Broken ชีวิตที่พังทลาย

ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่ 13 : ความโหดร้าย

ตึกตึกตึกตึกตึก

ผู้คนที่วิ่งสวนไปมา ส่งเสียงร้องอย่างหวาดกลัวและสิ้นหวัง ควันสีดำโชยโขมงออกมาจากจุดที่มีบางอย่างตกกระแทกจนเป็นหลุมลึก

ในหลุมนั้น เมื่อก่อนเคยเป็นบ้านหลังเล็กๆ บัดนี้มันแตกกระจายออกและไหม้เกรียมเพราะเพลิงที่แผดเผา ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะถูกวัตถุรูปจานขนาดใหญ่สีแดงทับจนแบนด้วย

"เฮ้ออ~ ฮึบ!! เข้ามาได้ซักที"  เสียงเริงร่าดังขึ้นพร้อมกับคนในชุดห่อหุ้มอย่างดีราวกับนักบินอวกาศ 

"อย่าเพิ่งดีใจ เอฟ07 พวกเราบุกเข้ามากลางรังสัตว์ประหลาด" คนที่โผล่ตัวออกมาอีกคนกล่าวตักเตือน เอฟ07ส่งเสียงจิ๊ๆพร้อมส่ายนิ้ว

"เอาน่าๆ เมืองนี้มีแต่พวกโจรกระจอกนะ แค่ ขวับ! ทีเดียว ก็ตายแล้ว" คนไม่จริงจังตบบ่าเพื่อนอีกคน "เนอะ ซี15"

ชิ ซี15ผู้จริงจังกับการงานเบือนหน้าหนี 

"หลอกไปแล้วว่ามาต้ัง 12 คน พวกมันคงวุ่นวายกันหน้าดู 555+" เอฟ07หัวเราะพร้อมตบเข่า 

"อย่าเพิ่งวางใจ ถ้าเป็นรังของพวกสัตว์ประหลาดต้องมีพวกที่สแกนความสามารถได้แน่" ซี15ไม่ประมาท 

แกร๊ก

"โอ๊ะ โอ--- มากันไวจังนะ" 

ปืนหลายกระบอกถูกเล็งมาทางผู้บุกรุก ทุกคนสวมใส่ชุดชาวบ้านและหน้าตาเคร่งเครียด

"เจ้าพวกแมลงสาบ"

ตึกตึกตึก

"ทางนี้ก็ปิด!!?" คิระหยุดชะงักเกือบล้ม 

ทางที่ใกล้ที่สุดถูกปิด

ตลอดทางมีเศษหินปลิวว่อนไปมา ขนาดทั้งใหญ่และเล็กพุ่งไปมามั่วซั่วราวอยู่ในพายุหมุน ถ้าไม่ได้เรนช่วยใช้พลังคงไม่ได้มายืนตรงนี้ในสภาพไร้รอยแผล

"เผาเลยดีมั๊ย"

"ไม่ทันหรอกบี้!" เด็กสาวพยายามจะเผาหินก้อนใหญ่ที่ขวางทางเอาไว้ โดนคิระปฏิเสธทันขวัน

"งั้นผมจะ--"

"เอาออกให้เอง สินะ"

ทั้งสามหยุดชะงัก เสียงเหมือนหยอกล้อนั่นทำให้รู้สึกไม่ปลอดภัย

ตรงหลัง ข้างหลังของเรนมีคนสวมเสื้อปิดมิดตัวเหมือนนักบินอวกาศ

"ถอ-!!"

ฉัวะ!!!

เรนหันหลังกลับไป ประกายไฟฟ้าแล่นออกจากมือ

แต่มือกลับไม่ขยับไปหาร่างตรงหลัง ร่างกายของเขาเบาหวิว

"กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!"

เด็กสาวกรีดร้องเมื่อเห็นเลือดสาดกระจาย แขนทั้งสองข้างนั้นปลิวออกไป

"ม-เมื่อไหร่!!?" เรนไม่แสดงสีหน้าเจ็บปวด เมื่อแขนใช้ไม่ได้ขาซ้ายก็เตะออกไป และพบกับความว่างเปล่า

"อุ้บ- ไม่กรีดร้องหน่อยเหรอ?"

