Broken ชีวิตที่พังทลาย

ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่ 15 : ตื่นตัว

"....เสร็จไปแล้วงั้นเหรอ"

คนที่สวมชุดประหลาด หรือถูกเรียกว่า ซี15 พูดกับตัวเอง หลังจากที่ยิงปืนลำแสงในมือใส่ชาวบ้านที่พุ่งเข้ามาจนล้ม คนนี้เป็นคนที่ 120 ได้

ตลอดเวลา 15 นาทีที่ผ่านมา ชายคนนี้ยืนยิงคนที่วิ่งเข้ารายล้อมนับร้อยคน ไม่ว่าจะเข้ามาหรือไม่ก็โดนยิงอยู่ดี

ง่ายๆเลย--ถ้าอยู่ในรัศมีที่เขามองเห็นและปืนนี้ยิงไปถึง จะโดนย้อมด้วยสีแดง

"--ซ่า--- ซี15!! เอฟ07!! ใครก็ได้มาช่วยที!!" เสียงวิทยุสื่อสารดังขึ้นอย่างทุลักทุเล กว่าจะสามารถต่อสัญญาณได้เล่นเอาลำบาก ซี15กดปุ่มที่ซ่อนอยู่ของหมวกครอบ

"อี45 อยู่ที่ไหน" เขาตอบไป ได้ยินเสียงหอบหายใจและเสียงนํ้าฝนที่ตกกระทบ 'ฝนตกงั้นเหรอ?'

"ม-ไม่รู้!! จู่ๆฝนก็ตกแถมเข็มทิศและระบบแผนที่ก็รวนไปหมด!!" 

ไม่ได้โกหก ซี15ไม่สามารถมองเห็นจุดสัญญาของเพื่อนในดวงตาของเขาได้

เพราะฝนตกง้นเหรอ หรือว่า.....

"........." ซี15เค้นเสียงหัวเราะหึหึ

"ยัยนั่นคงจะอยู่ที่เมืองนี้ อี45 พยายามปลีกตัวออกมาจากศัตรูซะ มันปั่นหัวนายอยู่"

อีกด้านหนึ่ง

"หนียังไง--หนีได้ที่ไหนเล่า!!" อี45ที่มีร่างกายเล็กเทียบเท่าเด็กประถมขาสั่นและโวยวายใส่วิทยุที่ดับไปแล้ว ชุดที่สวมนั้นกันฝนได้แต่ก็ไม่ได้กั้นเสียงที่กระทบไปทั้งตัวอย่างรุนแรง

"จะไปไหนเหรอ??" เสียงนั้นดังแทรกออกมาจากฝนเหมือนกำลังคุยกับเขา "อึ้ย!!"

"ข-ขี้ขลาดนี่นา!! แน่จริงก็ออกมาตัว-ตัวเลยเซ่!!" คนที่แตกตื่นเริ่มชี้ปากกระบอกปืนไปมา มองไม่เห็นอะไรนอกจากสีนํ้าเงินตัดกับสีขาวของฝน 

"..............."

ไม่มีเสียงตอบกลับ 

"โอ้ยยยยยยยย!!! ออกมาเหอะน่า อึดอัดดดดดดดดดดโว้ยยยยยยยยยยยย!!!"

อามายะ เด็กผู้มากับสายฝนยังคงเล่นสงครามประสาทกับผู้บุกรุก ถ้าเพื่อนไม่ได้บอกให้ถ่วงเวลาไว้ล่ะก็ สามารถฆ่าคนในเขตของตนได้อย่างสบายๆ

"ช้าจังนะพี่เอซิด" เจ้าตัวถอนหายใจ มองดูคนที่วิ่งพล่านไปมาอย่างเบื่อหน่าย

"โดนหลอก" คำพูดของเด็กสาวอัจฉริยะทำให้แอลที่ยืนผิงประตูผงะ 

"3 คน-----เข้ามาแค่ 3 คน" เอซิดพูดทั้งที่ยังมีเหงื่อท่วมตัว 

"จัดการเลยดีไหม" ไลคลอริสที่ตื่นแล้วพร้อมที่จะออกไปข้างนอก แม้ว่าอาวุธคู่ใจตอนนี้จะเป็นเพียงไม้เท้าเหล็กไม่ใช่ค้อนแบบทุกทีก็ตาม 

