คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : cp.4
Cp.4
หลังจากกลับบ้านมาไม่นานคุณก็รีบมาแต่งตัวทันที คุณไล่มองเสื้อในตู้เสื้อผ้าที่ละชุด ก่อนจะสะดุดตากับเสื้อสเวตเตอร์แขนยาวกับกระโปรงยาวลายดอก คุณไม่รอช้ารีบนำมันมาสวมใส่ ก่อนจะม้วนผมตัวเองขึ้นอย่างยุ่งๆ พร้อมกับใส่แว่นตาไม่มีเลนส์สีดำ
“เมื่อไรจะมาเนี่ย..”
หลังจากคุณแต่งตัวได้สักพักคุณก็มายืนรอเขาที่หน้าคอนโดของคุณทันที ก่อนจะหยิบโทรศัพท์โหรหาวีเพื่อถามว่าเขาถึงไหนแล้ว
‘ตายแล้วว…ฉันไม่มีเบอร์เขานี่นาแล้วจะโทรหาได้ยังไงกัน ยัยเซ่อเอ้ย!! แล้วเขาจะมาบ้านฉันถูกไหมเนี่ย’
ถึงแม้ว่าคุณบอกเขาว่าจะโหรหาเขาก็เถอะ แต่ถึงอย่างนั้นคุณก็ไม่เคยมีเบอร์เขาเลย
‘ ทำไงดี...’
“ปรื้นๆ” เสียงแตรรถ ดังจากรถตู้สีดำคันหนึ่งก่อนจะเคลื่อนตัวมาข้างหน้าคุณ พร้อมกับร่างสูงที่ลงมาเปิดประตูให้คุณ
“ ยืนรอนานไหม?”
“ ไม่นานหรอกค่ะ..แล้ววีโอปป้ามาถูกได้ไงคะเนี่ย” คุณถามเขาด้วยความสงสัย
“ ถามคุณอูบินน่ะ ขึ้นรถเถอะ” วีพูดก่อนจะผายมือเชิญให้คุณนั่ง
“สวัสดีค่ะ” คุณทักทายอีกหกหนุ่มที่นั่งอยู่ในรถ ก่อนจะมีเสียงแซวจากเจโฮปดังขึ้น
“แหม ...แต่งตัวสวยเชียวนะ จะแต่งมาให้ใครดูกันล่ะ จิน หรือ วี ” ผิดไหมถ้าคุณจะตอบว่า แต่งมาให้‘จองกุก’ดูน่ะ แน่นอนว่าคงผิดสินะ
“ วันนี้เธอก็แต่งตัวน่ารักจริงๆน่ะแหล่ะ” จินหันมาพูดกับคุณก่อนจะหันไปทางหน้าต่างพร้อมกับหน้าแดงๆของเขา
“แล้วตกลง..เธอแต่งมาให้ใครดูล่ะ ฉันหรือจินฮยอง” วีถามคุณนั่นทำให้จินละสายตาจากหน้าต่างมามองหน้าคุณ
‘ โอปป้า..ถามอะไรเนี่ย.แล้วฉันจะตอบยังไงล่ะคะTT.’
“อ..เอ่อคือ” คุณเริ่มอึดอัดจากสายตาผู้ชายสองคนที่นั่งข้างๆส่งมา
“ ถึงแล้ว ร้านนี้ใช่ไหมครับ?” จองกุกพูดขึ้นก่อนจะหันมาถามวี
ที่ตอนนี้กำลังจ้องหน้าคุณอยู่
“ อืม...ร้านนี้แหล่ะ ลงกันเถอะ” วีถอนหายใจด้วยยความรู้สึกเสียดาย ที่ไม่ได้ฟังคำตอบจากปากคุณก่อน แต่คุณกลับรู้สึกขอบใจจองกุกมากๆที่มาขัดจังหวะได้ตรงเวลาพอดี
คุณลงจากรถก่อนจะเดินไปเข้าไปที่ร้าน แต่คนที่ยืนรออยู่หน้าร้านกับทำให้คุณถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ให้ตายเถอะ ยัยนาอึน....มาทำไมเนี่ย”
“จองกุกโอปป้า~” ยัยนาอึนเดินมาเกาะแขนจองกุก ก่อนจะเหลือบตามองทางคุณแล้วเบ้ปาก
