Broken ชีวิตที่พังทลาย

ลำดับตอนที่ #19 : ตอนที่ 17 : ตรวจสอบก่อนลงมือ

เช้าวันรุ่งขึ้น

ในห้องพักชั้นบนของอพาร์ตเมนต์

เนื่องจากห้องเก่าของเอซิดนั้นได้ถูกพังประตูจนเละและมีคราบเลือดกระจัดกระจายไปทั่ว เนื่องด้วยเหตุที่ว่าขี้เกียจเช็ดและห้องก็แคบไปแล้ว เธอจึงย้ายไปอยู่ชั้นบนที่กว้างกว่า

"ทำไมถึงไม่อยู่ห้องชั้นบนตั้งแต่แรกกันเนี่ย" คิระเดินนําหน้ารูบี้และเรน พูดบ่นไม่เข้าใจความคิดคนไอคิว 210

"อาจจะไม่อยากขึ้นบันไดไปชั้นสูงๆก็ได้นะ" รูบี้เสนอความเป็นไปได้ ถึงจะคุยกับคิระอย่างร่าเริงแต่สายตากลับเหลือบไปมองคนที่เดินข้างๆเกือบจะหลุดแถว

เรน

ตั้งแต่เมื่อวาน เรนแทบไม่พูดอะไรเลย ก้มหน้าก้มตาทั้งวัน พอรูบี้ถามว่าเป็นอะไรหรือทำไมตัวถึงเปียกกลับไม่ตอบและเบือนหน้าหนีไปทำอย่างอื่นตลอด

แน่นอนว่าคิระน่าจะไม่ได้รู้ตัว เพราะเรนเล่นตอบหรือตบมุขคิระเหมือนปกติ

เด็กสาวอึดอัดใจ อยากรู้ว่าทำไมเรนที่เป็นคนดี(?)ถึงได้ทำตัวแปลกๆไป ไม่ยอมคุยหรืออยู่ใกล้ๆเธอเลยทั้งวันด้วยซํา

พอจบบทสนทนา ก็ได้โอกาศถาม

"เร-"

พรวด!!

"แว้กกกกกกกกกกกกกกก!!!"

เสียงกรีดร้องทำให้รูบี้หลับตาปี๋ด้วยความตกใจ เมื่อกี้มีแสงบางอย่างสะท้อนเข้าตาจนแสบ เร็วเหมือนแสงไฟฟ้า

"บ-บี้! เกิดอะไรขึ้น??" คิระหันกลับมาถาม งุนงงกับเสียงประหลาด

"ม-ไม่รู้เหมือนกัน--"

"จ-จะทำอะไร-อ้ากกกกกกกกกกกกกกก!!!"

พอรูบี้ลืมตา ก็เห็นประตูที่ถูกเปิดอ้าค้างเอาไว้ไม่ห่าง เสียงร้องโวยวายดังออกมาจากทางนั้นพอดี ประกอบกับมองไม่เห็นร่างที่คุ้นตา เธอจึงเข้าใจได้ทันที

"เรนโดนลากไปแล้ว!!!"

"ห๊ะ!!?"

ตึก ตึก ตึก

คิระวิ่งพรวดเข้ามาในห้อง ตามด้วยรูบี้ ภาพที่เห็นคือห้องพื้นไม้ที่มีผ้าม่านปิดหน้าต่างสนิท มีเพียงแสงของตะเกียงไฟฟ้าที่ห้อยไว้ลวกๆบนเพดานที่ส่งแสงให้พอมองเห็น ข้าวของอยู่ในกล่อง ตู้วางระเกะระกะ เฟอร์นิเจอร์อน่างเตียง ดต๊ะหรือตู้เสื้อผ้าวางไว้ไม่เป็นระเบียบ 

ตรงกลางห้องมีเอซิดอยู่ แต่ไม่ได้ยืนหรือนั่งบนเก้าอี้นวมอย่างทุกที

"วว-ว-ว-" รูบี้หน้าแดง ก่อนยกมือปิดหน้า

เอซิดนั่งคร่อมเรนอยู่ ซํ้าในมือยังดึงเสื้อคลุมกันหนาวออกจนเผยให้เห็นผิวหนังตั้งแต่คอลงมาถึงท้องชัดเจน ใบหน้าของคนที่โดนจับถอดเสื้อแดงกํ่า

"ข-เข้ามาช่วยกันเซ่!!!!" 

