนคนทั่วไป ไม่ได้เห็นแค่สีฟ้าเหมือนเด็กสาว เขาเห็นใบหน้าที่อาบอะไรบางอย่างสีดำลางๆ ในใจอดคิดไม่ได้ว่านั่นไม่ได้เป็นคนธรรมดา

"ต้องเข้าไปช่วย!" เธอพูดอย่างไร้เดียงสาและถีบเท้าวิ่งไป----ในดงซอมบี้

"เด-เดี๋ยวก่อน!! มันอันตรายนะ!!" คิระตะโกนไล่หลัง แผ่นหลังนั้นวิ่งห่างไปเรื่อยๆ

คนเอาตัวรอดเก่งกุมขมับอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะหยิบสไนเปอร์ขึ้นมา

"เรน!!" รูบี้ฝ่าฝูงศพอย่างยากเย็น ในมือมีถังที่หนักอึ้งถ่วงนํ้าหนักเอาไว้

"แฮ่!!" เสียงของรูบี้ทำให้ซอมบี้แถวนั้นหันมามองเธอเป็นตาเดียว "หวา---" ทิศทางการวิ่งจึงเปลี่ยนไปอีกทางแทน และการก้าวเท้าเร็วขึ้นเมื่อแขนเละๆนั่นยื่นมาใกล้เธอ

ตึกตึกตึกตึก 

"อย่าตามมาน้าาา!!" จากที่จะไปช่วยเขาดันกลายเป็นวิ่งหนีซะเอง เอวัง

ปัง!!

ปุ๊!

รูอากาศปรากฏขึ้นบนลำคอของซอมบี้ตัวหนึ่งที่ใกล้รูบี้ มันล้มลงทันที

ปัง!!

เด็กสาวก้มตัวลง กลิ้งล้มคลานไปอย่างมั่วซั่ว ท่ามกลางเสียงร้องอืออาและกระสุนที่ยิงเฉียดไปมา

เวลาต่อมา ซอมบี้ก็เหลือแต่ร่างที่ถูกแยกหัวกับตัวหรือบริเวณคอโดนเจาะทะลุ

รูบี้นั่งหอบหายใจอย่างเหนื่อยล้า เนื้อตัวเปื้อนมอมแมมและชุ่มเหงื่อ ถังในมือเปื้อนคราบของเหลวเหนียวสีดำเพราะการฟาดอย่างมั่วซั่ว

ตึก ตึก 

"หนีเก่งใช่ได้เลยนี่....ชักไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมถึงรอดได้ป่านนี้" คิระเดินมาหา เตะใบหน้าเละๆอย่างไม่กลัวเปื้อน

"ก-เกือบโดนหลายรอบเลย...." รูบี้ยกแขนเปื้อนๆขึ้นดูให้สลดใจเล่น แขนเสื้อขาดฉีกเพราะการตะลุมบอน

".........." ไม่มีใครสังเกตุเห็นคนที่ยืนอยู่ไม่ไกล

".....นายคือเรนงั้นเหรอ" รูบี้สะดุ้งเมื่อได้ยินคิระพูดถึงเรน เธอเงยหน้าทั้งๆที่ยังเหนื่อย

ถึงตัวจะเปื้อนคราบสีดำ แต่ใบหน้านิ่งๆของเขา เธอจำได้ดี

"เรน!!" เด็กสาวลืมตัว พุ่งตัวลุกขึ้นถลาเข้าหาเรนอย่างรวดเร็ว เขาไม่ทันได้ตั้งตัวจึงถูกผลักให้ล้มลง

โครม!

".........." คิระยืนมอง ที่มุมปากขยับขึ้น

"หยุด--ไม่ใช่อย่างนั้น--" โป้ก!! "เรน!! ไม่เป็นไรนะ!!" เรนพยายามแก้ตัว และโดนรูบี้กระแทกหัวเข้าใส่กลางอกจนจุกคอ

ใบหน้าที่เหมือนคนเจอของดีแสยะยิ้มกว้างจนเรนจนลุก "หยุดยิ้มเลยนะ!! แกเป็นใคร!!??"

".........เธอนี่มัน" หลังจากที่ลากสังขารกลับที่พักใต้สะพานได้สำเร็จ หลังจากที่ฟังเรื่องราวจากปากของรูบี้ที่นั่งเหงื่อท่วมตัว

"ขอโทษน้า...."

