Broken ชีวิตที่พังทลาย

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4 : ออกตามหาและเพื่อนใหม่

เปรี๊ยะ เสียงกองไฟ

"....งั้นเหรอ....นี่คือสาเหตุที่เธอตั้งใจจะออกไปสินะ" คนปริศนาหลับตาพูด ผ้าห่มคลุมตัวเอาไว้เพื่อรักษาร่างกายที่เย็นเฉียบ รูบี้พยักหน้า

เด็กสาวปริศนาที่รูบี้เจอ เธอมีชื่อว่า คิระ เป็นคนเร่ร่อนที่เดินทางไปเรื่อยๆ หาอาหารกินแล้วเดินทางออกไปอีก

เป็นพวกไม่มีหลักแหล่ง สำหรับโลกในตอนนี้ ถือเป็นพวกที่กล้าหาญและมีประสบการณ์เอาตัวรอกสูง

"แล้ว....จะให้ฉันไปช่วยเนี่ย....คิดของตอบแทนออกรึยัง" เอาตัวรอดเก่ง และไม่ลืมที่จะหาผลประโยชน์ด้วย.... รูบี้นั่งคิดหนัก

เด็กสาวเสียความทรงจำ เธอไม่มีความทรงจำของโลกภายนอกมากมาย จึงไม่รู้ว่าอะไรที่จำเป็นกับคนเร่ร่อน

อาหาร? นํ้า? ทาสรับใช้? อาวุธดีๆ?

ท่ามกลางเสียงไฟที่ปะทุ และอากาศที่พอดีในรูเล็กๆ เด็กสาวก็นึกของง่ายๆแต่คุ้มค่าออก

"ของตอบแทนคือ..........."

"....เธออย่าใช้อาวุธประชิดตัว" คิระกำลังค้นในกล่องลายทหาร และไม่ลืมที่จะห้ามรูบี้ที่หยิบตะบองออกมา เธอเอียงคอ

"ไม่เคยจับอาวุธใช่ไหมล่ะ? ถ้าถืออาวุธเข้าไปฟาด เกิดโดนสวนมา ไม่กระดูกหักก็ปางตายนะ" คนมากประสบการณ์ชี้ไม้ตำรวจไปที่ตัวของรูบี้ที่เปราะบาง เด็กสาวก้มตัวเหมือนป้องกันตัวทันที "น-น่ากลัวง่ะ..."

"อย่างเธอ...ใช้นี่ดีกว่า" คิระยื่นของทรงกระบอกให้

ปืน

"ฉันยิงปืนไม่เป็นนะคะ..." รูบี้รับมา นํ้าหนักเบามาก

"ไม่ต้องยิงหรอก ถือไว้เฉยๆก็พอ ขู่น่ะขู่" คิระมองปืนไรเฟิล เปิดดูกระสุน พบกับความว่างเปล่า

"....กระสุนน้อยจังนะ ไม่ค่อยได้ออกไปหาเพิ่มเหรอ?" คำพูดของคิระทำให้รูบี้พูดว่าอ๊ะเบาๆ "หรือว่า....ที่ออกไปข้างนอกเพราะเพื่อไปหากระสุนเพิ่ม??"

".....เป็นไปได้....ในนี้มีของชำรุดอยู่ด้วย" มือคว้าหากระสุนใส่เข้าไป 

"ค-คุณคิระคะ?" รูบี้พูดอย่างยากลำบาก เธอปืนออกจากหลุมหลังคิระ

"อะไรเหรอ" แกร๊ก-เธอรีโหลดกระสุนปืนไรเฟิลหลังจากที่เก็บปืนพกและมีด

"ถังดับเพลิง....ไม่หนักไปหน่อยเหรอคะ??" เด็กสาวลากถังสีแดงอย่างทุลักทุเล สิ่งที่รูบี้ได้รับคือปืน กระเป๋าสัมภาระ และ.....ถังดับเพลิงขนาดเล็ก

"อย่างน้อยก็ใช้ซํ้าได้ 3 ครั้งเลย ถ้ามีศัตรูพุ่งเข้ามาเธอก็ปลดสลักแล้วฉีดสารใส่ ง่ายดีออก?" คิระพูดคล่องมากขึ้น หลังจากที่ได้คุยกับรูบี้สักพัก