"ฮิๆๆๆ" เอซิดหัวเราะ ขยับมือกำแบเข้าออก สีหน้ายิ้มแย้มเหมือนไม่ได้สำนึกผิด(อีกแล้ว)ที่ไปจับแก้ผ้าชาวบ้าน

"โรคจิต-โรคจิต-ยัยโรคจิต" เรนพูดซั้าไปมาเสียงตํ่า มือจับเสื้อไว้แน่นและยังคงนั่งห่างจากเอซิดไปราว 2 เมตร

"เรน--เรนต้องลงเอยกับเอซิดแล้วสินะ"  

"ไปจำมาจากไหนเนี่ย!!??" 

"ฮาฮาฮา..."

รูบี้ยังคงยกแขนเสื้อปิดหน้า พูดเสียงสั่น ทำให้เรนตะโกนเสียงเบาทั้งที่ใบหน้าและหูยังเป็นสีแดง คิระร่างผู้หญิงหัวเราะจางๆ

"ตรวจร่างกาย ตรวจร่างกาย" เอซิดทำนิ้วเป็นวงกลม แต่มืออีกข้างยังแบเข้าออก

"ตรวจร่างกายที่ไหนเขาจับแก้ผ้ากันเล่า! มีไหมถามความสมัครใจน่ะ!!??" เด็กหนุ่มกอดตัวแน่นกว่าเดิม โวยวายถามหาความยุติธรรม แต่ท่าทางแบบนี้ทำให้รูบี้ดีใจ ดีกว่าก่อนหน้านี้มากล่ะนะ

"มีโอกาศปฏิเสธ เลยจับก่อนรู้ตัว---เอ" เอซิดหัวเราะ แต่ดวงตาครุ่นคิด

"เมื่อวานซืน จริงใช่มั๊ย" จู่ๆก็เปลี่ยนหัวข้อ ทำให้คนในห้องงุนงงและตามไม่ทัน

"แขนขาขาด" คำพูดนี้ทำให้สิ่งที่ถูกเมินมาตลอดถูกดึงกลับมา 

รูบี้เผลอหันไปมอง ที่แขนเสื้อและขาข้างซ้ายของเขา

"........." เรนนั่งเงียบ สีหน้าเรียบนิ่งคาดเดาอารมณ์ไม่ถูก

"ฟู่---" เอซิดสูดลมหายใจ และเดินเข้ามาใกล้เรน

"ต่อให้เป็นแอล ถ้าโดนตัดแขนขาก็ต้องรีบต่อภายใน 15 วินาที ไม่งั้นเนื้อเยื่อและเลือดจะตายจนไม่สามารถใช้งานได้ แผลฉกรรจ์ขนาดนั้น เลือดออกมากขนาดนั้น กลับเดินนำหน้ามาส่งแถมยังแบกคิระไหว"

เอซิดพูด ราวกับกำลังอ่านรายงาน

"ฉีดตะกั่วหรือปรอทเข้าเส้นเลือดใหญ่โดยตรง ร่างกายนำไฟฟ้าได้ดียิ่งกว่านํ้าที่เปียกตัว" ปลายนิ้วสีซีดชี้ไปที่อกของเด็กหนุ่ม

"จังหวะการเต้นหัวใจ---ขึ้นลงอย่างรวดเร็ว---ใช่มั๊ยคิระ" เธอจิ้มนิ้วลงไป และออกแรงกดบนเนื้อที่นุ่ม

"........" สีหน้าตอบทุกอย่าง ใบหน้าของคิระฉายแววสับสนเหมือนถูกเดาออก

เด็กหนุ่มถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายเหมือนรำคาญ

"ก็ได้ ผมไม่ใช่มนุษย์ พอใจรึยัง" แปะ- เรนปัดมือของเอซิดออกไป เขาตอบราวกับไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ผลกระทบกลับตกใส่คนที่มาด้วยอีกสองคน

