Broken ชีวิตที่พังทลาย

ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่ 14 : หนีไม่พ้น

ผั๊วะ!!!

"โอ้ย!!!"

เจ้าของเสียงส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวดเพราะโดนตบจนหน้าหัน ร่างเกือบปลิวไปแปะกำแพง

"แฮ่ก---ตื่นสักที----พูดจาน่าขนลุก" เจ้าของหมัดคือเด็กสาวที่มีเหงื่อไหลท่วมตัว เธอหอบหายใจและกลืนนํ้าลายอย่างยากลำบาก

"อ-เอซิด?? เกิดอะไรขึ้น ตบผมทำไม" แอลงุนงง เมื่อกี้เขารู้สึกเหมือนกำลังหลับฝันถึงบางอย่างและโดนฝ่ามือนั่นตบเรียกสติเข้าให้

"พลังของเอฟ07 ทำให้สมองปั่นป่วนและทำงานผิดปกติเป็นเหตุให้เกิดอาการวิกลจริตบ้าคลั่งแตกต่างตามรายบุคคล" เอซิดหอบหายใจ ดวงตาคลํ้าแสดงความเหนื่อยล้า

"เมื่อกี้มันคงใช้พลัง ที่ทำให้ทุกคนที่อยู่ในระยะขอบเขตเกิดอาการขึ้น---อุ้ก" เด็กสาวยกมือปิดปาก ขาสั่นเหมือนจะล้มลง

"เอซิด! ไม่เป็นไร--"

"มันทำให้เห็นฝันร้าย---หรืออดีตที่เจ้าตัวปฏิเสธได้" เอซิดยกมือห้าม ร่างกายเย็นเฉียบ

".........." แอลนั่งนิ่ง ก้มลงมองร่างที่นอนบนตักอย่างหวาดกลัว

ไลคลอริส ใบหน้านิ่งเรียบและสงบ

"ฮิกังบานะร่างกายไม่ปกติ พอโดนเลยกลายเป็นหลับแทน" เอซิดพูดถึงร่างกายที่ไม่มีวันเหนื่อยของไลคลอริส เป็นร่างกายที่ไม่ได้รับผลกระทบจากการเปลี่ยนแปลงสารในร่างกายง่ายๆ ส่วนมากถ้าโดนก็หลับไปเฉยๆ

"ด-ดีจัง นึกว่าเธอจะหนีผมไป" แอลยกมือนั้นขึ้นกุมและชิดกับใบหน้า เขายิ้มอย่างสบายใจ

"อย่าเพิ่งเลย อย่าลืมว่าใครไปกับพวกนกน้อย" เด็กสาวชี้ปลายเข็มชี้ยาใส่แอลที่ทำหน้าเหล่อหลา

"คนที่ปฏิเสธอดีตอย่างรุนแรง---"

พอนึกขึ้นได้ก็พูดเสียงดัง

"คิระ"

"........"

เศษผ้าในปากขมเพราะเลือดที่ไหลออกมา เรนกัดเอาไว้และพยายามไม่ส่งเสียงหรือหายใจเสียงดัง รูบี้ด้อมๆมองๆด้านหลังก้อนหินขนาดใหญ่

"เรน---คิระเขา--" 

"อือ....บ้าไปแล้ว"

เรนถูกกัด ไม่ใช่แค่โดนกระชากจนเนื้อคอหลุด ยังโดนพิษบางอย่างทำให้แขนข้างที่อยู่ใกล้ๆนั้นชาจนขยับไม่ได้ แถมภาพก็บิดเบี้ยวและควบคุมตัวเองให้หยุดขบฟันจนแทบหักไม่ได้อีก

"ทำไงดี---ถ้าปล่อยไว้คงไปกัดคนอื่นอีกแน่---" รูบี้หันมาคุยกับเรน

"ผมจะ.....เอากระดูกขาหมอนั่นออก" รูบี้ส่งสายตาคัดค้าน เรนหลับตาลงแน่น

"เธอไม่เห็นรึไง.....เมื่อกี้น่ะ?"

ตึก

"............."

