Broken ชีวิตที่พังทลาย

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3 : เขาหายไป!!

แกร๊ก แกร๊ก

ในห้องเล็กๆที่ถูกเจาะเป็นที่พักอาศัย มีเสียงครืดคราดของของเล่นขึ้นสนิมชิ้นหนึ่ง เด็กสาวหมุนอย่างยากลำบาก เพราะรูบิคในมือมันฝืดและแข็งอย่างไม่น่าเชื่อ

แต่เธอก็ทำสำเร็จ ทำให้แถบสีซีดๆเป็นสีเดียวกันหมดได้แล้ว

"ว้าววว เสร็จแล้ว!!" รูบี้ปาดเหงื่อบนใบหน้า เธอยิ้มแย้มอย่างเริงร่า ก่อนที่จะดีดตัวลุกขึ้นเพื่อหาใครบางคน "ดูสิ ดูสิ เรน!! ฉัน-" แล้วก็ชงัก

เด็กหนุ่มผมสีฟ้าหลับตาลง ดูจากท่าที่นั่งหลับแล้ว เขาคงจะเฝ้ามองรูบี้ทั้งๆที่ง่วงนอนแล้วผล๊อยหลับไป

"........" รูบี้ยิ้มบางๆ 'ปล่อยให้หลับต่อไปดีกว่า' เธอคิดก่อนที่จะเดินเท้าแมวออกห่าง

ตลอดสามวันที่ผ่านมาตั้งแต่ตื่นขึ้นมาและจำอะไรไม่ได้ เธอก็หลบอยู่ในฐานลับกับเด็กหนุ่มปริศนา(สำหรับเธอ) และเขาก็คอยจับตาดูเธอและดูแลอย่างใกล้ชิด

รูบี้ยังคงงุนงงว่าทำไมคนๆนี้ถึงได้ทำดีกับเธอขนาดนี้ทั้งๆที่เจอกันครั้งแรก แต่ก็ได้ข้อสรุปอย่างง่ายๆในแบบของตัวเธอว่า เขาเป็นคนดี เท่านั้นเอง คิดเหมือนเด็กๆที่ไม่ระแวงอะไรง่ายๆ

'....ไม่มีอะไรทำเลยน้า.....' เด็กสาวนั่งบนกล่องไม้อย่างเซ็งๆ เพื่อน(?)ที่มีอยู่คนเดียวก็กำลังพักฟื้นฟูสมอง ของเล่นที่มีให้เล่นก็เล่นไปหมดแล้ว

ว่างโดยสมบูรณ์

".....อ๊ะ" จู่ๆก็เกิดไอเดียขึ้นมา "เล่นเกมค้นหาของดีกว่า"

20 นาทีต่อมา

ปึง!!!

"!!!!" รูบี้เผลอปล่อยลูกตุ้มหรืออะไรสักอย่างที่เป็นเหล็กและหนักอึ้งลงพื้น เสียงกระแทกดังลั่นและพื้นก็สั่น มือของเด็กสาวสั่นระริกระรัวควบคุมไม่ให้ส่งเสียงร้องแปลกๆออกมาเต็มกำลัง

'ตายแน่ตายแน่ตายแน่ตายแน่ตายแน่ตายแน่ตายแน่' สมองของเธอปั่นป่วน มั่นใจไว้ว่าเรนต้องสะดุ้งตื่นและวิ่งเข้ามาดุเธอแหงๆ

แต่ไม่เลย

"........?" รูบี้ชะเง้อมองเรนที่โดนผ้าม่าน(ที่เธอทำ)ปิดไว้ ไม่อยากเชื่อสายตาว่าเด็กหนุ่มจะยัง----หลับ

"ห-หลับลึกจัง" เด็กสาวดีใจพร้อมกับตกใจ ขนาดทำของตกหรือปืนลั่นไปไม่รู้กี่ที เรนก็ยังคงหลับเหมือนไม่มีเกิดขึ้นต่อไป

แบบนี้ยิ่งทำให้รูบี้ค้นของต่อเรื่อยๆอย่างสนุกสนาน......

