หัวใจลุ้นรัก

ลำดับตอนที่ #5 : oh~no!

ในห้องสูทชั้นบนของโรงแรมที่เปิดให้เช่าเป็นรายปีสำหรับคนมีรายได้ไม่ธรรมดาแห่งหนึ่ง

มีร่างๆหนึ่งกำลังเคลื่นไหวอยู่ในห้องที่มีเพียงโคมไฟสีเหลืองคอยชี้ทางเท่านั้น

มือเล็กบอบบางค่อยๆนำเสื้อในตระกล้าทิ้งลงในเครื่องซักผ้าทีละชิ้นทีละชิ้น

ราวกับว่าจิตใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวอย่างไงอย่างงั้น...

.

“เอาไงดีละที่นี้....”

พลางยกข้อมือข้างขวาที่สวมนาฬิกาขึ้นมาดูเวลา...ซึ่งก็ไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วของวันนี้



“เฮ้อ....เวลาผ่านไปช้าจริง...เหลืออีกตั้งครึ่งชั่วโมงแหน่ะ กว่าจะถึงเวลาเค้ากลับ”



คึก คึก ครืด...ด....เสียงเครื่องซักผ้าเริ่มปั่นเมื่อนิ้วชี้ของหญิงสาวกดปุ่นสตาทร์เครื่องให้ทำงาน



“แล้วจะทำอะไรอีกหล่ะทีนี้.....ทำเกือบจะหมดแล้วนะเนี๊ยะ....”



“ฟุ๊บ” เสียงของโซฟาตัวสวยที่วนิดาชอบดังขึ้นเมื่อหญิงสาวทิ้งตัวลงอย่างรวดเร็ว

อยู่ๆเธอก็ได้ยินเสียงเหมือนใครพยายามเปิดห้องเข้ามาทำให้หญิงสาวรีบลุกขึ้นสาวเท้าไปยังเครื่อง

ซักผ้าที่ตั้งไว้อยู่ริมสุดของห้องครัวทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ในการมาของเจ้าของห้อง



“แกร๊ก” ทันใดที่ชายหนุ่มเปิดประตูห้องมาก็ต้องขมวดคิ้วเข็มได้รูปของตนเล็กน้อยเมื่อเห็น

คนดูแลห้องที่ชายหนุ่มจ้างผ่านเอเยนต์ของโรงแรมแห่งนี้เพื่อความสะดวกสะบายของตนเอง

เค้าไม่ต้องการปวดหัวกับการทำงานบ้านเนื่องจากวันทั้งวันต้องเผชิญงานที่ใช้สมองมามากมายแล้ว

พอกลับบ้านชายหนุ่มก็ต้องการการพักผ่อนให้เต็มที่



“ยังไม่กลับอีกเหรอ?”



ถามพร้อมกับถอดเนคไทของตนเองออกแล้ววางพาดไว้กับที่ห้อยที่ตั้งอยู่ข้างทางเข้า

หญิงสาวที่แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ได้ทำเป็นยืนหันหน้าเข้าหาเครื่องซักผ้าได้หันหน้ากลับมาเมื่อได้ยินเสียงของ

ชายหนุ่มพร้อมกับรีบเดินเข้าไปหาเจ้าของเสียงเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มกำลังถอดเสื้อสูทของตนออก



“ผมช่วยครับ” เสียงของหญิงสาวที่เคยหวานได้ถูกเจ้าตัวดัดให้แหบที่สุดเท่าที่จะทำได้หลังจากซ้อม

พูดกับเพื่อนๆหลายครั้งจนได้มติเป็นเอกฉันท์ว่าเสียงที่ดัดอยู่นี่ใกล้เคียงเด็กผู้ชายที่สุด

เมื่อหญิงสาวเดินเข้ามาใกล้ๆทำให้ชายหนุ่มเริ่มสังเกตเห็นว่าคนที่เข้ามาช่วยเค้าเอาเสื้อไปแขวนนี่ไม่ใช่

คนเดิมที่เค้าเคยเห็นอยู่เป็นประจำเวลาที่เค้ากลับถึงบ้านเร็วกว่าปกติ



“น้าสุทัดไปไหน?”



