Broken ชีวิตที่พังทลาย

ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 10 : เกิดสิ่งผิดพลาด

เปรี๊ยะ!

"..........."

เปรี๊ยะ!!

"ให้มันน้อยๆหน่อยซี่ เจ้าขี้เก้ก!!"

คิระทนไม่ไหวและจับแก้มนั้นยืดออกสุดแรง

ยืดดดดดดดดดดดดดดดดด

"โอ้ยยย!!! แอ็บอ่ะะะะ(เจ็บนะ)!!!!!"

"อือ! ฉันมั่นใจนะว่าเรนต้องหยุดส่งไฟฟ้าออกมาได้แน่!"

"บี้.....ประเด็นไม่ใช่ตรงนั้น...."

ก่อนหน้านี้ไม่นาน หลังจากที่เรนหยุดชักดิ้นงอได้สักพัก เขาก็พุ่งจิ้มคอคิระที่เตรียมสะพายกระเป๋าทันที แถมยังหัวเราะเสียงประหลาดออกมาเมื่อเห็นร่างในเสื้อกระต่ายล้มลงกองพื้นด้วย ทำให้รูบี้ต้องเป็นคนเข้าไปดึงเรนออกมาห่างๆให้เร็วที่สุด

"เอ๋ แต่เรนดูมีความสุขดีนะ ถึงไฟฟ้าที่ส่งมาจะแรงไปนิดนึงก็เถอะ" รูบี้ไม่รู้ถึงภัยอันตรายของไฟฟ้าช๊อต เธอพยายามจับเรนท้ังๆที่รู้ว่ามือจะดีดออก

"ควบคุมอารมณ์ไม่ได้เลย......อยากช๊อตนายอีก--" รอยยิ้มไม่น่าพิศมัยคลี่ออกจากคนที่หน้านิ่งมาตลอด

"อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะ"

ในเวลาต่อมา

"ไม่ไปหายัยงูพิษนั่นได้ไหม " คิระสวมเสื้อฮู้ดและใส่หมวก พยายามทำตัวให้ไม่มีผิวหนังเผยออกมาเพื่อป้องกันไฟช๊อตจากมือที่จิ้มๆบนแขน

"ไม่รู้ว่าโดนอะไร--ไปหาไว้ก่อน--" เรนดูพยายามพูดช้าๆและหุบยิ้ม คิระได้ยินเสียงช๊อตและเสียงสูงๆที่โดนกดให้ตํ่า คิดในใจว่าขี้เก้กไปแล้วเฟ้ย

"เหมือนหุ่นยนต์เลย.....ไฟฟ้าต้องแรงสูงมากแน่ๆ" แอลที่มาด้วยกันเอื้อมมือไปหาเรน ใบหน้ายิ้มกว้าง

"หยุดเลยนะแอล นายจะมาล้มระหว่างทางไม่ได้" คิระทำเสียงเขียว ดุไม่ให้แอลทำอะไรพิเรน

คนที่รู้ว่าเอซิดผู้ไม่เคยอยู่ที่เดิมเกินหนึ่งเดือนอยู่ที่ไหนในตอนนี้ คือแอล ไลคลอริสที่มองไม่เห็นและไม่คิดจะยุ่งจึงขอแยกตัวไปทางอื่น

"อือ.....เสียดายจัง" เด็กหนุ่มมาโซเสียดายทันที 

"......ฟ้องคลอริสแน่" คิระพูดสั้นๆ แอลหยืดหลังตรงทันที ท่าทางแบบนี้ทำให้คิระอยากร้องไห้กับไอ้ความสมองผิดปกติของมัน

"อีกไม่ไกลแล้วละครับ เธออยู่ที่อพารต์เมนต์ชั้นสอง" รูบี้งุนงงกับท่าทีของแอล เสียงร้องไม่ชอบใจส่งเสียงโดยเรนที่ลืมตัว

     หลังจากนั้น 5 นาที

"เอ....รอดด้วย ไม่ธรรมดา" เบื้องหน้าของคนมาเยือนคือเจ้าของห้องเล็กๆ เอซิด

ในห้องเล็กๆรายล้อมไปด้วยเอกสารกระจัดกระจาย ขวดยาและหลอดใส่สารถูกวางอย่างเป็นระเบียบในตู้เลื่อนเปิดปิดแบบกระจก เตียงตรงหัวมุมมีผ้ากองไว้มั่วซั่ว ข้างๆมีคอมพิวเตอร์สองจอตั้งอยู่บนโต๊ะ

