คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : cp.17
Cp.17
เสียงข้อความดังขึ้นจากโทรศัพท์คุณ ก่อนที่คุณจะหยิบโทรศัพท์มาอ่านข้อความที่ชายหนุ่มส่งมาให้ หลังจากซ้อมเสร็จได้ไม่นาน
คุณจึงรีบเดินออกจากบริษัทก่อนจะขับรถออกไปทันที..ตอนนี้ทั้งวีและจองกุก ตามจีบคุณเพื่อทำให้คุณรักให้ได้ตามกฎกติกา เพื่อไม่ให้วุ่นวายจนเกินไปคุณเลยมีข้อแม้ว่าวันแรกจะเป็นของวีส่วนวันต่อไปจะเป็นของจองกุกวันเว้นวัน และแน่นอนว่าที่คุณออกมาแบบนี้เพราะว่า วันนี้เป็นวันของวีและเขากำลังชวนคุณไปเดทที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง
“ มาแล้วหรอ?” วีลุกขึ้นยืนตามมารยาทเมื่อเห็นคุณเดินเข้ามาในร้าน คุณโค้งให้เขานิดหน่อย ก่อนจะมองไปรอบๆร้านที่ไม่มีผู้คนอยู่เลย
“ อยากกินอะไรรึเปล่าสั่งได้เลยนะ” ร่างสูงพูดพร้อมกับยิ้มบางๆให้คุณ
“สั่งเถอะค่ะฉันกินได้หมด”
“ ไม่ได้หรอก..ฉันสั่งไม่เป็น”
“ ฮะ?”
“ ก็ ..นี่มันร้านอาหารไทยนี่นา ให้เธอซึ่งเป็นคนไทยสั่งน่าจะดีกว่าฉันที่เป็นคนเกาหลีนะ”
“ อ่า..จริงด้วย แล้วโอปป้าจะกินอะไรล่ะคะ?”
“ อะไรที่เธอคิดว่าอร่อยก็สั่งมาเลย”
“ โอเค ค่ะ พี่!!” คุณเรียกเด็กเสิร์ฟเป็นภาษาไทย ก่อนที่เขาจะเดินเข้ามา ที่คุณรู้ว่าเขาเป็นคนไทยเพราะว่า ริสแบนด์ในหลวง ที่ใส่อยู่ที่ข้อมือของเขา ซึ่งตอนนี้คุณก็ใส่อยู่เหมือนกัน
“ อ้าว..คนไทยหรอ ” หญิงสาวที่ดูอายุต่างกับคุณไม่เท่าไรถามคุณ คุณนึกขำเมื่อเห็นหน้าของผู้หญิงคนนี้ เขาหน้าเหมือนโอปอล์เลยอ่ะ บุคลิกก็เหมือนกันสุดๆ
“ค่ะ...สั่งอาหารได้ไหมคะ?”
“ได้สิ..เอาอะไรล่ะ?”
“ เอ่อ ต้มยำกุ้ง ผัดไทย แค่นี้ล่ะค่ะ ...มีส้มตำไหมคะ?”
“ มีจ้า...”
“งั้นเอาอันนี้แหล่ะค่ะ...เอ่อ..ใส่ปลาร้าเยอะๆหน่อยนะคะ ขอแซ่บๆนะคะ..”
“ รอสักครูนะค่ะ” เด็กเสิร์ฟพูดก่อนจะเดินไปพร้อมกับส่ายก้นและเชิดหน้า ถ้าเขาไม่ใช่เด็กเสิร์ฟคุณจะเข้าไปขอลายเซ็นเพราะว่าเธอเหมือนโอปอลล์มากเกินไปจริงๆ คุณหันกลับมาก่อนจะเห็นวีมองหน้าคุณแล้วแอบอมยิ้ม
“ ยิ้มอะไรคะ..โอปป้า?”