ฉัวะ!!

"หรือไม่ก็ ทำหน้าเหมือนกลั้วกลัววววว"

คราวนี้ขาซ้ายถูกตัด เรนสับสนจนใบหน้าขึ้นเส้นสายสีแดง ก่อนที่จะล้มลงควํ่ากับพื้น ร่างกายกระตุกและมีไฟฟ้าไหลแล่นไม่ขาดสาย

"แย่แล้ว...." คิระหยิบมีดในมือออกมา

แต่

"มีดสวยจังนะ"

อาวุธหนึ่งเดียวกลับไปอยู่ในมือของชายปริศนา คิระผงะและถอยหลังไปก้าวหนึ่ง

ไม่ได้ยิน มองไม่ทัน กลิ่นก็ไม่มี

เจ้านี้ ทำอะไร

"ปิ้ว!"

ฉูด!!!!

"!!!!!"

รูบี้หันไปมองคนที่อยู่ข้างหลัง ร่างสูงงอและทำสีหน้าตกใจ แขนที่มือมีเล็บแหลมคมถูกกรีดจนเสื้อขาดแหว่งอย่างเห็นได้ชัด สติพร่าเลือนเหมือนถูกทุบหัว

"หนี--ไป" คิระพยายามเค้นคำพูด ท้องของเขาเจ็บและสั่นเหมือนถูกบีบ เมื่อเจ็บปวดภายในร่างกายอย่างรุนแรงก็ล้มลง

"คิระ!!" รูบี้ไม่หนี เธอตื่นตกใจและสับสนกับเรื่องที่เกิดขึ้น

"ว้าววว สาวน้อยล่ะ ท่าทางดูยังมีสติดีด้วยยย" ชายปริศนาชี้นิ้วติดปากที่โดนหมวกครอบไว้

"รูบี้ เฟรย์" เจ้าของชื่อกลืนนํ้าลาย ในมือของเธอกำเข็มที่โผล่อย่างไร้ที่มา

"พวกเราได้รับคำสั่งให้จับเป็นเธอกลับไป เพราะงั้น ถ้ายอมตามมาดีๆ เธอจะยังจำว่ากินอะไรเมื่อเช้าได้อยู่น้าา"

เด็กสาวตัวสั่น

มือยังกำเข็มไว้แน่นทั้งที่เหงื่อไหลจนชุ่ม 

คนปริศนาคนนี้รู้ว่าเธอฟื้นคืนชีพได้ แต่จะความจำเสื่อมแทน

เขาต้องกำลังยิ้มอยู่ ส่งรอยยิ้มราวเสือป่าที่กำลังเล่นกับเหยื่อ

"จะนับถึง 3 น้าาาา"

".........."

เด็กสาวไม่ยอมขยับหรือตอบขาน 

รับรู้ได้ว่าถ้าไปกับเขา เธอคงไม่ได้กลับมาเจอกับทุกคนอีก

ถ้าไม่ไป เธอจะโดนฆ่าและลืมทุกอย่างอีกครั้ง

"หนึ่งงงงง"

ดวงตาสีทับทิมสั่นไหวเหมือนอยู่ในนํ้า

"สองงงงง"

มือทั้งสองสั่น สมองปั่นป่วนระหว่างคำว่า สู้สิ กับ ยอมแพ้ไปซะเถอะ

"สามมมมม"

เด็กสาวใช้ปากหายใจ หัวใจเต้นเร็วมากจนแทบจะหลุดออกมา

"....จับตาย"

ฉัวะ!!!

เสียงนั้นไม่ลังเล ทันทีที่พูดจบ ก็ลงมือ

กรีดเข้าที่คอ เส้นผมสีเพลิงปลิวเหมือนคลื่นเกลียว

"........." 