"ง-งั้นเหรอคะ.....ฮึบ!" รูบี้ยกถังขนาดไม่ใหญ่แต่หนักอึ้งไว้บนฝ่ามือ "ระวังทับเท้าล่ะ" พอได้ยินคิระเตือนเด็กสาวก็ทรุดตัวลง

คิระหัวเราะเบาๆ ชักเข้าใจแล้วว่าทำไมเด็กหนุ่มที่รูบี้กำลังจะออกตามหาถึงเป็นห่วงเป็นใยขนาดนี้

3 ชั่วโมงต่อมา

ด้านที่หนึ่ง 

ณ ห้องแลปลับ

"................."

"................"

สงครามความเงียบลากยาวมาเกิน 3 ชั่วโมง

เด็กหนุ่มผมสีฟ้าถูกมัดติดเสาอยู่กลางห้อง เบื้องหน้าออกไปราว 4 เมตรมีกระจกนิรภัยกั้นระหว่างเขากับหญิงคนหนึ่ง

เสื้อกาวน์สีขาว เห็นแค่นี้บอกได้เลยว่าเป็นนักวิจัยหรือพวกวิทยาศาสตร์ แต่ใบหน้าที่ดูอ่อนเยาว์และผมมัดรวบที่เส้นผมพันกันยุ่งเหยิงดูเหมือนเด็กผู้หญิงที่ไม่ค่อยรักษาภาพลักษณ์สักเท่าไหร่

"อย่ามองแบบนั้นซี่---ขอโทษที่ทำรุนแรงไป นิ้ดดดดดนึง" สาวในชุดกาวน์ทำนิ้ว พยายามบ่งบอกความจริงใจทั้งรอยยิ้มกว้าง

"............" เรนเงียบตอบ

เธอถอนหายใจ ไม่ว่าจะขอโทษ ข่มขู่ หรือเอนเตอร์เทนขนาดไหน เด็กหนุ่มก็ทำหน้านิ่งและเงียบใส่เธอ

"เฮ้อ....อึดอัดจัง....ไม่ตอบอะไรเลย....โอ้!! คิดออกแล้ว!!!" แล้วก็ปิ๊งไอเดียขึ้นมา เธอขยับเข้าไปใกล้กระจกขึ้นตะไคร่ "ฉันจะบอกเรื่องที่รู้แล้วเธอก็บอกเรื่องที่เธอรู้แลกกัน เอาม้า!!"

เรนเบือนหน้า แต่อีกคนไม่สนใจ

"ฉันชื่อนิโคล เอมบิออส เป็นรองหัวหน้านักวิจัยโปรเจกต์เฟนิกซ์จากรัสเซีย!!" สาวในชุดกาวน์ นิโคลพูดยืดอกอย่างเริงร่า ดวงตาที่เบิกกว้างมองที่เด็กหนุ่มพยายามส่งความเป็นมิตร

"และ และ รู้อะไรมั้ย?? ฉันรู้จักคุณนะ" นิโคลทำให้เรนหันกลับมามอง ใบหน้ายังคงเรียบเฉย

"ขอบอกไว้ก่อนว่าฉันไม่คิดจะทำอะไรคุณ ฉันแค่ต้องการจะคุยและแลกเปลี่ยน ขอสาบานได้เลยว่าหลังจากที่พอใจแล้วจะปล่อยไป" นิโคลยกนิ้วก้อยขึ้นมา ใบหน้ายังคงยิ้ม

"คุณ707   ต้องขออภัยถ้าได้ออกไปแบบยากลำบาก.......มันควบคุมไม่ได้จริงๆ" จากนัั้นเธอก็พูดโทนเสียงปกติ ช่วยไม่ได้กับร่างกายและสติของเธอที่เริ่มฟั่นเฟืองและผิดปกติ เรนแสดงสีหน้าสงสัยออกมาครั้งแรก

