ตำหนักพรหมณ์พยศ

ลำดับตอนที่ #2 : องครักษ์

ตึงๆๆ...เสียงเดินก้องเข้ามาทำให้ร่างท้วมของชายวัยกลางคนที่นั่งตรวจเอกสาร ณ ห้องหนังสือประจำบ้าน

(หรือจะเรียกว่าคฤหาสเสียเลยก็ได้ทีเดียว)ต้องเงยหน้าหมายจะตำหนิบุคคลที่รบกวนสมาธิของท่านอยู่เชียว



\"อ้าวไอ้เสือ...มาแล้ว?\"

เสนาบดีฝ่ายซ้ายกิตติธัช(มีชื่อเสียงปรากฏ)กล่าวพร้อมกับยิ้มต้อนรับลูกชายหัวแก้วหัวแหวน



\"ท่านพ่อเรียกผมมาทำไม?\"

ลูกชายท่านเสนาบดีกิตติธัชเอ่ยขึ้นอย่างไม่ค่อยจะชอบใจเท่าไหร่นักที่ถูกเรียก

มากลางคันระหว่างฝึกหนักในการเข้ารับเป็นทหารหน่วยกล้าตายของสังกัดลับแห่งหนึ่งในประเทศยุโรป



\"ฮะๆ... มาถึงเหนื่อยๆเอาไว้พูดทีหลังก็ได้นะ...อ้าวแล้วของละ?\"

ชายวัยกลางคนเพิ่งจะสังเกตุเห็นว่าบุตรชายของท่านเดินเข้ามาตัวเปล่า



\"กมลเอาไปเก็บไว้ที่ห้องให้แล้วครับ\"



\"หึหึ~~ งั้นตามพ่อไปทานอาหารว่างกันดีกว่า...เล็กไปเตรียมอาหารว่างให้คุณอนิก(กองทัพ)ทีซิ\"



“เจ้าค่ะ” หญิงรับใช้น้อมตัวรับคำเบาๆพร้อมกับค่อยๆคลานออกไปข้างนอก





\" ท่านพ่อ?\"



\"ใจเย็นๆ หน่าอนิก...พ่อมีความจำเป็นจริงๆ\" ท่านเสนาบดีมองหน้าอันคมสันของลูกชายพลาง

พูดเกลี้ยกล่อมพลาง



\"จำเป็นอะไรนักหนา...ผมเรียนอีกแค่ไม่กี่เดือนก็จะจบหลักสูตรพิเศษแล้วนะท่านพ่อ!\"

ลูกชายดูเหมือนจะไม่ยอมอ่อนข้อให้กับผู้เป็นพ่อเลยซักนิด



\"ก็พ่อถูกองค์เจ้าหลวงบังคับมาอีกทีนี่นา~~พ่อไม่มีทางเลี่ยง\"

คนพูดพลางหลบตาคนที่เยาว์กว่า



\"เฮ้อ~~พ่อ~~ ก็เราตกลงกันแล้วไม่ใช่รึไง? ผม...จะกลับมาเป็นผู้บังคับบัญชาการทหาร

อย่างที่ผมต้องการไม่ใช่องครักษ์\"

ชายหนุ่มเน้นเสียง



\"หน่า~~แค่ชั่วคราวเท่านั้นแหละ แล้วเจ้าอยากทำอะไรพ่อจะไม่ว่าเลย เ้อ้า\"

ท่านเสนาบดีดูเหมือนจะทุ่มสุดตัวเพื่อการณ์นี้โดยเฉพาะ



\"มันน่าสงสัย~~\"

ความรู้สึกของอนิกบอกกับตนว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องธรรมดามันจะต้องมีอะไรแอบแฝงซักอย่าง

พร้อมใช้สายตาหลี่ๆจ้องไปที่ใบหน้าของชายวัยกลางคนที่ส่อแววพิรุจแปลกๆ



\"ไอ้เสือ...แกไม่ต้องมามองพ่ออย่างนี้ได้ไหม! พ่อไม่มีวันทำอะไรแกหรอกน่า เชื่อเฮอะ...