"เสนอว่าจะให้อยู่ด้วยนี่มัน---" เรนใช้มือทั้งสองจับผมและดึงอย่างปวดหัว

"ไม่ต้องห่วง ไม่มาเป็นก้างขวางคอแน่นอน--"  

"สรุปจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง" คิระในร่างสาวน้อยพูดไม่ทันจบก็โดนเรนมองตาขวางและพูดเสียงเย็นใส่

"เรน" รูบี้ที่หน้าแดงกํ่าส่งสายตาพิฆาต เรนที่เห็นจึงยอมเบือนหน้าส่งเสียงฮึดฮัด

"ไม่ใช่เรื่องที่ต้องจริงจังนี่? จะชายหรือหญิงก็ไม่ต่างสักเท่าไหร่" คิระยักไหล่ "จะเป็นผู้หญิงแค่ตอนอยู่ในที่พักแหล่ะน่า ไม่ต้องห่วงว่าจะไปทำอะไรแฟนนายหรอก"

"......." พอได้ยินคำว่าแฟนเรนก็ลุกขึ้น ไม่ทันได้เห็นสีหน้าสักนิด

"เรน? จะไปไหนเหรอ?" รูบี้ถอดเสื้อนอกแขนยาวออก เธอรู้สึกร้อนขึ้นมา น่าจะเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้

"......ไปเอานํ้า" เด็กหนุ่มตอบสั้นๆ ทำให้คนที่เข้ามาใหม่ใช้มือเท้าคาง "จะเอาบ้านฉันไปทิ้งก็ว่ามาตรงๆเหอะ" 

พอโดนอ่านท่าออกเรนก็หยุดการกระทำลง

"....ผมก็ไม่ได้อยากจะเย็นชา แต่นายไว้ใจไม่ได้" เจ้าของที่พักใช้หางตามอง "จะมั่นใจได้ไงว่านายน่ะ......รูบี้?"

คิระที่ตั้งใจฟังก็ยืดตัวตรงเมื่อเห็นท่าทีแปลกๆของคู่สนทนา "ทำไม?"

พอลองมองดูที่รูบี้ ทุกอย่างก็ชัดเจนขึ้น

เด็กสาวล้มนอนลงบนพื้น หอบหายใจ ทั่วทั้งตัวมีเหงื่อไหลซึม

"ตัวร้อนมาก---อย่ามัวแต่อึ้งสิ ไปเอานํ้ามา" คิระจับช้อนเด็กสาวขึ้นและไม่ลืมที่จะฝากให้เรนไปเอานํ้ามา 

"........" เรนไม่รอช้าที่จะวิ่งออกไป

ด้านข้างที่เป็นรูและถูกปิดด้วยแผ่นไม้ มีบ่อกรองนํ้าสะอาดจากนํ้าฝนอยู่

อาจจะเก่าไปหน่อย แต่ก็ไม่มีตะไคร่นํ้าหรือเชื้อราขึ้น เป็นแหล่งผลิตนํ้าที่หายาก

ถ้าถูกเจอ ส่วนมากจะถูกเอาไปใช้ในธรุกิจโก่งราคา

เรนถือถังนํ้า และเดินกึ่งวิ่งเข้ามา 

"นํ้า--" วูบ-- แล้วก็เกือบปล่อยถังหลุดมือ

"เอาวางไว้ใกล้ๆนี่--"

"ท-ทำอะไรน่ะ!!??" 

พอเข้ามา ภาพที่ได้เห็นคือสาวน้อยคนหนึ่งกำลังถอดเสื้อสาวน้อยอีกคน โชคดีที่เรนสามารถหันหน้าหนีไปอีกทางได้ทัน จึงไม่เห็นอะไรมากนอกจากผิวขาวนวลแว๊บๆ

"ถามอะไรแปลกๆ ก็เช็ดตัวลดไข้ไง" พอคนที่ฝากฝังไม่เดินเข้ามา คิระจึงต้องลากถังนํ้าหนักๆเข้ามาเอง 

"เช็ดตัว?" 

"นายไม่เคยป่วยรึไง อ๊ะ ไม่สิ น่าจะตกใจที่เห็นร่างของผู้หญิง--"  

"จะทำอะไรก็รีบเหอะน่า!!" เรนดึงฮู้ดปิดใบหน้าและหูที่แดงฉาด เขาจึงไม่เห็นคิระที่เหยียดยิ้มอย่างชอบใจ 

"ขี้เก๊ก" พอพูดจบก็จัดการรักษาไข้เบื้องต้นต่อ

"ไม่นึกว่าจะยังมียารักษาเหลืออยู่.....นายนี่เก็บทุกอย่างที่ขวางหน้าเลย" คิระปิดกระปุกใส่ยาสีขาว เรนมองดูใบหน้าของเด็กสาวที่แดงและดูสงบ

".......ห่วงแฟนเหรอ" พอลองพูดไปแบบนั้น เด็กหนุ่มก็ส่ายหัวอย่างรุนแรง โมโหที่อีกฝ่ายไม่เลิกเข้าใจผิดซักที

"เห.....แต่ดูสนิทกันมากนะ" คิระพูดลอยๆ

".....เพราะสัญญาไปแล้ว" เสียงพูดอย่างแผ่วเบา เด็กสาว(หนุ่ม)ได้ยิน

"หือ? อะไรนะ?" แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน 

"สัญญาไว้แล้วว่าจะอยู่ข้างๆไปตลอด" เรนเงยหน้าขึ้น มองเพดานมืดๆ

"จนกว่าจะถึงจุดจบ" ประโยคถัดมาทำให้คิระหน้ากระตุก

ทั้งห้องเงียบไปวูบหนึ่ง และ-

"อ----" เหมือนเด็กหนุ่มผมสีฟ้าจะเพิ่งรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป รีบใช้มือทั้งสองปิดหน้าและปิดหูจนตัวงอ

