SF soonew The Split || ให้ตาย ยังไงฉันก็หนีไม่พ้นนาย

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

  
TheSplitBand เป็นไอดอล แล้วอ้อมก็คงไม่ชอบถ้ามีใครมาว่าไอดอลของเรา จริงมั้ย? 

นี่เป็นฟิคชายชาย ถ้าไม่ชอบ กรุณากด[x]ออกไปได้เลยนะจ๊ะ

และนี่ก็เป็นเพียงจินตนการเท่านั้น ไม่ได้พาดพิงถึงใครทั้งสิ้น

ฟิคสั้นเรื่องที่สองสำหรับโซ่นิว >< 
อย่าอ่านอีกเม้น หรือ ไปทวงได้เลย @oommmy ทวิตเตอร์อ้อมเอง อยากได้คนฟอล(?)

 

 เชี่ยแล้วกู!!!  อยู่ๆ โซ่มันก็ร้องออกมา ไอ้ผมก็งงสิครับ มันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ แค่ใส่บ๊อกเซอร์นอนอ่ะ  นิว มึง...  มันว่าแล้วก็ชี้มาทางผม ทำไมอ่ะ หรือมันอายผม ?

            อ่า เข้าใจแล้วว่าทำไม เพราะผมก็ใส่บ๊อกเซอร์เหมือนกันนะ แต่ผมจะไม่ตกใจเลย ถ้ามันไม่ใช่ บ๊อกเซอร์ไอ้โซ่!!!

                 ไอ้เชี่ยโซ่ มึงทำอะไรกู!!!!!!

เนื้อเรื่อง

อึดอัด!! ผมรู้สึกเหมือนมีคนนอนกอดอยู่อ่ะ ไอ้น้องชายบ้ามันแอบเข้ามานอนในห้องผมอีกแล้วใช่ไหมเนี๊ยย กอดกูซะแน่นเลยนะ หายใจไม่ค่อยออกแล้วเนี๊ยยย

                “ไอ้เชี่ย มึงปล่อยกูดิ๊ กูอึดอัด” ว่ามันเข้าให้ แน่ะ ยังไม่ยอมปล่อยครับ อย่าให้ผมต้องลืมตามาด่าหน่อยเลยน่า ปกติมันก็ตื่นง่ายนี่หว่า ทำไมวันนี้เรียกแล้วไม่ตื่น

                “เฮ้ยยย มึงปล่อยกูดิ๊” ยังครับ ยังไม่ปล่อย

                พรึ่บ!!!!

                ถีบแม่งตกเตียงซะเลย 55 ถึงผมจะเป็นพี่ชาย แต่เรื่องนอนเรื่องใหญ่นะ อย่ากวน เข้าใจ๊ ?

                “ไอ้เชี่ยยยยย มึงถีบกูทำไมวะไอ้นิว?”เดี๋ยววววว เสียงแปลกๆ ไอ้น้องชายตัวดีของผมเสียงมันเพิ่งจะแตกหนุ่มเองนะเว้ย ทำไมเสียงนี้มันเหมือน เหมือน..

                “ไอ้เชี่ยโซ่ มึงเข้ามาในห้องกูได้ไง?”

.................................................................................................................................................................

                “นิว เฮ้ย นิว มึงรอกูด้วยดิว่ะ!” ไม่รอเว้ยยยยยยยย

                “นิว เดี๋ยวดิ กูขอโทษ กูจำไม่ได้จริงๆ นิววว” ขอโทษหรอ ขอโทษแล้วมันเอาสิ่งที่ผมเสียกลับมาได้ป่ะล่ะ ? ผมคนนะครับ มีความรู้สึก มีจิตใจ เจ็บได้ โกธรเป็น

                ตอนนี้พวกผมกำลังเดินเข้าโรงเรียนครับ พ่อไอ้โซ่มาส่ง ตั้งแต่เช้าผมยังไม่พูดกับมันซุกคำเลยครับ หลังจากเหตูการณ์นั้นเกิดขึ้นน่ะ ผมรู้ครับว่ามันไม่ได้ตั้งใจให้เกิด แต่ผมไม่ไหวว่ะ ผมรับไม่ได้ ผมเสียใจ อยากรู้หรอว่ามันเกิดอะไรขึ้น ผมจะย้อนกลับไปให้ชม

..............................................................................................................................................................

