ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ชุลมุน
\" ได้แต่ฝันหวาน~ตื่นยังเพ้อครวญ~รักคอยกวนให้ใจ~ฝันเรื่อยๆ...ฮืม...\"
ร่างระหงฮำเพลงเบาๆพลางวิ่งกระโดดเขย่งไปมาอย่างเบิกบานใจเมื่อ
คิดว่าจะได้เจอกับชายหนุ่มที่ตนแอบหมายปอง
ระหว่างทางเดินผ่านสวนสาธารณะอยู่นั้นบังเอิญสายตาเจ้ากรรมดันเหลือบ
ไปเห็นร่างชายหนุ่มสวมเสื้อกีฬาคุ้นตานั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่ม้านั่ง
ที่เคยมีเรื่องประทะกันเมื่อวันก่อนนั้นทำให้หญิงสาวรู้สึกอยากแกล้งขึ้นมาตะหงิดๆ
...\' หมอนั่นแน่ๆ ถึงจะเห็นไม่ชัดก็เฮอะ...\' พลันความคิดอันบันเจิดก็ก่อกำเนิดขึ้น
หญิงสาวหันรีหันขวางราวกับจะหาอะไรซักอย่างด้วยสีหน้ากระหยิ่มยิ้มย่อง
เมื่อเห็นสิ่งที่ตนต้องการแล้วเจ้าตัวก็เตะกระป๋องน้ำอัดลมยี่ห้อดังอย่างสุดแรง
เกิด หลังจากคำนวนด้วยสายตาเป็นอย่างดีแล้วว่าต้องโดนหัวของนายขี้เต๊ะ
นั่นเป็นแน่แท้....
ขณะที่วนิดากำลังมองผลงานของตนอยู่นั้นสีหน้าเจ้าเล่ห์ของเธอก็ได้เปลี่ยน
เป็นตระหนกอย่างฉับพลัน
\"ไม่!!\"
พระเจ้าช่วยรู้สึกว่าแรงที่เธอคิดว่ากะไว้จะแรงเกินเหตุทำให้พลาดเป้าไปโดน
หัวเจ้าสุนัขเคราะห์ร้ายรับกรรมแทนเสียแล้ว
\"เอ๊ง!!!\"
เสียงร้องนี้ดึงความสนใจจากผู้คนในสวนได้เป็นอย่างดีรวมทั้ง
ชายหนุ่มที่โชคช่วยคนนั้นด้วยถึงกับต้องลดหนังสือพิมพ์ตรงหน้าอย่างรวดเร็ว
หญิงสาวต้องรีบถอยหลังเตรียมวิ่งหน้าตั้งก่อนที่แพะรับบาปตัวนั้น
จะตั้งตัวได้แล้วหันมาเล่นงานเธอ...แต่ด้วยความรีบร้อนนั้นทำให้ร่างแน่งน้อย
ชนกับคุณลุงที่แบกกระป๋องสีไว้ที่บ่าของตนเพื่อทำการซ่อมแซมสีของรั้วถนน
ให้สดใสขึ้นนั้นอย่างจัง
แรงปะทะที่เกิดขึ้นทำให้หญิงสาวไม่อาจต้านทานได้ล้มลงไปทับเจ้าสุนัขผอมโซ
ตัวเดิมที่ิหวังว่าจะมาแก้แคนแต่ดันโดนลูกหลงเป็นระรอกที่สองอย่างน่าสงสาร
เสียงร้องระงมระหว่างคนและสัตว์เป็นสิ่งประหลาดเพียงพอที่จะทำให้ทุกคน
ในที่เกิดเหตุไ่ม่สามารถละสายตานั้นได้
ยิ่งไปกว่านั้นสีทั้งหมดเคลื่อนย้ายมารวมอยู่ที่เธอคนเดียวราวกับตั้งใจ
ตั้งแต่ศรีษะจรดปลายเท้าเลยทีเดียว
เุหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นราวกับฉากสโลโมชั่นที่ฉายอย่างช้าๆฉากหนึ่งในละคร
หลังข่าวที่เค้าได้เห็นมาบ่อยๆโดยทั้งๆที่มันรวดเร็วมากซะจนกระทั่งตัวเอกรัฐเอง
ก็ไม่สามารถยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือได้ทันท่วงที
\"เป็นอะไรรึเปล่าครับ?\"
ชายหนุ่มรีบยื่นผ้าขนหนูสีสะอาดตาของตนเองให็หญิงสาวที่โดนสีซะเลอะเทอะ
เปียกปอนมะลอกมะแลกคนนั้นอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นว่าทุกคนยังตกอยู่ในอาการตะลึง
\"ขอบคุณค่ะ\" หญิงสาวเอือมมือรับผ้าตามทิศทางของเสียงที่ได้ยินพลางพยายามใช้มือ
อีกข้างหนึ่งดันตัวเองให้ลุกขึ้นแต่เนื่องจากความตกใจทำให้แข็งขาหญิงสาวอ่อนระทวย
ไม่ยอมทำตามที่วนิดาคิด เมื่อเห็นดังนั้นชายหนุ่มจึงอดไม่ได้ที่จะช่วยพยุงตัวหญิงสาว
ร่างบางคนนี้ลุกขึ้นมาอย่างง่ายดายไม่ได้เหนื่อยแรงอะไรเลยซักนิด
\"หมา...ตัว...\" น้ำเนียงแผ่วๆ..ตะกุกตะกัก ของเธอทำให้เอกรัฐถึงกับรู้สึกเห็นใจ
\"มันหนีไปแล้วหล่ะครับ...คงกลัวว่า่จะโดนทำร้ายอะไรอีกละมั้ง\"
ชายหนุ่มพยายามพูดติดตลกให้เธอหายจากอาการหวาดกลัวโดยที่ตัวเอกรัฐเอง
ก็เป็นคนพูดตลกไม่เก่งเท่าไหร่เสียด้วย
\"ผมว่าคุณไปล้างตัวดีกว่านะครับ บ้านผมอยู่แถวๆนี้ถ้าไม่รังเกียจ....\" กล่าวอย่างจริงใจ
เมื่อวนิดาเช็ดน้ำเนียวๆที่เกาะติดตาตัวเองจนหมดก่อนแล้วค่อยๆลืมตาอย่างช้าๆ
\"คุณเอก!!!\" หญิงสาวอุทานเบาๆอย่างตกใจ
\'มิน่าละ...เสียงถึงได้ว่าคุ้นๆ\' พอสติเริ่มกลับมาความรู้สึกอาย ขายหน้าก็ค่อยๆ
ผุดตามมาช้าๆจนอดเผลอร้องพลางยกสองมือปิดหน้าของตนเพื่อไม่ให้ชายหนุ่ม
ตรงหน้าได้เห็นหน้าชัดๆทั้งๆที่ก็ไม่จำเป็นต้องปิดเลยซักนิดในเมื่อสีทารั้วดำๆ
ที่เปื้อนอยู่นั้นก็ทำให้ชายหนุ่มมองไม่ถนัดอยู่แล้ว
\"เฮ้~คุณ เป็นไรมากรึเปล่า\"
ชายหนุ่มวิตกเมื่อเห็นอาการไม่ค่อยดีของหญิงสาว
\"เอ่อ...\" ชะงักนิดหนึ่งอย่างที่วนิดาเองยังไม่รู้ว่าจะตอบอะไรดี
\" อ่า...ไม่เป็นไรค่ะ\" พลางหลบสายตาที่จ้องมาอย่างค้นคว้านั่น
\"โอ๊ะ๋...เดี๋ยวคุณจะเปื้อนด้วยนะคะ\" หญิงสาวรีบบอกเมื่อเห็นมือสะอาด
แข็งแรงนั่นเอื้อมมาคว้ามือบางของตนเดินนำไปก่อน
……………………………………………………….
