ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ช่วยด้วย!!!
\" คุณพ่อขา...คุณพ่อจะให้พจทนต่อไปอีกเหรอค่ะ?..พจต้องทำอย่างไรถึงจะเอาชนะใจพวกเค้าได้..อีกนานเท่าไหร่กันคะ?\"
ร่างบอบบางในชุดอยู่กับบ้านสีขาวหม่นยาวเพียงหัวเข่าทรุดลงนั่งอย่างหมดแรง
กับพื้นบันไดขึ้นสุดท้ายที่ต้นได้เพิ่งทำความสะอาดเสร็จไปหมาดๆ
มาตลอดเกือบช่วงบ่ายนี้อย่างยากลำบาก..มือเล็กๆยกขึ้นเช็ดน้ำตาที่ไหลริน
พลางมองบริเวณบ้านรอบๆ...อย่างหมดอาลัยตายอยากกับโชคชะตาของตนเองนัก..
ทั้งๆที่เธอเองก็ถือว่าเป็นหญิงสาวที่โชคดีได้เป็นถึงเจ้าของบ้านตามนิตินัย...
แต่พฤตินัยนั้นกลับตรงกันข้ามกันสิ้นดี...ภายในบ้านทรายทองแสนหรูหราใหญ่โตโอ่อ่านี้...
เธอเป็นได้เพียงแค่คนอาศัย...ไม่สิ...สำหรับสายตาของคนเหล่านั้น...
เห็นเธอเป็นเพียงแค่คนใช้เท่านั้นสิ...คิดได้ถึงตรงนี้...ร่างที่สะอึกสะอื้นอยู่นี้ถึงกับปล่อยโฮ..
ใช้สองมือปิดหน้าโดยไม่คำนึงถึงความสะอาดของมือน้อยๆของเธอเลยซักนิด..
เสียงร้องของสาวน้อยนี่เองทำให้มือหนาของอีกคนที่เพิ่งบิดลูกบิดบ้านเข้ามาถึงกับชะงัก..
ร่างสูงขมวดคิ้วเข็มของตนมองด้วยความปวดร้าวใจนักเมื่อเห็นคนที่ตนแอบพึงพอใจ
ต้องเสียน้ำตาพลางสาวเท้าเข้ามาหาเจ้าของเสียงสะอื้นอย่างรวดเร็ว..
เอกสารที่ถืออยู่ในมือถึงกับวางไว้โดยเจ้าตัวไม่สนใจใยดีนักแล้วค่อยๆโอบร่างแน่งน้อยเข้ามาไว้ในอ้อมอกของตน
\"พจ..พจเป็นอะไรไปรึ? ร้องไห้ทำไม? ใครทำอะไรให้ต้องเศร้าเสียใจขนาดนี้..\"
ร่างบางที่แข็งขืนอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มค่อยๆผ่อนคลายลงเมื่อเห็นว่าคนที่มานี้เป็นใคร...
พร้อมกับค่อยๆกระพริบตาของตนเพื่อไล่น้ำตาที่ไหลรินอยู่นี้หมดไป
\"ปะ..เปล่าคะ...แค่ฝุ่นเข้าตา...\"
คนพูดพลางหลบสายตาคมเข็มที่มองมาอย่างไม่ค่อยจะอย่างเชื่อเท่าไหร่นัก
\"พจ..ทำไมเป็นคนดื้ออย่างนี้นะ...พวกคุณแม่ใช่ไหม?...บอกชายมาสิ...\"
ร่างแข็งแรงไม่ยอมปล่อยร่างนุ่มนิ่มที่ตนกอดไว้...
ยังใช้มือทั้งอีกข้างหนึ่งลูบศรีษะอีกฝ่ายเบาๆอย่างปลอบประโลมอยู่ในที...
หญิงสาวซึ่งทำท่าเขยิบตัวถอยหนีต้องจำนนต่อความอ่อนโยนพร้อมกับค่อยๆสะอื้นร่ำให้อีกครั้ง
หลังจากที่ต้องกลั้นเอาไว้ไม่อยากให้ชายหนุ่มรู้
\"เปล่าค่ะ..คุณชายกลาง...ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยทั้งนั้น..พจแค่..แค่..คิดถึงพ่อ..\"
มือหนาที่กอดร่างบอบบางไว้อยู่ก็ค่อยๆเลื่อนมาประคองดวงหน้างามจิ้มลิ้ม
ประดับด้วยดวงตาหวานซึ้งซึ่งบัดนี้โดนน้ำตากลบไปซะเกือบครึ่งแต่ก็มิอาจบดบัง
ความงามตามธรรมชาติของหญิงสาวได้...ชายหนุ่มค่อยๆลดใบหน้าของตน
จนริมฝีปากหนาสามารถสัมผัสริมฝีปากบางรูปกระจับประทับจูบเบาๆ...