                ‘ ไอ้เชี่ยโซ่ มึงเข้ามาในห้องกูได้ไง? ’

                ’ ห้องมึงมั้ง นี่ห้องกู ’

                ’ ห้องมึง ? แล้วกูมาอยู่ที่นี่ได้ไงว่ะ ’

                ’ก็เมื่อคืนพวกมึงมาสังสรรค์วันเกิดกูไง แล้วมึงก็เสือกเมามาก กูกับไอ้เคนเลยช่วยกันอุ้มมึงเข้ามานอนนี่แหละ ’เออว่ะ ผมลืมไปเลย เมื่อคืนนี้ผมเผลอหยิบแก้วผิดครับ จริงๆ แล้วแก้วนั้นมันเป็นของไอ้เชี่ยเคนไง แต่มันดันเอามาวางไว้ใกล้ๆ แล้วชามะนาวของผมอ่ะ ไอ้ผมก็โง่ไง หยิบมากินเฉย แก้วเดียวเท่านั้น จอดสนิท!!

                ’ เออว่ะ งั้นกูวันนี้กูไปโรงเรียนพร้อมมึงเลยละกัน ยืมชุดด้วย ’

            ’ อืมๆ งั้นกูไปอาบน้ำก่อน ’ ว่าแล้วไอ้โซ่มันก็ลุกขึ้นมาจากพื้นที่ผมถีบมันลงไปครับ แต่เดี๋ยวก่อนนะ..

            ’ โซ่ ทำไมมึงไม่ใส่เสื้อผ้านอนวะ ? ’

            ’ หืมมมม? ’ ไอ้โซ่ทำหน้างง แล้วก้มลงมองตัวเองครับ เหมือนมันจะรู้ตัวนะ รีบหาผ้าขนหนูมาพันรอบตัวเองไว้ จริงๆ แล้วมันก็ไม่ได้เปลือยอะไรขนาดนั้นหรอกครับ เพราะมันใส่บ๊อกเซอร์อยู่ไง แต่ปกติแล้วไอ้โซ่มันจะเป็นพวกเนี๊ยบมากอ่ะ ตั้งแต่รู้จักกันมามันยังไม่เคยใส่แต่บ๊อกเซอร์นอนเลยนะ แม้ว่าจะเหนื่อยแน่ใจก็คว้าชุดนอนของมันมาใส่ตลอด

            ’ เชี่ยแล้วกู!!! ’ อยู่ๆ โซ่มันก็ร้องออกมา ไอ้ผมก็งงสิครับ มันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ แค่ใส่บ๊อกเซอร์นอนอ่ะ ’ นิว มึง... ’ มันว่าแล้วก็ชี้มาทางผม ทำไมอ่ะ หรือมันอายผม ?

            อ่า เข้าใจแล้วว่าทำไม เพราะผมก็ใส่บ๊อกเซอร์เหมือนกันนะ แต่ผมจะไม่ตกใจเลย ถ้ามันไม่ใช่ บ๊อกเซอร์ไอ้โซ่!!!

                ’ ไอ้เชี่ยโซ่ มึงทำอะไรกู!!!!!! ’

........................................................................................................................................................................

                กลับมาสู่โลกปัจจุบัน  ผมยังคงไม่พูดกับมันเหมือนเดิม เห็นหน้าแล้วหงุดหงิดอ่ะ

                “ อ้าว ผัวเมียคู่นี้เป็นไรอีกล่ะ ? “ จึก!!! แทงใจดำอย่างแรงครับ ไอ้เคนเดินมาพร้อมเพื่อนในกลุ่มผมสองสามคนครับ แต่ละคนหน้าตามันอิดโรยมากอ่ะ สงสัยเมื่อคืนดึก

                “ผัวเมียบ้านพ่อมึงสิ” วีนครับ อยากเข้ามาตอนผมกำลังอารมณ์เสียทำไมล่ะ นี่ยังน้อยนะ แต่พูดมากกว่านี้ไอ้เหวี่ยงแน่

                “แหมมม ก็เมื่อคืนไอ้โซ่ยังร้องบอกให้ช่วยอุ้มมึงขึ้นไปนอนบนห้องเลย เห็นประคบประหงบกันขนาดนั้น ไม่เรียกผัวเมียเรียกอะไรดีล่ะจ๊ะ ? “ ยังครับ มันยังไม่จบ ผมก็แค่สนิทกับมันมาตั้งแต่เด็กเท่านั้นเอง ตัวติดกันอ่ะ ไปไหนไปด้วยกันตลอด มีอะไรก็ปรึกษากันไง แล้วไอ้โซ่มันก็ชอบปกป้องผมในหลายๆ เรื่องอ่านะ อารมณ์แบบผมเป็นไข่ในหินของมันเลยล่ะ มีคนถามผมหลายคนเหมือนกันว่าเป็นแฟนกันหรือเปล่า ทุกครั้งก็มีแต่ผมปฏิเสธอ่ะ ไอ้โซ่มันชอบเดินหนีตลอดไง

