หัวใจลุ้นรัก

ลำดับตอนที่ #6 : dream?

ปรืนๆ....ปี๊น....ๆ....ทุกถนนหนแห่งของเมืองหลวงแห่งนี้ แม้จะดึกสงัดเพียงใดแค่ว่า

ณ ที่แห่งนี้ไม่เคยหยุดนิ่ง รถราเต็มท้องถนน....ยิ่งถนนกรุงเทพฯใจกลางเมืองแห่งนี้

ไม่มีคำว่าโล่ง....โดนเฉพาะได้เวลาปิดทำการของเธค..ผับที่ทางรัฐได้ประกาศทำให้

ผู้คนไม่รู้ยัดเข้าไปได้ยังไงในร้านเล็กร้านแล้วร้านเล่า...



ร้านค้าร้านลวงต่างๆเปิดไฟแสงสีล่อลูกค้ายามราตรีที่่ค่อยๆกรูกันออกมา....เชิญค่า....เชิญ

....ข้าวต้มกุ้ง ข้าวต้มปลา ข้ามต้มจับฉ่ายสารพัด สารเพ่ มีทุกอย่างค้า...เร่เข้ามา เอ้า...

เร่เข้ามา....เสียงแม่ค้าตะโกนแข่งขันกันทุกหนแห่ง....

แต่ใครจะรู้บ้างว่าบนสุดของโรงแรมแห่งหนึ่ง เกิดอะไรขึ้น.....



ชายหนุ่มรู้สึกตัวเบาโหว่งๆไม่สามารถขยับกายได้ ถึงแม้เค้าอยากจะโอบก่อนหญิงสาว

ตรงหน้าเพียงใดก็ตาม....เค้ารู้สึกได้ถึงริมฝีปากนุ่ม..ที่ค่อยๆแตะลงบนริมฝีปากของ

เค้าบางเบาแตะวนรอบอยู่อย่างนั้นอย่างกับจะล้อเล่นกับริมฝีปากหนาของเค้าอย่างไง

อย่างงั้นมันทำให้ชายหนุ่มรู้สึกขัดใจ เผลอร้อง อือ...ประท้วงขึ้นมา....เค้าไม่ต้องการ

จูบแบบฉาบฉวยอย่างนี้....ทำไมไม่จูบเค้า...จูบสิ...จูบ...ของร้องเถอะ....



กลิ่นหอมของกาแฟบวกด้วยเสียงตะหลิวกระทบกันกับกระทะดังลอดเข้ามาในโสตประสาท

ของชายหนุ่ม..ทำให้เค้าค่อยๆหลี่ตาที่สามารถทำให้หญิงสาวที่ได้เห็นเค้าใจละลายได้ในพริบตา

แสงของวันใหม่ทำให้เอกรัฐต้องหลับตาลงแล้วค่อยๆกระพริบตาช้าๆเพื่อให้ชินกับแสงที่ลอดเข้า

มาโดยฝีมือการเปิดม่านของวนิดานี่เอง



\"ตื่นแต่เช้าเลยนะทร...ทำอะไรเนี๊ยะ\" ชายหนุ่มสาวเท้าเข้ามาในห้องครัวพร้อมกับอาหารฮาว

ที่แสดงถึงอาการที่ยังไม่ค่อยตื่นดีนักเท่าไหร่....

\"เอ่อ...ผมชินแล้วหน่ะครับที่ต้องตื่นแต่เช้า...ออ...แล้วนี่ก็อาหารเช้าของคุณเอกหน่ะครับ\"

หญิงสาวพูดโดยไม่ยอมสบตาราวกับว่าได้มีชะนักปักหลังยังไงยังงั้นแหละ

\"เดี๋ยวทอดไข่ดาวเสร็จทุกอย่างก็เสร็จแล้วละครับ...คุณเอกไปล้างหน้าล้างตาก่อนดีกว่าครับ

จะได้ทานเลย\" มือบางต๊อกไข่ลงในกระทะเสียงดัง ฟู่....น้ำมันร้อนๆค่อยๆทำให้ใข่ขาวสีใส