\"นั่งรอก่อนนะครับเดี๋ยวผมมา\"
หญิงสาวมองตามหลังชายหนุ่มที่เดินลับตาไปนั้นอย่างอดชื่นชมไม่ได้
\' คุณเอก...แหมใจดีจังเลยคะ...ขนาดกับคนไม่รู้จัก...คุณยังขนาดนี้
ถ้ากับแฟนละก็..คงอ่อนโยนน่าดู\' หญิงสาวคิดในใจไปพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไปพลาง
จนทำให้ร่างสูงที่ก้าวเข้ามาในห้องรับรองชะงักเท้ามองภาพตรงหน้าอย่างประหลาดใจ
อดสงสัยไม่ได้ว่าการที่โดนสีเลอะเทอะไปทั้งตัวมันน่ามีความสุขตรงไหน
ก่อนที่หญิงสาวจะว่ากระไรชายหนุ่มก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน
\"ห้องน้ำเดินตรงไปทางนั้นนะครับ\"
ชายหนุ่มยื่นผ้าคนหนูผืนใหญ่ให้พลางทรุดตัวลงที่โซฟาตัวสวยนั่น
\"ไอ้ทร...ทำไมยังไม่มาอีก...แอบไปเที่ยวซนที่ไหนก็ไม่รู้สิ..สงสัยเบี้ยว
ไม่ยอมมาทำงานให้วันเสาร์ซะแล้ว.\"
มือระหงชะงักขณะกำลังจะเปิดประตูห้องน้ำเมื่อได้ยินเสียงบ่นดังลอดออกมาเบาๆ
อยากหันไปตอบซะให้รู้แล้วรู้รอดกันไปเลยว่าตนมาแล้วแต่ก็คิดได้เสียก่อนว่าไม่ได้
อยู่ในฐานะที่เอื้อนเอ่ยใดๆได้ทั้งสิ้น
ก่อนที่จะถอนหายใจก้าวเข้าห้องน้ำทำความสะอาดที่เหนียวเหนอะหน่ะ
ส่งกลิ่นแอลกอฮอล์ตลบอบอวนอยู่ตอนนี้
\"กริ๊งๆ...\" เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้ชายหนุ่มต้องเอื้อมมือรับโทรศัพท์พร้อม
กดรีโมทหรี่เสียงโทรทัศเพื่อกันเสียงรบกวนจากภายนอก
\"ฮัลโหล\" เสียงทุ้มน่าฟังของชายหนุ่มเอ่ยขึ้นก่อนในตอนแรก
ทำให้มือบางที่กำลังปลดกระดุ้มอยู่ชะงักเงี่ยหูฟัง
\"คุณแม่~ ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ว่าง\" น้ำเนียงค่อนข้างเหนื่อย
\"ไม่เอาหล่ะ~คุณแม่จะจับใครมาให้ผมอีกละ\"
ทุกคำสนทนาที่ดังลอดเข้ามาทำให้วนิดาอดให้ความสนใจไม่ได้
ชายหนุ่มถอนหายใจ....ก่อนจะย้ำอย่างให้แน่ใจ
\"ก็ได้...แค่พาไปกินข้าว ดูหนัง ฟังเพลง...ไม่มีข้อผูกมัดนะครับคุณแม่\"
ก่อนที่ชายหนุ่มจะวางหูเค้าก็ได้ทวนสถานที่พร้อมเวลาก่อนที่จะวางโทรศัพท์ไป
ขณะนั้นเองหญิงสาวก็พูดพึมพำทวนคำพูดของชายหนุ่มเบาๆอย่างต้องการจะจำจด
ทุกอย่างให้ขึ้นใจ
\"ติ๊งหนุ่อง\"
\"แกร๊ก\"
\"อ้าวไอ้นาวี นายนี่มันว่างนักรึไงวะ ถึงได้้มาหาฉันอยู่ประวำ?\"
เสียงดีใจทักทายกันไม่ได้ทำให้วนิดารู้สึกยินดีไปด้วยเลย
\'อะไรหนักหนา....วันนี้มันวันอะไร..ทำไมมีแต่ ตัว ก.ข.ค. ทั้งนั้นนะ\'
หญิงสาวหงุดหงิดหลังได้ยินเสียงสนทนากันของแม่ลูกที่ไม่ค่อยสบอารมณ์
ตนเท่าไหร่ถึงแม้ไม่ได้ยินเสียงของอีกฝ่ายแต่ก็พอเดาได้ว่าพวกเค้าพูดเรื่องอะไรกัน
แล้วไหนยังตัวมารนั่นอีกหล่ะ อุตส่าห์จะคิดแผนทำให้เค้าสนใจเราซักหน่อย
แต่ว่า\'เสียงที่สนทนาอยู่กับคุณเอกคุ้นๆแฮะ\'
ด้วยความที่เป็นคนขี้สงสัยอยู่แล้วจึงอดไม่ได้ที่จะค่อยๆแง้มประตูโผล่หน้าแอบดูหน่อย
\"ว้าย...ไอ้...ไอ้....\" ก่อนที่หญิงสาวจะคิดอะไรได้ก็รีบติดกระดุมเสื้อให้เป็นอย่างเดิม
ไม่อ่งไม่อาบมันแล้วกลับบ้านอย่างนี้แหละ ดีกว่าเผชิญหน้าหมอนั่น...
