หัวใจลุ้นรัก

ลำดับตอนที่ #7 : ความวุ่นวาย

แสงแดดยามเช้าที่ส่องผ่านหน้าต่างกระจกเข้ามาให้ห้องชุดหรูทำให้นาวีรู้สึกสดชื่น...

แก้อาการเมาค้างหลังจากดื่มเหล้ากับเพื่อนหนุ่มของเค้าได้เป็นอย่างดี พอเหลียวหน้ามองเอกรัฐ

ที่นอนสลบไสลอยู่ข้างๆ...ร้อยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าหนุ่มลูกครึ่งไทย-ฝรั่งเศษของเค้า

พร้อมกับส่ายหน้าอย่างขบขันเบาๆ



\"ท่าทางจะเป็นเอามากแฮะ...ป่านนี้ยังลุกไม่ขึ้นอีก เฮ้อ\"

พลางใช้มือตบที่ต้นคอของตัวเอง

\"สงสัยคอจะเคล็ดแฮะ\"



ชายหนุ่มค่อยๆก้าวขาลงจากเตียงนุ่มของเอกรัฐเบาๆ เค้าไม่ต้องการรบกวนความสงบสุข

ในการนอนเท่าไหร่หนักหรอกนะ

นาวีค่อยๆเดินไปเปิดประตูกระจกเคลือบด้วยฟิล์มสีดำที่ทำให้คนนอกไม่สามารถมองเห็นภายในได้

และก็เป็นประตูที่กั้นระหว่างห้องนอนกับระเบียงข้างนอกให้ออกจากกัน



\"อึบ~เฮ้อ~\"ชายหนุ่ม ประสานมือทั้งสองไขว้กันไว้ด้านบน บิดไปทางซ้าย-ขวา สองสามครั้งเพื่อ

แก้อาการเมื่อยของตน

\"เอ๊ะ~~มีสวนสาธารณะข้างๆด้วยแฮะ...ลงไปออกกำลังกายฆ่าเวลารอนายขี้เซาดีกว่า



\" ชายหนุ่มใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กๆสีขาวค่อยๆซับเหงื่อที่ไหลออกมาของตนช้าๆ

พร้อมกับผ่อนฝีเท้าลงค่อยๆวิ่งเหยาะตรงไปที่ม้านั่งตัวหนึ่งหวังที่จะพักเหนื่อย

หลังจากวิ่งอ้อมสวนสาธารณะแห่งนี้ได้สักพัก



\"เฮ้อ~~รู้งี้น่าจะปลุกนายเอกมาวิ่งด้วยกันแฮะ จะได้สดชื่น\"

\"เออ...ป้าครับ ป้าขายน้ำขอ น้ำเปล่าผมขวด\"



ชายหนุ่มรีบตะโกนเรียกแม่ค้าที่เข็ญรถเข็ญขายน้ำอัดลมต่างๆผ่านมาที่ตรงชายหนุ่ม

นั่งอยู่ทันทีก่อนที่แม่ค้าจะผ่านไป

\"ขอบคุณครับ นี่ครับตังค์\" ชายหนุ่มรีบยื่นเงินให้กับแม่ค้าพร้อมกับเปิดฝาขวดน้ำเปล่า

เทราดลงบนศรีษะของเค้าก่อนที่จะสบัดหน้าเบาๆ



\"ว้าย\"

\"อ๊ะ~ขอโทษครับ ผมไม่ได้สังเกตุว่าข้างๆผมมีคนนั่งใกล้ๆหน่ะครับ

โทษทีผมไม่ได้ตั้งใจหน่ะ\"

\"ไม่ตั้งใจบ้าอะไร คนอยู่ข้างๆทั้งคน นายไม่เห็นรึไง?\"

หญิงสาวพูดพร้อมกับเงยหน้ามองฝ่ายตรงข้ามถึุงกับชะงักเมื่อเห็นหน้าอีกฝ่ายชัดๆ

อ๊ะ! หน้าตาหล่อไม่แล้วแฮะ อย่างนี้มันค่อยหน้ายกโทษให้หน่อย หญิงสาวคิดในใจ

\"เอ๊ะคุณ ผมขอโทษดีๆ ทำไมต้องว่ากันขนาดนี้ด้วยหล่ะ\"