“ ปล่าว..ฉันแค่คิดว่าเวลาเธอพูดภาษาไทย เธอดู’น่ารัก’ ดีนะ ^^”
“ น่าลักไปพาตัวใช่มั้ยคะ?อย่ามาเล่นมุกหน่อยเลยฉันรู้ทัน”
“ ใครบอกว่าเล่นมุกล่ะ ฉันคิดว่าเธอน่ารักจริงๆนะ”
“ อ๊ะ! อาหารมาแล้ว” คุณรีบเปลี่ยนเรื่องทันทีก่อนที่จะมองอาหารด้วยแววตาที่เป็นประกาย คุณไม่ได้กินอาหารไทยมาเกือบ2ปีแล้วล่ะ คิดถึงจังเลย >O<
“ ทำไมร้านมันเงียบจังเลยคะ? อาหารก็อร่อย ทำไมมีแค่เราสองคนที่เข้ามากินคะเนี่ย”
“ พี่จองร้านไว้น่ะ” เขาตอบเรียบๆนั่นทำให้คุณร้องอ๋อทันที ก่อนจะหน้าแดงขึ้นมาเพราะคิดขึ้นได้ว่าเขาจองร้านเพื่อคุณคนเดียว ให้ตายเถอะโรแมนติกชะมัด>//<
“ว่าแต่.. อันนี้เรียกว่าอะไรหรอ? อร่อยดีอ่ะ” วีพูดก่อนที่จะตักส้มตำเข้าปาก คุณยิ้มบางๆก่อนจะตอบเขาไป
“ ส้มตำค่ะ”
“ ฮะ? ส้วม-ตัน?-แคะ”
“ คิก.. ไม่ใช่ค่ะ ‘ส้ม-ตำ’”
“ อ่า..ส้น-ตีน”(ขออภัยในคำหยาบค่ะ-___-)
“ส้ม-ตำ som-tam!!”
“ ส้มตำ?”
“ค่ะ นั่นแหล่ะ”กว่าจะได้=__=
“ ส้มตำ ส้มตำ ส้วมมต้ามม!!!”เขาพูดพร้อมกับชี้ที่จานส้มตำพร้อมกับทำท่าว่าจานนี้มันเยี่ยมสุดๆ คุณถึงกับขำก๊ากกเพราะการกระทำที่เหมือนเด็กน้อย3ขวบ
“ ฮ่าๆ//ฮ่าๆ” คุณสองคนหัวเราะขึ้นมาพร้อมกัน ก่อนที่บนเวทีเล็กๆของร้านจะมีผู้ชายร่างสูง2-3 ถือกีตาร์ เบส กลอง กับ หญิงเด็กเสิร์ฟคนเมื้อกี้ยืนอยู่บนเวทีด้วยสีหน้าเป็นกังวลสุดๆ นั่นทำให้คุณสองคนมุ่งไปทีเวทีเป็นตาเดียว
“ 1 2 3 เริ่ม!!” ชายร่างสูงที่คุณรู้สึกคุ้นตาไม่น้อยพูดขึ้นก่อนที่เสียงดนตรีจะดังขึ้น
“ อยากจะร้องงงงง~ดังๆ พูดให้ใครต่อใครได้รู้ทั่วกาน~” คุณกับวีแทบจะปิดหูพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมายบอกที ว่านี่เสียงคนหรือเสียงหมีควายออกลูกว่ะคะTOT
ในที่สุดเพลงก็จบ..คุณถึงกับถอนหายใจดังๆออกมาอย่างโล่งอก ก่อนที่โอปอล์(ขอเรียกอย่างงี้ หน้านางเหมือนมากก)และผองเพื่อนผู้ชายร่างสูง2-3คนจะเดินมาที่โต๊ะของคุณ
“ จองกุก!!!” คุณถึงอุทานด้วยความตกใจเมื่อเห็นผู้ชายคนหนึ่งถอดแว่นกันแดดสีชาออก
“ ไง J”
“ น..นายมาทำอะไรที่นี่น่ะ!” วีตะคอกแต่คนตรงหน้าก็ไม่ได้แสดงท่าทีตกใจออกมาแม้แต่น้อย แถมยังหันไปยิ้มกวนทีนให้ชายหนุ่มอีก
“ อ้าว..วีฮยองมาด้วยหรอครับเนี่ย..โทษทีฮะพอดีสงสัยที่นี่จะ’มืด’ไปหน่อยเลยมองไม่เห็นฮยอง ขอโทษด้วยนะฮะ”
โห แรงส์!! ถ้าคุณไม่คิดไปเองเหมือนจองกุกจะหลอกด่าวีว่า”ดำ”เลยอ่ะ -.,,-
ดูเหมือนว่าวีพยายามระงับความโกรธของตัวเองอยู่ ก่อนจะตอบออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“ ฉันถามว่านายมาที่นี่ทำไม...”
“ ก็มาเยี่ยมเพื่อน.. เนี่ยๆ ชื่อไรนะ? ธิดาใช่มั้ย?ผมเคยรู้จักกันน่ะตอนสมัยอยู่โรงเรียนอนุบาลบ้านวัดลิงขบ แล้วพอดีจีมินอยากเล่นกีตาร์ ใช่มั้ย?” จองกุกถามจีมินที่ถอดแว่นออกเมื้อกี้นี้ ก่อนที่เขาจะตอบด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลน
“ใช่ๆ!!”