ดวงตาสีนํ้าตาลหรี่เล็กและเบิกกว้าง หันไปซ้ายทีขวาทีเหมือนนกพิราบ ปากอ้าและเปิดออกให้เห็นนํ้าลายที่ไหลย้อยและคมเขี้ยวที่เปรอะคราบเลือด เดินด้วยท่าทางที่เหมือนคนป่าและหายใจรุนแรงผิดปกติจนเสียงพูดสั่นและติดขัด

"ปล่อย---ปล่อย---"

พูดออกมาอย่างเลือนลอย มือที่มีเล็บคมกริบกระตุก หัวของเขาขยับอย่างรวดเร็ว แววตาเหมือนสัตว์ที่หิวโหยพร้อมกระโจนใส่เหยื่อที่กินได้ไม่เว้นหน้า

"หิว----ปล่อย---"

กึก

โครม!!!

เสียงก้อนหินก้อนเล็กตกกระทบกับพื้น แต่มากพอที่จะทำให้คนได้ยินกระโดดพุ่งตัวและแขนตวัดทุบใส่จนเกิดความเสียหายวงกว้าง

แกร๊ก

มือไม่มีรอยแดงชํ้า พื้นที่ถูกทุบด้วยมือเปล่าแตกเป็นเสี่ยง หินก้อนเล็กกลายเป็นผงหยาบ

"ปล่อย--ปล่อย---" 

"ถ้าทำให้ขาขยับไม่ได้ หมอนั่นก็เสียกำลังไปเกินครึ่ง--" เรนกัดผ้าให้แน่นขึ้น หลับตาลงเพราะพิษแล่นไล่ขึ้นหัวจนเสียววาบ พยายามสู้กับมันอยู่

"ก็จริง แต่---"

"ได้-ยิน-สิ-นะ"

เสียงที่พูดอย่างสั่นเครือขัดไม่ให้รูบี้พูด ไม่ต้องหันไปก็รู้ว่าใคร---!

ผลั๊วะ!!!

"อ้ากกกกกก!!"

ก้อนอิฐโผล่ขึ้นจากฟ้าและร่วงลงใส่หัวของคนเสียสติ เขาถอยออกและกุมหัวอย่างเจ็บปวด เส้นผมสีเข้มเปียกและมีเศษอิฐที่แตกเกาะไว้ราวขนมปังกรอบราดนําแดง

"ไม่มีทางเลือกแล้ว!! ถอยไปรูบี้!!" เรนลุกขึ้นยืน ใช้พลังไม่ได้เพราะถูกเด็กสาวยืนชิดและจับไหล่เขาสบัดไปมาจนหัวหมุน

"อย่านะเรน!! มันมีทางอื่น--"

"เอาา-ออก-ไป-ได้-แล้ววววววววว-!!!"

เรนพุ่งเข้าชิดเด็กสาว ผลักเธอไปอีกทางเต็มแรง

โครม!!!

มือทั้งสองทุบลงบนพื้นอย่างรุนแรง อาณุภาพมากพอที่จะทำให้ยุบและสั่นสะเทือนไป

"ว้าาาาาาาาาาาาาาาากกกกกกกกกก!!!"

พอเป้าหมายไปทางอื่นก็ส่งเสียงหวีดร้อง ดวงตาที่ไร้สติตวัดมองมาที่คนเส้นผมสีฟ้า

"!!!!"

ขยับไม่ได้  เรนไม่ได้สบตามองโดยตรง แต่ก็ยังขยับไม่ได้

จิตสังหารรุนแรง ผิดกับทุกที นี่ไม่ใช่ขู่ให้กลัวเหมือนทุกที

นี่คือจ้องจะกระชากออกเป็นชิ้นๆเหมือนหมาป่าหิวโหย

"หยุดนะ คิระ!!!"

ฉึก ฉึก!!

"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!"

เด็กสาวที่ขยับตัวได้สบัดมืออย่างรวดเร็ว เข็มบางในมือพุ่งเข้าปักหัวเข่าของเด็กหนุ่มผู้เสียสติอย่างแม่นยำ ปักทะลุและฝังแน่นจนส่งเสียงร้องโวยวายอย่างเจ็บปวดและล้มลงนอนตะแคงข้าง

ตึง! 