โดยที่ร่างงามได้ยังไม่ทันได้พูดจบประโยคทำได้เพียงแค่กระพริบตามองอีกฝ่ายปริบๆ...
กว่าจะรู้ว่าชายหนุ่มต้องการอะไร..ทุกอย่างก็สายไปเสียแล้ว
\"คัท...ใช้ได้\"
สิ้นเสียงผู้กำกับไม่เท่าไหร่...ร่างแน่งน้อยที่อ่อนระทวยอยู่ภายใต้อ้อมกอด
ของชายหนุ่มผิวเข็มร่างสูงโปร่งมาดคุณชายก็สะบัดตัวออกมาจากความอบอุ่นอันแสนหวานนั่นทันที...
พร้อมกับหมุนตัวออกมาจากฉากห้องโถงเดินตรงมายังโต๊ะเก้าอี้สีขาวสำหรับเป็นที่พักนักแสดงทันที...
ยังไม่ทันได้นั่งลงกับเก้าอี้ที่ตนหมายตาไว้...เสียงห้าวทุ้มของอีกฝ่ายก็ดั่งมาจากข้างหลัง...
\"รอเดี๋ยวสิครับ..เพชร...\"
คนที่ถูกเรียกได้แต่หันกลับไปมองพลางขมวดคิ้วมองอย่างไม่ค่อยชอบใจกับคนตรงหน้าเท่าใดนัก..
\"อะไรอีกคะเบค?\" เสียงของหญิงสาวขุ่นไม่แพ้กับใบหน้างามนัก
\"เป็นไรไปครับ?...เพชรไม่พอใจผมเรื่องอะไรเอ่ย?...\"
หญิงสาวมองหน้าหล่อที่แสดงสีหน้างอนง้อของชายหนุ่มตรงหน้าแล้วถึงกับถอนหายใจ...
\"คุณยังไม่รู้ตัวอีกเหรอคะ?..\"
หญิงสาวสะบัดหน้าของตนไปทางอื่นบอกให้รู้ว่าเธอไม่ต้องการสนทนากับคนอีกฝ่ายยิ่งนัก
\"แหม~เพชรก็...คุณก็รู้นี่ว่าผม..ชอบคุณ\"
สายตาวับๆดุอย่างกับแม่เสือของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มละล่ำละลักรีบเปลี่ยนคำพูดทันใด
\"เอ่อ..รักคุณ..ก็เลยทำให้ผมเผลอตัวจ..จูบคุณจริงๆ.....จะไปไหนหน่ะเพชร?\"
ชายหนุ่มรีบใช้มือของตนคว้าข้อมือของหญิงสาวตรงหน้าก่อนที่เธอจะเดินหนีไปอีก...
\"ปล่อย\"
เพชรลัดดาขบริมฝีปากบางของตนพูดรอดไรฟันพลางใช้สายตาคมซึ้งซึ่งบัดนี้
เปลี่ยนจากแววหวานที่มองจนผู้ชายต้องสะเทิ้นเป็นสายนตาที่ใครถูกจ้องต้องหนาวไปตามๆกัน...
ซึ่งเบคเองก็ไมอยู่้ในข่ายยกเว้น...จนชายหนุ่มถึงกับเผลอตัวปล่อยมือตามคำสั่งของหญิงสาว...
ได้แต่ยืนคอตกมองหญิงสาวจากไปด้วยสายตาละห่อยเท่านั้น...
\"คุณเพชรคะ..คุณเพชร...\"
เสียงเรียกคุ้นๆที่ดังมาจากข้างหลังทำเอาเท้าเรียวสะอาดในร้องเท้าสานคู่โปร่ง
ต้องชะงักหันกลับไปมองตามเสียงที่ทักมาจากด้านข้าง...
ใบหน้าสวยที่ตกแต่งอย่างงดงามจากช่างแต่งหน้าประจำกองถ่ายขมวดคิ้วเรียวนิดๆ
อย่างรำคาญใจเป็นยิ่งนัก..แต่เมื่อเห็นว่าผู้ที่เรียกตนนั้นถือโทรศัพท์สีเงินรุ่นล่าสุด
ที่เพิ่งโฆษณาไม่นานนี้เองของตนมาให้ทำให้มุมปากเผยอยิ้มน้อยๆพร้อมกับกล่าวขอบคุณไปเบาๆ...
\"อืม..เล่ามาสิ!\"...
