หากวันนั้นฉันไม่โทรไป...

ลำดับตอนที่ #8 : เวลาที่เหลือ...ของนักเรียน ม.ปลาย

        ตั้งแต่ฉันกลับมาจากการเป็นเด็กม่าม่า ตอนนี้กลายมาเป็นคนที่ไม่ชอบออกนอกบ้านเหมือนเดิม

ฉันก็รู้สึกแปลกๆ เหมือนฉันไม่ใช่คนเดิม เหมือนมีอะไรบางอย่างในตัวที่ไม่ใช่ฉัน

เหมือนมีอีกคนนึงในตัวฉัน แต่ไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นอะไรก็ช่างเถอะ เพราะฉันมีเวลาไม่มาก

สำหรับเรื่องบางเรื่อง เพราะยังมีอีกหลายอย่างที่ฉันยังไม่ได้ทำ

เริ่มจากการไม่รู้ใจตัวเองของฉัน ( นี้หล่ะปัญหาชีวิตของฉัน )

ฉันไม่รู้ว่าจากการที่ฉันไม่ชอบหน้าเขาเลย แล้วตอนนี้มาหลงรักเขาคนนั้นที่ฉันเคยไม่ชอบได้อย่างไร

แล้วฉันทำผิดต่อคนๆนึงที่ฉัน... ได้อย่างไรกัน

ความจริงเรื่องนี้ฉันก็อยากบอกเขานะแต่หากฉันบอกไปแล้วเราจะมองหน้ากันต่อไปได้ไหม?

ฉันเพียงแค่อยากรักษาสภาพความเป็นเพื่อนระหว่างเราเอาไว้ให้นานที่สุดเท่านั้นเอง

มิใช่อยากจะหลอกลวงใครเลยจริงๆ 

ความจริงแล้วฉันไม่ได้อยากให้เรื่องราวมันเป็นแบบนี้เลย แต่มันก็เป็นไปแล้วนิ

สิ่งที่ฉันทำได้ตอนนี้คือ ทำให้ดีที่สุดไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ไม่ว่าผลมันจะออกมาอย่างไร

      ...ความรักของฉันอาจจะมีอุปสรรคมากมายหลายอย่าง ( เพราะเราอาจไม่เหมาะสมกัน )

แต่ในอุปสรรคนั้น ฉันก็มีความสุข ถึงจะเล็กๆน้อยๆ ไม่ใช่หรอ ...

ไม่ว่าคนเราจะรักใคร ก็ควรเชื่อใจคนที่เรารักมากกว่าที่จะเชื่อใจคนอื่นที่เขาหวังดีแต่ประสงค์ร้าย

แล้วบางทีคุณอาจจะไม่เสียใจ

       .......แต่จนถึงตอนนี้ฉันเองก็ยังไม่รู้ใจเขาหรอกนะ
 
( ใครว่าฉันรู้จักเขาดีกว่าใครๆ ไม่แน่ฉันอาจเป็นคนสุดท้ายที่รู้จักเขาดีก็ได้ )

ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร หรือเพราะฉันไม่ยอมรับความจริงที่มันจะเกิดขึ้นกับฉัน

ฉันจึงเลือกที่จะปิดหูปิดตา ไม่ยอมรับรู้อะไร เพราะกลัวคำว่า " เสียใจ "

ตอนนี้ฉันจึงเลือกที่จะจดจำสิ่งดีๆที่เขาเคยมีให้ฉัน

เลือกจำแต่ความห่วงใย เอาใจใส่ ที่เขามี เพียงเท่านั้น



                                    

***หากมีใครสักคน คนๆนั้นคือคนที่คุณรักล่ะก็ เขาบอกว่าเขาคิดกับคุณแบบนี้***

     1. เกลียดคุณ

     2. รำคาญคุณ

     3. เบื่อคุณ

     4. .......


  แล้วสุดท้ายจะเป็นอะไรระหว่าง รัก / ไม่รัก

ไม่แน่นอนใช่ไหม นั้นแหละคือคำตอบ

ความรักคือความไม่แน่นอน

ก็เหมือนชีวิตของผู้หญิงธรรมดาๆอย่างฉันไง