เริ่มเป็นสีขาวขุ่นขึ้นทันใด



เมื่อทุกอย่างเสร็จแล้วหญิงสาวก็นำทุกอย่างออกมาวางไ้ว้บนโต๊ะกินข้าวจัดรียงอย่างสวยงาม

ที่สุดเท่าที่วนิดาเคยทำมา(เอาใจเต็มที่เลยนะเนี๊ยะ)



กลิ่นของน้ำยาโกนหนวดยี่ห้อดีโชยเข้าจมูกของวนิดาทำให้เธอรู้ตัวว่าเค้ามาแล้ว....ยิ่งมองก็ยิ่งหล่อ

แฮะ....หน้าตาคมสัน...ริมฝีปากหนาแต่ว่าเซ็กซี่อย่างร้ายกาจ....และก็ริมฝีปากนี่เองทำเอาหน้าของ

วนิดาร้อนฉ่า...แดงขึ้นมาทันตาเห็น



\"ทร...นายเป็นไรรึเปล่า? ไม่สบายตรงไหน\" ชายหนุ่มทักหลังจากที่นั่งที่เรียบร้อยแล้วกำลังจะชวนให้

ทรนั่งทานด้วยกันแต่เผอิญมองเห็นอาการที่ไม่ค่อยจะเป็นปกตินักของหญิงสาว

\"ปะ...เปล่า...ครับ...ผมแค่...เอ่อ...แค่ร้อนมากเกินไปหน่อยเท่่านั้นเอง\"

\"ไม่เป็นไรแน่นะ?...แหนะ...ยิ่งพูดดูเหมือนจะยิ่งแดงกว่าเดิม...ไปหาหมอไหม...ฉันจะพาไปเอง\"

ชายหนุ่มอาสาด้วยความหวังดี

\"มะ..ไม่เป็นไรครับ\" หญิงสาวให้มือเย็นๆของตัวเองพยายามลูบหน้าเพื่อลดความร้อนที่ดูจะไม่ยอม

ลดลงเท่าไหร่ของตนนัก

\"ถ้าไม่เป็นไรก็ลงมากินข้าวกินปลาด้วยกันซิ จะไปไหนละนั่น?\"

ชายหนุ่มเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นทรกำลังจะเิดินออกจากห้องพักของเค้า



...................................................................................



\"แกร๊ก\" เสียงเปิดประตูตามด้วยร่างสูงเพรียวไม่แพ้กับเจ้าของห้องทำงานที่นั่งเหม่อจากโต๊ะที่ทำงานตัวโปรด

...มองออกไปที่นอกกระจกหนาที่ติดฟิล์มสีครึ้มสามารถกั้นสายตาจากคนข้างนอกได้เป็นอย่างดี



\"เฮ้...เอก....มองสาวสายที่ไหนวะ\" คนที่เดินเข้ามาใหม่เดินเลยเจ้าของห้องออกไปตรงไปที่กระจกหนา

ที่ชายหนุ่มเจ้าของห้องใช้เป็นที่พักสายตามาเป็นเวลาเกือบตลอดทั้งวัน



ไม่เห็นมีอะไรเลยนี่หว่า\" ชายหนุ่มคนเดิมพูดซ้ำอีกทีเมื่อไม่ได้ยินคำตอบของเพื่อน...

\"อ้าว...เอก...แกเป็นอะไรรึเปล่าวะ?\"

เสียงของนาวีทำให้เอกรัฐถึุงกับสะดุ้งพร้อมกับหันมาทางต้นตอที่ทำให้เค้าได้รู้สึกตัวเสียที



\"เออ...เปล่า...แกมาทำไมวะ?\" ถามพร้อมกับลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจ...ราวกับว่าวันทั้งวันได้เผชิญกับ

ความเมื่อยล้ามามากมายยังไงยังงั้น....



\"เออ...ให้ตายเหอะ...เดี๋ยวนี้ฉันมาหาแกต้องมีอะไรด้วยเหรอวะ?ท่านประธาน...หย๋าาาาย...\"

น้ำเสียงกวนประสาทของนาทีถึงกับทำให้ใบหน้าที่มีรอยเครียดถึงกับหัวเราะขึ้นมาได้...