เสียงประตูปิดดังปัง ร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มที่ยืนคุยกันอยู่แถวหน้าประตูก็หันมามองร่าง
ที่ก้าวเดินตรงมาฉับๆอย่างสนใจแต่ก่อนที่เอกรัฐจะพูดอะไรหญิงสาวก็ชิงกล่าวขอบคุณ
พลางเดินชนร่างขอนาวีจนชายหนุ่มถึงกับเซน้อยๆด้วยความไม่ได้ทันตั้งตัวว่าจะเจอกับ
เหตุการณ์ประหลาดนี้
\"อะไรวะไอ้เอก…เมียซ่อนแกรึไงวะ?\" พลางเกาหัวตนเองอย่างสงสัยสายตายังไม่คลาด
ไปจากร่างบางที่ก้าวเดินหนีไปโดยไม่
ขอโทษใดๆก่อนที่จะกลับมาจ้องตาเพื่อนหนุ่มอย่างล้อเลียน
\"บ้าอะไรของแกแต่เช้าวะ…ไอ้...\"
ก่อนที่นาวีจะโดนขายาวๆของเพื่อนเตะเค้าก็ได้เดินจากบริเวณรัศมีอันตรายเรียบร้อยแล้ว
\" ฮะๆๆ ไอ้เอก แกไม่ทันฉันหรอกวะ ฉันมันนักกีฬาเหรียญทองชุบโว้ย\"
ท่าทางของเพื่อนทำให้เอกรัฐอดหัวเราะตามไปไม่ได้
\"เออ..แล้วผู้หญิงคนนั้นใครวะ ฉันว่าเดินเดินสะบัดๆอย่างนี้ฉันคุ้นๆวะ\"
\"ไอ้เจ้าชู้ยักษ์ แค่ท่าเดินแกก็รู้แล้วเร๊อะ?\"
เสียงเอกรัฐบ่งบอกว่าทึ่งเหลือเกินกับสายตาของเพื่อน
\"เปล๊า\" ชายหนุ่มตอบเสียงสูง \"แล้วสรุปใครวะ เผื่อฉันจะรู้จัก...\"
เพราะเคราะห์ดีในโชคร้ายก็ว่าได้...ที่ทำให้ชายหนุ่มไม่สามารถมองลอด
สีดำๆขมุกขมอมนั่นออกว่าคนที่เค้าติดใจสงสัยอยู่นั่นเป็นใครกันแน่
\"ก็ไม่มีอะไรมากหรอก เห็นเค้าโดนสีหกเลอะเทอะก็เลยสงสาร ท่าทาง
ป้ำๆเปอๆ เลยพามาทำความสะอาด ก็บ้านฉันมันใกล้ๆกับสวนนั่นหนี่หว่า นายก็รู้\"
เพื่อนหนุ่มมองหน้าอีกฝ่ายพลา่งส่ายหัวระอากับความใจดีของเพื่อนไม่ได้
\"ไอ้เอก..นายโชคดีนะนี่...ที่ไม่โดนล่อไปหมดบ้าน ผู้หญิงสมัยนี้มันไว้ใจได้ที่ไหน
เผื่อแอบตามแก...มานานแล้วก็ไม่รู้\"
\"ไม่หรอกน่า...ดูท่าทางเธอก็เป็นคนดี\"
ชายหนุำ่มค้านแทนให้อย่างอดไม่ได้เมื่อนึกถึงหญิงสาวที่เค้าดูๆแล้ว
ก็ไม่น่าจะ้เป็นไปได้
\"เออ..แกมาพอดีเลยนาวี..ฉันมีเรื่องอยากขอร้องนายหน่อยหนุ่ะ\"
ชายหนุ่มเอื้อมมือไปรับน้ำจากคนพูดพลางมองหน้าหล่อๆนั่นอย่างหมั่นใส้
\"เฮ้อ~อย่างแก...ไอ้เอก..ยังมีเรื่องอะไรใ้หคนอย่างฉันไปรับใช้อีกเหรอวะ?\"
\"อย่าประชดกันสิ ช่วยไปเป็นไม้ให้ฉันหน่อยสิ คืนนี้\"
นาวีมองสายตาที่มองมาอย่างคาดคั้นแล้วเกาหัวตนเองแกร๊กๆอย่างรู้ว่าไม่สามารถ
