หัวใจลุ้นรัก

ลำดับตอนที่ #8 : \"เฮ้ย?!\"

ร่างสูงโปร่งค่อยๆบรรจงวางถ้วยกาแฟวางไว้ที่จานรองอย่างเงียบเชียบ

ทั้งๆที่เจ้าตัวเองยังไม่ละสายตาจากกองเอกสารทั้งตั้งที่เอกรัฐพยายามทุ่มเท

เวลาวันทั้งวันก็ยังสางไม่เสร็จ



\" ตืด...ตืด...\"

มือเรียวยาวของชายหนุ่มกดลงไปบนตัวเครื่องอินเตอร์คอมที่ทำความสะอาดซะ

จนฝุ่นไม่กล้ามาเกาะเลยซักนิด



\"ว่าไง\" เจ้าของห้องทำงานหรูทอดเสียงตอบอย่างหงุดหงิด



\"คุณนาวี...ขอเข้าพบค่ะ\"

เสียงหวานๆของเลขาหน้าห้องตอบกลับมาอย่างสำรวม



\"เขิญ\"

ยังไม่ทันได้พูดจบดีนักประตูห้องก็โดนผละเข้ามา



\"ไอ้เอก....ยังไม่เลิกงานอีก?\"

ตัวของเพื่อนหนุ่มยังไม่ทันได้ปรากฏเสียงก็นำมาก่อนซะแล้ว



\"ฉันเพิ่งจะตอบเลขาหน้าห้อง...ยังไม่ทันจะกดปิดอินเตอร์คอม

นายก็โผล่มาซะแล้ว...นายเป็นผีรึไงวะ?\"

ชายหนุ่มสรรพยอกคนที่เข้ามาใหม่ทั้งๆที่ตนยังไม่ยอมเงยหน้าจากกองเอกสารเสียที



\"อ้าว...ไอ้เอก...ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรแกเลยนะ...หาว่ากันเป็นผีซะแล้ว

...อย่างนี้มันแช่งกันนี่หว่า...\"

พูดพร้อมกับก้าวไปนั่งก้าวอี้บุนวมที่ใช้รับแขกตรงหน้าเอกรัฐ



\"เฮ้อ...ค่อยยังชั่ว...ข้างนอกร้อนฉิบ....\"

มือแข็งแรงไม่แพ้เพื่อนหนุ่มแต่สีออกเข็มกว่านิดหน่อยอย่างคนที่ออกกำลังกาย

กลางแจ้งอยู่เป็นประจำดึงเอกสารที่อยู่ในมือของเอกรัฐนำมาโบกพัดไป

มาประกอบคำพูดของตน



\"เฮ้!...ไอ้นาวี...นั่นงานของฉันนะโว้ย...อย่างเอาไปทำเป็นเล่นซิ...\"

พร้อมกับดึงเอกสารที่ตกไปอยู่ในมือของเพื่อนกลับคืนมาเหมือนเดิม

\"เออน่า...ฉัน ล้อเล่น...\"

คนพูดพร้อมกับทำหน้าทะเล้น ยักคิ้ว ให้กับคนที่ทำหน้ายุ่งๆอยู่นั้นทันที



\" คนยิ่งไฟลนก้นอยู่...นายอย่ามากวนได้ไหม?\"



\"นี่เอก...คุยกับคนอื่นหน่ะ หัดมองหน้าคู่สนทนาจะได้ไหม

ขอร้อง...อย่าทำเหมือนฉันเป็นอากาศธาตุสิวะ\"

เสียงหน่ายๆของเพื่อนทำให้เอกรัฐต้องเงยหน้าจากงานที่ค้างไว้จนได้



\"อืม~มองแล้ว...พอใจรึยัง?...\"



\"เออ..ดี..อะ..อ้าว...แล้วไง ก้มหน้าทำงานอีกละเนี๊ยะ?\"



\"โทษที...กันรีบวะ..ขอจัดการงานกองนี้เสร็จก่อนนะแล้วจะคุยด้วย\"



\"จะเสร็จเมื่อไหร่ละ?\"

พร้อมกับย้ายตัวเองไปยังโซฟารับแขกตัวยาวอีกตัวที่วางไว้อยู่มุมห้อง



\"ซักชั่วโมง สองชั่วโมง...\"



\"เฮ้อ...มายก๊อด...นึกว่าแค่ครึ่งชั่วโมง...งั้นพูดธุระฉันก่อนแป๊บหนึ่งก็จะไปแล้วละ\"

เอกรัฐเงยหน้ามองเพื่อนตัวดีที่เอนศรีษะตัวเองลงกับโซฟาตัวสวยของเค้าซะแล้ว...