คิระเบิกตากว้าง พลันความคิดที่เคยสงสัยแต่ลืมไปแล้วก็กลับมาทั้งหมด

ถูกพิษอัมพาตร้ายแรงแต่กลับยังขยับได้ บางครั้งเสียงหัวใจของหมอนี่ก็เงียบไป ร่างกายที่นำไฟฟ้าได้ดีจนน่ากลัว

รูบี้ยืนนิ่งกำมือ ก้มหน้าลงเล็กน้อยเหมือนเรียบเรียงบางอย่างในสมอง

"เดาไว้แล้วล่ะ" เอซิดตอบพร้อมสบัดมือที่ถูกปัด สายตามองอีกสองคนที่เหลือ

"ว่าไงล่ะ? คิดยังไง"

"ขี้เก๊ก"

"ห๊ะ?"

"เรนเป็นมนุษย์เปรี๊ยะๆของจริงล่ะ!!"

"......!?"

เหมือนเรนจะเจอสิ่งผิดคาด จากสีหน้าเรียบนิ่งกลายเป็นตกใจมึนงงสุดขีด

"ฮิๆ บัค คาดไม่ถึง" เอซิดพูดทั้งรอยยิ้ม 

".....คิดแบบนั้นกันจริงๆเหรอ? ไม่กลัวหรือเกลียดผมรึไง" สีหน้าของเด็กหนุ่มจริงจัง หัวใจเต้นรัวขึ้น

"หา? ก็แค่คนขี้เก๊กนี่? แถมเหมาะกับการเคี้ยวเล่น-อุ้บส์" คิระยกมือปิดปาก เกือบหลุดประโยคฆ่าตัวตาย ไม่สิ หลุดออกมาเรียบร้อยแล้วต่างหาก เส้นเลือดขึ้นที่ขมับของคนฟัง เริ่มรู้แล้วว่าทำไมตอนตื่นเช้ามาถึงคันคอหรือแขนแปลกๆ

"ฉันคิดว่าเรนก็คือเรนนะ จะเป็นอะไรยังไงก็เป็นเรนนี่นา?" รูบี้พูดวกวนอย่างน่างุนงง แต่ความหมายของเธอคือ"ไม่สนหรอกว่าเรนจะเป็นยังไง"

"......." สีหน้าของเด็กหนุ่มดูตกใจ เขาพูดไม่ออก

.........

"เคลียร์นะ? ตรวจต่อ-"

"เดี๋ยวๆๆๆๆๆ!!!" 

เอซิดเข้าขัดจังหวะซึ้งของทั้งสาม เรนรู้ตัวและดีดตัวยกมือบังทันที

"อ๊ะ ให้ออกไปรอข้างนอกมั๊ยค้า?" รูบี้แกล้งทำเป็นเด็ก ยกมือถามเสียงใสไม่สนคนที่นั่งตัวสั่นกับพื้น

"ม่ายเป็นไร--! ฮิๆๆๆๆๆ" เอซิดหัวเราะถี่รัวเหมือนโรคจิต ทำให้รูบี้และคิระชักไม่แน่ใจว่าเรนจะกลับไปสภาพเดิมรึเปล่า เด็กสาวผู้ตอนแรกกะจะเล่นมุขพลันรู้สึกผิดทันที

"บี้ไปรอข้างนอกเถอะ เดี๋ยวฉันช่วยดูให้เอง....." คิระเหงื่อตก บรรยากาศจะเปลี่ยนเร็วเกินไปแล้ว 

"อือ...." รูบี้ตอบสั้นๆด้วยใบหน้าปลงตกเล็กน้อย มองดูเรนผู้วิ่งหนีคุณหมออย่างวุ่นวายไปมาก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป

ติ้ด ติ้ด

"...ขอถามอะไรได้ไหม?" คิระที่นั่งเงียบมาสักพักถามขึ้น เด็กหนุ่มผมสีฟ้าหันใบหน้าซีดๆที่รอบหัวมีกระดาษแปลกๆแปะไว้มา "อ-อะไร?"