"แฮะๆ ก่อนอื่น ฉันจะเล่าเรื่องที่รู้ให้ฟังก่อน.....อย่าลืมเล่าถึงสาวน้อยที่อยู่กับคุณด้วยล่ะ คุณ707"

ด้านที่สอง

ณ เมืองที่อยู่ไม่ไกล

"เอื้อ!!" พล๊อก

ชายผ้าโผกหัวสีเหลืองล้มลงนํ้าลายฟูมปากบนพื้น ลำคอถูกหักจนเคล็ด

"เอาล่ะ.....ดูเหมือนจะหลงทางนะ....บี้...." เสียงของเด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นทั้งรอยยิ้มไม่สู้ดี พร้อมกับคว้าข้อมือของเด็กสาวที่ยืนอึ้งและพาวิ่งไปอีกทางอย่างรวดเร็ว

ตึกตึกตึก

"เฮ้ย!! หนีไปแล้ว!!" เสียงตะโกนไล่มาจากข้างหลัง กลุ่มโจรผ้าเหลืองวิ่งไล่ตามทั้งสอง

"ไปไหนแล้วเนี่ย!!??"  "ทางนู้น!!"

เหตุการณ์ชุลมุนวุ่นวาย พวกโจรตามหาเป้าหมายทั้งสองไม่เจอ จึงวิ่งไปอีกทางแทน

"........."

ไม่มีใครสังเกตุถังขยะ

"ไปกันแล้ว....." เด็กหนุ่มกวาดสายตาสีนํ้าตาลเหมือนสัตว์ป่าไปรอบๆ "ออกมาได้......เป็นอะไรไปเหรอ?" เขาหันมามองเด็กสาวที่เบิงตาสีแดงใสใหญ่เกือบเท่าไข่ห่าน

"คุณ....กลายเป็นผู้ชาย.....???" รูบี้ไม่รู้จะเอามือไปไว้ตรงไหนหรือมองอะไร เพราะก่อนหน้านี้ตอนที่โจรบุกเข้ามา

จู่ๆร่างเล็กของคิระก็สูงขึ้นและ....เสียงก็ทุ้มกลายเป็นผู้ชาย

ไม่ใช่แค่นั้น ดวงตา โครงหน้า หรือเส้นผมสั้นลง ทุกอย่างเข้ารูปและดูเหมือนผู้ชาย!!

"จริงสิ ลืมบอกไปซะสนิทเลย" คิระเพิ่งนึกได้ อาจจะเพราะเวลามันน้อย เลยลืมไป

"ฉันโดนผลของสารพิษ ร่างกายเลยเปลี่ยนเพศไปมาได้" เด็กหนุ่มเปิดฝาถังขยะออกก่อนที่จะปีนออกมา "สารพิษ?"

"เรนนั่นคงไม่ได้เล่าให้เธอฟัง.....หลังจากผ่านเรื่องนี้ไปเดี๋ยวจะอธิบายให้" คิระกวักมือให้รูบี้เดินตาม เด็กสาวเดินเข้าไปใกล้

'ส-สูงจัง' รูบี้เดินใกล้คิระ แต่ความรู้สึกต่างออกไป ตอนที่ออกมาช่วงแรกๆยังขนาดตัวพอๆกันอยู่เลย ตอนนี้คิระสูงกว่าเธอไป 10 เซนได้

"ฟีนิกซ์"

นกเพลิง หรือชื่อสากล ฟีนิกซ์

ชื่อของนกที่ทำหน้าที่ขับขานบทเพลงให้แก่เทพอพอลโล เทพแห่งสุริยัน

เมื่อมันแก่ตัวจนไม่สามารถเปล่งเสียงได้ มันจะก่อกิ่งไม้บนยอดเขาสูงขึ้นไป และอ้อนวอนต่อเทพเจ้าให้ดลบัลดานให้มันขับขานบทเพลงได้อย่างเก่า

สายฟ้าฟาดลงมา แผดเผาร่างกายที่เหี่ยวย่นจนเป็นเถ้าธุลี

เมื่อนั้น มันจะได้เกิดใหม่ ในร่างของนกเพลิงวัยหนุ่มสาวที่นํ้าเสียงไพเราะเสนาะหู และทำหน้าที่มอบความบันเทิงตลอดไป