“ นี่ฉันมายืนรอตั้งนานเลยรู้ไหมคะ เมื่อยจะตายอยู่แล้ว” คุณมองไปที่ชุดของนาอึน ก่อนจะนึกขำ เพราะผู้หญิงตรงหน้าใส่ชุดเดรสรัดรูปสีแดงมาทานข้าว พร้อมกับรองเท้าส้นสูง แถมยังทาปากซะอย่างกับเพิ่งจับไก่ไปกินในน้ำไม่กี่นาทีที่แล้ว
‘’ ฉันบอกเธอแล้วไม่ใช่หรอไง ว่าไม่ต้องมา” จองกุกหันไปพูดกับนาอึน นั่นทำให้ยัยนั่นหน้าเจื่อนลงไปทันที
“เข้าไปกันเถอะ” จินพูดก่อนจะเดินมาจับมือคุณ นั่นทำให้คุณตกใจไม่น้อย แถมยังเขินสุดๆซะด้วย เพราะตั้งแต่เกิดมาผู้ชายที่จับมือของคุณก็มีเพียงพ่อที่ตอนนี้หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้
ตั้งแต่เข้ามาในร้านจินกับวีก็คอยแต่คีบเนื้อย่างมาให้คุณ ซึ่งนั่นก็เป็นเรื่องดี ถ้าพวกเขาไม่คีบมาซะจนกองพะเนินเป็นภูเขาขนาดนี้น่ะนะ
“ พอแล้วล่ะคะ โอปป้าคีบมาให้ฉันจนกองเท่าภูเขาแล้วนะ” คุณพูด เมื่อเห็นจินและวีทำท่าจะคีบให้คุณอีกรอบนึง
“ กินเยอะๆ จะได้อ้วนๆไง เธอน่ะทั้งตัวเล็กและก็ผอมจะตายอยู่แล้วนะ” วีพูดก่อนจะหันมาลูบหัวคุณ นั้นทำให้คุณหน้าแดงแจ๋เลยล่ะ
“ แล้วถ้าฉันอ้วนฉันก็ไม่สวยสิคะ ถึงตอนนั้นโอปป้าก็คงไม่ชอบฉันแล้วใช่ไหมล่ะ” คุณพูดอย่างน้อยใจ
“ ใครบอกเธอ// ไม่มีทาง” จินและวีพูดพร้อมกัน นั่นทำให้คุณยิ้มจนแก้มปริ
“เคร้ง!!”
คุณ และทุกคนหันไปมองทางต้นเสียง ก่อนจะเห็นจองกุกโอปป้าทำหน้บึ้งและมองมาที่คุณ ก่อนจะพูดขอโทษอย่างไม่เต็มใจเท่าไร่นัก
“ ขอโทษ..พอดีผมวางช้อนแรงไปหน่อย” คุณเลิกสนใจจองกุกและหันมากินเนื้อที่อยู่บนจานอย่างไม่เร่งรีบ
‘อ่า.... หมูสามชั้นของฉัน ฉันอุตส่าต์ย่างเองเลยนะ’ คุณคิดในใจเพราะเห็นหมูสามชั้นที่คุณย่างเองแถมยังเป็นชิ้นสุดท้ายซะด้วย ถูกคนบางคนหยิบไปแล้ว
คุณนั่งมองหมูสามชั้นที่คุณย่างเองกับมือกำลังเข้าปากชูก้าตาละห้อยแต่ทันใดนั้นก็มีหมูสามชั้นย่างจ่อมาทางปากคุณ
“ จิน..โอปป้า”
“ฉันเห็นเธอนั่งมองหมูสามชั้นตาละห้อยเชียว เอ้า กินสิ” จินยื่นหมูสามชั้นเข้ามาทางปากคุณเรื่อยๆ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าชิ้นที่ชูก้ากินไปเป็นชิ้นสุดท้ายแล้ว แล้วเขาเอามาจากไหน?
“ พอดี ฉันเหลือในจานอยู่ชิ้นนึงน่ะ ทีนี้ก็กินได้แล้ว” จินพูดเมื่อเห็นคุณทำหน้าสงสัยก่อนที่คุณจะกินมันแต่โดยดี
“ ขอบคุณนะคะ^^” คุณยิ้มหวานให้คนตรงหน้าแทนคำขอบคุณ
“เคร้ง!!”
อีกครั้งที่คุณหันไปหาเสียงดังทางจองกุก ก่อนที่เขาจะก้มไปเก็บตะเกียบที่ตกพื้นขึ้นมา ก่อนจะพูดขอโทษด้วยน้ำเสียงที่รุนแรงกว่าเมื้อกี้
“ขอโทษ!!”