"นาย....ไม่เคยบอกบี้เพราะบี้---เออ....." จู่ๆก็นึกได้ว่าไม่น่าถามออกไป สีหน้าของเขาเลยลำบากใจทันที

".......312" เรนเงียบไปสักพักก่อนจะบอกตัวเลขบางอย่างออกมา เอซิดยังคงมองไปบนจอโน้ตบุ๊กที่เสียบสายกับกระดาษแปลกๆ

"มันคืออะไร-"

"จำนวนครั้งที่เธอตาย"

ทุกอย่างเงียบลง มีเพียงเสียงติ้ด ติ้ด ของโน้ตบุ๊กที่ดังลั่น คิระกระพริบตาเหมือนตื่นจากฝัน "ห-ห๊ะ??"

"ยัยนั้นมันบ้า....ตั้งแต่เจอกันครั้งแรกด้วยซํ้า" เรนมองลงไปที่พื้น 

"ตายเอาตายเอาเหมือนนอนหลับไม่มีผิด.....ทั้งที่บอกไปทุกคร้งแล้วว่าผมน่ะไม่มีทางตายได้ง่ายๆหรอก" เอซิดเหลือบสายตามองแผ่นหลังผิวสีขาว 

"แต่ก็ยัง.....เฮ้อ" สุดท้ายก็ถอนหายใจเหมือนไม่อยากเล่าต่อ คิระเริ่มรู้สึกไม่ดี

"โทษที... ฉันลืมไปว่านายอยู่กับบี้มานานแล้ว" คิระเกาหัว 

"ช่างมันเถอะ-อุ้!" เรนหลับตา จู่ๆก็ปวดหัวขึ้นมา

"ปรับได้? เหมือนคนจริงๆ~" เอซิดปรับบางอย่างในโน้ตบุ๊กให้กลับเข้าทีเดิม เหมือนสนุกสนานกับการทดลองปรับคลื่นพลังงานบางอย่าง เรนหันขวับมาส่งสายตาทะมึนใส่

"....ระวังโดนยัยงูพิษล้างสมองเข้าซักวันนะ" คิระเริ่มรู้สึกว่าคนอันตรายจริงๆไม่น่าใช่เรน น่าจะเป็นคนที่นั่งจิ้มโน้ตบุ้กข้างๆมากกว่า แถมได้ข่าวว่าไอคิวมีตั้ง 210

"น่าน่า เสร็จแล้ว" เอซิดดึงแผ่นกระดาษออกจากหัวของเรน ดึงแบบไม่เกรงใจจนหัวขยับตาม เขามีสีหน้าตกใจเล็กน้อยอย่างเจ็บปวด

"ต่อไป คิระ แล้วค่อยรูบี้" เอซิดหัวเราะ ทำให้คิระเบิกตากว้างเหมือนไม่เชื่อหู

"ด-เดี๋ยว! ไม่ใช่ว่าแค่หมอนี่เหรอ!!" เรนมองตาขวางใส่คิระที่ลุกขึ้นโพล่งเสียงดัง ยกเสื้อคลุมมาคลุมตัวทันทีที่ร่างเป็นอิสระ

"ใช้คำนวณ ป้องกันคลาดเคลื่อน" เอซิดผู้คำนวณได้แม่นยำยกมือป้องปากหัวเราะ ข้ออ้างจัดเต็มขนาดนี้แถมยังเป็นคนวางแผนอีก โดนบังคับชัดๆ

"สไปเดอร์ลิลลี่ แอล โดนไปแล้ว"

'สองคนนั้นก็ไม่เว้นเรอะ!!?' รูบี้ที่แอบฟังข้างนอกรวมถึงเด็กหนุ่มทั้งสองตะโกนในใจพร้อมกัน 

     ผ่านไป 1 ชั่วโมง

"ฮิๆๆๆ" 

เอซิดหัวเราะ ทำให้คนที่เข้ามาเพราะถูกเรียกมาอีกสองคนทำสีหน้าต่างกัน

"หัวเราะทำไม"

"อ๊ะ ทั้งสามคน ทำไมทำหน้าแบบนั้นกันล่ะครับ?"

