หากวันนั้นฉันไม่โทรไป...

ลำดับตอนที่ #7 : ค่ำคืนสุดท้ายของเด็กม่าม่า

 



    ฉันกลายมาเป็นเด็กม่าม่าจำเป็น ( ไม่ใช่หมายถึงฉันทานแต่ม่าม่านะคะ )เป็นเวลา 6 วัน

ตลอดเวลาทั้ง 6 วันนั้นก็มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นกับชีวิตของฉันกับเพื่อนๆ อย่างคืนที่ 3 ทางโครงการ

ก็จักงานรับน้องม่าม่าในพันห้า มีกิจกรรมบันเทิงจากพี่ๆในมหาลัยมาให้ดูให้ชมกัน

แล้วแถมท้ายแบบถูกใจวัยยังรุ่นอย่างพวกเรา ด้วยมินิคอนเสริต์จากพี่ๆ ให้พวกเราได้แดนซ์ได้ดิ้นกัน

เต็มที่ชนิดลืมตัวกันเลยหล่ะ กว่างานจะเลิกก็ปาเข้าไปเที่ยงคืนกว่าๆเข้าไปแล้ว

เรื่องอะไรจะหยุดความสนุกไว้เพียงแค่นั้นหล่ะ ต้องไปต่อกันหน่อย ( เราไม่ได้ไปทำอะไรไม่ดีอย่างนั้น )

แค่เราจะไปหาอะไรทานรองท้องเพิ่มพลังเพราะความเหนื่อยต่างหาก ฉันกับเพื่อนๆจะไปทานน้ำชากัน

แต่ดันหมดเลยได้นมเย็นมาเป็นของปลอบใจ ( ฉันคนนึงหล่ะที่เกียดนมเย็นเป็นที่สุด )

แต่จนแล้วจนรอดก็ต้องทานเพราะกลัวคนที่ไปซื้อให้เขาจะเสียใจนะ...


           เช้า - เย็น เรียนๆๆๆๆๆๆๆ เป็นอยู่อย่างนี้ 5 วันแล้ว

พอเรียนเสร็จเป็นคืนสุดท้ายที่จะได้อยู่ที่นี้แล้ว ฉันกับเพื่อนมีนัดกันว่าเมื่อเรียนเสร็จเราจะไปนั่ง

ที่สวนอาหารกัน ( สวนอาหารที่ว่าเนี่ยหมายถึงโรงอาหารในมหาลัยนะ มันก็คล้ายๆกับโรงอาหาร

นั้นแหละเพียงแต่มันมีที่นั่งโล่งๆท่ามกลางท้องฟ้า ก้อนเมฆ ดวงดาว และดวงจันทร์

วันนั้นเนี่ยเป็นวันที่ดวงจันทร์เต็มดวงสวยมากๆๆ แล้วคุณเคยเห็นก้อนเมฆเป็นรูปหัวใจไหมคะ )

ช่างเป็นอะไรที่โรแมนติกอย่างนี้เนี่ย ตอนประมาณ 1 - 2 ทุ่ม ที่นั้จะคึกคักเต็มไปด้วยนักศึกษา

แต่พอนานไปก็เริ่มหร่อยหรอลงเรื่อยๆ แต่พวกเราก็ไม่หวั่นอยู่แล้วยังนั่ง ยังกิน ยังคุยกันต่อ

แต่การพูดคุยเนี่ยสิ  ถ้าไม่มีเรื่องอย่างว่าก็คงจะไม่สนุกนักหรอก ( ไม่ใช่เรื่องสยิวหรือเสียวนะ )

ก็จะไม่ให้กลัวได้ไงหล่ะ ก็พี่เมดของเพื่อนนะสิเล่นเล่าโน้น เล่านี้ ชี้โน้น ชี้ตรงนี้

ให้ดู  ถ้าอยากเจอ ....  ก็นั้นแหละจุดเริ่มต้น จากที่เรานั่งเล่นเกมแปลกๆ พนันนู้น นี้ แบบให้คน

แพ้ต้องอับอายขายหน้าประชาชนกันบ้าง นิดหน่อยนะ แต่พอพี่เมดเริ่มเรื่องเท่านั้น

ล่ะก็เป็นอันต้องกรี๊ดๆๆๆๆ จนคนทั้งสวนอาหารหันมาเป็นสายตาเดียวกัน

ไม่แค่นั้นยังไม่เยงพอต้องนี้ เสียงซาวด์ประกอบนี้สิแบบชนิดที่ว่าโต๊ะข้างๆยังต้องตกใจไปตามๆกัน

เมื่อเราเล่นสนุกกันเต็มที่แล้ว ( อาจจะแบบว่าเริ่มปอด...แหกกันแล้ว )

ก็แยกย้ายกลับหอพัก เนื่องจากทุกอย่างยังคงติดอยู่ในความทรงจำจึงตัดสินใจอย่างพร้อมเพรียง

กันว่า " คืนนี้ไม่อาบน้ำ " เท่านั้นหล่ะคะ เห็นด้วยกันทุกคน

คืนนี้ก็แปลกนะเราไปห้องน้ำพร้อมกันทุกคน แถมยังแปรงฟัน ล้างหน้าพร้อมๆกันอีก

( อะไรจะสามัคคีกันขนาดนั้น )



             ...ก็ใครจะล่วงรู้หล่ะคะ ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ยิ่งได้ชื่อว่าเป็นค่ำคืนสุดท้ายแล้วละก็

มักมีอะไรที่เราไม่คาดคิดเกิดขึ้นเสมอ....


            และนั้นก็เป็นอีกภาพนึงของความทรงจำที่ฉันจะไม่ลืมมันเลย




                       ...เนี่ยล่ะคะ คือ ชีวิตสั้นๆของเด็กม่าม่าจำเป็นอย่างฉัน...