คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 1 ~~ 100%
~Chapter 1~
ปาร์คยูชอน หรือ เพื่อนๆเรียกว่ามิกกี้ เป็นเด็กหนุ่มน่ารัก ยิ้มหวาน ใครที่ได้รู้จักกับเค้าคนนี้เป็นต้องตกหลุมรักกันเป็นแถว เพราะเพียงแค่ได้สบตาหวานเยิ้มนั้น ก็แทบละลายไปทุกคน
แต่ยูชอน หรือมิกกี้ไม่เคยใช้ความมีเสน่ห์ของเค้าปั่นหัวใคร เค้าจริงใจ อ่อนโยนกับทุกคน เค้ามีความใฝ่ฝันมาตั้งแต่เด็กๆ ว่าอยากเป็นนักร้อง หรือนักดนตรีที่เป็นที่ยอมรับ ตัวมิกกี้เองก็มีพรสวรรค์ทางด้านนี้พอควร เพราะเค้าไม่เคยต้องเสียเงินไปเรียน เค้าแค่พยายามด้วยตัวเอง บวกกับคุณพ่อเค้าเป็นครูสอนดนตรีที่โรงเรียนแห่งนึง จึงไม่ใช่เรื่องยากอะไร ที่มิกกี้จะเก่งในด้านนี้
“ฮัลโล ว่าไงมินนี่” ร่างบางรับโทรศัพท์ด้วยเสียงเครือ เพราะร้องไห้มาทั้งวัน
“นี่มิกกี้ นายอยู่ที่ไหนอ่ะ ทำไมวันนี้ไม่มาที่โรงเรียน ใกล้เวลาจะสอนแล้วนะ” เสียงดังบ่นขึ้นด้วยความร้อนใจ ผ่านมาตามสายโทรศัพท์
“เอ่อ.. ขอโทษทีนะ ชั้นไม่ค่อยสบายน่ะ นายให้คนอื่นเข้าแทนแล้วกัน” ยูชอนมองเห็นสภาพตัวเองในกระจก ทั้งตาบวม หน้าซีด แต่ร่างกายมีแต่ร่องรอยที่คนๆนั้นฝากไว้ เต็มไปหมด เค้าหมดสภาพจริงๆ คงไปไม่ไหวแน่ๆ
“อ่าว แล้วนายเป็นอะร๊ายยยย ทำไมไม่รีบบอกชั้น เดี๋ยวเลิกงานจะรีบไปหานะ” เสียงอ่อนลงด้วยความเป็นห่วง
“อือ ขอโทษด้วยนะ”
.
.
.
.
“นี่ จุนจัง ชั่วโมงนี้นายว่างใช่ไม๊” มินนี่ หรือ ชางมินถาม
“ก็ ว่างอ่ะ มีไรหรอ จะใช้ชั้นทำไรอีกล่ะ ทำงานไม่คุ้มเงินเดือนเลย ชิ”
“เฮอะ ไม่ได้อยากจะใช้หรอก แต่จะให้เข้าสอนเปียโนแทนมิกกี้หน่อยอ่ะ เค้าไม่สบาย”
“อะไร มิกกี้เป็นไรหรอ เจ็บตรงไหน นายไปทำอะไรเค้า!!”