จนกระทั่ง

"?" มือของเธอหยุดลงเมื่อสัมผัสถึงอะไรบางอย่าง มันนูนขึ้นมาเล็กน้อยและเนื้อสัมผัสไม่เหมือนพื้นปูน มันหลบอยู่ในซอกหินไม่ห่างจากฟูกนอนของตัวเธอ

"........" รูบี้ขมวดคิ้ว เธอค่อยๆจับและหยิบมันออกมาอย่างระมัดระวัง และเมื่อมันออกมาอยู่ในสายตาก็ชัดเจนว่าคืออะไร

"สมุดบันทึก?" สมุดเล่มขนาดกลางๆไม่ใหญ่มาก เหมือนสำหรับใช้จดบันทึก ปกของมันมีสีแดงซีดและขาดรุ่ยเล็กน้อย แต่เมื่อลองเปิดดูข้างใน กระดาษกลับยังดีและไม่ขึ้นรอยเชื้อรา ปกด้านในเขียนคำๆหนึ่งเอาไว้ด้วยตัวหนังสือน่ารักๆ [Ruby Frey]

".......ชื่อของฉัน??" ถึงจะเลือนลาง แต่รูบี้พอจะรู้ว่าชื่อบนปกด้านในน่าจะเป็นชื่อของเธอ มีแค่นามสกุลที่ไม่คุ้นเคยรวมถึงลายมือ

"ถ้าฉันเขียนแล้วลายมือออกมาเหมือน....แปลว่าเป็นของฉัน....." พอคิดได้แบบนั้น เธอก็หยิบปากกาที่วางไว้ข้างๆขึ้นมาและเปิดฝาพร้อมเขียน

แต่พอกำลังจะจรดปลายปากกา เธอก็ชะงัก

และตกใจ

"......." มือนั้นสั่นและเหงื่อออก เธอกระพริบตาและกลืนนํ้าลายผ่านคอที่แห้งผาก ไม่อยากเชื่อสิ่งที่ตัวเองเผชิญ

'.....เขียน....ทำยังไง?' แกรบ- รูบี้ปิดฝาปากกาและหอบหายใจโดยไม่รู้ตัว สมองของเธอสั่งให้ เขียน แต่กลับไม่รู้ว่าต้องทำยังไงต่อเมื่อจรดปากกาลงไปบนผิวกระดาษ

ทั้งการกดแรง ขยับมือ การวางท่า เธอนึกไม่ออกเลยสักนิดว่าต้องทำยังไง  

"อือ...." เสียงร้องเบาๆที่ไม่คุ้นเคยทำให้เด็กสาวตัวเย็นกว่าเดิม

เรนตื่นแล้ว!! 

".......ม่าน??" นํ้าเสียงเรียบๆดังขึ้นจากข้างหลัง ทำเอารูบี้ลืมความตกใจที่ตัวเองเขียนไม่ออกไป

"ป-แปปหนึ่งนะ!! เดี๋ยวเปิดให้!!" เธอพูดเสียงดังบอก เด็กหนุ่มตอบกลับด้วยความเงียบ

พึ่บ

"......." ก่อนที่จะลุก รูบี้สัมผัสได้ว่าเธอหยิบสมุดบันทึกปริศนาไว้ติดมือแน่น ราวกับเป็นของคู่กาย

ขณะเดียวกันก็รู้สึกว่าไม่ควรพกออกมาให้ใครเห็น

เธอจึง

รูบี้ยกฟูกขึ้น วางสมุดไว้ใต้นั้น แล้วก็เดินไปเปิดม่านให้เรน

".....ม่านนี่ เอามาจากไหน?" เด็กหนุ่มถามเด็กสาวที่กำลังจะปลดผ้าม่านออก เธอหันมามองเขา "ลองทำเล่นๆน่ะ แต่นึกไม่ถึงเลยน้า ว่าเรนจะเปิดไม่ออกอ่ะ แฮะๆ"

ผ้าม่านที่ดูเผินๆเหมือนแค่ผ้าม่านที่ติดเพดานแล้วใช้เลื่อนเปิดปิดง่ายๆ แต่เด็กหนุ่มกลับไม่สามารถเปิดมันได้ ไม่สิ แตะต้องไม่ได้เลยมากกว่า

"ไม่....หมายถึงผ้า" คงจะถามไกลไป เรนถามถึงประเด็นที่ต้องการแต่แรก

"ผ้าเหรอ? อืมมมม.... หยิบมาจากในถุงเก่าๆน่ะ" รูบี้ปลดตะขอเกี่ยวออก เด็กหนุ่มนั่งนึก

"ขอโทษน้า.....พอดีไม่มีอะไรทำอ่ะ" เธอม้วนผ้าสีดำเก็บ ขอโทษไปพลางๆ

"อ๊ะ" แล้วเด็กหนุ่มก็พูดเหมือนนึกอะไรออก รูบี้เอียงคอ "อะไรเหรอ?"

