ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 : ยินดีที่ได้รู้จัก
ความมืด
สิ่งที่เธอกำลังมองเห็นคือความมืด
ไม่ได้คิดอะไรหรือรู้สึกอะไร แค่สมองรับรู้ได้ว่ารอบๆตัวของเธอว่างเปล่าเหมือนกับอยู่ในห้วงอากาศ
เธอไม่ได้คิดอะไร เหมือนกับกำลังเหม่อลอย
แต่ก็ได้ไม่นานมากนัก เธอก็เริ่มถึงจุดอิ่มตัวหรือเรียกง่ายๆคือเบื่อที่จะอยู่เฉยๆแล้ว
เธอเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้น แสงสว่างสีเหลืองนวลกระทบเข้ากับแก้วตา
อุ่น......
เธอคิดในใจด้วยจิตสำนึกที่ยังไม่ตื่นดี
"....ตื่นแล้วเหรอ" เสียงหนึ่งดังขึ้นปลุกให้เธอตื่นตัวเกือบที่สุด
"......" เธอยังสับสน เลยไม่พูดอะไรกลับนอกจากพยักหน้าขึ้นลง
"........" อีกฝ่ายไม่ชวนสนทนาต่อ แต่ก็ยื่นแก้วนําให้ เหมือนเป็นสัญญาณบอกให่ดื่มนํา
คนปกติจะไม่มีทางไว้ใจคนแปลกหน้าง่ายๆแน่ ซึ่งไม่ใช่กับเด็กสาวคนนี้
เธอคิดว่าเขาเป็นมิตรเพราะยื่นนําให้เธอดื่ม
หลังจากที่ดื่มนําและนั่งจ้องกองไฟกันได้สักพัก เด็กสาวก็เริ่มเบื่ออีกครั้ง
"นี่ ขอบคุณสำหรับนํานะ คุณ....." เด็กสาวพูดพร้อมปั้นสีหน้าร่าเริง แล้วชะงักเมื่อเห็นหน้าอีกฝ่าย
เธอลืมไปว่าเขาชื่ออะไร
"เธอชื่อว่าอะไรเหรอ" เด็กสาวยิ้มแย้มอย่างเป็นมิตร
ดวงตาของเขาฉายแววสิ้นหวัง
"....เรน" อีกฝ่ายตอบกลับ เด็กหนุ่มผมสีฟ้าอ่อนพูดสั้นๆ นําเสียงฟังดูเหมือนพยายามกลั้นความเศร้าเอาไว้
เด็กสาวงุนงง
"เสียงของนายฟังดูสั่นๆนะ เป็นอะไรรึเปล่า?" เธอถามอย่างเป็นห่วง
เด็กหนุ่มส่ายหัว "ไม่มีอะไร"
"อืม.....ชื่อเรนสินะ ยินดีที่ได้รู้จัก!" เด็กสาวยอมมองข้ามท่าทีซึมๆแล้วทำตัวให้ร่าเริง "ส่วนฉันจำชื่อตัวเองไม่ได้ล่ะ ยังไงก็ขอฝากตัวด้วย~"
ถึงเธอจะจำอะไรไม่ได้ เธอก็ยังยิ้มแย้ม
"...รูบี้" "งือ?"
เด็กหนุ่มพูดพึมพำออกมา
"ตาสีทับทิม....เหมือนรูบี้" เรนชี้ที่ตาสีฟ้าหม่นของเขา เหมือนจะบอกสีตาของเด็กสาว
"งั้นเหรอ.....อ่ะ! ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ฉันชื่อว่ารูบี้!" แล้วเธอก็เอาคำๆนั้นมาเป็นชื่อตัวเอง
เป็นการกระทำที่ง่ายๆเหมือนเด็กๆ
รูบี้ไม่รู้ว่าเธอตาฝาดนึเปล่า แต่เธอเห็นรอยยิ้มจางๆของคนตรงหน้า
แค่เสี้ยวเดียว มันก็แห้งหายไป
แต่ตอนนี้ ที่มากกว่าชื่อของเธอหรือรอยยิ้มของเขา คือทำไมเธอถึงมาอยู่กับเขาได้
-----------------------
28/06/2018
-แก้ไขเพิ่มย่อหน้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น