\"หึหึ...แหม..แก ไม่เจอกันแค่ไม่กี่วัน สำบัด สำนวนขึ้นเยอะเลยนะโว้ย\"

\" ฮึ ไม่ได้สิ ถ้าไม่ลับฝีปากไว้บ่อยๆ เดี๋ยวสาวๆก็เบื่อขี้ปากฉัน แล้วพากันเมินหน้าหนี ฉันก็แย่หน่ะสิ\"

\"บ้ารึเปล่า นาวี...อย่างนายนี่นะ สาวๆหนี? ฉันเห็นแต่แกหนีสาวๆมากกว่านะสิ\"

เอกรัฐตอบกลับ...เนื่องจากรู้กันดีว่าแก๊งนี้ัรักความโสดแค่ไหน...แม้แต่ละคนจะขึ้นเลขสามก็แล้วเหอะนะ



\"แล้วแกมาทำไมละ?\"

\"ก็เปล๊า~มิตรรักแค่แวะมาทักทาย~ ไหนๆก็ทางผ่าน ก็เลยแวะมาชวนนายกินเหล้านี่แหละ...\"

\"ฮะๆ แก จะลิเกไปถึุงไหนวะ? มิน่าละ~~ สาวๆตามเกรียว~~ว่างๆสอนฉันซักบทสองบทนะ เผื่อเอาไว้จีบสาว\"

คนที่เดินเข้ามาใหม่ไม่พูดพร่ำทำเพลงเดินเข้าจัดเอกสารตรงหน้าของชายหนุ่มยัดๆเข้าไปไว้ในกระเป๋าราว

กับกลัวว่าชายตรงหน้าจะไม่ยอมไปด้วยงั้นแหละ



\"เฮ้ย~~ไอ้นาวี~~แกจะรีบไปไหนวะ?\"

\"อ้าวแก~~เวลาไม่ค่อยท่า ข้าก็ไม่เคยคอยใครโว้ย~~แกมั้วแต่ทำงานนี่ละน้า ถึงไม่รู้ว่าเวลามันผ่านไปถึงไหนแล้ว

หัดมองนาฬิกาบ้างสิวะ~~\"

ชายหนุ่มก้มมองนาฬิกาเรือนแพงของคนพร้อมกับขมวดคิ้วสวยเข้าด้วยกัน

\"แค่สองทุ่มเอง~~\"

\"แค่สองทุ่นเองงั้นเหรอ?~~\" เพื่อนหนุ่มร้องเสียงหลง

\"แกเป็นบ้าไปแล้วเหรอวะ ไอ้เอก? นี่มันวันเสาร์นะโว้ย! ข้าไม่เคยเห็นใครเค้าบ้างานอย่างแกเลยวะ ให้ตายสิ\"

ชายหนุ่มอดยิ้มขำเพื่อนไม่ได้ที่พูดราวกับตนเองเป็นพ่อคนที่สองของเค้ายังไงก็ยังงั้น

\"เปล่านีวะ~~วันนี้ฉันไม่ค่อยได้ทำงานอะไรซักหน่อย\"

\"งั้นแกมาทำงานตั้งแต่กี่โมงวะ? ไอ้เอก ข้าถามทีเฮอะ?

ชายหนุ่มแสร้งทำท่าคิดนิดหนึ่งแล้วค่อยตอบคำตาม

\"ประมาณ 9 โมงเช้าละมั้งนะ...ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่..แต่ก็ประมาณนั้นแหละ\"

\"ว่าไงนะ? แกบอกว่า ทำตั้งแต่ 9 โมง...แล้วแกยังมีหน้าว่าไม่ค่อยได้ทำงานนี่ละนะ ข้าละเชื่อแกเลยจริงๆ ให้ตายสิ\"



เพื่อนหนุ่มเดินถือกระเป๋าของเอกรัฐเดินดุ่มๆตรงไปยังประตูห้อง...อยู่ๆก็เดินเหลียวหลังกลับมาเมื่อรู้สึกได้ว่า

ไม่มีเสียงฝีเท้าเดินตามหลัง

\"ทำไรอยู่วะ ข้าถึงกับเก็บเอกสาร..หิ้วกระเป๋าให้แล้ว คุำณชายยังไ่ม่ตามมาอีกเหรอครับกระผม?\"

พูดเสร็จเดินเดินออกไปนอกห้องไม่รอคำตอบจากชายหนุ่มเลยซักนิดว่าจะไปหรือไม่ไป

เอกรัฐเห็นดังนั้นได้แต่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจในความเอาแต่ใจที่สุดแสนจะน่าหมั่นใสของเพื่อนชายเป็นหนักหนา



.....................................................................................................................