เธอกล่าวออกไปพร้อมกับเสียงถอนหายใจบอกให้คู่สายรู้ว่าตน
ไม่พร้อมอยู่ในอารมณ์เบิกบานเท่าใดนัก
\"ยายเพชร..ช่วยฉันด้วย!!!\"
เสียงเดือดร้อนของเพื่อนทำให้มือบางต้องกระชับมือถือเล็กๆนั่นแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว
\"ดา...นั่นเธอเหรอ?...เธอเป็นอะไร?...เกิดอะไรขึ้น?\"
เพชรลัดดารัวคำถามออกไปอย่างเป็นห่วงในสวัสดิภาพของเพื่อนสาวเป็นยิ่งนัก...
\"ถ้าเธอไม่ช่วยฉันละก็...\"
เสียงสะอื้นไห้ของเพื่อนดังลอดเข้ามายิ่งทำให้หญิงสาวถึงกับขมวดคิ้วของตนมากขึ้นโดยไม่รู้ตัว...
\"อะไรละ?...ดา...เธออยู่ไหน?...อืม...โอเค..คุณแม่ฉันไม่อยู่เหรอ?...เข้าบ้านไม่ได้?...รอแป๊บนะ..จะไปเดี๋ยวนี้ละ...\"
มือได้รูปกดปิดสายพร้อมกับเรียกคนดูแลขอกระเป๋าเธอคืนพลางก้าวไปที่รถเก๋งคนหรูสีแดงเพลิงฉับๆ...
\"จะไปไหนหน่ะเพชร?...\"
เสียงห้าวของผู้กำกับดังลอดเข้ามาในรถก่อนที่หญิงสาวจะได้ทันปิดประตูรถคันงามของเธอ
\"เอ่อ...เพชร...เอ่อ...เพื่อนเพชรเข้าห้องไอซียูหน่ะค่ะ...เลยต้องรีบไปดูใจ...\"
ด้วยความที่ตนมีประสบการณ์การแสดงมาอย่างโชคโชน
ทำให้ผู้กำกับหน้าดุแต่ใจดีคนนี้ถึงกับจับผิดนางเอกหน้าเข็มๆอมหวานคนนี้ไม่ได้...
ถึงกับแสดงความเป็นห่วงในตัวเพื่อนสาวของเธอ..บอกให้เธอไปเร็วๆเสียอีก
\"ถ้าไม่มีอะไรมาก..เพชรจะกลับมาถ่ายซ่อมส่วนที่เหลือนะคะ...\"
....................................................
เสียงประตูรั้วเล็กๆสีขาวสะอาดตาดังเอี๊ยดอ๊าดทำให้ร่างบางที่กำลังนั่งรอ
ผู้เป็นเจ้าของบ้านอยู่ใต้ต้นมะขามต้นโตอยู่หันมาอย่างทันทีทันใด..
\"เพชร...ถ้าเธอไม่ช่วยฉัน..ฉันคงต้องพลาดขบวนรถไฟสุดท้ายคันนี้แน่ๆ...\"
ร่างโปร่งที่เพิ่งก้าวเข้ามาไม่ทันไรถึงกับต้องเซถอยหลังไป
เมื่อโดนร่างอีกร่างหนึ่งโถมเข้ามากอดอย่างไม่ทันตั้งตัว...
\"อะไรกัน..ยายดา..พูดกันให้รู้เรื่องก่อนสิ...ไอ้ช่วยหน่ะ...
มันแน่อยู่แล้วเราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่รึไง...\"
เพชรลัดดาใช้มือน้อยๆของเธอนั้นค่อยๆลูบหลังปลอบประโลมร่างในอ้อมแขนของเธอ
ให้สงบลงพลางจูงอีกฝ่ายเข้าไปในบ้านหลังจากตนได้ใช้กุญแจไขเรียบร้อยแล้ว...
หลังจากเพชรลัดดาฟังเรื่องราวต่างๆที่พรั่งพรูออกมาจากริมฝีปากน้อยๆนั่นจบ
เธอถึงกับทำตาโตแทบจะถลนออกมาจากเข้าตาคู่งามอย่างเคืองๆ
พร้อมกับอ้าปากกว้างจนแทบจะกินไก่เข้าไปได้ทั้งตัว...
\"อะไรนะ??????????????\"
เสียงแหลมๆของเพื่อนทำให้วนิดาถึงกับต้องใช้มือทั้งสองข้างปิดหูของตน
เพื่อช่วยกรองเสียงที่ดังเกินหูคนปกติจะรับได้ให้เบาลง...