"ฉีดอะไรเข้าไปเหรอครับ ขอบ้างสิ" แอลถาม เหมือนอยากโดนดี

เด็กสาวขอบตาคลํ้าหุบยิ้มและเอียงคอไปมาอยู่หลายที ก่อนที่จะยิ้มกว้างอีกที

"ตะกั่ว"

พรวด-

คำตอบทำให้คิระที่กำลังดื่มนํ้าต้องพ่นทิ้งออกมา

"โห! โดนแล้วตายแน่" แอลยิ้มร่า ไม่สนสีหน้าเหวอของรูบี้สักนิด

"ตะกั่ว!! ฆ่าคนได้เลยนะ!!" รูบี้โผล่งเสียงดัง ส่วนเรนยิ้มมองเธอ

"ไม่ต้องห่วง ผสมอย่างอื่น" เอซิดยกมือขึ้น ทั้งห้องเงียบชั่วขณะ

.........

"ปรอท"

"เอาออกเดี๋ยวนี้เลย ยัยงูพิษ!!"

---------------------------------------------------------------------

สุดท้าย โชคดีที่เอซิดยอมแต่โดยดี เธอแทงเข็มและใช้วิธีการบางอย่างดูดตะกั่วกับปรอทออกจากร่างของเด็กหนุ่มที่ส่งไฟฟ้าออกมา

จนเข็มถูกดึงออก ไฟฟ้าก็หยุดช๊อต

".........." สีหน้ากลับมาเรียบเฉย เรนมองตาขวางใส่เด็กสาวที่ยิ้มกว้าง 

"ฮิๆๆ อยากลองใส่เหล็ก นำไฟฟ้าดีเนอะ" เอซิดใช้พลาสติกครอบหัวเข็มฉีดยา และเก็บลงกระเป๋าเสื้อด้านข้าง

"เธอมัน......" คิระหมดคำพูด ใบหน้าหวานพยายามโกรธแต่โกรธไม่ออก "เฮ้ออออออ"

"เอซิด.... ไม่กลัวว่าจะเผลอฆ่าเลยเหรอ...?" รูบี้หลบหลังเรนที่บัดนี้กลับมาปกติ เธอกล้าๆกลัวๆที่จะถาม

"หืม? ฮิๆๆ ไม่ต้องห่วง คำนวณไม่เคยพลาด" เอซิดซุกมือลงไปในกระเป๋าเสื้อกันหนาว 

"คิดเลข?" 

"คำนวณ ประเมิณความเป็นไปได้ โอกาศที่จะเกิด" เธอหยิบอมยิ้มออกมา ห่อเป็นสีชมพู

"เหมือนกับ คำนวณไว้ ว่าเธอตายมากี่ครั้ง" 

"!!!?"

เรนกางมือออกบังตัวรูบี้เอาไว้ คิระหัวเราะออกมาคำเดียวอย่างเหนื่อยใจ แอลและคนที่โดนพูดถึงนั้นยืนนิ่ง

"ฉันตายมา...กี่ครั้ง?" รูบี้พูดช้าๆ ร่างกายที่อุ่นเย็นทันที

"รูบี้ ไม่ต้อง-"

"ไม่บอกมากกว่านี้ แล้ว มันไม่ดี" เอซิดคาบลูกอมรสเบอรี่ รสชาติเปรี้ยวช่วยให้เธอมีสติมากขึ้น

"การแสดงออกไม่สัมพันธ์กับอายุร่างกาย ความทรงจำถูกทำลายซํ้ามากไป" เธอพูดยาวขึ้นและเข้าใจยากมากขึ้น ดวงตาที่เหม่อลอยนั้นมองที่คนผมสีฟ้า

"ของสำคัญ จะมีความทรงจำ" เอซิดนั่งลงบนเก้าอี้เล็กๆ ไขว้ขาและพิงแขนนอนอย่างไม่เกรงใจคนมอง