\"แกเป็นไรวะ? ดูท่าทางแปลกๆ\" นาวีถามเพื่อนหลังจากเติมดีกรีให้กับตนเองไปพอสมควรแล้ว

\"แปลกไงวะ? ฉันก็เหมือนเดิม คนเดิม\" คนที่ถูกหาว่าตัวเองแปลกย้อนถาม

\"ก็...ไม่รู้วะ ไม่ค่อยแน่ใจ แต่แกดู..เหม่อๆ...แปลกๆ...ไม่เหมือนเคย\" คนถามเอียงคอพูดอย่าง

สงสัยในพฤติกรรมของเพื่อนนักหนา

\"อืม~~มันก็ตอบไม่ค่อยถูกวะ วี...\" ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ว่าตนสมควร

จะพูดรึจะตอบเพื่อนอย่างไหร่

\"อะไรของแกวะเอก...กินไม่กี่แก้วแกเมาแล้วรึไงฮะ?\"

\"เปล่าวะ...ฉันก็ไ่ม่รู้จริงๆนี่หว่า..ว่าควรตอบยังไง...ฉันเองยังรู้สึุกแปลกใจตัวเองเลย..อย่าว่าแต่แก\"

\"เป็นไรของแก....แกพูดยังงี้เล่นเอาฉันงงไปเหมือนกันนะโว้ย\" คนพูดเกาหัวตัวเองอย่างไม่รู้จะทำ

อะไรดีไปกว่านี้



มือสมส่วนยกแก้วเหล้าเจียรไนสีสวยสะท้อนแสงของสีน้ำอำพันที่ตนเองครึงเล่นเป็นเวลานาน

กระดกเข้าปากพรวดในรวดเดียวราวกับว่าสิ่งนี้จะช่วยตัวเองเรียบเรียงคำพูดออกมาได้กระนั้น

\"เฮ้ยๆ..เอก...ใจเย็นๆสิวะ...ฉันชวนแกมากินให้อารมณ์บรรเจิดเพริดพริ้งนะโว้ย ไม่ได้ชวนแกมา

กินเหล้าย้อมใจเวลาฉันอกหัก\" คนพูดราวกับเคยอกหักมาหลายครั้งอย่างงั้้นแหละทั้งๆที่เค้าก็

ชอบจีบสาวทีเล่นทีจริงไม่ยอมตกลงปรงใจกับสาวใดทั้งนั้น



\"เออ..หน่า...ไม่เป็นไรหรอก...ฉันก็อึดอัดเหมือนกันวะ....\" คนพูดตาเริ่มจะหลี่ลงด้วยฤทธิ์เหล้า

ดีกรีนอก เสียงอึกทึกรอบข้างไม่ได้มีผลใดๆกับการสนทนาของคนทั้งคู่เลย

\"เป็นอะไรของแกนักหนา...ฉันไม่เคยเห็นแกเป็นอย่างนี้เลยนะวะเอก\"

\"ฉันก็ไม่เข้าใจ...เมื่อคืนฉันฝัน...\"

พูดเท่านั้นแหละก็สามารถเรียกเสียงจากคนที่ตนสนทนาได้เป็นอย่างดี

\"แกฝัน?\"เสียงตะโกนของเพื่อนทำให้ตาที่เริ่มจะหลี่ลงของเอกรัฐปิดลงพร้อมยกมือขึ้นป้องหู

\"เบาๆหน่อยสิวะ...หูจะแตกเพราะแกแล้ว\"

\"ก็แกบอกว่าแกฝัน....แค่ฝัน...แกฝันอะไรวะ ถึงทำให้แกเปลี่ยนไปขนาดนี้...\"

\"มันก็แค่ฝันธรรมดาแหละวะ...ฝันดี...เหมือนจริงมาก\" ดวงตาคมกริบเริ่มเหม่อลอย

\"ฝันไรวะ?\" คำพูดของเพื่อนสกิดความสงสัยของนาวีขึ้นมาทันใด

\"ฝันว่า...ได้จูบกับสาว...\"

ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะพูดจบก็โดนเพื่อนตัดบทซะก่อน

\"จูบปากกับสาว? มีอะไรน่าแปลกวะ? ทำอย่างกับเป็นหนุ่มน้อยบริสุทธ์ไม่เคยแตะเนื้อต้องตัว

สาวๆกับเค้าไปได้แกเนี๊ยะ...วัยรุ่นเซ็ง\"

\"ก็มันไ่ม่เหมือนกับทุกทีนี่หว่า...\" ชายหนุ่มเถียง

\"ก็มันแตกต่างไงวะ?\" นาวีถามอย่างไม่่ค่อยจะเข้าใจนัก



\"ก็...ยังไงดีละ...ในฝัน มันเหมือนจริงมาก ฉันกัาลังจูบกับใครซักคน ริมฝีปากเย็นๆ

จูบวนเวียนรอบริมฝีปากฉัน...จูบราวกับจะล้อเล่น...จูบทีเล่นทีจริง...ไม่ยอมจูบจริงๆ

ซักที มันยิ่งทำให้ฉันต้องการ เว้าวอนหา\" คนพูดๆอย่างอาวรเต็มที่

\"อ้าว...แกก็ทำเป็นไก่อ่อนไปได้...แกก็จับเค้าเข้ามาจูบเองซิวะ..ฝันของแก ทำไมแกจะทำอะไร

ไม่ได้วะ?\" เพื่อนช่วยลุ้นจนลืมตัวเผลอจับแก้วเหล้าซะแน่นโดยไม่รู้ตัว

\"ทำไมฉันจะไม่ทำ...แต่ฉันขยับตัวไม่ได้วะ...อยากจะดึงตัวเธอ เค้ามาจูบ...แต่มือเจ้ากรรม

อย่างกับไม่ใ่ช่มือของฉัน ฉันสั่งมันให้โอบเธอ กอดเธอ ดึงเธอเข้ามา...แต่มันก็ทำไม่ได้...

ฉันถึงได้เหม่อทั้งวันอย่างนี้หน่ะสิ...จริงๆแล้ว ฉั้นก็แทบไม่ได้ทำงานอะไรเลยนะโว้ย...

คิดถึงเธอทั้งวัน..\" พูดจบก็ดึงแก้วเหล้าจากมือของเพื่อนมาดื่มแทนแก้วเหล้าของตนที่ว่างเปล่า

จากฝีมือของตัวเองก่อนหน้านี้



นาวีเห็นดังนั้นรีบเติมเหล้าในแก้วของเพื่อนแล้วรินใส่แก้วของตนที่ยังค้างอยู่ในมือของเพื่อน

\"แล้ว...ผู้หญิงคนนั้นหน่ะใครวะ? เห็นหน้ารึเปล่า\" ด้วยความสงสัยอยากรู้ว่าหญิงคนไหน

ที่ำทำให้เพื่อนของเค้าให้ความสำคัญถึงขนาดเหม่อลองลืมทำงานไปได้

\'ยิ่งคิดก็อยากเห็นหน้าของเธอจริงๆแฺฮะ\' นาวีคิดอย่างสนุกในใจ

ไม่รู้วะ\"

\"อ้าว!\" คำตอบของเพื่อนทำเอานาวีร้องเสียงหลงทันที

\"อะไรของแกวะ ไอ้เอก ... แกจูบกับเค้าตั้งนานสองนานแกไม่เห็นหน้าแม่นางฟ้านางสวรรค์

อะไรของแกเลยเหรอวะ?\"

\"อืม~~ไม่เห็นวะ...เสียดายเหมือนกัน ฉันก็อยากรู้...สงสัยฉันจะหลงรักนางในฝันแล้วหล่ะวะ นาวี\"

นาวีมองเพื่อนหนุ่มของเค้าด้วยสายตาประหลาด ก็จะไม่ให้ประหลาดได้ไง มีใครเค้าเป็นกันแบบนี้

กันบ้างละ ยิ่งคิดนาวีก็ยิ่งปวดเฮด...