“ แล้ว เอ่อ..ธิดา อยากร้องเพลงผมก็เลย บรรเลงเพลงไพเราะให้ฟังเพื่อเป็นการต้อนรับแขก แต่ผมไม่รู้จริงๆนะว่าเป็น(ชื่อคุณ..)กับฮยอง แหม..โลกมันกลมจริงๆ ไหนๆก็ไหนแล้วโชว์อีกสักเพลง จัดไป!!” จองกุกกระทุ้งศอกเด็กเสิร์ฟที่ชื่อธิดาที่มีสีหน้าเป็นกังวลเบาๆ ก่อนที่นางจะร้องเพลงที่เสียงเหมือนรถไฟเบรกมาอีกรอบ..
“ แผ่นฟ้าเบื้องบน...กว้างไกลและสุดสายตา...”
“เมฆขาวบนฟ้า..นุ่มนวลและสวยงาม..”
“โอโห้..มีพลังๆ” จองกุกพูดด้วยความภูมิอก ภูมิใจ เหมือนตัวเองเป็นคนร้องก่อนจะกระทุ้งศอกให้จีมินปรบมือกับเขาด้วย..
“ อุ้ย!! มีอาหารกินด้วย~” จองกุกพูดก่อนจะหยิบเส้นส้มตำที่สั่งไปเมื้อกี้นี่มากินอย่างไม่ถือวิสาสะ
“ เอ่อ..(ชื่อคุณ..)จ๊ะ พรุ่งนี้เราเจอกันนะจ๊ะ” จองกุกเดินมาพูดข้างหูคุณพร้อมกับมองหน้าวีไปด้วย ก่อนจะบอกลาแล้วเดินออกไปพร้อมกับหยิบแคบหมูที่พึ่งสั่งไปเมื้อกี้ออกไปด้วย
“ให้ตายเถอะ..ไม่มีมารยาทเลยจริงๆ” คุณพูดกับตัวเอง
“ โอปป้า ไม่เป็นไรใช่มั้ยคะ?”
“ ไม่หรอก..กินต่อเถอะ”
“ เอ่อ...ฉันกินไม่ลงแล้วล่ะคะ ขอโทษด้วยนะคะ..” แหงสิ ใครจะไปกินลง ก็นี่มันขี้มือจองกุกทั้งน้านนTOT ดูเหมือนว่าวีจะเข้าใจคุณดีเขาเลยเช็กบิลแล้วจ่ายเงินออกไปทันที
อีกด้านหนึ่ง...
“อ่ะ!!” ผมยื่นเงินให้พนักงานเด็กเสิร์ฟที่ช่วยผมแกล้งวีฮยองทันที เธอโค้งตัวนิดๆก่อนจะรับมันไป โชคดีนะ ที่ผมได้ที่อยู่ของร้านอาหารที่เธอไปกินจากจิน(พวกนี้มันอยู่ข้างผม) ตอนแรกกะว่าจะไปทำให้วีฮยองเสียหน้านิดๆหน่อย แต่บังเอิญเจอยัยเด็กนี่กำลังแอบร้องเพลงอยู่พอดี และด้วยเสียงร้องอันโหยหวนจับใจผู้ฟังนั่นเองทำให้ผมจ้างเธอ ให้มาถล่มดินเนอร์ของฮยองกับ(ชื่อคุณ..) อย่างไม่ต้องคิดมาก หวังแค่เพียงว่าฮยองคงจะไม่แก้แค้นผมกลับหรอก แต่คงไม่หรอกมั้งเพราะวีฮยองไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้น ใช่มั้ย?? J
“ ไง เป็นไงบ้างล่ะ?” จินฮยองถามเมื่อพวกผมขึ้นมาบนรถ
“ วีฮยองมันเลือกร้านอาหารซะหรูเลยอ่ะ ร้ายๆจริง-[]-” ผมพูดอย่างนึกเจ็บใจไม่ได้
“แถมอาหารมันก็เยี่ยม “
“ แล้วนายจะเอาอะไรไปสู้มันล่ะ??”
“ หัวใจไงฮยอง”
“ อ้วกกก//อ้วกกก” อ้วกพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
“หึ....ฮยองไม่ต้องเป็นห่วงหรอก..เพราะผมมี “เคล็ดลับ’” J
และมันก็เป็นเคล็ดลับจริงๆ....