\"มีอะไร?...คอขาดบาดตายรึเปล่า?\"

น้ำเสียงของเอกรัฐทำให้รู้ว่าไม่ถึงกับละ้เลยคนตรงหน้าเสียทีเดียว



\"อืม~~ก็เรื่องเดิมๆ น่าเบื่อ\"



\"ผู้หญิง?\"



\"แหม~ สมแล้วกับที่เป็นเพื่อนสนิทฉัน...\"



เอกรัฐเห็นสีหน้าเซ็งๆของเพื่อนแล้วคำพูดที่เตรียมจะบ่นก็อันตระธานหายไป

\"นายนี่ละน้า~~ เมื่อไหร่จะเลิกหลีสาวๆซะที...แม่นายไม่บ่นจนหูชาไปแล้้วเหรอ?\"



\"โอ๊ย~ใครว่าละ...ก็ที่ฉันหนีมานี่ก็เพราะ ทั้งแม่ ทั้งสาวๆทั้งหลายนี่แหละ...\"



\"เอ้า! ว่ามาเลยเพื่อนนายมาทำไมคราวนี้\"



\"โห~เพื่อนอย่าทำน้ำเสียงเหมือนไม่แคร์กันสิ..\"

คนพูดๆพร้อมสาวเท้ามานั่งตรงหน้าชายหนุ่มอีกครั้ง



\"นี่นายนาวี...นายเลิกย้ายไปย้ายมาซะทีได้ไหม? ฉันปวดหัว\"



\"หึหึ~โอเค...กันแค่อยากมาบอกว่า วันนี้กันขอไปหลยภัยห้องเอ็งก็แล้วกัน...\"



\"ฮ้า?...อะไร...ห้องหลบภ้ัยของนายก็มีนี่...ทำไมต้องมาห้องกัน\"

เอกรัฐเงยหน้าสบตาเพื่อนหนุ่มลูำกครึ่งคนนี้ถามด้วยน้ำเสียงงุนงงเต็มที่

พรุ้อมกับมือที่เซ็นต์งานปราดๆอยู่ก็พลอยชะงักไปด้วย



\"แฮะๆ...ความลับแตกแล้ววะ...ฐานซ่อนตัวของฉัน...แม่ปริศนาเค้าหาเจอแล้วหนุ่ะสิ

...ฉันเลยต้องระเห็ดมาพึ่งแกนี่แหละ\"



\"เฮ้ยๆ...เอามือของแกออกไปจากมือของฉันเลยนะ..ไอ้นาวี...

เดี๋ยวใครเข้าห้องมา..จะหาว่ากันเป็นเกย์...\"

พร้อมกับสะบัดมือที่ถูกเพื่อนหนุ่มจับออกเต็มที่



\"แหม...คนอุตส่าห์จะทำซึ้งซะหน่อย\"



\"แก..ไปซึ้งกับแม่ปริศนาดาราเจ้าบทบาทของแกเถอะ..ไม่ต้องมายุ่งกับฉันเลย...\"

พลางใช้สายตาที่เต็นระริกพราวไปด้วยอารมณ์ขันที่ถูกก่อตัวขึ้นมาจากตัวปํญหาตรงหน้า



\"เออ...ประชดกันได้ประชดกันเอา...อย่าให้ถึงตาแกบ้างละ..กันจะไม่ช่วยเลย\"

นาวีพูดด้วยน้ำเสียงที่แกล้งทำให้เหมือนหญิงสาวแสนงอนที่ตนเคยเห็น

เวลาสาวๆชอบทำอยู่เป็นประจำเอกรัฐเห็นเพื่อนทำท่าทางอย่างนั้นก็กลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่

ถึงกับระเบิดออกมาเต็มที่



\"ฮะๆๆ..ไอ้...นาวี...แกเลิกทำเถอะวะ...ฉันปวดท้อง\"

ราวกับจะกลัวเพื่อนหนุ่มไม่เชื่อจึงได้เอามือกุมหน้าท้องของตน



\"เออ...เลิกเล่นซะที..กันแค่แวะมาขอคีย์การ์ดห้องนายเท่านั้นเอง\"

เอกรัฐมองมือที่ยื่นมาตรงหน้าอย่างปรงๆพร้อมกับวางปากกาแล้วลวงกระเป๋าเงินของตน



\"เอ้า...อยู่ในกระเป๋าตังนี่แหละ...หาเอา...\"

ชายหนุ่มเจ้าของห้องพูดเสร็จก็โยนกระเป๋าของตนให้เพื่อนค้นเอง

พลางก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไม่สนใจคู่สนทนาอีก



เมื่อนาวีหยิบการ์ดที่อยู่ในซอกหนึ่งของกระเป๋าได้แล้วก็วางไว้บนโต๊ะ

ชายหนุ่มพร้อมกับลุกขึ้นหันหลังกลับไปในทิศทางเดิมที่ตนมาในตอนแรก

\"ขอบใจวะ...ฉันไปละ ไม่กวน...\"



เอกรัฐเหลือบตามองตามหลังของเพื่อนหนุ่มที่เห็นเพียงแค่โบกมืออำลาอยู่ไหวๆ

ก่อนที่จะปิดประตู...พลางถอนหายใจส่ายหน้ายิ้มๆ

\"ไอ้วีนะไอ้วี...เมื่อไหร่จะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนซะที...จะได้เลิกหนีสาวๆให้วุ่น\"



………………………………………………………………………………….