“ไปเยี่ยมแฟนที่ต่างจังหวัดครับ...ได้ข่าวว่าไม่ค่อยสบาย น้าเค้าก็เลยฝากผมให้ผมมาดูแลห้องแทนเค้าครับ”



หญิงสาวตอบคำถามได้อย่างเป็นธรรมชาติหลังจากคราวที่แล้วแห้ว ไม่ได้พูดออกไป



“อืม...เหรอ?” เนื่องจากชายหนุ่มเป็นคนที่ไม่ค่อยสนใจคนอื่นนอกจากงาน..ทำให้เค้าไม่รู้ว่าจะชวนพูดยังไงจึง

ได้แต่พูดอย่างนั้นแล้วเงียบไปพร้อมกับหย่อนตัวลงนั่งที่โซฟาตัวเดียวกันกับที่หญิงสาวเคยนั่งเมื่อห้านาทีที่แล้ว



“เหนื่อยไหมครับ? เดี๋ยวผมไปเอาน้ำมาให้”



ร่างแน่งน้อยไม่รอให้ชายหนุ่มได้ตอบก็รีบเดินไปหยิบแก้วพร้อมกับรินน้ำส้มที่ตนซื้อมาแช่ไว้ในตู้เย็นก่อนหน้านี้



“นี่ครับ”



ชายหนุ่มมองไล่จากมือที่ยื่นแก้วน้ำส้มให้เขาจนกระทั่งได้เห็นหน้าหญิงสาวชัดๆที่เจ้าตัวได้แปลงโฉมเรียบร้อยแล้ว

(สวมวิกผมสั้น สวมแว่นตาทรงเด็กคงแก่เรียนโตๆ กรอบสีดำ) เผื่อไม่ให้ชายหนุ่มดูออกว่าเธอไม่ใช่ชายแท้

พร้อมรับแก้วน้ำขึ้นมาดื่มทั้งๆที่สายตายังคงจ้องหน้าหญิงสาว

สายตาคมๆนั้นเล่นเอาหญิงสาวแก้มแดง ใจเต้นตุ๊บๆต่อมๆ ไม่เป็นจังหวะไปเหมือนกันนะ



“มะ....มี อะไรติดหน้าผมเหรอครับ?” ถามพลางหลุบสายตาหลบ



“เปล่า...เพียงแต่สงสัยว่านายอายุเท่าไหร่หน่ะ?”



“เอ่อ...ยะ...ยี่สิบ....ห้า..ครับ”

เจ้าตัวตอบราวกับว่าไม่ค่อยแน่ใจนักที่จะบอกอายุจริง



“ออ...ยี่สิบห้าแล้วเหรอ? เห็นตัวเล็กๆหน้าอ่อนๆ นึกว่าจะแค่เพิ่งจบม.ปลาย”



หญิงสาวในคราบชายหนุ่มได้แต่หัวเราะฝืดๆ

“แฮะๆ...มีคนบอกหลายคนเหมือนกันครับ”



“เอ่อ...แล้วคุณ...เอก...ทำไมวันนี้กลับเร็วจังค...ครับ”  เกือบลืมตัวพูดคะซะแล้วซิ



“อืม...ก็วันนี้วันศุกร์ทุกคนเค้าก็ต้องรีบกลับบ้าน...ฉันเองก็เบื่อๆ ก็เลยกลับมาก่อนหน่ะ”

ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ



“แล้วนายไม่รีบกลับบ้านรึไง?”



“เอ่อ...ผม...ไม่มีใครรอผมที่บ้านหน่ะครับ ก็เลยไม่ค่อยอยากกลับ...กลับไปก็เหงา”

ใครจะรู้นอกจากตัววนิดาเองเท่านั้นว่าเหตุผลที่แท้จริงแล้วเธออยากอยู่ใกล้ๆกับเอกรัฐ

ให้มากที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้ต่างหาก



“อืม...เหรอ?...งั้นวันนี้ค้างบ้านฉันไม่หล่ะ?”



