ตำหนักพรหมณ์พยศ

ลำดับตอนที่ #4 : เล่ห์

พระองค์ชายนรินทร์พรชะงักพระบาทเมื่อได้ยินเสียงแว่วๆจากห้องทรงอักษร



\" อตีตกาล พระโพธิสัตว์เสวยพระชาติเป็นกวางทองชื่อว่าพญานิโครธ อาศัยอยู่ในป่า

กับบริวารอีกทั้ง 500...ทรงมีพระเจ้าพาราณสี ทรงชอบทานเนื้อสัตว์ป่า จึงให้ข้าราชบริพาร

พร้อมปวงประชา ตามเสด็จประพาสป่าเป็นประจำ ทำให้พลเมืองเดือดร้อนไม่เป็นอันทำมา

หากินกันถ้วนหน้า...พระองค์ทรงคิดว่า คนเหล่านั้นจะหาทางแก้ไขอย่างไรเพคะ?\"



องค์หญิงนทีมารคถึงกับสะดุ้งสุดเฮือก...



\"หญิง..เอ่อ...\"



พระราชครูถึงกับถอนหายใจพร้อมกับส่ายหน้าอย่างเอือมระอาเล็กหน้อย

เมื่อเห็นองหญิงทำสีหน้ากระอักกระอ่วน



\"องค์หญิงทรงไม่ได้ฟังหม่อมฉันเลยหรือเพคะ?\"



\"แหมท่านราชครู...เราหน่ะฟังท่านตลอดนะแหละ...ก็เรากำลังนึกคำตอบดีๆ

อยู่นี่ท่านก็...\"



ก่อนที่ขนิษฐาจะโดนยำใหญ่มากกว่านี้เจ้าชายน้อยก็ทรงผลักทวารบานใหญ่ที่

แค่แง้มๆไว้เท่านั้น



\"เราทราบ\"



หนึ่งองค์กับหนึ่งคนได้หันมาทางต้นเสียงเกือบจะพร้อมๆกันตามด้วยสีหน้าโล่ง

พระทัยของพระน้องนาง



\"พระองค์ทรงตอบคำถามนั้นแก่เราได้?\" ถามพลางจ้องพระพักตร์อย่างไม่ค่อยอยาก

จะเชื่อเท่าไหร่นัก



\"ประชาชนพร้อมพลทหารได้กวาดต้อนกวางเหล่านั้นมาไว้ที่สวนส่วนพระองค์

เพื่อจะได้ไม่ต้องออกไปล่าสัตว์อีก...คำตอบอย่างนี้ใช้ได้หรือไม่\"



พระองค์ชายยักคิ้วหลิ่วตากับพระขนิษฐาเมื่อเห็นว่าพระราชครูพยักหน้า

เห็นด้วยกับคำตอบของพระองค์



\"อืม~~แล้วสมมุตว่า....ทุกวันพระเจ้าพาราณสี สั่งทหารให้ฆ่ากวางวันละตัว

วันละตัวโดยเว้นหัวหน้ากวางไว้สองตัวซึ่งพระองค์ทรงต้องตาต้องใจในความ

สง่างามของมัน...เพื่อไม่เป็นการสร้างความปั่นป่านจึงจัดเวรให้กวางเข้าลาน

กระหารอย่างเป็นระเบียบสลับกับฆ่าระหว่างลูกน้องของทั้งสองฝ่าย...

จนกระทั่งถึงคิวของแม่กวางท้องแก่ซึ่งเป็นลูกน้องของพระยากวางสาขะ...

เธอได้ไปขอร้องหัวหน้าให้สรรหากวางตัีวอื่นไปแทนเพื่อขอให้ลูกน้อยได้ลืม

ตาดูโลก...แต่เธอได้รับการปฏิเสธ...พระยานิโครธทรงยื่นมือเข้าช่วยเหลือ

ยอมตายแทนกวางที่น่าสงสารตัวนั้น...