".....อย่าหยิบมาใช้กับผมอีกนะ....เข้าใจมั้ย" แล้วก็ทำหน้าแผ่รังสีอำมหิต เด็กสาวร้องอึ้ยเบาๆและพยักหน้าอย่างแรง

รูบี้หยิบถุงเปรอะฝุ่นขึ้นมา และเก็บผ้าสีดำเข้าเหมือนเดิม แล้วเธอก็เพิ่งสังเกตุเห็นคำที่ถูกฝุ่นกลบไว้ 

ผ้าป้องกันไฟฟ้าสถิตย์

เด็กสาวเอียงคอ เธอมั่นใจว่าคุ้นเคยกับคำว่าไฟฟ้าสถิตย์ แต่กลับนึกไม่ออกว่ามันเป็นยังไง

"นี่ เรน" รูบี้ยัดผ้าสีมืดเข้าซอกตามเดิม เธอเรียกหาเด็กหนุ่มที่กำลังแกะห่ออาหารสำเร็จรูป "....อะไร"

"ฉันคิดว่า....ฉันไม่ได้ความจำเสื่อมครั้งนี้ครั้งแรก" 

เคร้ง!!

"?" เด็กสาวหันไปตามเสียง เธอเห็นหม้อเหล็กที่ไม่มีนํ้ากลิ้งบนพื้น และมือของเด็กหนุ่มที่ทำท่าเหมือนเคยถือเอาไว้

"........" เธอไม่เคยเห็นหน้าแบบนี้มาก่อน สีหน้าตกใจของเขา

"ทำไมถึงคิดแบบนั้น" ประโยคถัดมาทำให้เธอนึกอยู่สักพัก

"อืม.....ก็ เรื่องบางเรื่องฉันเคยจำได้นะ ถึงตอนนี้จะเหมือนจำไม่ได้ก็เถอะ" ฟังดูประหลาด

เด็กสาวพูดเหมือนตัวเธอเป็นปลาหรือนกที่ความจำสั้น แต่สิ่งที่เคยพบเจอหรือประสบจะฝังลึกอยู่ในจิตใจ

"นึกอะไรออกไหม" 

"งืม?"

เรนขยับมาใกล้เด็กสาว 

หน้าแทบจะชิดกันแล้ว

ทำให้เธอตกใจและถอยห่างเล็กน้อย "อุ๊! ใกล้เกินไปแล้วนะ" 

".....โทษที" จากท่าทีกระตือรือร้นค่อยๆเฉื่อยชาลง ยอมถอยออกไปและเก็บหม้อที่ร่วงลงพื้น ทำให้รูบี้สัมผัสได้ว่า เด็กหนุ่มตรงหน้ารู้จักเธอแน่ๆ

รู้จักตัวเธอคนก่อนหน้านี้ 

"เอาล่ะ!! ฉันจะทำอาหารด้วย!!" รูบี้ตัดบทโดยการเดินถลาเข้าหากองไฟ เด็กหนุ่มหยุดท่าทีซึมๆแล้วรีบพลิกตัวไปคุมการกระทำของเด็กสาวทันที

"......"