"อา อา อาาาา---" คิระที่ไร้สติร้องออกมา หอยหายใจและตะกายแขนกับพื้น ขาทั้งสองไม่ขยับทำให้วิ่งไม่ได้

"ขอโทษ--ขอโทษนะ--" รูบี้รู้สึกผิด แต่ถ้าเธอไม่ทำอะไรสักอย่าง เรนจะโดนขยํ้าเป็นเศษเนื้อของจริง

"ไม่--เธอทำถูกแล้ว--" เรนพยายามหายใจ บาดแผลเหวอะที่คอสมานตัวกันมากขึ้น ฟันกัดแน่นกันนั้นเบาแรงลง

"เขาดูทรมาณมากเลย--" รูบี้จะร้องไห้ ไม่ใช่เพราะแค่เธอทำร้ายเขา ใบหน้านั้นไม่ได้ดุร้ายอย่างเดียวแต่แฝงไปด้วยหวาดกลัวจนไม่น่าเข้าใกล้

"อา---อาาาา" คิระยังไม่หยุดส่งเสียงร้อง ดวงตายังกลอกไปมาอย่างหวาดกลัวสุดขีด มือตะปบและสั่นระริกเหมือนพยายามดันให้ลุกขึ้นสุดแรง

"......." เรนมอง ท่าทางแบบนี้เหมือนเคยเห็นมาก่อน ท่าทางของคนที่หวาดกลัวและพยายามเอาตัวรอดจากกสถาณการณ์ที่เฉียดตาย

หลังจากที่ดิ้นได้สักพักจู่ๆร่างของเขาก็หยุดนิ่ง 

"ไปแล้ว"

"?"

จู่ๆเขาก็พูดขึ้น เรนหรี่ตามอง

"ไปแล้ว ไปแล้ว"

พูดซั้าอีกครั้ง ดวงตาที่หวาดกลัวค่อยๆขยายกลับดูเหมือนมนุษย์ทีละนิด ความเหนื่อยล้าปรากฏออกมาอย่างชัดเจน

"รูบี้ ปิดหูซะ อย่าฟังคำที่หมอนี่พูด"

"เอ๋ ทำไมเหรอ?"

เรนบอกให้เด็กสาวปิดหูตัวเอง พอถามถึงเหตุผลก็ทำสีหน้าลำบากใจ

".....ผมจะเล่าให้ฟังทีหลัง ตอนนี้ปิดหูเถอะ อย่าให้ได้ยินแม้แต่คำเดียว"

สิบนาทีที่เงียบและแทบไม่มีเสียงอะไรลอดเข้าหู 

สิบนาทีที่ไม่ได้ขยับเขยื้อนตัว 

สิบนาทีที่ปลอดภัยและไม่มีอะไรมาแตะตัว

ดวงตาสีเข้มปรือลง อย่างเหนื่อยล้าและเจ็บปวด หัวใจเต้นช้าลงและความเจ็บค่อยๆหายไปจากประสาทรับรู้

อย่างรวดเร็ว เขาหลับไปทันที

เปรี๊ยะ

"เอาล่ะ หลับซักที" พอฟังคำบ่นพึมพำจนหูแทบชา เรนจัดการส่งกระแสไฟฟ้าปริศนาเข้าร่างของคิระ รูบี้มองเห็นจากเข็มที่เธอปักใส่หัวเข่าทั้งสอง

"อ๊ะ ไฟฟ้าเปรี๊ยะๆ"

"ทำให้หลับไม่รู้เรื่องน่ะ ผมรับมือหมอนี่ตรงๆไม่ไหว" เรนยกร่างของคิระขึ้นมา ตัวเล็กลงเพราะกลายเป็นผู้หญิง

"......." รูบี้กระพริบตามองอย่างงุนงง 'เรนเปลี่ยนร่างให้คิระได้ด้วย?'

"เห็นทีคงออกไปไม่ได้ง่ายๆแล้วล่ะ"