                “เรียกอะไรก็เรื่องของพวกกูเหอะ” ว่าแล้วก็เดินหนีซะ

                “เป็นไรของมันว่ะ” ผมได้ยินไอ้เคนหันไปถามไอ้โซ่ แต่ผมขี้เกียจอยู่ฟัง ตอนนี้ยังไม่อยากคุยกับใครทั้งนั้นแหละ

........................................................................................................................................................................

                วันนี้ผมตั้งใจเรียนเป็นพิเศษนะ เพราะไม่อยากเสวนากับใครไง เอาจริงๆ ภายนอกเหมือนผมจะตั้งใจเรียนนะ มึงจดยิกๆ ตามองกระดานตลอด อาจารย์ให้ทำอะไรก็ทำตามหมด แต่ผมรู้สึกว่าไอ้ทุกการกระทำของผมเนี๊ย มีคนจ้องมองตลอด

                ตอนนี้ความโกธรผมมันก็ลดลงไปบ้างแล้วล่ะครับ แต่ผมเซ็งเท่านั้นเอง ผมไม่เคยคิดว่าครั้งหนึ่งในชีวิตจะต้องมาเจอเหตุการณ์เหมือนในละครหลังข่าว ใครจะคาดคิดล่ะครับว่าชีวิตจะต้องมาเจอแบบนี้ ตื่นข้นมาในสภาพเปลือยเปล่าข้างๆ มีคนนอนอยู่ด้วยและเปลือยเหมือนเรา แต่ผมจะรับได้มากกว่านี้ ถ้าคนคนนั้นไม่ใช่ โซ่

                ผมรู้ว่ามันเกิดขึ้นมานานแล้วครับกับความรู้สึกนี้ แต่ผมพยายามที่จะหนีความจริง ผมไม่อยากยอมรับหรอกว่าผมมีความรู้สึกพิเศษให้กับมัน มันเป็นคนเดียวที่ผมคิดว่าผมขาดไม่ได้ อาจเป็นเพราะความเคยชินที่ไม่ว่าจะไปไหน จะทำอะไร เราต้องรับรู้เรื่องราวของกันและกัน  เคยมีอยู่ครั้งหนึ่งผมทำน้ำร้องลวกตัวเอง ผมจำได้ว่าไอ้โซ่ร้องรนแค่ไหนตอนที่ผมโทรไปหามัน มันรีบขับรถมาที่บ้านผมเลยครับ ทั้งๆ ที่ยังฟังเรื่องที่ผมเล่าไม่จบเลยแท้ๆ ที่ผมจะเล่าต่อก็คือ ไอ้น้ำร้องที่ลวกอ่ะ คือลอกเส้นมาม่า 55 พอมันมาถึงก็มาแย่งมาม่าผมซะงั้น สรุปวันนี้ผมเลยอดเลยไง แต่มันก็ชดเชยด้วยการพาผมไปนั่งกินฟูจิแทนอ่านะ หุหุ

                กลับเข้าเรื่องดีกว่า ผมไม่รู้ว่าไอ้โซ่มันคิดยังไงกับผม และผมก็ไม่กล้าถามด้วย ผมกลัวว่าซักวันหนึ่งที่มันรู้ถึงความในใจของผม แล้วมันจะเปลี่ยนไป..

                “นิว เชี่ยนิว กูเรียกมึงนานแล้วนะ”

                “ห๊ะ ?” ไอ้เคนมันตะโกนใส่ผมอ่ะ  “มีไร”

                “ไปกินข้าวได้แล้ว ไอ้โซ่ซื้อข้าวรอมึงนานแล้ว” ไอ้โซ่อีกแล้วหรอ..