รูบี้ยังลืมตา ตาของเธอเอ่อด้วยนํ้าตา รู้สึกเจ็บที่คอจนต้องเอามือกุมไว้แน่นไม่ปล่อย คอเสื้อขาดจนแทบไม่ติดกับเสื้อ 

เธอยังไม่ตาย มันเกิดอะไรขึ้น

แถมยัง

มือของคนปริศนา มือที่ยืนมาหาเด็กสาว ขาดแหว่ง

"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!"

พอเลือดเริ่มไหลออกมา เจ้าของมือก็ร้องโหยหวนและทรุดตัวลงกุมมือที่ขาดแหว่ง มือนั้นขาดชนิดที่เห็นกระดูกและเนื้อแดงสดที่ดูเหมือนถูกตัดโดยปังตอ เหมือนเนื้อหมูที่ถูกสับแต่สับไม่หมด เหลือหนังบางๆติดกับแขนเสื้ออีกเล็กน้อย

"ยัยบ้า....ขว้างเข็มใส่....ไอ้บ้านี่.....ไม่ได้รึไง" ปากที่อาบเลือดสีดำพูดอย่างลำบาก แขนทั้งสองและขากลับมาต่อกันเหมือนเดิมแล้ว 

"ร-เรน!!" รูบี้ยิ้มอย่างดีใจ ขณะเดียวกันก็ไม่ลืมที่จะมองศัตรูด้วยสายตาหวาดกลัวเมื่อมันพูดบางอย่างขึ้น

"แ-่งเอ้ย!แ-่งเอ้ย!แ-่งเอ้ย!แ-่งเอ้ย!แ-่งเอ้ย!แ-่งเอ้ย!แ-่งเอ้ย!แ-่งเอ้ย!แ-่งเอ้ย!แ-่งเอ้ย!แ-่งเอ้ย!แ-่งเอ้ย!แ-่งเอ้ย!"

พูดเหมือนเครื่องจักร

พูดคำนั้นซํ้าๆอย่างโกรธแค้นและไม่ยอมหยุดหายใจ ทำให้เด็กสาวถอยห่างโดยไม่รู้ตัว

เรนมองที่คนสวมชุดประหลาด ไม่สามารถทำอะไรร่างนั้นได้เลยจนกระทั่งสัมผัสช่องว่างตรงข้อมือซ้ายของมันได้ ดูเหมือนชุดป้องกันจะไม่ได้ปิดมิดชิดอย่างที่เห็น ดึงมือออกมาไม่ได้ทั้งหมด อย่างน้อยเท่านี้ก็มากพอให้คนในนั้นไม่มีใจสู้ต่ออย่างอารมณ์ดีเหมือนตอนแรก

"ไม่สนแล้ว!! เอาให้ตายกันหมดเนี่ยล่ะ!!" เสียงนั้นไม่ลันล้าอีกแล้ว มันทุ้มตํ่าและโกรธแค้นจนดูวิปริต ร่างนั้นเงยขึ้นและตะโกนร้องสุดเสียง คำพูดนั้นราวกับร่ายเวทย์มนตร์ดำออกมา

"ฝันร้าย ฝันร้าย ฝันร้าย หลงเข้าไปในความกลัวซะ!!!"

เสียงนั้นดังก้องพร้อมกับบางอย่างที่แผ่กระจายออกมา เหมือนเป็นสัญญาณลางร้าย

"......."

คนสวมชุดเหมือนนักบินอวกาศหยุดมือที่กำลังยิงใส่ชาวบ้าน เพราะสัมผัสได้ถึงคลื่นพลังที่คุ้นเคย 

"เจ้าบ้า....เมืองนี้มันมีคนปกติซะที่ไหน"

ชาวบ้านที่ก่อนหน้านี้ทำหน้าตาหวาดกลัว กำลังส่งเสียงร้องและข่มขู่ราวสัตว์ป่า บางคนที่ล้มลงก็ลุกขึ้นและกรีดร้องทั้งนํ้าลายที่ฟูมปาก

"เอาเถอะ.....อาจจะดีก็ได้"

"อึก---" รูบี้ปิดหู เสียงนั้นดังและเหมือนเข้าไปในหัวของเธอ ปวดร้าวเหมือนตอนที่ไม่สบาย หรืออาจจะยิ่งกว่านั้น

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!! เป็นไงเล่า!! กลัวซะสิ กลัวเข้าไป!!" ชายปริศนาผู้เสียสติหัวเราะก้องใส่ท้องฟ้า แขนทั้งสองข้างยื่นขึ้นฟ้าเหมือนขอพรจากพระเจ้า

โป้ก!!!