ขัดเพื่อนได้แน่ๆ
\"อะไร...จะให้ฉันไปเป็นไม้กันหมาให้แกอีกแล้วเหรอ? แกนี่หัดปฏิเสธผู้หญิงหน่อยสิ
มัวแต่เป็นสุภาำพบุรุษอยู่ได้\"
ร่างระหงฮำเพลงเบาๆพลางวิ่งกระโดดเขย่งไปมาอย่างเบิกบานใจเมื่อ
คิดว่าจะได้เจอกับชายหนุ่มที่ตนแอบหมายปอง
ระหว่างทางเดินผ่านสวนสาธารณะอยู่นั้นบังเอิญสายตาเจ้ากรรมดันเหลือบ
ไปเห็นร่างชายหนุ่มสวมเสื้อกีฬาคุ้นตานั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่ม้านั่ง
ที่เคยมีเรื่องประทะกันเมื่อวันก่อนนั้นทำให้หญิงสาวรู้สึกอยากแกล้งขึ้นมาตะหงิดๆ
...\' หมอนั่นแน่ๆ ถึงจะเห็นไม่ชัดก็เฮอะ...\' พลันความคิดอันบันเจิดก็ก่อกำเนิดขึ้น
หญิงสาวหันรีหันขวางราวกับจะหาอะไรซักอย่างด้วยสีหน้ากระหยิ่มยิ้มย่อง
เมื่อเห็นสิ่งที่ตนต้องการแล้วเจ้าตัวก็เตะกระป๋องน้ำอัดลมยี่ห้อดังอย่างสุดแรง
เกิด หลังจากคำนวนด้วยสายตาเป็นอย่างดีแล้วว่าต้องโดนหัวของนายขี้เต๊ะ
นั่นเป็นแน่แท้....
ขณะที่วนิดากำลังมองผลงานของตนอยู่นั้นสีหน้าเจ้าเล่ห์ของเธอก็ได้เปลี่ยน
เป็นตระหนกอย่างฉับพลัน
\"ไม่!!\"
พระเจ้าช่วยรู้สึกว่าแรงที่เธอคิดว่ากะไว้จะแรงเกินเหตุทำให้พลาดเป้าไปโดน
หัวเจ้าสุนัขเคราะห์ร้ายรับกรรมแทนเสียแล้ว
\"เอ๊ง!!!\"
เสียงร้องนี้ดึงความสนใจจากผู้คนในสวนได้เป็นอย่างดีรวมทั้ง
ชายหนุ่มที่โชคช่วยคนนั้นด้วยถึงกับต้องลดหนังสือพิมพ์ตรงหน้าอย่างรวดเร็ว
หญิงสาวต้องรีบถอยหลังเตรียมวิ่งหน้าตั้งก่อนที่แพะรับบาปตัวนั้น
จะตั้งตัวได้แล้วหันมาเล่นงานเธอ...แต่ด้วยความรีบร้อนนั้นทำให้ร่างแน่งน้อย
ชนกับคุณลุงที่แบกกระป๋องสีไว้ที่บ่าของตนเพื่อทำการซ่อมแซมสีของรั้วถนน
ให้สดใสขึ้นนั้นอย่างจัง
แรงปะทะที่เกิดขึ้นทำให้หญิงสาวไม่อาจต้านทานได้ล้มลงไปทับเจ้าสุนัขผอมโซ
ตัวเดิมที่ิหวังว่าจะมาแก้แคนแต่ดันโดนลูกหลงเป็นระรอกที่สองอย่างน่าสงสาร
เสียงร้องระงมระหว่างคนและสัตว์เป็นสิ่งประหลาดเพียงพอที่จะทำให้ทุกคน
ในที่เกิดเหตุไ่ม่สามารถละสายตานั้นได้
ยิ่งไปกว่านั้นสีทั้งหมดเคลื่อนย้ายมารวมอยู่ที่เธอคนเดียวราวกับตั้งใจ
ตั้งแต่ศรีษะจรดปลายเท้าเลยทีเดียว
เุหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นราวกับฉากสโลโมชั่นที่ฉายอย่างช้าๆฉากหนึ่งในละคร
หลังข่าวที่เค้าได้เห็นมาบ่อยๆโดยทั้งๆที่มันรวดเร็วมากซะจนกระทั่งตัวเอกรัฐเอง
ก็ไม่สามารถยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือได้ทันท่วงที
\"เป็นอะไรรึเปล่าครับ?\"
ชายหนุ่มรีบยื่นผ้าขนหนูสีสะอาดตาของตนเองให็หญิงสาวที่โดนสีซะเลอะเทอะ
เปียกปอนมะลอกมะแลกคนนั้นอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นว่าทุกคนยังตกอยู่ในอาการตะลึง
\"ขอบคุณค่ะ\" หญิงสาวเอือมมือรับผ้าตามทิศทางของเสียงที่ได้ยินพลางพยายามใช้มือ
อีกข้างหนึ่งดันตัวเองให้ลุกขึ้นแต่เนื่องจากความตกใจทำให้แข็งขาหญิงสาวอ่อนระทวย
ไม่ยอมทำตามที่วนิดาคิด เมื่อเห็นดังนั้นชายหนุ่มจึงอดไม่ได้ที่จะช่วยพยุงตัวหญิงสาว
ร่างบางคนนี้ลุกขึ้นมาอย่างง่ายดายไม่ได้เหนื่อยแรงอะไรเลยซักนิด
\"หมา...ตัว...\" น้ำเนียงแผ่วๆ..ตะกุกตะกัก ของเธอทำให้เอกรัฐถึงกับรู้สึกเห็นใจ
\"มันหนีไปแล้วหล่ะครับ...คงกลัวว่า่จะโดนทำร้ายอะไรอีกละมั้ง\"
ชายหนุ่มพยายามพูดติดตลกให้เธอหายจากอาการหวาดกลัวโดยที่ตัวเอกรัฐเอง
ก็เป็นคนพูดตลกไม่เก่งเท่าไหร่เสียด้วย
\"ผมว่าคุณไปล้างตัวดีกว่านะครับ บ้านผมอยู่แถวๆนี้ถ้าไม่รังเกียจ....\" กล่าวอย่างจริงใจ
เมื่อวนิดาเช็ดน้ำเนียวๆที่เกาะติดตาตัวเองจนหมดก่อนแล้วค่อยๆลืมตาอย่างช้าๆ
\"คุณเอก!!!\" หญิงสาวอุทานเบาๆอย่างตกใจ
\'มิน่าละ...เสียงถึงได้ว่าคุ้นๆ\' พอสติเริ่มกลับมาความรู้สึกอาย ขายหน้าก็ค่อยๆ
ผุดตามมาช้าๆจนอดเผลอร้องพลางยกสองมือปิดหน้าของตนเพื่อไม่ให้ชายหนุ่ม
ตรงหน้าได้เห็นหน้าชัดๆทั้งๆที่ก็ไม่จำเป็นต้องปิดเลยซักนิดในเมื่อสีทารั้วดำๆ
ที่เปื้อนอยู่นั้นก็ทำให้ชายหนุ่มมองไม่ถนัดอยู่แล้ว
\"เฮ้~คุณ เป็นไรมากรึเปล่า\"
ชายหนุ่มวิตกเมื่อเห็นอาการไม่ค่อยดีของหญิงสาว
\"เอ่อ...\" ชะงักนิดหนึ่งอย่างที่วนิดาเองยังไม่รู้ว่าจะตอบอะไรดี
\" อ่า...ไม่เป็นไรค่ะ\" พลางหลบสายตาที่จ้องมาอย่างค้นคว้านั่น
\"โอ๊ะ๋...เดี๋ยวคุณจะเปื้อนด้วยนะคะ\" หญิงสาวรีบบอกเมื่อเห็นมือสะอาด
แข็งแรงนั่นเอื้อมมาคว้ามือบางของตนเดินนำไปก่อน
……………………………………………………….