ไม่รู้ทำไมทำให้เอกรัฐได้ถามคำถามนี้ออกไป

ซึ่งโดยปกติแล้วเค้าก็ไม่ค่อยชอบให้ใครมาป้วนเปี้ยนเกะกะข้างๆตัวของเค้าเท่าไหร่นักหรอก

แต่อาจจะเป็นว่าช่วงนี้เค้ารู้สึกเครียด เบื่อๆ เซ็งๆ ไม่ค่อยอยากอยู่คนเดียวก็ได้บวกกับรู้สึกถูก

ชะตาชายร่างเล็กที่สนทนากับเค้าอยู่ก็เป็นได้

ทันทีที่วนิดาได้ยินคำถามนั้นเล่นเอาวนิดาถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ...เอ...เอาละซิ รึว่าเค้าจับได้แล้วว่าฉัน

ไม่ใช่ผู้ชายจริงๆ....นึกได้ดังนั้นทำเอาวนิดาใจสั่นขึ้นมาทันใด



“เอ่อ...” จะตอบไงดีละ



“ว่าไง? ไหนนายบอกว่าไม่มีใครรอที่บ้านไง...นอนด้วยกันที่ห้องของฉันก็ได้ แล้วเอาที่นอนลูกฝูกที่

เก็บเอาไว้ในตู้เสื้อผ้ามาปูนอนที่พื้น” พร้อมกับจ้องหน้านวนตรงหน้าอย่างรอคอยคำตอบ



ตายละหว่า....รึเค้าจะเป็นเกย์ จริงๆหล่ะเนี๊ยะ เอาไงดีละ? อยู่ไม่อยู่ดี?

แต่เมื่อวนิดามองหน้าชายหนุ่มอีกทีก็เผลอตอบตกลงไปโดยไม่รู้ตัว



“โอเคครับ”

ไงงั้นละยายวนิดา....คิดแล้วมันน่าตบปากตัวเอง...ถ้าเค้าจับได้ละ? มิยิ่งแย่ไปกันใหญ่รึไงเนี๊ยะ

เอกรัฐมองหน้าคนตรงข้ามซึ้งเค้าเข้าใจว่าเธอเป็นชายมากกว่าจะเป็นหญิงแสดงอาการขมวดคิ้วที่ผูกกันจนจะ

เป็นโบได้อยู่แล้วของเจ้าตัวทำให้เอกรัฐรู้สึกไม่ค่อยพอใจ



“ถ้าไม่อยากอยู่ก็กลับไปก็ได้นะ”



เธอรับรู้อารมณ์ที่ไม่ค่อยจะเอนจอยของเอกรัฐได้ถึงได้รู้ตัว ปรับสีหน้าของตนให้เป็นปกติ



“ไม่เป็นไรครับ ผมแค่คิดว่าไม่ได้เอาชุดนอนมาด้วยเท่านั้นเอง”



“โห....นาย.....”



“ผมชื่อทรครับ หลานของน้าสุทัด” หญิงสาวรีบตอบเมื่อนึกได้ว่าตนยังไม่ได้บอกชื่อตัวเองให้กับคนตรงหน้า



“อืม..นายทร...นายนี่คิดมากยังกับผู้หญิงเชียว แค่นี้เอง....สบายมาก...ไม่ต้องคิดมากหรอก....

เออ...ฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน รู้สึกเหนียวตัวยังไงไม่รู้....”



พูดจบชายหนุ่มก็เดินริ่วๆเข้าไปในห้องน้ำปล่อยให้วนิดาได้คิดอะไรคนเดียว

“บ้า...บ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ.....วนิดาเอ๋ย...หล่อนเป็นบ้าไปแล้วรึไงเนี๊ยะ?...ไปรับปากเค้าได้ไงฮึ?..

สงสัยจะเป็นเอามาก...แล้วงี้จะทำไงต่อไปดีละ? ยิ่งคิดก็ยิ่งบ้า....”

บ่นตัวเองไปพร้อมกับยกมือขึ้นมาตบหน้าตัวเองเบาๆสองสามทีราวกับสิ่งที่ทำจะเรียกสติกลับคืนมา

ได้อย่างนี้แหละ



ประตูห้องน้ำเปิดออกพร้อมด้วยร่างของชายหนุ่มที่ก้าวออกมาเผยให้เห็นร่างกายแข็งแรงสมส่วน

ผิวขาวผ่องจนหญิงสาวอย่างวนิดาได้เห็นยังรู้สึกอิจฉา...