ตกลงแกต้องไปประลองเอาชนะคนอื่นๆเป็นองค์รักของเจ้าชายให้ได้เข้าใจนะ?\"

ชายวัยกลางคนพูดจบก็เดือนหนีจากห้องทานอาหารว่างลิ่วๆออกไปข้างนอกเพื่อตัดปัญหาการปฏิเสธของลูกชาย



\"ท่านพ่อ!\"



………………………………………………………………………………………………………



ณ ห้องทรงเอกสารของพระตำหนัก



\"สำเร็จไหม?\"

องค์เจ้าหลวงทรงเป็นฝ่ายเปิดฉากการสนทนาถามเสนาบดีฝ่ายซ้ายพระสหายสนิทของท่านก่อน



\"ขอรับ...มือชั้นนี้...\"

เสนาพูดพลางอมยิ้มส่ายหัวโคลง..เมื่อนึกถึงลูกชายของท่านตอนที่ทำหน้าขัดใจเมื่อไม่สามารถ

ปฏิเสธคำขอร้องแกมบังคับของท่านได้



\"ดีมาก..หึหึ\" เจ้าหลวงทรงพระสรวลเบาอย่างครึ้มพระทัย



\" แต่ว่ามันจะเป็นไปตามที่เราคิดรึเปล่าละองค์เจ้าหลวง?\" ท่านเสนาอดถามไม่ได้



\"ไม่เห็นมันจะเป็นไรเลยนี่ท่านเสนา...สำเร็จก็ถือว่ากำไร...ไม่สำเร็จก็ถือว่าเสมอตัวก็แล้วกัน

ไม่เห็นจะขาดทุนตรงไหนที่ท่านก็\"

เสนาหลวงได้แต่พยักหน้าหงึกๆคล้อมตามพระราชดำริ



……………………………………………………………………………………………………



\"ขอดาบให้เรา\"

ชายหนุ่มยื่นมือไปรับดาบจากกมลชายรูปร่างผอมแต่ท่าทางทมัดทะแมงวัยแก่กว่าตัวเขาเองเพียงไม่เท่าไหร่นัก

การแข่งขันหลายด่านที่ผ่านมาอนิกถือว่าเป็นการซ้อมเล็กๆเท่านั้นไม่ว่าจะเป็นการแข่งตอบปัญหา ข้อสอบเชิงรบ เศรฐศาสตร์

ยุทธศาสตร์ ยิงธนู ยิงปืน ขี่ม้า หลบกับดักของศัตรูที่ทำลวงขึ้นมาและอื่นๆอีกมากมาย

ทั้งบู้และบุ๋น เค้าผ่านมาเกือบหมดแล้ว เหลือเพียงด่าน ฟันดาบ ด่านเดียว คู่แข่งก็เหลือเพียงแค่คนเดียว  

ชายหนุ่มโยนดาบที่ถืออยู่ในมือเพื่อทำความคุ้นเคยกับน้ำหนักของดาบก่อนออกแข่งขันจริง พร้อมกับยิ้มนิดๆบนใบหน้า

\'สนุก\' ชายหนุ่มไม่คิดมาก่อนเลยว่าการแข่งขันครั้งนี้จะทำให้เค้ารู้สึกท้าทายได้ถึงขนาดนี้

ทุกด่านอนิกต้องใช้ความรู้ที่ได้เล่าเรียน ฝึกฝนมาอย่างหนักในการเค้นหาวิธีแก้ไขปมต่างๆ

ชายหนุ่มคิดพลางเดินไปยังกลางลานประลองกว้างที่กั้นด้วยเส้นเชือกแบ่งระหว่างผู้แข่งขันและผู้ชม

ไว้ให้ออกจากกัน



เมื่อถึงที่หมายอนิกก็ใช้สายตาที่คมดุจดังพญาเหยี่ยวของเค้ากวาดตามองไปรอบๆลาน...จนกระัทั่ง