ชายหนุ่มเริ่มฉุนก็ในเมื่อเค้าขอโทษแล้วแทนที่จะอนุโลมดันมาพูดอย่างนี้กับเค้า

อีกใครจะยอม ถึงแม้เค้าจะเป็นฝ่ายผิดก็เฮอะ



\"นายว่าไงนะ\" ดวงตาของหญิงสาวเิริ่มปรากฏแววไม่พอใจ

\"คุณ ไม่ได้ยินรึไง รึว่าหูไม่ดี...ผมพูดครั้งเดียวถึงไม่ได้ยิน ฮึ\"

ชายหนุ่มจ้องตาหญิงสาวไม่หลบ ตาต่อตาฟันต่อฟัน

\'เออแฮะ~ มองดีๆก็น่าตาใช้ได้เหมือนกันแม้ว่าหล่อนจะไม่ใช่เสปกของเค้าก็็เถอะ

...เสียดาย..ไม่น่าปากร้ายไปหน่อย\' ชายหนุ่มได้แต่คิดอยู่ในใจ



คำพูดของชายหนุ่มราวกับน้ำมันที่ราดเข้าไปในกองไฟทำให้หญิงสาวร่างแน่งน้อย

ถึงกับอารมณ์พุ่งปรี๊ดยิ่งกว่าปรอทวัดไข้เสียอีก



\"โห~~พี่ชาย พูดงี้ก็สวยเดะ?\"

พลางกับยกมือเล็กๆขึ้นมากุมหมัดราวกับนักมวยเจนสนามเลยทีเดียว

นัยตาของชายหนุ่มพราวระยิบขึ้นมาทันใดเมื่อเห็นร่างเก้ๆกังๆนั้นทำท่าอย่างกับตัว

เก่งเสียนักหนา พนันกันได้เลยแค่เขายกมือเดียวก็สามารถหยุดหญิงสาวได้แล้วล่ะ



\"เอ๊ะ นายหัวเราะอะไร?\" หญิงสาวเม้มปากแน่น

\"เปล๊า~เธอได้ยินเสียงหัวเราะของฉันรึไง?\"

ชายหนุ่มทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แต่ในตายังคงพราวไม่เลิก

\"นายไม่ต้องโมเม~~เห็นอยู่ชัดๆ\"

หญิงสาวก็ไม่ยอมแพ้แม้ตนจะไม่เห็นริมฝีปากค่อนข้างได้รูปของเค้าขยับยิ้มก็เถอะ

ก็ทำไมละ...ตาของนายแหละหาเรื่อง



\"เห็นไร~~อ๋อ~~\"ชายหนุ่มแกล้งพูดเสียงยานคาง

\"อ๋อ อะไร อย่ามากวนประสาทกันนะ!\"

หญิงสาวยิ่งเพิ่มดีกรีความโกรธได้ยินเสียงกวนอารมณ์ของอีกฝ่าย

\'โอ๊ะ โอ๋! ยายนี่หน้าแดงแล้วน่ารักดีแฮะ ฮึฮึ ตลกดี น่าแกล้งชะมัด\' ว่าแล้วก็ลงมือดีกว่า

\" โห~~สังเกตุหน้าผมขนาดนี้แสดงว่าแอบหลงรักผมอยู่แล้วละสิ ถึงได้จ้องเอาๆอย่างนี้ อั๊ก!\"

……………………………………………………………………………………….



\"แล้วเธอทำอะไรเค้า?\"

เพื่อนๆร่วมก้วนแถบจะถามขึ้นมาพร้อมๆกัน

\"ก็ไม่ทำอะไรเท่าไหร่หรอกเพราะดูเหมือนเค้าจะป้องกันตัวได้ดีเหมือนกันทำให้ฉันชกเค้าไม่

ได้อะนะ...น่าเสียดายไม่งั้นเค้าได้ตาเป็นหมีแพนด้าแน่ๆ\"

วนิดาพูดแล้วยังเคืองไม่หาย

\"อ้าว~\" เสียงพรรณโผล่งขึ้นมาคนแรก

\"ไม่ต้องมาอ้าวหรอก~~อย่างยายดาเนี๊ยะนะ จะยอมแพ้ เห็นเค้าป้องกันตัวหนักหนาฉันก็แกล้ง

ทำท่าชกพอเค้าเผลอฉันก็เหยีบเท้าเค้าซะเต็มแรงเลยหน่ะสิ คิกคิก...โทษฐานทำลายความสุข

ของฉัน ฮึ\"

ปากที่เชิดขึ้นเวลาเจ้าตัวชอบเผลอเวลาหมั่นใส้หรือไม่สบอารมณ์ของวนิดาแล้วก็เรียกเสียง

เฮได้จากเพื่อนอีกครั้ง



\"อ้าว~\"