เป็นวัฏจักรหมุนเวียนไปเรื่อยๆ ตาย--->เกิดใหม่----->ตาย------->เกิดใหม่

แทบจะบอกได้ว่ามันเป็นอมตะและขัดกฏวงจรชีวิตโดยสิ้นเชิง

"รู้จักตำนานพวกนี้อยู่แล้วสินะ.....พอฉันบอกไปข้อมูลพวกนั้นคงจะโผล่เข้าหัวคุณทันที" เหมือนนิโคลอ่านใจได้ เด็กหนุ่มตัวกระตุกเล็กน้อย ดวงตาจ้องเขม็ง

"ฉันไม่ได้มุ่งร้าย " เธอยกมือสองข้างขึ้น "บอกแล้วด้วยว่าเป็นนักวิจัยโครงการระดับโลก ถึงจะเป้นแค่รองหัวหน้าก็เถอะ"

เธอหัวเราะ เขาไม่ไว้ใจ

"โครงการนี้ถูกเรียกผ่านประชาชนว่านกสีแดง เบื้องหน้าคือโครงการที่จะแจกจ่ายเซรุ่มที่รักษาได้ทุกโรคซึ่งสกัดจากนกสีแดงที่ถูกค้นพบในถํ้าแห่งหนึ่งในประเทศเคนยา ข้างทะเลสาบนากูรู"

"เบืองหลังเป็นความจริงอันโหดร้าย....ฉันจะพูดสั้นๆเพื่อไม่ให้บัคในตัวคุณกำเริบหนัก" นิโคลเหมือนจะรู้กลไกร่างกายของเรน เขาขมวดคิ้ว ข้อมูลที่ไม่เคยพบเจอ มันจึงไม่ได้ผุดเข้าสมองของเขา หรืออาจจะเพราะยังไม่เจอ คีย์หลัก

"ตระกูลเฟรย์ ตระกูลเฟนิคอน ตระกูลฮวง" คำพูดสั้นๆ ทำให้ดวงตาของเด็กหนุ่มย้อมเป็นสีดำ กระแสไฟฟ้าแล่นส่งประกายเข้าสู่สายตาของคนที่อยู่อีกฝั่งอย่างน่าหวาดเสียว

"........ใจเย็นๆไว้ก่อนนะ ฉันยังเล่าไม่จบ" นิโคลยิ้มแห้ง เห็นปฏิกริยาแล้วยิ่งก้มหัวลงแสดงความยอมจำนน ดวงตาสีดำและริมฝีปากที่อาบไปด้วยเลือดสีข้นขยับถาม 

"ภ---พวกแกทำำำ แบบ  นี้ ----ทำ-----ไ--ห/*ม*" 

คำพูดติดขัด แต่มีสติ สีหน้าบ่งบอกว่าอารมณ์ไม่ได้เรียบนิ่งเหมือนก่อนหน้านี้

".....ฉันเพิ่งรู้ถึงสิ่งที่ทำลงไปในภายหลัง อย่างที่คุณรู้ ถ้าไม่ใช่หัวหน้าตัวแทนประเทศ คนอื่นๆในหน่วยจะได้รับคำสั่งมาว่า [หาวิธีสกัดสารเร่งแอนติบอดี้ออกมาจากเลือดของนกฟลามิงโกสายพันธุ์ใหม่]" 

ไม่ได้โกหก

กลไกการบิดเบือนของเรนจับคำโกหกไม่ได้ หรือก็คือถ้าหล่อนโกหกหรือคิดพูดโกหกออกมาแม้แต่นิดเดียวล่ะก็ เส้นเสียงและหลอดลมของนิโคลจะถูกดึงออกมาอยู่ในมือของเขาทันที

การที่นิโคลพูดต่อจนจบได้ แปลว่าพูดความจริง ไม่โกหก

เธอยังคงยกมือค้างไว้ ไม่ยอมขยับ ดวงตาหรี่เข้าออกอย่างควบคุมไม่อยู่

"หนึ่งในคนที่โดนทดลองสารสกปรกนั่น คือฉัน" นิโคลมองไปยังเด็กที่ยืนข้างๆ ใบหน้าซีกหนึ่งที่มีรอยปะแสดงดวงตาเตือนถึงบางอย่าง "ขอเวลาหน่อยนะ แพทตี้" เธอยิ้มบางๆตอบ