"ก็อยากให้ไป แต่มีตัวอันตราย" เด็กสาวเปิดคลิปเสียง เหมือนจงใจให้ไลคลอริสฟังเสียงของคนที่พูดถึง 

"ซี15 มีพลังรับรู้ในระยะ 100 กม. ตอนนี้กำลังตามหาฉัน" ไลคลอริสจดจำเสียงนั้น เสียงที่เหมือนคนจริงจังและระเบียบไปซะทุกเรื่อง

"จะให้ฉันช่วยฟังว่าเขาอยู่แถวไหนสินะ" เธอคว้าไม้เท้าที่อยู่ไม่ห่างขึ้น เอซิดหัวเราะตอบ

"ส่วนหนึ่ง" เอซิดหยุดมือที่พิมพ์ลงบนแป้น เธอนั่งนิ่ง

"อามายะ เอาเลย"

ฉัวะ!!

"แว้กกก!!!??"

บางอย่าง บางอย่างที่คมมากๆบาดเข้าที่แขนและขาพร้อมกัน เร็วจนเกิดเสียงแค่เสียงเดียว อี45ทำหน้าผวาและเกือบลื่นล้มกับพื้น

"เอาล่ะ เอาล่ะ--- มาเล่นกันซักหน่อยเนอะ" 

เสียงนั้นรื่นเริง เหมือนกับว่าได้คิวหลังจากที่รอมานาน

"อ-ออกมาแล้ว!!"

อี45 จับพื้นที่ชุ่มไปด้วยนํ้า พริบตาหยดนํ้าพวกนั้นก็ลอยขึ้นเหมือนถูกยก ยกด้วยมือที่มองไม่เห็นขนาดใหญ่

"จะจับนํ้าด้วยมือเปล่างั้นเหรอ น่าสนใจดีน้า"

เจ้าของเสียงมีเส้นผมสีดำขลับทวินเทลตํ่ามองอย่างสนใจ ใบหน้าที่ดูน่ารักนั้นมีดวงตาสีดำวาวคล้ายไข่มุก เลียลิ้นเหมือนเจอของเล่นชิ้นใหม่ ดาบคาตานะในมือถูกยกขึ้นช้าๆ ศัตรูยืนขาสั่น สภาพไม่พร้อมสู้สุดขีด

เสียงกรีดร้องดังลั่นแต่ก็ถูกสายฝนที่ตกหนักกลบหายไป

"......" หลังจากที่พูดออกไป เอซิดก็สูดลมหายใจ ดวงตาดำคลํ้าหลับลง

ตุ้บ

"ปล่อยเลือดเรียกปลาฉลามมาเองเลยนะ คุณหนู" เด็กสาวหัวเราะเสียงแห้ง เธอยังคงไม่หันหลังกลับมา

"ช่าย- เรียกคุณพี่มาเลยนี่นะ" ชายในชุดปิดมิดปล่อยร่างที่อยู่ในมือลง 

ที่อกของแอลกลวงว่างเหมือนถูกสว่านเจาะ นอนลงกับพื้น เลือดไหลนองจนเปียกเหนียว

"......." ไลคลอริสหลับตาแน่น ชายคนนี้เข้ามาโดยที่เธอไม่ทันได้ยิน แม้แต่ตอนนี้ก็ยังสัมผัสอะไรไม่ได้นอกจากเสียงพูดเยาะเย้ย

"หนีออกจากบ้านบ่อยจังนะครับ อย่าลืมสิว่าตัวเองยังมีบ้านอยู่" ซี15ยื่นมือที่อาบเลือดมาตรงหน้า ชวนเชิญ คุณหนู ของเขาให้กลับไปยังบ้านเก่า