\"นั่งรอก่อนนะครับเดี๋ยวผมมา\"
หญิงสาวมองตามหลังชายหนุ่มที่เดินลับตาไปนั้นอย่างอดชื่นชมไม่ได้
\' คุณเอก...แหมใจดีจังเลยคะ...ขนาดกับคนไม่รู้จัก...คุณยังขนาดนี้
ถ้ากับแฟนละก็..คงอ่อนโยนน่าดู\' หญิงสาวคิดในใจไปพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไปพลาง
จนทำให้ร่างสูงที่ก้าวเข้ามาในห้องรับรองชะงักเท้ามองภาพตรงหน้าอย่างประหลาดใจ
อดสงสัยไม่ได้ว่าการที่โดนสีเลอะเทอะไปทั้งตัวมันน่ามีความสุขตรงไหน
ก่อนที่หญิงสาวจะว่ากระไรชายหนุ่มก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน
\"ห้องน้ำเดินตรงไปทางนั้นนะครับ\"
ชายหนุ่มยื่นผ้าคนหนูผืนใหญ่ให้พลางทรุดตัวลงที่โซฟาตัวสวยนั่น
\"ไอ้ทร...ทำไมยังไม่มาอีก...แอบไปเที่ยวซนที่ไหนก็ไม่รู้สิ..สงสัยเบี้ยว
ไม่ยอมมาทำงานให้วันเสาร์ซะแล้ว.\"
มือระหงชะงักขณะกำลังจะเปิดประตูห้องน้ำเมื่อได้ยินเสียงบ่นดังลอดออกมาเบาๆ
อยากหันไปตอบซะให้รู้แล้วรู้รอดกันไปเลยว่าตนมาแล้วแต่ก็คิดได้เสียก่อนว่าไม่ได้
อยู่ในฐานะที่เอื้อนเอ่ยใดๆได้ทั้งสิ้น
ก่อนที่จะถอนหายใจก้าวเข้าห้องน้ำทำความสะอาดที่เหนียวเหนอะหน่ะ
ส่งกลิ่นแอลกอฮอล์ตลบอบอวนอยู่ตอนนี้
\"กริ๊งๆ...\" เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้ชายหนุ่มต้องเอื้อมมือรับโทรศัพท์พร้อม
กดรีโมทหรี่เสียงโทรทัศเพื่อกันเสียงรบกวนจากภายนอก
\"ฮัลโหล\" เสียงทุ้มน่าฟังของชายหนุ่มเอ่ยขึ้นก่อนในตอนแรก
ทำให้มือบางที่กำลังปลดกระดุ้มอยู่ชะงักเงี่ยหูฟัง
\"คุณแม่~ ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ว่าง\" น้ำเนียงค่อนข้างเหนื่อย
\"ไม่เอาหล่ะ~คุณแม่จะจับใครมาให้ผมอีกละ\"
ทุกคำสนทนาที่ดังลอดเข้ามาทำให้วนิดาอดให้ความสนใจไม่ได้
ชายหนุ่มถอนหายใจ....ก่อนจะย้ำอย่างให้แน่ใจ
\"ก็ได้...แค่พาไปกินข้าว ดูหนัง ฟังเพลง...ไม่มีข้อผูกมัดนะครับคุณแม่\"
ก่อนที่ชายหนุ่มจะวางหูเค้าก็ได้ทวนสถานที่พร้อมเวลาก่อนที่จะวางโทรศัพท์ไป
ขณะนั้นเองหญิงสาวก็พูดพึมพำทวนคำพูดของชายหนุ่มเบาๆอย่างต้องการจะจำจด
ทุกอย่างให้ขึ้นใจ
\"ติ๊งหนุ่อง\"
\"แกร๊ก\"
\"อ้าวไอ้นาวี นายนี่มันว่างนักรึไงวะ ถึงได้้มาหาฉันอยู่ประวำ?\"
เสียงดีใจทักทายกันไม่ได้ทำให้วนิดารู้สึกยินดีไปด้วยเลย
\'อะไรหนักหนา....วันนี้มันวันอะไร..ทำไมมีแต่ ตัว ก.ข.ค. ทั้งนั้นนะ\'
หญิงสาวหงุดหงิดหลังได้ยินเสียงสนทนากันของแม่ลูกที่ไม่ค่อยสบอารมณ์
ตนเท่าไหร่ถึงแม้ไม่ได้ยินเสียงของอีกฝ่ายแต่ก็พอเดาได้ว่าพวกเค้าพูดเรื่องอะไรกัน
แล้วไหนยังตัวมารนั่นอีกหล่ะ อุตส่าห์จะคิดแผนทำให้เค้าสนใจเราซักหน่อย
แต่ว่า\'เสียงที่สนทนาอยู่กับคุณเอกคุ้นๆแฮะ\'
ด้วยความที่เป็นคนขี้สงสัยอยู่แล้วจึงอดไม่ได้ที่จะค่อยๆแง้มประตูโผล่หน้าแอบดูหน่อย
\"ว้าย...ไอ้...ไอ้....\" ก่อนที่หญิงสาวจะคิดอะไรได้ก็รีบติดกระดุมเสื้อให้เป็นอย่างเดิม
ไม่อ่งไม่อาบมันแล้วกลับบ้านอย่างนี้แหละ ดีกว่าเผชิญหน้าหมอนั่น...