\"เฮ้อ....คุณเอกขา...ทำไมช่วงนี้กลับบ้านดึกจังเลยคะ?...รู้ไหมทำให้ใจบางคนเค้าหวั่นไหว

...คิดถึงนะคะ...ไม่เห็นหน้ากันเกือบสองอาทิตย์แล้วน้า...?\"

คนพูดๆกับรูปของเจ้าของห้องราวกับพูดกับเจ้าตัวเป็นตุเป็นตะเชียว...

พลางเงยหน้ามองนาฬิกาตั้งโต๊ะที่วางไว้ข้างๆกรอบรูปบนโต๊ะทำงานของชายหนุ่ม



\"ต๊าย...คุณเอก...สามทุ่มแล้ว...ดาต้องกลับแล้วนะคะ...ดึกแล้ว...

หวังว่าพรุ่งนี้คงได้เจอกันนะคะ\"

\"จุ๊บ....\" มือเรียวบางค่อยๆละมือจากกรอบรูปของเจ้าของห้องที่ตนลูบคลำ

อยู่เป็นนานพร้อมกับสาวเท้าออกจากห้องชุดของชายหนุ่ม



ร่างบางค่อยๆิวิ่งมาที่หน้าลิฟท์เมื่อเห็นว่าไฟกระพริบบ่งบอกว่าลิฟท์ตัวนี้กำลังขึ้นมาในชั้น

ที่ตนอยู่อย่างเร่งรีบเพราะไม่ต้องการให้ผลาดลิฟท์ครั้งนี้



ขณะเดียวกันที่ประตูลิฟได้เปิดกว้างออกมาพร้อมกับชายหนุ่มที่สาวเท้าออกมาด้วย

สองตาของวนิดาเบิกกว้างขึ้นเนื่องจากตนไม่คิดว่าจะมีคนในลิฟท์ทำให้เบรคไม่ทัน

\"โครม\" เอกสารของชายหนุ่มที่ถือมาด้วยได้หลุดจากมือพร้อมกับร่างเล็กๆสอดเข้ามาในอ้อมแขน

ของนาวีอย่างถนัดถนี่แต่ด้วยสัญชาตญาณทำให้ร่างแข็งแรงกอดร่างที่ถลันเข้ามาไว้

เพื่อไม่ให้ล้มลงไปทั้งคู่้



\"ขอโทษค่ะ\"

หญิงสาวพูดออกไปโดยอัตโนมัติพร้อมกับผละตัวออกจากชายหนุ่มตรงหน้า

วนิดาเงยหน้ามองคนที่ตนชนด้วยถึงกับต้องอ้าปากค้าง

‘พระช่วย...นายนั่น...นายเส็งเคร็งนั่น...’

วนิดาเกือบเผลอพูดออกมาตามใจคิดทำให้ตนรีบเอามืออุดปาก



\"ไม่เป็นไรครับ\"

คนที่โดนชนยังงงๆจับต้นชนปลายไม่ค่อยถูก...

ร่างบางๆที่แวบเข้ามาในสายตาเค้าแวบแรกคลับคล้ายคลับคลาว่าเป็น

เด็กผู้ชายนี่หว่าแต่ไหง...สัมผัสเมื่อกี้นี้...บอกกับเค้าว่ามันไม่ใช่อย่างที่ตา

ของเค้าได้เห็นแน่ๆ....และก็ถ้าหูของเค้าไม่เฝื่อนละก็...

เมื่อกี้เหมือนกับว่าเค้าได้ยินคำว่าค่ะ...? ต่อท้ายซะด้วยแฮะ...

เอ....หน้าคุ้นๆแฮะ...



\"เอ่อ...เราเคยเจอกันที่ไหนรึเปล่าครับ?\"



เมื่อวนิดาได้ยินเสียงของชายหนุ่มตรงหน้าก็ถึงกับได้สติรีบหุบปาก

ของตนลงฉับพร้อมกับคลายมือออก

\"ไม่เคยค...เอ่อไม่เคยครับ\"



พูดจบก็รีบก้าวเข้าลิฟท์ฉับๆไม่ยอมช่วยชายหนุ่มเก็บเอกสารที่ล่วงไปอยู่บนพื้นซักนิด

ปล่อยให้ชายหนุ่มงงหนักกว่าเดิมเพราะเค้ารู้สึกได้ว่าไม่เคยไปทำอะไรให้เด็กตรงหน้า

ไม่พอใจถึงขนาดที่จะพูดด้วยน้ำเสียงแข็งๆอย่างนี้กับเค้าได้



\"เอ้...รึว่าเคยหว่า\" พลางเกาศรีษะตนเองแกร๊กๆ...อืม...เคยเจอที่ไหน...อืม....

\"เฮ้ย?....\"

กว่านาวีจะรู้วนิดาก็จากไปไกลเสียแล้ว...