“โอ๊ยๆ ค่อยๆถามก็ได้ ชั้นก็ไม่รู้ว่าเค้าเป็นอะไร เนี้ย กำลังจะไปเยี่ยม ยังไงนายก็เข้าสอนแทนหน่อยแล้วกันนะ ไปล่ะ” ชางมินพูดจบพร้อมที่กำลังจะเดินออกไปด้วยความรีบร้อน แต่ต้องสะดุด ชะงักอย่างกะทันหัน
“โอ๊ยยยยยยยยยยยย” ตัวสูงร้องพร้อมกับเอามือกุมหัวตัวเอง เพราะเค้าโดนจุนจัง ที่แสนเรียบร้อยน่ารักจิกหัวเอาไว้
“อะไรกันเนี้ย ดึงทำไม กำลังรีบ”
“นายอย่าเพิ่งไปสิ รอชั้นก่อน ชั้นจะไปเยี่ยมมิกกี้ด้วย รอก่อนๆๆๆๆ”
“เออๆๆๆ หยุดดึงได้แล๊ววววววว เจ็บโว๊ยย”
“โอเคๆ รอชั้นก่อนนะ ถ้ารู้ว่าไปก่อน ชั้นจะฟ้องมิกกี้ว่านายโกหกเรื่องคุณยุนโฮ”
“เออๆ ก็ได้ว่ะ อย่าฟ้องนะเว้ย” ชางมินรีบร้องขึ้นด้วยความกลัวความผิด และกลัวยูชอนจะโกรธ
“เออ”
ชิมชางมิน หนุ่มร่างสูง ผู้เป็นเจ้าของโรงเรียนสอนดนตรี แห่งนี้ เค้าเป็นเพื่อนรักกับยูชอนมาตั้งแต่สมัยมัธยมต้น เรื่อยมาจนถึงตอนนี้ เค้าเปิดโรงเรียนสอนดนตรี และไม่ลืมชวนเพื่อนรักมาทำงานด้วยกัน
ความจริงแล้ว ชางมินรักยูชอนเกินคำว่าเพื่อน ในตอนแรกเค้าก็ไม่ได้คิดอะไรกับคนน่ารักคนนี้หรอก แต่ทำไม อยู่ไป อยู่มาใจมันเต้นตึกๆ เวลาอยู่ใกล้ๆ เค้าไม่อยากยอมรับเลยว่าตัวเองเป็นพวกรักเพศเดียวกัน และก็กลัวยูชอนจะรู้และรับไม่ได้ จึงได้แต่เก็บเอาไว้ตลอดมา แต่ไหง ทำไมมิกกี้ ชอนนี่ ของเค้าดันมามีแฟนเป็นผู้ชายซะได้ ตอนเค้ารู้เค้าตกใจมากกกกกกกกกกกกก ฮือออออ ทำใจไม่ได้ และยิ่งกว่านั้น แฟนของมิกกี้ที่เอามาเปิดตัว ดันเป็นเจ้าของผับที่พวกเค้าชอบไปกัน ไม่รู้มันไปเจอกันตอนไน๋ คิดแล้วเศร้า ไอ้นี่ ไอ้ยุนโฮ มันเจ้าชู้จะตาย คบกับเพื่อนเค้าอยู่ แต่มันก็ยังมีคนอื่น ยูชอนทั้งซื่อและก้อ่อนต่อโลกจะไปรู้อะไร เค้าจะต้องทำวิถีทางที่จะกำจัดไอ้หมอนั่นออกไปให้ได้
ยังนะ ยังไม่หมดแค่นี้ จะอะไรซะอีกล่ะ ก็เพื่อนของเค้า คิมจุนซู ที่เป็นเพื่อนสมัยประถม ไอ้เนี้ย มันมีความสามารถด้านดนตรี ตอนเค้าเปิดโรงเรียนใหม่ไป ไปจีบมันอยู่ตั้งนาน ไม่ใช่เพราะพิศวาสมันหรอก แค่อยากให้มันมาสอนที่นี่ สุดท้ายมันเล่นตัวมากไปหน่อย เค้าเลยต้องบังคับแกมหลอกล่อมันมาก มันน่ะ เงินเดือนเยอะที่สุดในโรงเรียนของผมเลยก็ว่าได้
แค่นี้ยังไม่เท่าไหร่ ไอ้เจ้าจุนจังเนี้ย ต่อหน้าคนอื่นมันทำเป็นแอ๊บแบ๊ว เรียบร้อย น่ารัก น่าเอ็นดู แต่ในสายตาผม ไอ้เนี้ย เป็นตัวมารร้ายเลยล่ะครับ มันเผยธาตุแท้แค่กับผมคนเดียว มันดั๊นนนมาทำตัวแอ๊บแบ๊วใส่มิกกี้ของผมอีก จน2คนนั้นสนิทกันมากกว่าผม T^T เศร้าฮะ (ไอ้จุน อย่าให้รู้นะ ว่าแก แอบชอบมิกี้ของชั้นอีกคน เดี๋ยวปั๊ดด ) ฮึ่มๆ
ผมกับมันนะ จะเข้ากันได้ดีอยู่เรื่องเดียวแหละครับ ก็เรื่องไอ้คุณยุนโฮ ของมิกกี้น่ะสิ เรา? (ความจริงแค่ผม) พยายามสร้างสถานการณ์ ให้สองคนนั้นเข้าใจผิดกัน(ความจริงน่าจะเข้าใจถูก) ว่าไอ้คุณยุนโฮเจ้าชู้ มันก็ดันไหวตัวทันไปได้ทุกที (ไอ้จุนแค่คนสมรู้ร่วมคิด) เพราะมันอาจจะเคยชินกับสถานการณ์แบบนี้ คอยดูเถอะครับ ผมจะทำให้สองคนนั้นเลิกกันให้ได้!!!!