“ เป็นบ้าอะไรของนายเนี่ยฮะ พูดดีๆก็ได้ไม่เห็นต้องตะคอกเลย” แร็ปม่อนที่เป็นลีดเดอร์ พูดต่อว่ามักเน่ทันทีที่เห็นเขาทำท่าทางอย่างนั้นต่อหน้าคนมากมาย ทั้งสต๊าฟ ทีมงาน แล้วก็คนอื่นๆ
แต่จองกุกไม่สนใจคำพูดของลีดเดอร์เลยสักนิด กับหันไปป้อนเนื้อนาอึนที่กำลังอ้าปากรอรับเนื้ออยู่ คุณแอบหัวเราะทั้งสองคนนั้น ความจริงคุณจะไม่ขำเลยสักนิด ถ้าตะเกียบที่ป้อนให้ยัยนาอึนไม่ใช่ตะเกียบที่หล่นไปเมื้อกี้นี้
“เลอะแล้ว” จองกุกพูดก่อนจะหันไปเช็ดน้ำจิ้มที่มุมปากของยัยนาอึนที่กำลังเขินจนตัวม้วน
‘แต่ตอนนี้ ชักจะไม่ขำซะแล้ว’
เหมือนกระแสไฟฟ้าแล่นเข้าสู่หัวใจคุณ เมื่อเห็นจองกุกหันไปเช็ดปากให้ยัยนาอึนด้วยความเบามือ
‘ทำไมมันเจ็บที่หัวใจขนาดนี้นะ..”.
ด้วยความโมโหคุณจึงวางตะเกียบแรงๆเหมือนที่จองกุกทำเมื้อกี้นี้ แต่กลับโชคร้ายเพราะน้ำจิ้มบนชามกระเด็นไปโดนตาของคนข้างๆเสียอย่างงั้น
“ โอ๊ย..”
“ วี..โอปป้า คือ ฉันขอโทษค่ะ..แปปนะคะ” คุณลุกลี้ลุกล้นทันทีเมื่อเห็นวีร้องโอ๊ยเพราะความแสบตา
‘ให้ตายเถอะ ฉันไม่น่าหึงแรงขนาดนั้นเลย TT’
คุณรีบหาทิชชู่ก่อนจะเอามาจุ่มน้ำ เช็ดรอบๆดวงตาของเขา แต่เพราะมือคุณสั่นมันจึงไปทางโน้นทีทางนี้ที จนทำให้วีต้องมาจับมือคุณแล้วเช็ดรอบๆดวงตาของเขา
“ ดีขึ้นรึยังคะ?”คุณถามเมื่อเช็ดเสร็จแล้ว
“ ยังเลย... “ วีพูดยิ้มๆ เพราะอยากจะแกล้งคนตรงหน้าที่ตอนนี้กำลังทำหน้าเครียดเพราะเป็นห่วงเขา ทั้งที่ความจริงเขาหายแสบตาตั้งแต่คุณยังไม่นำทิชชู่มาเช็ดรอบดวงตาของเขาด้วยซ้ำ
“งั้น... ขอโทษนะคะ” คุณพูดก่อนจะเป่าไปที่ตาของคนตรงหน้าเบาๆ
“ คือ..แม่ฉันบอกว่าถ้าเป่าอย่างนี้มันจะหายเจ็บน่ะคะ” คุณพูดก่อนจะทำหน้าเขินๆ เพราะลืมตัวเผลอเป่าด้วยความเคยชิน
“ ฉันหายเจ็บแล้วล่ะ” วีพูดด้วยสีหน้าเขินๆก่อนจะลูบหัวคุณเบาๆ ดีนะที่จินไปห้องน้ำ ไม่งั้นเขาคงไม่ชอบใจที่เห็นคุณกับวีใกล้ชิดกันขนาดนี้แน่ๆ
“.ปัง!!”
“ ผมทนไม่ไหวแล้วนะ!!” จองกุกทำเสียงดังอีกครั้งก่อนจะพูดขึ้นมา
“อะไรของนายอีกเนี่ย.ไม่ไหวอะไรของนาย?.” จีมินพูดด้วยน้ำเสียงรำคาญ
“ค..คือ “ จองกุกหันมามองหน้าคุณ ก่อนจะพูดประโยคที่ทำคุณอึ้ง...
.
.
.
.
“ ผ..ผม.. ปวดฉี่มากทนไม่ไหวแล้ว!” จองกุกพูดก่อนจะรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำ พร้อมกับหน้าแดงๆของเขา
ส่วนด้านนี้น่ะหรอ...
บอกได้คำเดียวว่า‘เงิบ’
เป็นไงบ้างตะเองงง สนุกไหม ตอนนี้จองกุกแอบหึงด้วยล่ะ คิคิคิคิ
แอบสปอยนิดนึงว่าตอนหน้า(รึเปล่า ไรท์ไม่แน่ใจนะ)จะได้รู้ความจริง ความจริงอะไรน้า? ถ้าอยากรู้ต้องติดตามนะจ๊ะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจดีๆของทุกคนน้า แล้วก็ตอนหน้าไรท์อยากจะเปลี่ยนคำแทนตัวเองจากคุณ เป็น ฉันอ่ะ จะมีใครว่ารึเปล่าเอ่ย? เพราะว่าคำว่าฉันมันดูลื่นไหลกว่าเนอะ มาบอกแค่นี้ ไปล่ะ อันยองงง
ความคิดเห็น