                “อืม ไปดิ”

                “เคน กูอยากกินข้าวมันไก่” ว่าแล้วก็สั่งไอ้เคนครับ ความจริงแล้วไอ้โซ่มันซื้อข้าวขาหมูเอาไว้ในผมนะ แต่ผมไม่อยากกินของมัน เสียฟอร์มหมด

                “อ้าว แล้วข้าวขาหมูอ่ะ เห็นเมื่อวานมึงบ่นว่าอยากกินไม่ใช่หรอ?” เบื่อจริงไอ้พวกรู้มัน ก็จริงครับ ผมอยากกินข้าวขาหมูมากๆ อ่ะ เมื่อวานนั่งกูรายการอาหารกับพวกมันนี่แหละ แล้วมันถ่ายข้ามขาหมูไง โคตรน่ากินอ่ะ

                “ตอนนี้กูไม่อยากแล้ว กูให้” เดินไปซื้อเองก็ได้ ชิ

                “งั้นกูไม่เกรงใจนะ” แงงงง ข้าวขาหมูของผมปลิวเข้าปากไอ้เคนไปแล้วครับ ก็คงต้องกินข้าวมันไก่จริงๆ สินะ แล้วร้านนี้ก็คนเยอะมากอ่ะ ผมเลยไม่ค่อยมาซื้อเองไง ปกติไอ้โซ่จะซื้อให้ตลอด เฮ้ยยยยย ไอ้โซ่อีกแล้วอ่ะ ผมโกธรมันอยู่ ท่องไว้ๆ

                “ป้า ข้าวมันไก่จานหนึ่งครับ ไม่เอาหนังนะป้า เอาเนื้อเยอะๆ” เสียงใครวะ แม่งตะโกนซะดัง แล้วไอ้เสียงเบาๆ ของผมเนี๊ย มันจะได้กินมั้ยเล่า!! แถมกินเหมือนผมด้วยนะ  ขอดูหน้าหน่อยเหอะ อ้อ เสียงไอ้โซ่นี่เอง

                “กูสั่งให้แล้ว มึงไปนั่งรอเถอะ” มันหันมาพูดกับผมครับ

                “กูสั่งเองได้” ว่าแล้วก็จะหันไปสั่ง แต่เสียงผมไปไม่ถึงป้าเขาจริงๆ

                “อย่าดื้อน่านิว เดี๋ยวกูซื้อให้ มึงไปรอเถอะ”

                “กูบอกว่าไม่ต้อง กูสั่งเองได้ ถึงไม่มีมึง กูก็ทำอะไรเป็น!!” เอิ่มมม ผมพูดอะไรออกไปหรอ? ผมเห็นโซ่ทำหน้าอึ้ง วูบหนึ่งเห็นแววเสียใจในดวงตา แต่แค่แปปเดียวก็เปลี่ยนกลับมาเป็นเหมือนเดิม

                “กูรู้แล้วว่าไม่มีกูมึงก็ทำเองได้ แต่กูแค่อยากช่วย”โว่ว่าพลางถือข้าวมันไก่ที่เพิ่งได้ไปวางบนโต๊ะ แล้วเดินจากไป

                “เกิดอะไรขึ้นนิว กูเห็นไอ้โซ่มันทำหน้าเศร้าๆ” ไอ้เคนวิ่งมาหาผมด้วยสีหน้าตกใจ

                “เปล่า ไม่มีอะไร ช่างมันเถอะ” ผมพูดแล้วก็เดินกลับไปกินข้าวขาหมูที่ไอ้โซ่ซื้อไว้ให้ แม้ตอนนี้มันจะเหลือน้อยนิดก็ตามอ่านะ ส่วนข้าวมันไก่...ก็ตามเข้ากระเพาะผมไปด้วยสิครับ!!!

........................................................................................................................................................................

                ไอ้โซ่ไม่เข้าห้องเรียน

                ความจริงแล้วตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกผิดอ่ะ ผมรู้นะว่าผมพูดแรงไม่หน่อย แหะๆ ทั้งๆ ที่ผมน่ะ ขาดมันไม่ได้หรอกนะ แต่ด้วยทิฐิมันค้ำคออยู่อ่ะ

                “นิว กูไม่รู้หรอกนะเว้ย ว่าพวกมึงเป็นอะไรกัน แล้วกูก็ไม่อยากรู้ด้วย แต่กูอยากบอกมึงเอาไว้อย่างนะ คนอย่างไอ้โซ่อ่ะ ถ้ามันไม่มีเหตุผล มันคงไม่ทำแบบนี้หรอกนะ มึงลองคิดดีดีแล้วกัน ว่ากูหมายความว่ายังไง” ไอ้เคนมันพูดกับผมแล้วก็หันกลับไปจกเลกเชอร์ต่อ

                เหตุผลงั้นหรอ เหตุผลอะไรล่ะที่คนอย่างไอ้โซ่มันทำแบบนี้ ผมก็อยากรู้เหมือนกันนะ และคนที่จะให้คำตอบได้ดีที่สุดก็คงจะเป็นมันสินะ มึงอยู่ไหนว่ะโซ่ กูอยากรู้คำตอบของมึง..