สายตาของเค้าได้สะดุดลงเมื่อเจอกับพระพักตร์อันงองุ้มของพระองค์ชายน้อยซึ่งประทัีบอยู่ข้างๆ



\"หึหึ...พระพักตร์หวานยังกับผู้หญิงเลยแฮะ อย่างนี้สินะ ถึงต้องการองครักษ์นักหนา\"

ชายหนุ่มนึกครึ้มอกครึ้มใจอย่างไม่มีเหตุผล





\"ชิ ทำเป็นเต๊ะ เดี๋ยวก็เจอดีหรอกนะ ฮึ!\" พระองค์ชายนริทร์ทรงบ่นพึมพำกับพระองค์เองเบาๆเมื่อเห็นท่าทาง

สบายๆี่ราวกับไม่ทุกข์้ร้อนใดๆเลยเมื่อต้องเจอกับคนที่มีร่างกายใหญ่กว่าตนตั้งเกือบเท่าตัวของอนิกแล้ว

รู้สึกหมั่นใส้ขึ้นทันใด



\"อ๊ะ!\"

ทรงละสายพระเนตรเพียงแวบเดียวเจ้าคนที่มีร่างกายใหญ่กว่าอีกฝ่ายก็ล้มลงไปนอนนับเศษดินกับ

พื้นการประลองของพระตำหนักเสียแล้ว มันยังไงกันเนี๊ยะ? เกิดอะไรขึ้น?

ด้วยความรวดเร็วของการประลองนี้ทำให้ทุกคนที่มาชมไม่มีใครมองได้ทันว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างจึงก่อให้เกิด

ความรู้สึกผิดหวังอย่างแรงจนต้องร้องโฮ...ขึ้นมาแทบจะทันที

\"ผู้ที่ได้เป็นองครักษ์ของการประลองนี้ได้แก่....\"

โฆษกหลวงใช้เสียงประกาศข่มเสียงหือรอบข้างได้อย่างรวดเร็ว

ในขณะเดียวกันที่องค์ชายนรินทร์พรเงยหน้าขึ้นเพื่อที่จะมองหน้าองครักษ์ใหม่ของตนนั้นเองทั้งคู่ก็

ได้สบตากัน

\"เอ๊ะ!หมอนั่นยิ้มเยาะเรา?\"







ชายหนุ่มรู้สึกเสียดายความรู้สึกสนุกตนในตอนแรกแทบจะทันทีัเมื่อเห็นคู่ต่อสู้ของเค้าล้มลงกับพื้น

เพียงแค่ตนเพิ่งจะลงมือเท่านั้นเอง

\"เฮ้อ...อะไรจะหมดน้ำยาเร็วจัง นึกว่าจะเรียกเหงื่อให้ได้มากกว่านี้เสียอีก\"

พลางเหลือบมองเห็นพระเนตรใสๆที่ทอดมาทางเขาทำให้ชายหนุ่มเผลอยิ้มให้ไม่ได้...



\"อ้าว~ไงสบัดพระพักตร์อย่างนั้นละหว่า~~ทำอะไรผิดพระทัยท่านรึเปล่าเนี๊ยะเรา ฮึฮึ\"

ชายหนุ่มอดขำไม่ได้เมื่อเห็นกริยาของพระองค์ชายน้อยที่เค้าจะต้องดูแล

................................................................................



โปรดติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ

รับรองค่ะว่าจะต้องเข็มข้นขึ้นเรื่อยๆ



ps-อ้อ~แล้วก็อยากขอร้องใึครที่แต่งกลอนเก่งๆช่วยด้วยหน่ะค่ะ

แบบว่าอยากได้กลอนแบบหลายๆอารมณ์ไม่ว่าจะเป็นรัก โกรธ

งอน อะไรก็ได้ค่ะ...จะขอเอามาใส่ในบทละครซักหน่อย

แบบว่าคนเขียนไม่เก่งกลอนหน่ะค่ะ ฝากด้วยนะคะ