"ม--ม-ม-ม-ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละน่า!! ค-คื---แค่สมเพชเท่านั้นแหละ!!!" ทุกครั้งที่ส่งเสียงตัวจะสั่น ความเยือกเย็นและสงบในนํ้าเสียงหายไปจนหมดสิ้น มันสูงและระรัวเหมือนอาย

"อุ้บบ----คึคึ----อย่าบอกนะว่านาย---" เหมือนคิระจะสามารถจับจุดและยืนยันความคิดของตัวเองได้ ใบหน้าหวานแสยะยิ้มเหมือนได้รับชับชนะในชีวิต

"ห-หุบปากไปเลย....." เรนทำเสียงเบาลง สั่นและสูงจนรู้ได้ว่าไม่สามารถนิ่งต่อไปได้แล้ว

"ฮะๆๆ งั้นก็พยายามอย่าส่งเสียงดังมากล่ะ เดี๋ยวคนรักจะตื่นเอา" คิระเน้นคำว่าคนรักอย่างตั้งใจ เรนกำลังจะส่งเสียงโวยวาย แต่ก็ทำได้แค่ถลึงตาเพราะกลัวรูบี้จะตื่น

"ไข้ขึ้นเพราะโดนเจ้าพวกนั้นข่วนนิดหน่อย ถ้าโชคดีล่ะก็พรุ่งนี้เช้าหายแน่" เด็กสาว(หนุ่ม)หาวออกมาหลังจากพูดจบ "หาววว----ดึกแล้วสิเนี่ย.....ฉันไปนอนก่อนล่ะ ฝันดี" 

เรนส่งเสียงชิเบาๆไม่ให้เจ้าตัวสังเกตุ ถึงจะใช้ร่างของผู้หญิงก็มั่นใจได้ว่าเจ้านี่เลือกจะเป็นผู้ชายมากกว่าแหงๆ 

"......กุ้ง" 

"หืม?? ไม่ใช่สักหน่อย เป็นกระต่ายน้อยสุดน่ารักต่างหาก"

เด็กหนุ่มที่กำลังจะปูที่นอนต้องยืนมอง เห็นคนที่เรียกตัวเองว่ากระต่ายแล้วนึกถึงกุ้งขึ้นมาพึลึก

คิระกำลังมุดตัวลงกล่อง เหลือแค่ปิดฝา ท่าทางเหมือนแวมไพร์กำลังกลับลงโลงตัวเอง

'กระต่ายบ้าอะไรนอนในกล่อง' คิดแบบนั้นก่อนที่จะล้มตัวลงนอนตาม

ร้อน

ครั้งนี้ไม่ใช่ร้อนเหมือนตอนที่ตื่นขึ้นครั้งแรกหรือเมื่อเช้า

ร้อนจนเหมือนถูกดูดลงไป

เธอขยับไม่ไหว ลมหายใจร้อนผ่าว หัวเองก็มึนและปวดเหมือนถูกก้อนหินทับ

ทรมาณ

คิดออกแค่คำเดียว คำเดียวที่อธิบายได้ดีที่สุดด้วย

เปียกไปด้วยไฟที่ร้อนจัด ที่แขนมีความรู้สึกเหมือนถูกเข็มจิ้มลึกขึ้นเรื่อยๆและขยายเพิ่มจำนวน

ดวงตาร้อนผ่าวเหมือนถูกนําร้อนกรอกใส่ลงไป ทั้งที่เป็นแค่นํ้าตา

ตาย---ตายแน่ๆ

เด็กสาวนอนขดตัว ผ้าชุบนํ้าที่แปะไว้แห้งและหล่นลงข้างๆหมอน เธอหอบหายใจและสีหน้าบิดไปมา เหงื่อไหลจนเปียกชุ่มอย่างน่ากลัวราวกับไปตกนํ้ามา

แต่ไม่มีเสียงเล็กลอดออกมา

ถึงสติจะเลือนราง ก็ยังพยายามทน

จากนั้นสักพักจู่ๆก็มีบางอย่างที่เย็นห่มตัวเธอ

ทำให้ความร้อนนั้นน้อยลง น้อยจนสามารถเข้าสู่ห้วงนิทราต่อได้

"ต่อให้ไม่เหลือร่างกายหรือความทรงจำต้องหายไปทั้งหมด---"

"ฉันจะไม่มีวันยอมแพ้-----ฉันจะมีชีวิตอยู่ต่อไป-----"

"จะทำให้เห็นเอง ว่าการดิ้นรนของฉันไม่ใช่ ความสิ้นหวัง "

"มันคือ ความหวัง "