ดวงตาเหม่อลอยสบตาสีฟ้าอ่อน คาดเดาความคิดไม่ออก

"บัค ปกป้องได้อยู่แล้ว แค่ควบคุมให้ดี" มือข้างขวาเอื้อมไปแตะปุ่มบนหน้าจอ เรนไม่ไว้ใจเด็กสาวคนนี้

"ฮิๆๆๆ ไม่ใช่นักสืบ จะไม่พูดอดีตออกมา" เอซิดตบหน้าจอ เหมือนเรียกใครบางคน

"......" เรนหันไปมองคิระ ใบหน้าของสาวน้อยนั้นปรากฏความเหนื่อยใจ

"เอซิด......เป็นคนที่คอยคิดค้นยา.....ไอคิว 210" คิระไม่อยากมองร่างของเด็กสาวที่นั่งหน้าจอส่งแสงสว่างจ้า

"ฉันก็เคยโดน ตั้งแต่เจอครั้งแรก เธอจะแบล๊กเมล์คนด้วยอดีตที่เธอคำนวณออกมา"  คิระกล้าที่จะพูดนินทาทั้งที่เจ้าตัวนั่งไม่ห่าง รู้ว่าแอบพูดไปก็โดนเดาได้อยู่ดี

"ฮิๆๆๆ กระต่ายน้อยสีขาว"

"........."

เหมือนโดนจี้ปม คิระอ้าปากพูดบางอย่างแต่ก็หลบสายตาไปมองมุมห้อง แอลมองอย่างงุนงง

"จะให้ของที่ระลึกหน่อย เอาของในตะกร้าตรงนั้นไปได้เลย" เอซิดพูดโดยไม่หันกลับมามอง เหมือนกับเตรียมทุกอย่างเอาไว้แล้ว

"ว้าว หนังสือการ์ตูน!!" รูบี้ลืมตัวหยิบตะกร้าผูกโบว์ขึ้นมา หนังสือสภาพยังดีมีรูปวาดแบบเวอร์วัง

"-แกร๊บ- จะทำงานแล้ว มาใหม่วันหลังเถอะ" สาวอัจฉริยะกัดอมยิ้มในปากก่อนที่จะสัมผัสมือบนแป้นบางอย่างและพิมพ์บางอย่างอย่างรวดเร็ว

"อือ.... พักผ่อนเยอะๆนะครับ" แอลเป็นคนเดียวที่สามารถคุยกับเธอได้ราวกับเพื่อนสนิท เขาโบกมือและกระตุกแขนเสื้อคิระ

"เมืองนี้.....คนจิตปกติหาไม่ได้เลยสินะ" เรนพูดหลังจากที่ออกจากทางออกลับได้สำเร็จ 

"คนจิตปกติหายากกว่าที่นานคิดนะ" คิระปัดฝุ่นบนหัว 

"มีแต่คนเก่งๆทั้งนั้นเลย อยากเป็นเพื่อนกับพวกเขาจัง" รูบี้ผู้ไร้เดียงสาคิดไม่เหมือนอีกสองคน

เมื่อได้ของที่ต้องการและไม่มีเหตุที่จะต้องอยู่ต่อ ทั้งสามก็ตัดสินใจกลับฐานที่พัก

"เย้!! กลับมาบ้านแล้ว!!" รูบี้นั่งลงบนพื้นพร้อมกับกองกระเป๋าไว้ข้างตัว

"เหมือนไปทริปท่องเที่ยวเลยน้า ได้ของกลับมาเพียบ" คิระเปิดกระเป๋าที่อัดแน่นไปด้วยอาหารกระป๋อง เยอะจนเห็นแต่กระป๋องปลาดิบ

"กุ้ง....จะกินเยอะไปไหน" เรนที่กำลังจะเก็บกระสุนในกระเป๋าต้องชงักเมื่อเห็นคิระเปิดกระป๋องปลา

"แบบนี้ไง- กองทัพต้องเดินด้วยท้อง" พอพูดจบก็ยกขึ้นซด เหมือนเป็นนํ้าซุป

"........" เรนไม่สามารถหาคำมาต่อเถียงได้ จึงหันไปกลับยกหนังสือในตะกร้าเพื่อหาที่ใส่ต่อ

แล้วก็หยุดมือเมื่อมองเห็นอะไรบางอย่างที่ถูกซ่อนเอาไว้

ที่ครอบหู

".......?" 