อากาศอบอุ่น

เมื่ออากาศไม่ได้เย็นสบาย รูบี้เปิดเปลือกตาขึ้นช้าๆ

"อือ....ร้อนอ่ะ...." ถึงจะเหลือแค่เสื้อยืดตัวเดียวกับกางเกงขาสั้น เธอก็ยังร้อน บ่งบอกได้ว่าเวลานี้ควรจะตื่นได้แล้ว ถ้าไม่อยากนอนแห้งตาย

"เรน...ยังไม่ตื่นเหรอ-" รูบี้หาวและเช็ดนํ้าตาออกจากตา ไม่ลืมที่จะหันไปคุยกับเรนที่ตื่นก่อน

แต่ผิดคาด ไม่มีคนอยู่ตรงนั้น ฟูกนอนของเขาไม่ได้ถูกปูเอาไว้

"อ๊ะ.....ออกไปข้างนอกเหรอ" เด็กสาวงุนงง ปกติเรนจะปลุกเธอตอนเช้าและชวนทานข้าวเช้า ไม่ปล่อยให้นอนจนสายขนาดนี้

รูบี้แต่งตัวอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะปีนออกจากฐานที่ไม่คิดว่าจะได้ออกไป

".........." ลมพัดผ่าน ท้องฟ้ามืดครึ้ม นํ้าในแม่นํ้าที่น้อยไหลเอื่อยๆ เด็กสาวทั้งยืนและเดินไปมารวมสิบนาทีได้ เมื่อถึงจุดๆหนึ่งเธอก็หยุดเดินและได้ความคิดขึ้นมาอย่างหนึ่ง

"โดนทิ้งแล้วง่ะ" เด็กสาวพูดกับตัวเอง

"โดนทิ้งแน่ๆเลยอ่าาา" รูบี้นั่งลงกุมเข่า เรื่องเมื่อคืนที่เธอไปแย่งเนื้อจากจานของเรนยังติดตา และเข้าใจว่าโดนทิ้งด้วยเรื่องแบบนั้น

"เอาไงดี?? จะไปตามหาดีไหมนะ แต่" เรนบอกว่าห้ามไปไหนมาไหนคนเดียว เด็กสาวกลืนคำต่อไปลงคอ

เหมือนคนความจำเสื่อมยังไงก็ไม่รู้ มีคนคอยดูใกล้ๆแถมห้ามให้ไปไหนมาไหนเอง ความเป็นห่วงมีมากจนทำให้รู้สึกเกรงใจและตามด้วยความรู้สึกผิด

'ฉันความจำเสื่อมมากี่ครั้งกันนะ? ทำไมถึงจำเรื่องของเรนไม่ได้บ้างล่ะ' ความคิดน้อยใจเริ่มผุดขึ้นมา เริ่มโทษความจำตัวเองที่ขาดๆหายๆ

'ฉันนี่มัน........ตัวถ่วงชัดๆ'

-ซ่าาาาา-

[ฮัลโหล? อา เทสๆ] เสียงพูดที่เบลอๆเหมือนส่งเสียงผ่านกำแพงปลุกให้รูบี้ตื่นจากภวังค์ความคิด เด็กสาวหันไปมามองหาต้นเสียง และเห็นเสาสูงใหญ่ที่มีโทรโข่งประกบกันหลายอันอยูไม่ห่าง เหนือจากเนินขึ้นไป

[เฮ้ย พวกแก ไอ้พวกขยะ ช่วงนี้หัดระวังตัวไม่ให้โดนฆ่ากันด้วยนะเว้ย มีฆาตกร-ปี๊ป-เลวระ-ปี๊ป-ชื่อ--(กุกกัก)-ชื่ออะไรนะ (แบล๊กแรบบิทครับพี่) เออ แบล๊กๆอะไรนั่นที่ไอ้เนี่ยพูดแหละ หัดมองซ้ายขวาก่อนออกจากรูที่นอนเน่าๆซะ ถ้าไม่อยากตาย]

พรึ่บ

สิ้นเสียงประกาศแบบมักง่ายและขอไปที รูบี้ก็ยืนนิ่ง

'ฆาตกร........คือคนที่ฆ่าคนอื่น' เด็กสาวดีใจวูบหนึ่งที่ยังนึกเรื่องนี้ออก แล้วก็เครียดอีกครั้ง 'ไม่ใช่เวลามาดีใจสิ! ถ้าเรนโดนแบล๊กรับบี้จับตัวไปล่ะ!!' เธอคิดอย่างจริงจัง 

'เมื่อวานมีอาวุธ.....' รูบี้คิด แล้วกลืนนํ้าลาย ในใจกังวลหลายอย่าง

แต่สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจ 'ต้องไปตามหาเรน!'