"ไม่--ล่ะ--- ฉันไม่มีบ้าน" เอซิดล้วงมือลงไปในกระเป๋าเสื้อ

มือของเธอกำลังจะกำเครื่องช๊อตไฟฟ้าที่พกไว้ตลอดเวลา

"ไม่ห่วงเพื่อนสาวเลยเหรอครับ?" กึก ปืนเลเซอร์กระทบที่หัวของไลคลอริส เธอสะดุ้งอย่างตกใจ ไม่ได้ยินเสียงเดินหรือกลิ่นเลย นี่ใช่การเคลื่อนไหวโดยมนุษย์รึเปล่า

".........." เขาได้ยินเสียงลอบกลืนนํ้าลายของเด็กสาว ใบหน้าใต้หน้ากากผุดรอยยิ้มออกมา

"ครอบครัวเหลือพี่แค่คนเดียวแล้วนะ คุณหนู" ตึก ซี15จับแขนของไลคลอริส เดินเข้ามาและยังคงจ่อปืนใส่หัวของเธออยู่

"เอ ฉันดีใจมากกว่า" เอซิดยกมือขึ้นทั้งสองข้าง ยังคงไม่หันหลังกลับมา

ก้าวเท้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ซี15ยิ้มกว้างขึ้นทุกที

"ถ้ายอมมากับพี่ สัญญาว่าคราวนี้จะไม่เหมือนเดิม" คำต่อรองที่มีเอซิดเข้าใจเพียงคนเดียว

".........." ดวงตาคลํ้ามองภาพสะท้อนในจอคอมพิวเตอร์ นับเวลาในใจ

"ว่าไง? ให้เรียกชื่อเดิมไหม"

"จ-"

"เอาเลย!!"

ในจังหวะที่ชื่อกำลังจะโดนเรียก เธอก็ตะโกนออกมาเสียงดัง

พลั่ก!!!

"!!!!!"

ซี15หันไปมองด้านข้างที่เขาเมินมาตลอด

ผั๊วะ!!

ไม่ทันได้เล็งปืน มือข้างนั้นก็โดนแรงมหาศาลถีบเข้าใส่จนบิดไปข้างหลัง เจ็บปวดร้าวราวกับกระดูกแตกจนเกิดรอยชํ้า โชคดีที่ไลคลอริสก้มหัวลงได้ทันหวุดหวิด ไม่งั้นเธอคงหัวแตก

"แบล๊กแรบบิท!!" เขาเรียกขานชื่อของร่างเล็ก คิระเงยหน้าขึ้นสายตาเยาะเย้ยใส่ชายที่เริ่มโมโห

แต่ซี15ไม่ได้ลืมว่าศัตรูไม่ได้มีคนเดียว เขารู้ว่ามีอีกคนที่ตัวตนเป็นปริศนาและตอนนี้มือของเจ้านั่นกำลังจะแตะที่หมวกของเขา เสียงไฟฟ้าดังและเข้าใกล้ ในสมองนึกชื่อๆหนึ่งขึ้นมา ไม่นึกว่าจะได้เจอในระยะประชิดขนาดนี้

"ไม่ได้ผล---" เขาย่อตัวเตรียมที่จะกระโดดหลบ แค่หลบไฟฟ้าที่พุ่งตรงเข้ามาเป็นของง่ายอยู่แล้ว แต่

ขากลับไม่ขยับ เหมือนประสาทของขาถูกตัดไป ตกใจได้ไม่เท่าไหร่ก็ถูกบางอย่างกระชากเข้าที่ตัวจนล้มลงหงายหลัง

ตึง!!

"อั่ก!! อ-"

เขาร้องอย่างเจ็บปวดก่อนที่จะเห็นบางอย่างสะท้อนในสายตา มีขนาดเล็กและบางเหมือนเข็ม มันเจาะทะลุเข้ามาใส่เข่าของเขา---มันส่งแสงสีแดงเรืองรองเหมือนหินหนืด อีกนัยหนึ่ง มันคือเข็มที่ผ่านความร้อนสูงมากมา

ร้อนมากจนไม่รู้สึกร้อนหรือปวดแสบ ราวกับหลอมเข้ากับกระดูกไปแล้ว

"ไม่ให้หนีหรอก"

เสียงค่อยดึงสมาธิของชายหนุ่มผู้สับสน มือที่กระชากเขาล้มจับแน่นและจิกเล็บเข้าชุดที่ป้องกันแน่นหนา

เปรี้ยะ!!!