"ข-ขอร้องล่ะ อย่าถามเลย" คิระลูบคอทั้งที่สีหน้ามืด แขนขยับแข็งๆเพราะถูกเจาะเลือด

"เอ? เอางั้นก็ได้ครับ" แอลไม่ถามอะไรเพิ่ม แม้จะสงสัยก็ตาม

"รู้ขึ้นเยอะเลย ฮิๆๆๆ" ไลคลอริสรับรู้ได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อเอซิดพูดคำๆนี้ออกมา เธอยกมือขึ้นจับขมับอย่างนวดเบาๆ แอลเกือบจะถามไลคลอริสถ้าไม่เห็นเธอเปิดดวงตาสีซีดออกมา

ในเวลาไม่นาน อามายะก็เข้ามาอีกคน 

"มาครบแล้ว แผนการคร่าวๆ" เอซิดเก็บเข็มฉีดยาลงกระเป๋า ใบหน้ายิ้มแย้ม

"เห้...เหมือนมีเรื่องสนุกๆเกินขึ้นตอนเราไม่อยู่น้า" อามายะปล่อยแขนที่ยกไว้บนหัวลง ท่าทางเหมือนอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

"แค่เอซิดลวนลามชาวบ้านน่ะ" "อ๋อ"

พอไลคลอริสบอกไป อามายะก็หยุดทำสีหน้าตื่นเต้นทันที

"อะแฮ่ม ช่างเรื่องลวนลาม" เอซิดกระแอมเสียงดัง ยืนยันว่าไม่ใช่การลวนลาม

"แอล เล่ามา" เธอชี้นิ้วไปที่แอลผู้นั่งอยู่บนพื้น เหมือนอาจารย์สั่งให้นักเรียนตอบโจทย์บนกระดาน

"ครับ" แอลลูบผ้าก๊อซบนใบหน้าให้แน่นขึ้น ก่อนที่จะลุกขึ้นพูด

แกร๊ก แกร๊ก

"เร็วๆนี้มีทหารรับจ้างพิเศษคนหนึ่งตั้งตัวเป็นปรปักษ์กับองค์กรโลกที่เลี้ยงตัวเองมา ไม่รู้ว่าใช้วิธีอะไร แต่ระบบควบคุมหรือระเบิดในตัวของทหารคนนั้นไม่ทำงานเลย ทำให้คนคนนั้นเป็นอิสระโดยสมบูรณ์ครับ" แอลพูด ในขณะที่เอซิดวาดรูปมนุษย์ก้างกับลูกโลกบนไวท์บอร์ด 

"ในข่าวลือบอกว่าเป็นผู้หญิง ถนัดการลอบสังหาร" รูปมนุษย์ก้างถูกเติมมีดกับไฟเข้าไป รูปภาพเริ่มดูเละเทะ

"และที่น่าสนใจ---มีคนเห็นเธออยู่กับชายปริศนาด้วย" มือของเอซิดหยุดขยับ เธอยืนค้างไป 

"ล่าสุดเธอถูกเห็นตัวเมื่อ 2 วันที่แล้ว แถวที่ทิ้งขยะเก่า" แอลหันไปมองเอซิด สงสัยว่าเธอเป็นอะไร

"ก็ไม่ไกลนี่นา จับตัวมาซ้อมเอาข้อมูลดีมั๊ย?" อามายะชกหมัดซ้ายขวา รูบี้มองความขัดแย้งของใบหน้าหวานและความรุนแรงในจิตใจนั่น 

"อา........." เอซิดลากเสียงพูด เหมือนเพิ่งได้ชาร์ตแบต

"ไม่ต้อง สันติวิธีดีกว่า" แล้วก็ขีดตัวอักษรบนกระดาน หรือวาดรูปก็ไม่รู้ มันเขี่ยและดูยากเกินจะแกะออกได้ด้วยตาเปล่า

พอขีดเขียนไปได้สักพัก ก็วางปากกาลง

"......ได้เวลาตักนํ้าแล้ว"