"ตอนนี้ฉันอายุ 59 โดนทดลองสารตอนอายุ 38 ผ่านมาร่วม 21 ปีได้แล้ว" ใบหน้าเรียบเนียน ร่างกายเหมือนเด็กวัยรุ่นอายุไม่ถึง 20 

"ขอนอกประเด็น พวกนกเพลิงที่ฉันเจอ ทุกคนจะพกเครื่องประดับอย่างหนึ่งเอาไว้" ดวงตาของนิโคลกลอกไปมองประตูข้างหลังที่ส่งเสียงกุกกักดังขึ้นเรื่อยๆ มือของเด็กข้างๆจับแขนเสื้อของนิโคลไม่ห่าง

"แล้ว-"  

"อัญมณีที่สีเหมือนดวงตาของพวกเขา" 

สิ่งที่นิโคลบอก ทำให้เรนชะงักหยุดถามกลับ

"หนึ่งในกุญแจหลักของข้อมูลในเผ่านั้น คือชื่อของอัญมณีชิ้นนั้น ชิ้นที่สาวน้อยเคยพกเอาไว้" 

ปัง! ปัง!! เสียงทุบประตูเหล็กดังขึ้นเรื่อยๆเด็กน้อยที่มีรอยปะกอดพี่สาวของตนไว้แน่น

"ขอโทษนะ วันนี้เวลาไม่เหมาะเลย ถ้าติดต่อได้เมื่อไหร่ ขอคุยกับสาวน้อยที่เหลือรอดด้วย" นิโคลกลอกตาที่รูม่านตาหดเขาออก เธอยิ้มจางๆ ก่อนที่จะกอดตัวสาวน้อยแล้ววิ่งหายเข้าไปในตู้หลอดแก้วข้างๆ

"....เข้าใจแล้ว" เรนปิดดวงตาที่ดำมืดลง รวบรวมสมาธิ แยกแยะของในสถานที่นี้ที่อยากจะให้หายไป

ฉัวะ!!

เลือดสีข้นพุ่งผ่านใบหน้าของรูบี้ เธอร้องอี้ด้วยสีหน้าขยะแขยงและขยับหน้าเข้าชิดแผ่นหลังเด็กหนุ่มมากขึ้น

"เขตซอมบี้....หลงทางหนักขึ้นแหะ" คิระตั้งมีดเสมอกับศอก ทำท่าเตรียมฟันเป้าหมายข้างหน้า มีแต่รูบี้ถือถังดับเพลิงไว้อย่างลืมความหนักที่ไม่พร้อมสู้

คนในชุดขาดหลุดรุ่ย ใบหน้าลำตัวดำไหม้เกรียม ส่งเสียงร้องอืออากัน

ซอมบี้....?

"พ-พวกเขาไม่กลัวเลยเหรอคะ??? เพื่อนก็โดนท-แทงไปแล้ว!!" เด็กสาวตัวสั่น ไม่เคยเห็นอะไรที่ไร้ชีวิตชีวามากขนาดนี้

"ไม่ต้องไปใส่ใจหรอก พวกนี้คือศพเดินได้" "ศ-ศพ!!??"

เป็นเรื่องใหญ่สำหรับรูบี้ที่ความจำเสื่อม ลำพังแค่คำว่า โลกนี้อันตราย ก็อธิบายได้ไม่ครอบคลุมสักเท่าไหร่

ทั้งมนุษย์กลายพันธุ์ ซอมบี้ สารพิษที่รั่วไหล สิ่งมีชีวิตแปลกๆที่กำลังจะครองโลก คนเสียสติพบเห็นได้ทั่วไปอย่างกับอยู่ในสถานบำบัด

เรนที่บอกแค่ โลกภายนอกตอนนี้อันตราย ไม่พอที่จะทำให้เด็กสาวหวาดกลัวได้