แปล๊บ-

"อั่ก--ใช้แรงงาน---ที่ไม่พร้อม--" คิระนั่งทรุดฮวบกับพื้น หัวปวดหนึบและเจ็บขาข้างที่เตะออกไป เลือดไหลอาบกางเกงที่หลวม

"โทษที มันฉุกละหุก" เอซิดหันกลับมา ใบหน้าไร้ความสำนึกผิด 

"............."  "เรน-เรน--ทำใจดีๆไว้"

เรนนั่งนิ่งกับพื้น ทำสีหน้าเหมือนเจอสิ่งที่น่ากลัวที่สุดในชีวิต เขาได้รูบี้ลูบหลังปลอบใจให้อยู่

"ย--อยากโดนอีก--จัง" แอลพูดทั้งที่ร่างชักกระตุก ตัวแดงและอุ่นเพราะความร้อนของไฟฟ้าแรงสูง มีควันลอยส่งกลื่นไหม้ออกมาจางๆด้วย

"....ฉันโกรธเธอจริงๆ" ไลคลอริสผู้ไม่ได้รับรู้แผนการด่วนกำไม้เท้าในมือแน่น กร๊อบ-แม้ใบหน้าจะเรียบเฉยแต่แรงที่บีบใส่ไม้เท้าจนบิดงอนั้นพร้อมจะฆ่าหักคอคนได้ทันที

"น่า น่า ฉุกเฉิน!" เอซิดทำหน้าเหวอ ยกมือสองข้างขึ้นเหมือนขออภัย

"ไหนบอกว่ารู้ทุกอย่าง---ใน 100 กม.ไง" คิระที่เจ็บขาพูดขึ้น 

"ฮืม?"

"น่าจะรู้นี่ว่าพวกฉัน---ซ่อนอยู่บนเพดานน่ะ?" ชี้นิ้วขึ้นไปข้างบน หมายถึงรูช่องว่างของเพดานที่ขนาดใหญ่พอยัดคนเข้าไปได้ไม่เกิน 2-3 คนขึ้นไปห้องด้านบนที่ว่างเปล่าและฝุ่นเครอะ

"ขึ้นอยู่กับโฟกัส ถ้าเล็งคนเดียว ก็รู้คนเดียว" เอซิดหยิบเข็มฉีดยาออกมาจากกระเป๋า ในนั้นมีของเหลวสีใสอยู่ มันคือยาระงับประสาท

"ค-คราวหน้าบอกด้วยสิ" เรนพอจะคืนสติขึ้นมาได้ จึงพูดบอกให้เอซิดปรับปรุงพฤติกรรม

"เอ๋ ยากนะ" เพราะเธอคิดคำนวณทุกอย่างได้ ทำให้ไม่จำเป็นต้องบอกแผนทุกคนก็ทำตามที่เธอคิดแน่ๆ 

"ยัยปีศาจใช้แรงงาน---"

     ก่อนหน้านี้ราวๆ 5 นาที

"ขึ้นไป บนเพดาน"

"ห-ห๊ะ??"