\"อ้าวทำไมอีกหล่ะ แก้ว? ฉันทำอะไรไม่ถูกรึไง? อย่างหมอนั่นสมควรแล้วที่จะโดนอย่างนี้!\"

\"ฉันเปล่าอ้าว~~ที่ว่าแกทำไม่ถูก แต่ฉันอ้าว~ที่ว่าแกไม่โดนเค้าเอาคืนรึไงต่างหาก\"

\"ฮึ! ใครจะรอให้เค้าฟื้นตัวหล่ะ....คิกคิก...เหยียบเสร็จ ฉันก็ใส่เกียร์เท้าสุนัขสิจ๊ะ\"

คนตอบตอบพร้อมกับเสียงหัวเราะอย่างสะใจ เมื่อนึกถึงใบหน้าลูกครึ่งที่ถูกหญิงสาวเล่นงาน

ทำหน้าราวกับโดนผีหลอก



\"ว่าแต่ว่า วันนี้ยายแก้ว เธอเลี้ยงนะ โทษฐานไม่ยอมหาแผนใหม่ๆให้ฉัน\" อยู่ๆหญิงสาวก็เปลี่ยน

เรื่องสนทนายังไงยังงั้น

\"อ้าว~ แล้วกัน ก็ได้ๆ แค่พิสซ๋า ไม่ทำให้ขนหน้าแข็งลูก เจ้แดง ร่วงอยู่แล้ว\" พูดพลางตรวจเงิน

ในกระเป๋าไม่แน่ใจว่าจะพอหรือเปล่า

\"พูดเล่นหน่า~~วันนี้ฉันเลี้ยงเอง~~ไหนๆพวกแกก็ช่วยฉันไว้เยอะแล้ว\"



…………………………………………………………………………………..



\"ติ๊งต่อง\"

\"อ้าว~นาวี เป็นอะไรวะ? ทำหน้ายังกับโดนหนามใบตำแยยังไงก็ยังงั้น\"

เอกรัฐเอ่ยถามหลังจากเปิดประตูต้อนรับเพื่อนให้เข้ามาข้างใน

\" ยิ่งกว่าหนามตำแยเสียอีก\"

ยิ่งพูดชายหนุ่มก็ยิ่งหงุดหงิด

\"ขอน้ำหน่อยสิเอก\"

พลางนั่งทรุดลงกับโซฟาตัวสวยพร้อมกับก้มลงสำรวจเท้าตัวเอง

\"โห~~แรงไม่ใช่เล่น เห็นตัวเล็กๆ ไม่นึกเลยว่าจะพิษสงร้ายขนาดนี้\"

\"เอ๊า น้ำ\"



นาวีรับน้ำเย็นจากเพื่อนพร้อมกับดื่มอักๆแก้กระหายหลังจากที่ซื้อน้ำหวังจะได้กินก็เป็นอันต้อง

ยกเลิกเพราะเกิดเหตุทะเลาะกับยายตัวแสบ เสียก่อน ชิ

\"ว่าไง? เกิดไรขึ้น\"

เอกรัฐจ้องตามมือของนาวีที่ลูบขึ้นลูบลงพรุ้อมกับเดินไปค้นหาของชั้นวางของ

ที่วางใกล้เครื่องทีวี

\"อ่ะ...ยา...โห~โดนอะไรมาวะ ถึงได้แดงขนาดนี้\"

\" ไม่มีอะไรมากหรอก~~แค่โดนแมวเหยียบหน่ะ\"

พูดพลางนึกถึงใบหน้าของแมวที่ตนกล่าว

\"แมว? แมวบ้านไหนวะ?\"

คนถามจ้องหน้าคนตอบอย่างไม่ค่อยอยากจะเชื่อ ก็มีแมวบ้านไหนบ้างเล่า

สามารถมีน้ำหนักเหยียบคนจนเท้าบวมได้ขนาดนี้

\"เอาเหอะหน่า~ แมวบ้านฉันก็แล้วกัน วันหลังจับได้จะลงโทษเสียให้เข็ด ฝากไว้ก่อนแล้วกัน \"

คอยดูนะ เจอกันอีกทีละก็...ฮึม! ชายหนุ่มได้แต่เข็ดเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่คนเดียว



เอกรัฐได้แต่ส่ายหน้าเท่านั้นดูเหมือนเพื่อนของเค้าจะไม่ยอมบอกอะไรเกี่ยวกับแมวตัวนั้น

ฮึฮึ ท่าทางจะเป็นแมวตัวเมียด้วยละสิ