แต่พระยานิโครธทรงรอดจากการเข่นฆ่าเนื่องจากพระเจ้าพาราณสีทรงทราบซึ้ง

ในประทัย..หลังจากที่แม่กวางคลอดลูกก็ได้สอนลูกไว้ดังนี้

ลูกรักเจ้าอย่าไปวิ่งเล่นในฝูงของพระยาสาขะเลย จงไปในฝูงของพระยานิโครธ

เสียจะดีกว่า...ถึงตายก็ขอตายเคียงข้างพระยานิโครธท่าน..\"



เล่าจบพร้อมกับหันหน้าอันคงแก่เรียนมาทางพระองค์ชาย

\"ท่านคิดว่าเรื่องนี้ได้ให้ข้อคิดใด\"



องค์ขนิษฐาทรงกำพระหัตถ์แน่นเมื่อทอดพระเนตรเห็นดวงพระพักตร์แจ่มใส

ของพระเชษฐษขมวดพระขนง(คิ้ว)...

...เจ้าพี่....เพคะ...



\"อืม~~เมื่อนายดูแลลูกน้องจากใจจริง...ลูกน้องก็เคารพและเชื่อฟังนาย

อย่างจริงใจเช่นกัน~~คำตอบเยี่ยงนี้ใช้ได้ไหม?\"



เอียงพระศอ(คอ)อย่างไม่ค่อยแน่ใจในคำตอบของพระองค์นัก



ราชครูถึงกับอึ้งกับคำตอบที่ได้รับขององค์ชายน้อย...เพียงครู่เดียวเท่านั้น

ถึงกับระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างพึงพอใจ



\"หึหึหึ~ทรงเก่งมาก..เราภูมิใจแทนชาวเชียงเหนือเหลือเกิน...ท่านตอบได้ตรง

กับที่เราอยากจะสอนอยู่พอดี~~องค์หญิง..ท่านควรจะเรียนรู้จากพระเชษฐา

ให้มากๆนะพะยะคะ...ชั่วโมงเรียนคราวหน้าเราหวังว่าท่านจะเป็นคนตอบเอง\"



พูดจบร่างผอมแกร็งของราชครูก็ถวายความเคารพพร้อมค่อยๆถอยตัวเลี่ยงออกไป



\"ว้าว~~เจ้าพี่ของหญิง...เก่งจังเลย\"

คนพี่มองน้องที่เกิดก่อนตนเองเพียงไม่กี่วินาทีด้วยสายตาอบอุ่นระคนเอือมระอา

พลางใช้พระหัตถ์เรียวขยี้บนเกศาที่ถูกรัดไว้อย่างเป็นระเบียบอย่างหมั่นใส้



\"เฮ้อ...เมื่อไหร่หญิงจะหัดอ่านหนังสือในห้องของเราบ้างสิ...มีตั้งเยอะ..

เอ๊ะ!!...หญิงสูงขึ้นอีกแล้วเหรอ?\"



คนพูดๆราวกับไม่ค่อยแน่ใจถึงขนาดกับนำองค์เองยืนเทียบพร้อมกับใช้หัตถ์ข้างเดิม

วัดความสูงซึ่งผลปรากฏว่าเจ้าชายตัวสูงได้เพียงพระนลาฏ(หน้าผาก)ของน้องยาเท่านั้น



\"จริงๆด้วย...\" น้ำเสียงหงุดหงิดเด็ดที่



\"แหม~เจ้าพี่ละก็ทรงงอนเป็นเด็กๆไปได้...หม่อมฉันเองไม่ได้ตั้งใจนะเพคะ...