........................................................................................................................................................................

                ตอนนี้ผมอยู่หน้าบ้านมันครับ ผมโทรไปหามันมันก็ไม่รับสาย ไปรอมันที่ชมรมมันก็ไม่มี ก็เลยตัดสินใจมาหามันที่บ้าน แต่ก่อนมาผมลองโทรมาพ่อมันแล้วล่ะ พ่อมันบอกว่าโซ่มันบอกว่าปวดหัวขอกลับบ้านก่อนพ่อมันเลยไปรับเมื่อตอนกลางวัน ทั้งๆ ที่ กระเป๋านักเรียนยังอยู่ที่โต๊ะเรียนของมันก็ตาม

                “อ้าว นิว มาแล้วหรอ พ่อกำลังรออยู่เลย เอากระเป๋ามาให้โซ่สินะ มาๆ เข้ามาก่อน โซ่นอนอยู่ข้างบนน่ะ เดี๋ยวพ่อตามให้”

                “ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมขึ้นไปหามันเอง”ผมใช้เหตุผลว่ามันลืมเอากระเป๋ากลับบ้านตอนโทรหาพ่อมันน่ะครับ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

                “พ่อหรอ เข้ามาได้เลย”

                ผมเปิดประตูเข้าไปเห็นโซ่มันกำลังนั่งซึมอยู่บนเตียง แถมหันหลังให้ผมด้วย ท่าทางมันแลเหงาๆ นะ หรือผมควรวางกระเป๋าไว้แล้วหนีออกไปเลยดี

                “พ่อมีธุระอะไรหรอครับ?” โซ่มันพูดแล้วค่อยๆ หันมาหาผม “เฮ้ยย นิว”

                “อืม กูเอง”

                “มาได้ไง”

                “นั่งรถมา”

                “กับใคร”

                “คนเดียว” โซ่มันทำท่าตกใจมากครับตอนที่ผมบอกนั่งรถมาคนเดียว มันคงกลัวว่าผมจะโดนลวมลามล่ะมั้ง ผมโดนบ่อยอ่ะเวลานั่งรถไปไหนมาไหนคนเดียว

                “มึงโอเคนะ?”ผมถามมัน

                “แล้วมึงคิดว่ากูโอเคมั้ย?”มันย้อนครับ

                “มึงคงโอเคแหละ กูเอากระเป๋ามาให้ กลับล่ะ” พอเจอมันย้อนแล้วรู้สึกเหวี่ยง งอนครับ ง้อด่วนๆ เลย

                “เฮ้ย อย่าเพิ่งกลับ อยู่คุยกับกูก่อนดิ”มันว่างั้นครับ ผมควรอยู่ดีมั้ยอ่ะ ?

                “อืม”ไอ้นิว ไอ้คนใจง่ายยยยยยยยยย

                มันให้ผมนั่งบนเตียงส่วนตัวมันลากเก้าอี้คอมมานั่งครับ ตอนนี้มีแต่ความเงียบ เหมือนกับว่าถ้าใครเริ่มก่อนจะเป็นฝ่ายแท้

                “นิว พวกเราคบกันมาตั้งกี่ปีแล้วว่ะ นานแล้วสินะ กูจำได้ว่าครั้งแรกที่กูเจอมึง มึงยังเป็นเด็กตัวเตี้ยๆ ดำๆ ให้พวกไอ้เคนล้ออยู่เลย” ก็จริงของมันครับ ตอนที่ผมเข้ามาใหม่ๆ ผมเงียบมากครับ ไม่กล้าคุยกับใคร ตัวก็เตี้ย เลยมีแต่คนอยากแกล้ง จำได้ว่าตอนนั้นโมโหมากครับ แต่ไม่กล้าเถียงพวกไอ้เคน แล้วไอ้โซ่นี่แหละครับที่เข้ามาปกป้องผม ตอนนั้นไอ้โซ่ถึงขั้นต่อยพวกไอ้เคนเลยนะ แต่คนเดียวหรือจะสู้หลายคนได้ล่ะ หลังจากเหตุการณ์พวกเรากลับกลายเป็นเพื่อนรักกันไปซะงั้น