‘ เคล็ดลับออกเดทกับสาวสวย’
คุณมองจองกุกในขณะที่เขาอ่านหนังสือบ้าๆนั่นอย่างใจจดใจจ่อ พลางพูดตามไปด้วย ก่อนจะหันไปรอบๆร้าน’ข้าวมันไก่’ ใช่ฟังไม่ผิดหรอกค่ะ ข้าวมันไก่ ที่ตอนนี้กำลังเสียงดังและจอแจกันสุดๆ ยังไม่รวมโต๊ะข้างๆที่กำลัง...
“ โอ๊ย!!! มันเจ็บจุงเบยยย ฮึ่ยๆ ฮึ่ยๆ มันเจ็บจุงเบยยยย” ร้องเพลงกันอย่างเมามันส์ พร้อมกันยืนบนเก้าอี้พร้อมท่าเต้นคนขี้เมาที่รู้จักกันดี-_-;; ที่เขาพาคุณมาที่นี่เพราะอ้างว่าวีโอปป้าพาคุณไปทานอาหารไทย เขาก็เลยพาคุณมาทานอาหารไทยบ้าง แล้วคุณก็เถียงไม่ได้ซะด้วยสิ เพราะนี่มันอาหารไทยจริงๆ อย่าคิดนะคะว่าที่เกาหลีไม่มีข้าวมันไก่ มีเหมือนกันค่ะ เพียงแต่ว่าอยู่ในซอกตรอกซอยเล็กๆที่คุณและจองกุกต้องเบียดกันเข้ามาเท่านั้นเอ๊งงงง
“ อะไรนะ หนุ่ม?” คุณหันไปมองคุณตาเจ้าของร้านทันที เมื่อได้ยินเสียงดังมาจากเขา
“ ข้าวมันไก่ครับ”
“ คลุกมันแกว? มันฝรั่งไม่ได้ขายแถวนี้หรอกนะพ่อหนุ่ม อยู่ตรงนู้นน่ะ” ว่าแล้วคุณตาก็ลงมือสับไก่อย่างประณีประณอมประหนึ่งลูก แล้วอย่างนี้เมื่อไรฉันจะได้กินคะ!!! TOT
“ไม่ใช่ครับ ข้าว-มัน-ไก่”
“ ฮะ!..”
“ ข้าวมันไก่!!!
“ ฮะ!!” ช่างเป็นบรรยากาศที่ดีจริงๆ ช่างเงียบสงบ ลมใบไม้พัดไหวเบาๆโรแมนติกซะไม่มีอ่ะ(ประชด)
ในที่สุดฉันก็ได้กินข้าวมันไก่หลังจากผ่านมา ชั่วโมงครึ่ง... ถึงคุณตาจะทำแบบช้าๆแต่มันก็อร่อยไม่แพ้ประเทศไทยเลยนะ แต่ทั้งที่มันอร่อยคุณก็ยังไม่อยากสั่งต่อ ขนาดจานแรกยังชั่วโมงครึ่ง จานสองไม่สามชั่วโมงครึ่งเลยเรอะ!!
“ (ชื่อคุณ..)” จองกุกเรียกคุณ
“ คะ?’’
“เต้นรำกัน..” แทบจะหงายหลังแล้วเอาหน้าไปจุ่มขี้หมาที่อยู่บนพื้นข้างๆ เต้นรำตรงนี้!!! บอกทีว่าไม่ได้หูฝาด.. โอเคมันโคตรจะได้บรรยากาศ
ทางซ้าย...
“ อ๊อดแอ๊ด อ๊อดแอ๊ด อ๊อดแอ๊ด.กรู๊ว...” แหม่ ยังมีผิวปากTOT
ทางขวา
“ อะไรนะพ่อหนุ่ม ฮะ!! ขออีกที อ๋อ..ห้องส้วม ตรงไปทางซ้ายเลย” ได้ข่าวว่าเขาพูดว่าน้ำส้ม ไม่ใช่หรอคะ? =[]=
หน้าตรง
“ เต้นรำกันนะ?”
“ ตรงนี้??” ถามอีกที เผื่อจะเปลี่ยนใจ
“ ก็ในหนังสือมันบอกที่ๆโรแมนติกอ่ะ ตรงนี้แหล่ะ” ว่าแล้วก็หันกลับไปดูหนังสืออีกที
“ นะๆๆ ฉันขอร้อง” เขย่าแขนพร้อมกับทำหน้าเหมือนลูกหมา นั่นทำให้คุณใจอ่อนจนได้ คุณพยักหน้าเบาๆนั่นทำให้คนตรงหน้ายิ้มกว้างก่อนจะดึงมือให้คุณลุกขึ้น แล้วเปิดวิทยุที่เขาเตรียมมา ขอบใจนะสำหรับความพยายาม แต่ตอนนี้โดนดนตรีของโต๊ะข้างๆกลบหมดเลย..