มันสูงของมันเอง…ทรงเสวยอะไรละเพคะ..ถึงไม่ยอมโตซักที?\"



\"อย่ามาหัวเราะพี่นะ!\"



ร่างเล็กกว่ากล่าวอย่างขัดพระทัยเต็มที่เมื่อเห็นอีกฝ่ายใช้มือปิดโอษฐ์หันหน้าไปอีกทาง

ราวกลับรู้องค์ดีว่าเมื่อพระเชษฐาเห็นต้องโดนดุแน่ๆ



\"เจ้าค่ะ....แหม~ไม่เห็นจะเป็นไรเลยเพคะ...ออแล้วทรงเสด็จมาถึงนี่มีอะไรรึเปล่า?\"

คำถามขององหญิงนทีมารคทำให้คนที่แวะมาหาถึงกับนึกขึ้นได้ว่ามาด้วยจุดประสงคือันใด



\"เออแฮะ...เกือบลืมไปเลย..หญิงจำได้ไหม..องค์รักษ์ที่เราไม่ค่อยชอบขี้หน้าคนนั้นหน่ะ?\"

พลางทิ้งองค์ลงนั่งกับเก้าอี้ตัวที่ใกล้ที่สุดอย่างแรงราวกับว่าจะระบายอารมณ์ทั้งหมดที่มีไปได้



\"อีกแล้วนะเพคะ...ทรงเคืองใครทรงโกรธใครก็ไปลงกับคนๆนั้นสิเพคะ...เก้าอี้หญิงเสียหายหมด\"

ใครมาฟังคำพูดของพระองค์แล้วคงนึกว่าทรงพูดจริงถ้าบังเอิญไม่เห็นดวงเนตรพราวระยับขี้เล่น

นั่นละก็



\"หญิง...\" เสียงกังวาลเข็มขึ้นเล็กน้อยบ่งบอกว่าอยู่ในอารมณ์ไม่โสภาเท่าใดนัก

\"เพคะ~ไม่เล่นแล้ว\"

เมื่อองค์ชายน้อยเห็นท่าทางยื่อโอษฐ์อย่างงอนๆของอีกฝ่าย

ถึงกับทำให้ทรงอดขำไม่ได้ หัวเราะออกมาเสียงดัง



\"เฮ้อ~เอาล่ะ...เข้าเรื่องซะที หญิงอยากฝึกดาบใช่ไหม? ว่าไง ฝึกไหม?\"

องค์ชายทรงรู้ดีว่าพระขนิษฐาต้องการสิ่งใดพระองค์ก็ทรงล่อด้วยสิ่งนั้น

เพื่อไม่อยากเผชิญหน้ากับหนุ่มคนที่พระองค์ทรงไม่ชอบหน้าเท่าใดนัก

ทั้งๆที่เจ้าตัวก็ทรงค่อยเข้าใจเท่าไหร่ว่าทำไมถึงไม่ถูกชะตานักหนา

ส่วนตัวองค์หญิงเองเมื่อได้ยินดังนั้นก็ทรงเบิกเนตรที่เมื่อกี้ยังมีแววน้อยพระทัย

ขึ้นอย่างดีใจ



\"จริงเหรอเพคะ?เจ้าพี่จะสอนน้องเหรอ?เจ้าพี่มีเวลาแล้วเหรอเพคะ?\"

คำถามรัวจนผู้ตอบไม่แน่ใจว่าจะตอบคำถามใดก่อนดี



\"หึหึ...หญิงจะเอาคำตอบใดก่อนละ?พี่ตอบไม่ทันนะคะ\"



รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นที่มุมโอษฐ์ของวงพระพักตร์นวนที่สวยที่ผู้หญิงจริงๆ

เห็นแล้วยังอดอิจฉาไม่ได้พลางดึงหัตถ์ของน้องนางกระตุกนิดๆให้เข้ามาใกล้

กับองค์ยิ่งขึ้นพร้อมกับเขย่งพระบาทก้มลงกระซิบเบาๆที่ข้างพระกรรณ(หู)

ของอีกฝ่ายราวกับจะกลัวใครได้ยินอย่างไงอย่างงั้นทั้งๆก็ไม่มีใคร