ตายแล้ว...เค้าใส่แค่ผ้าคนหนูสีขาวตัวเล็กๆพันตัวเท่านั้นเอง....อย่าไปมองเค้าเชียวนะ...สมองสั่งให้

เธอหันหน้ากลับไม่ก็หลับตาซะ...แต่ส่วนลึกธาตุแท้ทำให้เธอไม่ทำตามคำสั่ง...เธอยังคงมองคนที่

เพิ่งก้าวออกมาจากห้องน้ำด้วยดวงตาที่โตขึ้นราวกับไข่ห่านโดยไม่กระพิบแล้วในนาทีต่อมาหน้าของเธอ

ก็ค่อยๆแดงระเรื่อขึ้นมาทันใด



“อ้าว...ทำไมจ้องกันอย่างนั้นหล่ะ...ฉันอาบเสร็จแล้ว...เธอก็อาบน้ำต่อฉันเลยสิ”



เพราะเสียงของชายหนุ่มที่ทักขึ้นมานั่นแหละ ทำให้หญิงสาวได้รู้ตัวรีบเมินหน้าหนีจากภาพที่แสนจะเย้ายวน

ยวนตรงหน้า



“คะ...ครับ อาบน้ำครับ”



หญิงสาวในคราวชายหนุ่มราวกับต้องการเวลาสงบจิตสงบใจที่พรุ่งปรี๊ดขึ้นมาของตน

ทำให้รีบเดินจนเกือบจะเป็นวิ่งเข้าห้องน้ำ

ด้วยความที่รีบร้อนเกินไปนี่แหละทำให้หญิงสาวสะดุดเท้าของตนเองล้มลงไปข้างหน้าแต่สัญชาตญาณป้องกัน

ตัวไม่บาดเจ็บของวนิดาทำให้เอื้อมมือไปข้างหน้าเพื่อหาสิ่งยึดเหนี่ยวไม่ให้ตนล้มลงไปแต่สิ่งที่หญิงสาวคว้าได้นั้น

ก็คือผ้าขนหนูสีขาวของเอกรัฐนั่นเอง ส่วนด้านชายหนุ่มเพื่อต้องการช่วยเหลือวนิดาแต่เนื่องจากวนิดาได้คว้านั้นทำ

ให้ชายหนุ่มถึงกับหน้าถอดสีด้วยความเจ็บปวด....น้ำหนักของหญิงสาวดันให้เอกรัฐล้มไปด้านหลังส่วนหญิงสาว

นั้นทับอยู่บ้นตัวของชายหนุ่ม



“โอ๊ย...อุ๊บ....”



หน้าของหญิงสาวตรงกันกับอกของชายหนุ่มด้วยความตกใจกลัวชายหนุ่มจะจับได้ว่าตนเป็นหญิง

จึงได้ใช้มือกันหน้าอกของตนเองข้างหนึ่งอีกข้างหนึ่งยังจับอยู่ที่ส่วนของผ้าขนหนู



“อา...อั๊ก....” เสียงร้องของเอกรัฐทำให้หญิงสาวรีบเงยหน้ามองชายหนุ่ม



“คุณเอก...คุณไม่เป็นไรมากใช่ไหมครับ?”



“มะ...มะ...ไม่เป็นไรหรอก ถ้านายจะเอามือออกจากไอ้นั่นของฉันที....จับซะ...แน่น..เชียว...จะ...เจ็บหน่ะ..”



อะ...ไอ้...ไอ้นั่น? ไอ้นั่นคืออะไร? หญิงสาวค่อยๆเหลือบมองมืออีกข้างหนึ่งของตนที่ตนคิดว่าจับส่วนของ

ผ้าขนหนู....ว้าย....ตายแล้ว....

เมื่อเห็นว่าตนจับถูก....ของเค้าแล้วหญิงสาวถึงกับรีบปล่อยมือแล้วลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วราวกับโดนของร้อน

ยังไงยังงั้น....



“เอ่อ....ขะ...ขอโทษครับ....”



“มะ..ไม่เป็นไร”



ชายหนุ่มค่อยๆกัดฟันลุกขึ้นมาแล้วพันผ้าขนหนูใหม่อีกครั้งเพราะปมมันได้หลุดออกแล้ว

ด้วยฝีมือของหญิงสาว

วนิดาอายมากถึงกับทำอะไรไม่ถูก...ในขณะที่ชายหนุ่มไม่ได้รู้สึกอะไรเลยเนื่องจากว่าเค้าได้คิดว่าคนที่อยู่ตรง

หน้านี้เป็นผู้ชายจริงๆ



“เอ่อ...เอ่อ...ผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะครับ” พูดยังไม่ทันได้จบหญิงสาวก็รีบเดินเข้าห้องน้ำแล้วปิดประตู

ดังปัง....