“ ไปๆๆ ไปลงนรกซะเถอะที่รักฉันจะลงโทษเธอ..” อย่าเพิ่งไล่เค้าเซ่ TOT
แผละ!!
โอเค เหยียบขี้หมา ลึกซึ้งเลยย ToT
“ …*^* ” ยังคงทำสายตาหวานโดยไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น นายมันโคตรเทพเลยจองกุก..
“ ไปๆ ไปลงนรกซะเถอะที่รักฉันจะลงโทษ เธอ~เวลาของเธอหมดแล้วไปๆ” แหม... ยังอุตสาห์ แถมโซโล่กีตาร์มาให้TOT
“ นี่ (ชื่อคุณ..) -////-“ จองกุกเรียกคุณ
“ หืม?”
“ ฉ...ฉัน..”
“?”
“ฉ.. ฉันรักเธอ..”
“ ฮะ..อะไรนะ!!ไม่ได้ยินเลยอ่ะ” เสียงดนตรีกลบหมดเลยTOT
“ ฉัน.. คันรักแร้อ่ะ>///<(คามจริงคือฉันรักเธอ)” เพราะว่าเสียงดนตรีดังเกินไปคุณจึงทำได้แค่อ่านปากเขาเท่านั้น เขาคันรักแร้แล้วมาบอกคุณทำม้ายยย...แถมยังพูดด้วยสีหน้าทีเขินอายแบบนั้นอีก
“ แล้วนายมาบอกอะไรตอนนี้อ่ะ?” มาบอกคันรักแร้ตอนที่อยู่ร้านข้าวมันไก่เนี่ยนะ ตาบ้า!!
“ ก็..ฉันไม่กล้าบอกเธอนิ”
“แล้วเพื่อนๆนายรู้ยัง?”
“ ฉ..ฉันไม่ได้บอกมันหรอก”
“ เฮ้อ...ฉันเข้าใจ ฉันดีใจนะที่โอปป้ากล้าบอกฉัน” เข้าใจดีเลยล่ะ เคยเป็นคันแล้วเกาจนแดงเป็นผื่นหมดอ่ะ โคตรทรมาน TOT
“ ก็จะได้รู้สักที...นะ” เดี๋ยวจะซื้อยาแก้คันมาให้ล่ะกัน..
“ งั้นถือว่าบอกแล้วนะ...ฉ..ฉันไปเข้าห้องน้ำนะ>//<” จองกุกพูดก่อนจะวิ่งไป
“ เออเว้ย..คันรักแร้ก็หาแป้งมาทาเด่ะว่ะ มาบอกทำไม แปลกคนจริงๆตานี่” คุณส่ายหน้ากับตัวเองเบาๆก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้
“ น้องคะๆใช่ที่นี่รึเปล่าเอ่ย?” ผู้หญิงและคนกลุ่มหนึ่งวิ่งมาหาคุณพอดีกลับที่จองกุกเดินมาพอดี จองกุกหยิบกระดาษที่ผู้หญิงคนนั้นยื่นให้คุณดูก่อนจะนำไปอ่าน
“ พิเศษ!! ร้านข้าวมันไก่หลังคอนโดxxx คุณ จอน จองกุก ประกาศว่างานนี้กินฟรี เวลา22.00-12.00 น. เท่านั้น!!(ไม่จำกักจำนวนคน)” จองกุกขยำกระดาษทันทีเมื่อได้เห็นข้อความ แต่ไม่ทันเสียแล้ว เพราะคนพวกนั้นยกขโยงไปสั่งข้าวซะแล้ว นายตายแน่ๆจอน จองกุก-[]-
“ ว..วี ฮยอง!!”
เราได้เห็นดีกันแน่...วีฮยอง
TBC
ยาวมาก5555 ยาวมากจริงๆตอนนี้ ตอนแรกกะจะอัพพรุ่งนี้แต่กลัวรีดเดอร์อกแตกตายเสียก่อนก็เลยมาอัพให้555 แอบกระซิบว่าเนื้อเรื่องบ้างส่วน แอบเอามาจากซีรีย์ เนื้อคู่อยากรู้ว่าใคร, ประตูถัดไป ซึ่งถ้าใครเคยดูก็จะร้องอ๋อทันที ถ้าใครยังไม่เคยดูก็อยากให้ลองดูกันนะคะ ฮามากจริงๆ ไม่ฮามาตบหน้าไรท์เลยค่ะ
สุดท้ายนี้เม้นด้วยเน้อออ ไม่เม้นไม่อัพนะครัช…
ความคิดเห็น