เสียงประตูปิดดังปัง ร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มที่ยืนคุยกันอยู่แถวหน้าประตูก็หันมามองร่าง
ที่ก้าวเดินตรงมาฉับๆอย่างสนใจแต่ก่อนที่เอกรัฐจะพูดอะไรหญิงสาวก็ชิงกล่าวขอบคุณ
พลางเดินชนร่างขอนาวีจนชายหนุ่มถึงกับเซน้อยๆด้วยความไม่ได้ทันตั้งตัวว่าจะเจอกับ
เหตุการณ์ประหลาดนี้
\"อะไรวะไอ้เอก…เมียซ่อนแกรึไงวะ?\" พลางเกาหัวตนเองอย่างสงสัยสายตายังไม่คลาด
ไปจากร่างบางที่ก้าวเดินหนีไปโดยไม่
ขอโทษใดๆก่อนที่จะกลับมาจ้องตาเพื่อนหนุ่มอย่างล้อเลียน
\"บ้าอะไรของแกแต่เช้าวะ…ไอ้...\"
ก่อนที่นาวีจะโดนขายาวๆของเพื่อนเตะเค้าก็ได้เดินจากบริเวณรัศมีอันตรายเรียบร้อยแล้ว
\" ฮะๆๆ ไอ้เอก แกไม่ทันฉันหรอกวะ ฉันมันนักกีฬาเหรียญทองชุบโว้ย\"
ท่าทางของเพื่อนทำให้เอกรัฐอดหัวเราะตามไปไม่ได้
\"เออ..แล้วผู้หญิงคนนั้นใครวะ ฉันว่าเดินเดินสะบัดๆอย่างนี้ฉันคุ้นๆวะ\"
\"ไอ้เจ้าชู้ยักษ์ แค่ท่าเดินแกก็รู้แล้วเร๊อะ?\"
เสียงเอกรัฐบ่งบอกว่าทึ่งเหลือเกินกับสายตาของเพื่อน
\"เปล๊า\" ชายหนุ่มตอบเสียงสูง \"แล้วสรุปใครวะ เผื่อฉันจะรู้จัก...\"
เพราะเคราะห์ดีในโชคร้ายก็ว่าได้...ที่ทำให้ชายหนุ่มไม่สามารถมองลอด
สีดำๆขมุกขมอมนั่นออกว่าคนที่เค้าติดใจสงสัยอยู่นั่นเป็นใครกันแน่
\"ก็ไม่มีอะไรมากหรอก เห็นเค้าโดนสีหกเลอะเทอะก็เลยสงสาร ท่าทาง
ป้ำๆเปอๆ เลยพามาทำความสะอาด ก็บ้านฉันมันใกล้ๆกับสวนนั่นหนี่หว่า นายก็รู้\"
เพื่อนหนุ่มมองหน้าอีกฝ่ายพลา่งส่ายหัวระอากับความใจดีของเพื่อนไม่ได้
\"ไอ้เอก..นายโชคดีนะนี่...ที่ไม่โดนล่อไปหมดบ้าน ผู้หญิงสมัยนี้มันไว้ใจได้ที่ไหน
เผื่อแอบตามแก...มานานแล้วก็ไม่รู้\"
\"ไม่หรอกน่า...ดูท่าทางเธอก็เป็นคนดี\"
ชายหนุำ่มค้านแทนให้อย่างอดไม่ได้เมื่อนึกถึงหญิงสาวที่เค้าดูๆแล้ว
ก็ไม่น่าจะ้เป็นไปได้
\"เออ..แกมาพอดีเลยนาวี..ฉันมีเรื่องอยากขอร้องนายหน่อยหนุ่ะ\"
ชายหนุ่มเอื้อมมือไปรับน้ำจากคนพูดพลางมองหน้าหล่อๆนั่นอย่างหมั่นใส้
\"เฮ้อ~อย่างแก...ไอ้เอก..ยังมีเรื่องอะไรใ้หคนอย่างฉันไปรับใช้อีกเหรอวะ?\"
\"อย่าประชดกันสิ ช่วยไปเป็นไม้ให้ฉันหน่อยสิ คืนนี้\"
นาวีมองสายตาที่มองมาอย่างคาดคั้นแล้วเกาหัวตนเองแกร๊กๆอย่างรู้ว่าไม่สามารถ
ขัดเพื่อนได้แน่ๆ
\"อะไร...จะให้ฉันไปเป็นไม้กันหมาให้แกอีกแล้วเหรอ? แกนี่หัดปฏิเสธผู้หญิงหน่อยสิ
มัวแต่เป็นสุภาำพบุรุษอยู่ได้\"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น