ที่ครอบหูสีดำ รูปร่างก็เหมือนเฮดโฟนแต่ขนาดเล็กนิดนึงเมื่อเทียบกับปกติ ไม่มีสายคล้องหรือเสียบต่อกับเครื่องเล่นเสียง เขาลองยกขึ้นมาและใส่ครอบที่หู-

วิ้งงงงงงงงงงงง

"อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!"

"อ@ฟ!###!!asd!!!"

เสียงตะโกนดังลั่นเมื่อสวมเข้าหู เรนที่ไม่ตั้งตัวส่งเสียงร้องดังลั่นไม่เป็นภาษา

"เกิดอะไรขึ้นอ่ะ?? "

"เป็นบ้าอะไรอีก---หรือว่ายังเอาเหล็กออกไม่หมด" 

รูบี้เขยิบเข้าหาเรน คิระนั่งมองอย่างหงุดหงิดเพราะโดนขัดเวลาอาหาร

"อ----กึ---------ดัง-------" เรนเหมือนหลุดโลกไปเรียบร้อย เขาขยับแขนแข็งๆและกุมหัวอย่างหวาดผวา ก่อนที่ร่างกายจะสั่นเหมือนเจ้าเข้า

"ดัง?? หรือว่ามีเสียงดังจากในหูฟังอ่ะ?" รูบี้จิ้มที่พลาสติกสังเคราะห์บนหูเรน หัวของเขาสั่นไม่หยุด

/"อา---อา---ขอโทษที----เทสเสียงน่ะ"/ คิระหยุดซดปลากระป๋องอันที่สี่เมื่อได้ยินเสียงบางอย่างดังขึ้น

"เอซิด?? อยู่ไหนอ่ะ??" รูบี้หันซ้ายขวามองหาเด็กสาวที่เจอก่อนหน้านี้ เสียงหัวเราะดังแว่วๆ

/"ฮิๆๆๆ หาไม่เจอหรอก ติดต่อทางระยะไกล"/ เสียงยังคงดังออกมา เรนยังไม่เลิกนั่งกุมหัวและสั่นเทา

"หรือว่า--หูฟังนั่นคือวิทยุ" ที่ปากของคิระมีรอยเปื้อนคาวปลา 

/"คล้ายๆน่ะ ใช้บัคเป็นตัวรับเสียง ช๊อคนิดหน่อยด้วย"/ เสียงของเอซิดไร้ความสำนึกผิดที่ทำให้คนใส่หูฟังต้องลำบากติดกันสองครั้ง

"ว้าว!! เหมือนวิทยุสื่อสารที่ทหารใช้เลยอ่ะ!! แต่ทำไมต้องเป็นเรนอ่ะ" 

/"บัคมีไฟฟ้า ไฟฟ้าส่งผ่านไปมาได้เร็ว คนเดียวที่ทำแบบนี้ได้-----ด้วย"/ เอซิดพยายามพูดให้ครบประโยค

"ขยันขยายเครือข่ายจริงๆนะ......แล้วที่ลงทุนคุยผ่านหมอนี่ขนาดนี้....มีเรื่องอะไรล่ะ" คิระระอาไม่อยากเจอเอซิดมากกว่านี้ 

/"ฮิๆๆๆ นิโคลขอให้ช่วย"/ พอได้ยินคำว่านิโคล เหมือนเรนจะสามารถตั้งสติขึ้นมาได้

/"แต่ไม่ว่าง ตอนนี้ขอแค่หาช่องทางให้"/ เอซิดขยับไมค์หูฟังที่เชื่อมกับคอมพิวเตอร์

/"คราวหน้าจะเบากว่านี้ ฮิๆๆๆ"/

ฟุ่บ

"เงียบไปแล้วแฮะ" รูบี้จิ้มที่หูฟังเรื่อยๆ สงสัยอยากลองใส่บ้างเพื่อจะได้ยินเสียงตอบกลับ

"อย่าบอกนะว่าตัวเป็นไฟฟ้าแต่ดันกลัวเสียงดัง" คิระถอนหายใจ 

"........อยากถล่มเมืองขึ้นมาซะแล้ว--"

"หยุดเลยนะ" 

"อย่าใช้ความโหดร้ายสิเรน!!"