"แอ้ก--"

ตุ้บ

หินก้อนใหญ่ถูกทุบเข้าใส่หมวกอย่างรุนแรง มันแตกร้าวเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยปนกับเลือดและเส้นผมสีแสบตาโผล่ออกมา

เจ้าของร่างเลิกหัวเราะและล้มลงกับพื้นทันที

"หนวกหู----" เรนที่สามารถยืนได้บ่นขึ้นหลังจากที่ทุบหัวคนไปหมาดๆ มองใบหน้าที่เส้นเลือดปูดขึ้นและดวงตาที่เหลือกมองบน อย่างโมโห

"ข-ขอบคุณนะเรน" รูบี้กระพริบตา ในหูยังส่งเสียงวิ้งไม่ขาดสาย

"ยัยบ้า---อย่าลืมว่าตัวเองใช้ไฟได้สิ---" เรนสบัดหัว ดวงตาสีฟ้าอ่อนขยับเหมือนปรับโฟกัส

"ฉันตกใจจนลืมไปน่ะ.....เอ เดี๋ยว ชุดนี้มันเผาได้เหรอ" รูบี้มองดูอย่างไม่อยากเชื่อ ผิวมันลื่นและเรียบเหมือนพลาสติก

"ไม่ลองก็ไม่รู้นี่.....ก่อนหน้านั้น รีบออกจากที่นี่ก่อน" เรนเกือบลืมจุดประสงค์หลัก เขาก้าวเท้าเดินผ่านรูบี้อย่างรวดเร็ว

-ซ่า- /"ฮัลโหล!! ถ้าได้ยินตอบด้วย!!"/

เสียงของหญิงสาวนักวิจัย นิโคลดังขึ้น ทำให้เรนและรูบี้หยุดการกระทำชั่วคราว

/"นิโคล?"/

/"707! 707ยังตอบได้สินะ ค่อยยังชั่ว"/ 

นิโคลดูตื่นตระหนกบางอย่าง ได้ยินเสียงถอนหายใจ

/"ไม่ใช่เวลามาวางใจสิ คุณ707 ตอนนี้คุณอยู่กับใคร"/

เรนนึก รูบี้งงว่าเสียงนั้นคือเสียงของใคร

"รูบี้ คิระ แล้วก็ คนแปลกๆที่ฟันพวกเราเร็วมาก"

/"เห็นหน้าตาเขามั๊ย?? ใบหน้ามีเส้นเลือดปูดรึเปล่า ถ้ามีให้ระวังตัวไว้นะ"/

"ไม่จำเป็นแล้วล่ะ จัดการไปแล้ว"

/"ไม่ใช่ ให้ระวังพลังของเขา!!"/

เรนขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจคำพูดของอีกฝ่าย "หมายถึงอะไร"

ดวงตาสีทับทิมมองเห็นร่างสูงเดินเข้ามาใกล้ เธอยิ้มกำลังจะพูดทักทาย

/"เขาทำให้การรับรู้ของคนปั่นป่วนได้ เลวร้ายสุดคือสูญเสียการควบคุมยับยั้งสัญชาตญาณดิ--"/

กร๊อบ

เด็กสาวกรีดร้องไม่มีเสียง เสียงสัญญาณขาดหายไป

คมเขี้ยวกัดฝังเข้าที่ไหล่ซ้ายของเด็กหนุ่ม ถึงปากจะไม่ใหญ่แต่แรงกัดกลับมหาศาลเทียบเท่าจระเข้ เสื้อผ้าสีเข้มยับไปเข้าหาจุดที่โดนกัด ใบหน้าของคนที่ถูกกัดบิดเบี้ยวสายตาพยามมองด้านข้าง

เส้นผมสีเข้ม 

"หิว-----ปล่อยสิ"