กึก

"อ๊ะ" เธอชะงักลงเมื่อเห็นกล่องขนาดใหญ่วางอยู่บนพื้นเนินหญ้าแห้งๆ ถ้ามันมีสีดำแทนสีนําตาลล่ะก็ อาจจะเข้าใจว่าเป็นโลงศพแทนก็ได้

"พ-พัสดุ??" รูบี้เดินเข้าไปใกล้ และเอื้อมมือไปเปิดฝา

แต่ผิวกลับเรียบ เหมือนไม่มีฝา

"?" เด็กสาวเอียงคอ ก้มลงมองข้างล่างแทน และเห็นรอยต่อที่แยกส่วนฝากับตัวกล่อง

'มันควํ่าอยู่' สภาพแบบนี้บอกได้อย่างนี้แน่นอน รูบี้จับกล่องขนาดใหญ่และพยายามพลิก

ตึก----

"น----หนัก---" เด็กสาวหอบหายใจ เกือบ 20 วินาทีที่เธอใช้เพื่อพยายามยกพลิกมันไปด้านข้างเนื่องจากหนักเกินกว่าที่จะยกขึ้น และพอมองเข้าไปในตัวฝากล่อง กลับไม่มีอะไรเลยนอกจาก........ผ้าห่มและของเล็กๆน้อยๆ

"อือ....ก็เป็นแค่กล่องไม้นี่นา" ดวงตาสีทับทิมมองและผ่อนการป้องกันตัวลง

-แปะ- 

"กรี้ดดดดดดดดดดดดด!!!!"

จู่ๆก็มีมือเย็นๆจับเข้าที่ขาของรูบี้ เธอกรีดร้องเสียงหลงอย่างตกใจ ทำให้เจ้าของมือต้องรีบพยุงตัวขึ้นและใช้มือปาดปิดปากของเธอดังเพี๊ยะ

"เงียบๆสิ.....ถ้ามีคนมาเห็นจะแย่เอา" เสียงฟังออกยากว่าเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง รูบี้มองเห็นเส้นผมยาวสีเข้มรางๆในวิสัยทัศน์

"....ผู้หญิง?" คนที่รัดตัวรูบี้พูดงึมงำ "ค-คะ??" 

"เอ.....หายากนะ ผู้หญิงที่ยังไม่โดนจับไปน่ะ" คนๆนั้นปล่อยตัวรูบี้ เมื่อได้รับการปล่อยตัว เด็กสาวจึงมองดูบุคคลปริศนา

ผมสั้นเกือบประบ่าสีดำ ดวงตาเปิดครึ่งเดียว สีตาเป็นสีนํ้าตาล สามารถมองเห็นรูม่านตาได้ชัดเจนเหมือนดวงตาของสัตว์กลางคืน

".....ฮัลโหล? ไม่เคยเห็นคนง่วนอนเหรอ" คำพูดดูกวนชวนหาเรื่อง นิสัยเหมือนผู้ชาย แต่รูบี้ที่เห็นรูปร่างเล็กบางของคนตรงหน้าแล้วพอจะบอกได้ว่าเป็นผู้หญิง ผู้หญิงทอมบอยเสียด้วย

"ไม่ใช่ค่ะ คือ ตกใจที่มีคน....โผล่มา" รูบี้กลอกตาหลบ สายตาคนตรงหน้าดูน่ากลัวแปลกๆ ตาเองก็แดงแถมขยับยิกๆเหมือนอะไรเข้าตาตลอด แสบตางั้นเหรอ หรือว่าหาวจนนํ้าตาไหล

"อือ....ฉันขอโทษละกัน....พอดีเกิดเรื่องนิดหน่อยเลยออกจากบ้านไม่ได้" คนปริศนาชี้นิ้วไปที่กล่องไม้

รูบี้กระพริบตาสองสามที เพื่อทำความเข้าใจ

"อ๋อ เป็นบ้านของคุณนี่เอง! ขอโทษที่ไปปลุกนะคะ--"

จิ๊บ จิ๊บ

"ม-ไม่ใช่สิ!! ตอนนี้ไม่ใช่เวลาเอ้อระเหยนะ!!"

"?? อะไรของเธอ"