.
.
.
.
“เป็นไงบ้าง มิกกี้”
“มิน....มินนี่ ฮึก ฮึก”
ชางมินกำลังจะวิ่งเข้าไปหา แต่ช้าไปซะก่อน เจอไอ้ปลาโลมาเกยตื้น ตัดหน้าไป (อีกแล้ว)
“ยูชอน เป็นอะไรหรอ ร้องไห้ทำไม ใครทำอะไรนาย บอกชั้นมาเลย จะไปจัดการให้” เสียงแหละปรี๊ด ของไอ้โลมาร้องขึ้น (ชางมิน:ปวดแก้วหูชะมัด)
“..... ชั้นเหนื่อยอ่ะจุนซู ทำไมเค้าไม่สนใจชั้นบ้างเลย เค้ารักชั้นบ้างรึป่าว ฮึก ๆ”
“เอ่ออ.... ชั้นว่านายใจเย็นๆก่อนนะ เค้าอาจจะงานเยอะ เหนื่อยมั้ง”
หน๊อยยย ชางมินทนไม่ไหวแล้วนะ
“ใช่ซะที่ไหนล่ะ ไอ้จุน ไอ้บ้านนั่นอ่ะ มันมัวแต่ไปหลงมอมเมาอยู่กะคนอื่นน่ะสิ นี่ มิกกี้ ชั้นจะบอกอะไ....”
“หยุ๊ดดด หยุดนะไอ้มิน แกจะพูดอะไรว่ะ”
“ทำไม ชั้นจะพูดทนไม่ไหวแล้วโว๊ย”
“...”
“...”
“ฟังชั้นนะ มิกกี้ ไอ้ยุนโฮน่ะ มันไม่ได้มีแค่นายคนเดียว นายก็รู้นิ่ พอมันไม่ได้อยู่กับนาย มันก้อยู่กับคนอื่น มันมีคนอื่นอีกเยอะแยะเลยนะ แล้วชั้นจะบอกอะไรให้”
“หยุดนะ มินนี่ หยุด”
“ไม่ ชั้นไม่หยุด ฟัง!!! ที่มันไปอเมริกาครั้งนี้ มันไปหมั้น มันมีคู่หมั้นแล้ว ไอ้ยุนโฮมันมีคู๋หมั้นแล้วววววววว” ชางมินพูดเสียงดัง ซ้ำๆ เพื่อให้คนตรงหน้าเข้าใจเสียที
“ไม่.. ไม่จริง ไม่เชื่อ ชั้นไม่เชื่ออออออ” ยูชอนตะโกนออกมาพร้อมกับเอามือทั้งสองข้างยกขึ้นมาปิดหู น้ำตาไหลพรากอย่างไม่ยอมรับความจริง ความจริงที่เค้าไม่อาจจะยอมรับได้ ความจริงที่เค้ารู้มาตั้งนานแล้ว ความจริงที่เค้ากลัวเหลือเกินว่ามันจะเกิดขึ้น
“จริง!! มันคือความจริง นายยอมรับมันได้แล้ว” ชางมินเดินไปกระชากมือที่ปิดหูของยูชอนออก พร้อมตะโกนออกมา วันนี้เค้าจะทำให้คนตรงหน้ายอมรับความจริงให้ได้
“ไม่ ไม่จริง ชั้นไม่เชื่อ ไม่มีทางเชื่อ ออกไป พวกนาย ออกไป ไปให้พ้น ไป๊....” ยูชอนที่ตอนนี้เริ่มควบคุมสติไม่ได้ เค้าทั้งร้องไห้ และปาข้าวของใส่เพื่อนรักทั้งสอง
“ไปเซ่..”