เอซิดพูด ไม่หันมามองและยังคงพิมพ์บางอย่างบนแป้นพิมพ์

"อ๊ะ! ผมขึ้นด้ว-"  "แอล ยืนขวางประตูซะ"

แอลไม่ทันได้พูดก็โดนเอซิดขัดขวาง เขาร้องเสียงเสียดายแต่ยอมยืนผิงตัวกับประตูอยู่ดี

"แต่เรนกับคิระบาดเจ็บอยู่นะ?" รูบี้งุนงง ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงให้ปืนขึ้นไปบนเพดาน 

"อีกเดี๋ยว-- ศัตรูจะบุกเข้ามาในห้อง" คำตอบทำให้เด็กสาวผมสีเพลิงส่งเสียงอึก

"จะให้ทำอะไรล่ะ? แอบลอบโจมตีเหรอ" เรนหายเจ็บแขนไปมากแล้ว เขาพยุงคิระร่างผู้หญิงไม่ห่าง กระโดดจับขอบแผ่นไม้ที่ผุแต่ยังแข็งอยู่

"ประมาณนั้น แต่อย่าเพิ่งลงมือ" เอซิดไม่หันกลับมา เธอดูยุ่ง

"จนกว่าจะส่งสัญญาณ ไม่ว่าจะใกล้แค่ไหน ต้องรอ" เด็กสาวพูดเร็วและรัวขึ้น เหมือนเวลาบางอย่างใกล้มาถึง

"ข-เข้าใจแล้ว" รูบี้ตอบและจับมือเรนที่อยู่บนซอกเพดาน

"ตอนนี้ ให้อามายะจัดการต่อ" เอซิดฉีดยาเข็มที่ 3 เข้าใส่ร่างของศัตรูที่เป็นพี่ชายของเธอ 

พลังของอามายะเกี่ยวข้องกับฝน ทั้งสร้างหรือใช้งานจากมัน จึงมีชื่อเรียกอีกอย่างว่า ฝนสีแดง

เป็นเหมือนเขตอาคม ตราบใดที่อามายะยังอยู่ในฝนของตัวเองหรือฝนธรรมชาติ ก็แทบจะเป็นอมตะ จะสามารถเคลื่อนตัวผ่านนํ้าฝนได้อิสระราวกับปลาในนํ้า

แต่พลังจำกัดไว้แค่สายฝน ดังนั้นถ้าเป็นหิมะหรือนํ้าบ่อธรรมดา ก็ไม่ได้ผล

"ฆ่าไม่ได้ แต่พอจับกุมได้" เอซิดมองดูภาพมัวๆของกล้องวงจรปิด สายฝนยังคงตกหนัก

"ข-ขอโทษนะแต่...." รูบี้พูดขัดขึ้น เธอยกมือเรียกความสนใจจากเอซิด เด็กสาวตาคลํ้ายิ้มและเอียงคอเหมือนถามเป็นนัยว่ามีอะไร

"ที่นี่มียาหรือผ้าพันแผล....มั๊ย??" เด็กสาวผู้เป็นห่วงเพื่อนถามถึงอุปกรณ์รักษาแผล เอซิดหัวเราะเบาๆตอบ "มีสิ"

ฟึ่บ!

"โอ้ย!! เจ็บ--"  

"ข-ขอโทษนะ คิระ ทนหน่อย....." 

รูบี้ดึงเข็มบางที่ปักเข่าของคิระออก ในใจยังทึ่งไม่หายที่เขายังอุส่าต์ฝืนขยับขาเตะคนน่ากลัวนั่นได้ ถึงแรงจะเบาลงไปมากก็ตาม เธอหยิบนํ้าเกลือออกมาจากกระเป๋าที่มีเครื่องหมายบวก

"ฝังเข็ม การรักษา ใช้เป็นอาวุธ" เอซิดพูดคำลอยๆ เธอพลิกเข็มที่ขอจากรูบี้มองรอบด้าน มันบางมากและอาจจะบางกว่าปลายเข็มฉีดยาที่เธอใช้ซะอีก ชวนให้นึกถึงการรักษาของหมอในประเทศจีนไม่ก็การลอบสังหารแบบนินจาของญี่ปุ่น

"น่าตกใจเป็นบ้า.... จู่ๆก็ขยับขาไม่ได้" คิระเช็ดคราบนํ้าตาที่ไหล ไม่ชอบใจที่ร่างผู้หญิงร้องไห้ได้ง่าย