                “แล้วมึงจำตอนที่มึงอกหักจากน้องคนนั้นได้มั้ย คนที่ตาโต แก้มแดงๆ อ่ะ ตอนนั้นมึงร้องไห้ขี้มูกโป่งเลยนี่หว่า กูจำได้ว่ามึงแถบจะกระโดดตึกตายแน่ะ พวกกูฮากันมากเลยนะ”ครับ คือเรื่องของเรื่องกคือผมร้องไห้มากไง แล้ววิ่งสะดุดล้มลงไป แล้วบังเอิญว่ามันมีตึกของเล่นที่ไอ้น้องตัวดีวางทิ้งเอาไว้ ก็ล้มทับสิครับ ตอนนั้นพวกมันขำกับใหญ่ โดนล้อยู่นานเลยล่ะ

                “แล้วมึงรู้มั้ย ว่าหลังจากเหตุการณ์นั้น กูก็สัญญากับตัวเองว่า กูจะต้องปกป้องมึง”มันพูดแล้วหันกับมามองหน้าผมครับ แววตาจริงจังของมันที่ไม่ได้เห็นมานาน

                “แล้วมึงรู้มั้ยว่าทำไม?”อ้าว มึงถามกูแล้วกูจะรู้มั้ยล่ะ!

                “กูไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ ตอนไหน ที่ใด แต่กูรู้เพียงว่ากูอยากอยู่ข้างๆ มึง อยากปกป้อง อยากดูแลมึง อยากมีมึงอยู่ข้างๆ และตอนนี้กูก็รู้แล้วว่ามันคืออะไร นิว โซ่รักนิวนะ!”อึ้งครับ ผมไม่คิดว่าโซ่มันจะคิดแบบนี้กับผม ถามว่าผมดีใจมั้ย มันก็ส่วนหนึ่งครับ แต่ตกใจมากกว่าอ่ะ ความรู้สึกมันปนๆ ไม่หมด

                “ส่วนเรื่องเมื่อคืน กูขอโทษด้วยจริงๆ แต่กูอยากบอกว่าที่กูทำไปทั้งหมด เพราะกูรักมึง กูอยากเป็นเจ้าของมึง มึงยกโทษให้กูได้มั้ย ?” สรุปว่ามันทำจริงๆ สินะ พูดแล้วก็ขึ้นครับ ความบริสุทธิ์ของผมอ่ะ ปลิวไปแล้วววววว

                “นิวครับ นิวยกโทษให้โซ่ได้มั้ย ?”มันถามย้ำครับ เอาไงดีล่ะ ?

                “นิวครับ โซ่ขอโทษจริงๆ นะ” มันเดินเข้ามาหาผมแล้วครับ คุกเข่า คุกเข่างั้นหรอ ? มันคุกเข่าต่อหน้าผม แล้วก็พูด “ขอโทษนะ”

                “อืม” ยอมแพ้ครับ ผมยอมแพ้มันแล้วง่า

                “ขอบคุณนะ” มันยิ้มครับ แต่มันยังไม่ยอมลุกขึ้นซักทีอ่ะ ผมแพ้รอยยิ้มแบบนี้ แพ้การกระทำแบบนี้ แง่มๆ

                “ลุกขึ้นได้แล้ว”ก่อนที่กูจะเพ้อไปมากกว่า ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นายโซโซ่

                “ไม่ลุก จนกว่านิวจะรับรักโซ่” ห๊ะ ? รับรักอะไร ไม่เห็นเข้าใจ อ๊ากกกกกกกกกกก

                “รักรับเชี่ยไร ลุก!!!”เขินขั้นแม๊กแล้วนะ

                “ไม่ นิว เป็นแฟนกับโซ่นะ” ขอกับง่ายๆ แบบนี้เลยเรอะ

                “....”

                “นะ นะครับ^^”โอยยยยยย เขินนะ

                “...”

                “นะครับนิว  ^___^ ”อย่าทำหน้าแบบนั้นนะ

                “...”

                “นิวไม่รักโซ่หรอ?”

                “รัก อุ๊บ!!!”เห้ยยยยยยย ผมเผลอพูดอะไรออกไป

                “ฮะๆ งั้นเป็นแฟนกันนะ นะครับ คนดีของโซ่ ^________________^”








             



              “อืมมม” เฮ้ออออออออ ผมคงหนีมันไม่พ้นจริงๆ น่ะแหละ

..............................................................................................................................................................

จบแล้วจ้าาา เป็นยังไงกันบ้างหว่า แล้วอย่าลืมติดตามเรื่องต่อไปของอ้อมอีกนะ
ป.ล.อ้อมอาจเขียนผิดเยอะ ตอนนี้ดึกแล้ว มึนอ่าา