“ดะ เดี๋ยว ยูชอน ใจเย็.. โอะ โอ๊ยยย” จุนซูที่เงียบอยู่นานพยายามเข้าไปห้าม แต่ด้วยที่ยูชอนไม่มีสติทั้งนั้น ไม่สนใจ เค้าระเบิดอารมณ์จนโยนหนังสือเล่มใหญ่ใส่ สันมันโดนเต็มหน้าจุนซูเลย
ถ้าเป็นเวลาปรกติ ชางมินคงสะใจ แต่ตอนนี้เค้าจกใจมากที่เห็นยูชอนอาละวาด
“จะ จุนซู ชั้นน ชั้นขอโทษนะ ชั้นไม่ได้ตั้งใจ ฮืออ ๆ”
“เฮ้ยย ไอ้จุน เป็นไงบ้างว่ะ”
“เออ ซู๊ดด ชั้นไม่เป็นไรมากหรอก” จุนซูฝืนยิ้มให้เพื่อน ทั้งๆที่แม่ง โครตเจ็บ
“ชั้นขอโทษนะ ชั้นไม่ได้ตั้งใจ ชั้นไม่รู้ จุน จุนซู ฮืออ”
ยูชอนเมื่อรู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไปได้แต่เอ่ยขอโทษ และก้มร้องไห้อยู่ตรงนั้น ไม่กล้าที่จะเดินเข้าไปหา เค้ารู้สึกผิดเหลือเกิน
ชางมินที่รู้สึกโกรธตอนแรก เมื่อเหนสภาพของเพื่อนรักทั้งสอง ทำได้แต่ถอนหายใจ (นี่แกทำเค้าเองนะโว้ย ยังมีหน้ามาถอนหายใจอีก) และเดินเข้าดูแผลของจุนซู
“ยูชอน นายอย่าร้องเลยนะ ชั้นไม่เป็นไรหรอก”
“ชั้นขอโทษ ชั้นมันไม่ดี”
“นายยังมีพวกชั้นนะ พวกเราไม่เคยโกรธนายเลย นายใจเย็นๆนะ”
“ใช่ๆ”
ยูชอนได้แต่ก้มหน้าร้องอยู่เงียบที่เดิม ไหลที่สั่นไหวทำให้เพื่อนทั้งสองเดินเข้าไปกอดร่างนั้นไว้
“นายยังมีพวกเรานะ เฮ้ออ ช่างเถอะ ชั้นหิวแล้ว เราไปกินข้าวกันดีกว่าเนอะ” ชางมินที่ไม่รู้จะพูดยังไง จู่ๆก้พูดเข้าเรื่องกินเฉยเลย
“นายนี่นะ มีแต่เรื่องกิน ชิ” จุนซูแขวะด้วยความหมั่นใส้ กูเจ็บอยู่นะโว้ย สนใจกันมั่ง
“เหอะๆ มิกกี้ นายไปอาบน้ำไป เดี๋ยววันนี้ชั้นเป็นเจ้ามือเอง ไอ้จุนแกก้ไปทำแผลซะไป เร็วๆ”
ดู๊.... ดูมัน แทนที่จะช่วยหน่อยก็ไม่ได้ นี่คนเจ็บนะโว้ยย คนเจ๊บ อ้อนยูชอนทำให้ก็ได้ว่ะ
“โอเค งั้นชั้นไปอาบน้ำก่อนนะ วันนี้นายเลี้ยงนะมินนี่”พูดจบ ยูชอนก็รีบวิ่งไปที่ห้องน้ำ เพราะกลัวว่าเพื่อนๆจะโกรธอีก
แง~ไม่มีใครสนใจผมเล๊ยยยยยยยยยยย ชิ ไอ้มิน วันนี้แกหมดตัวแน่!!!
ไอ้พวกนี้ อารมณ์มันเปลี่ยนไวกันจริง เมื่อเจอของกิน ฮ่าๆๆ
ง่ะ มีคนอ่านกันบ้างไม่เอ่ยยยยยย ยู๊ฮู !!!
เงียบเหงาจัง คงเพราะฟิคเราไม่สนุก หรือเพราะคู่นี้เค้าคงไม่ได้รับความนิยม
ฮือๆๆ
ความคิดเห็น