"ขอโทษน้า...." เด็กสาวที่พันผ้าอย่างแผ่วเบาพูดขอโทษรอบที่ร้อย คิระส่ายมือบอกหน้าตื่น "ม-ไม่เป็นไร-- เธอมีเหตุผลนี่นา"

แล้วคิระก็นิ่ง เหมือนเพิ่งนึกอะไรขึ้นได้

"แล้ว....เมื่อกี้ตอนฉันหลับ มันเกิดอะไรขึ้น"

ดวงตาสีเข้มมองไปทางคนที่น่าจะรุ้เรื่อง--- เรน

"นายไม่ได้หลับ ละเมอ--เป็นบ้ามากกว่า"  "เอ๋?"

"เหรอ.....ฉันทำแบบนั้นจริงๆเหรอ"

คิระดูไม่เชื่อ แผลที่ขาถูกพันและรักษาห้ามเลือดแล้ว ยังเจ็บแปล๊บอยู่เพราะแผลฉีกจากการฝืนเตะ

"ถ้าตอนนั้นไม่มีรูบี้ล่ะก็ นายคงพิการไปตลอดชีวิตแทนแล้วล่ะ" เรนพูดยํ้าว่าเป็นเรื่องจริง ถ้ารูบี้ไม่เข้ามาขวางและตะโกนห้ามไว้ คิระคงได้พิการทางขาไปตลอดกาล

"งั้นเหรอ" คิระลูบที่ขา ในหัวสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่ไม่ปลอดภัยได้เลือนราง ตอนนี้หัวก็ยังปวดหนึบและหมุนเหมือนเพิ่งลงจากรถไฟ

"สารในสมองแปรปรวน แยกแยะไม่ออก" เอซิดหยิบเข็มฉีดยาขึ้นมาอีกรอบ คิระถอยกรูด ส่งสายตาระแวง

"อ-เอซิด---ไม่ใช่ว่าฉีดยาใส่ไปหลายคนแล้วเหรอ?" รูบี้อยากเข้าไปห้าม ตอนนี้เอซิดมีสภาพเหมือนคุณหมอที่เข้าฉีดยานักเรียนในโรงเรียนนับร้อยคน

"เปลี่ยนเข็มแล้ว นี่ยาบำรุง ฮิๆ" เอซิดกดฉีดไล่ลมออกมา ดวงตาสีคลํ้ามองลงมายังคนที่ขยับขาไม่ได้ รอยยิ้มเหมือนมัจจุราชเตรียมปลิดเอาชีวิต

คิระส่งเสียงร้องเหมือนแมวขู่ หนึ่งในสิ่งที่กลัวมากที่สุดคือ เข็มฉีดยา

หมับ!!

"ปล่อยนะเว้ย!!!" คิระสบัดไหล่และแขนอย่างสุดกำลัง เพราะเจ็บขาทำให้ขยับติดขัดและเบาแรงลงมาก ตะโกนด่าใส่คนผมสีฟ้าที่ทำหน้านิ่ง

"เอาคืนที่กัดผมจนคอแหว่ง" "จำไม่เห็นได้เลยโว้ย-- กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!"

รูบี้หัวเราะแห้งๆ จากคนที่ตอนแรกดุร้ายราวสัตว์ป่ากลับกำลังกรีดร้องในอ้อมแขนของคนอื่นเหมือนกลายเป็นเด็กกลัวเข็มฉีดยา

"ฮิๆๆๆๆ อย่าเกร็ง อย่าเกร็ง"

เสียงกรีดร้องยังคงดัง แอลมองด้วยรอยยิ้มเหมือนคาดหวัง

"นายปกติดี ไม่ต้องฉีด"  "โถ่......"

ทุกอย่างค่อยๆสงบลง ชาวเมืองที่บ้าคลั่งค่อยๆคืนสติทีละคนสองคน เข้าช่วยเหลือพยุงพากันส่งเข้าคลินิกและโรงพยาบาลข้างๆ 

และในเมื่อเริ่มสงบ ผู้ก่อการร้ายทั้งสามย่อมถูกจับมาเรียบร้อย