\"พูดเบาๆก็ได้นี่นา..หูเราไม่หนวก...\"
ก่อนที่หญิงสาวจะได้พูดไปมากกว่านั้นเสียงของเพชรลัดดาก็ดังขึ้นขึ้นมาอีกครั้ง
\"จะไม่ให้เราพูดเสียงดังได้ไง...แค่เรื่องแค่นี้...เธอถึงกับร้องห่มร้องไห้..
เีรียกฉันออกมาจากกองถ่าย..ทั้งๆที่ยังไม่เสร็จนี่นะเหรอ? หึ!\"
\"แหม~~ก็เราไม่เคยชอบใครมาก่อน...พอรู้ว่ามีคนจะแย่งของๆเราไป..
เราก็ต้องเสียใจเป็นธรรมดา..หน่า..นะ...ไม่โกรธเรานะ...\"
วนิดากำมือซ้ายทั้งหมดยกเว้นนิวก้อยนิ้วเดียว
ยื่นไปตรงหน้าคนที่ทำหน้ามุ่ยๆหวังง้องอนหญิงสาว...
เมื่อเพชรลัดดายังไม่มีทีท่าว่าจะคลายโกรธทำให้หญิงสาวถึงกับน้ำตาคลอ
พร้อมจะปล่อยโหออกมาได้ทันทีนั้น
\"เฮ้อ...ยายดา...เธออย่ามาขี้แยแถวนี้นะ...หยุดเดี๋ยวนี้นเลย..ถ้าเธอไม่หยุดฉันจะไม่ช่วย\"
ได้ผลเพียงแค่ประโยคสุดท้ายเท่านั้นทำให้ร่างแน่งน้อย
ถึงกับหยุดร้องได้ราวกับหมุนปิดก๊อกน้ำประปาอย่างไรก็อย่างนั้น
แถมยังเรียกร้อยยิ้มสดใสแกมเจ้าเล่ห์ได้อีกแหน่ะ..
...............................................
\"เอี๊ยด\"
ทันทีที่รถสปอร์ตคันหรูสีดำที่ใครมองก็รู้ว่าได้รับการขัดเงาอย่างดีเป็นประจำ
จอดลงหน้าโรงแรมดังขึ้นชื่อแห่งหนึ่งย่านแออัดกลางเมืองกรุงเทพฯ
พร้อมขาเพียวได้รูปสมส่วนได้ก้าวลงมาแตะพื้นไม่ทันไร...
ก็มีเจ้าหน้าที่โรงแรมที่ก้าวเข้ามารับหน้าพลางยื่นมือรับกุญแจจากชายหนุ่มพลางมอบให้กับอีกคนที่ยืนพินอบพิเทาอยู่ข้างๆ
เพียงแค่ร่างสูงเดินผ่านประตูอัตโนมัติที่จะเปิดเองถ้ามีคนผ่านเท่านั้นแหละ
ก็สามารถเรียกสายตาจากสาวน้อยสาวใหญ่ได้เป็นอย่างดี...
ขณะที่ชายหนุ่มจะก้าวไปตามบริกรที่เดินนำหน้าตนเพื่อพาไปสู่ห้องอาหารนั้นเอง...
เค้าก็บังเอิืญเหลือบไปเห็นหญิงสาวต่างชาติผิวดำผมทองสั้นเลยติ่งหูมานิดหน่อยที่ถูกเซตมา
ให้เข้าชุดกันกับชุดราตรีแดงเพลิงเว้าหลังนิดทำท่าลับๆล่อๆยืนหันหลังอยู่ตรงทางเข้าร้านอาหารอยู่นั่นเอง..
ชายหนุ่มก็ได้ชะงักเท้าที่ก้าวเดินมาอย่างมั่นคงนั่นขมวดคิ้วมองอยู่เพียงครู่เดียว..
ก็สาวเท้าก้าวเข้าไปหาเผื่อว่าหญิงสาวคนนั้นต้องการความช่วยเหลืออะไรซักอย่าง...
ยังไม่ทันได้เดินไปถึงร่างบางนั่น...
นาวีก็เห็นเจ้าหล่อนเดินไปหยิบแก้วสีเหลืองอัมพันพลางเดินเข้าไปในร้านอาหารเรียบร้อยแล้ว...
\"โอ๊ะ\"
เสียงของคนที่เดินผ่านโต๊ะทำให้คนทั้งคู่ที่กำลังนั่งรับประทานอาหารอยู่ถึงกับเงยหน้ามอง
แต่กว่าที่ใครจะได้ไหวตัว...หรือป้องกันเหตุการณ์สุดวิสัยได้ทัน...
น้ำอัมพันที่หญิงสาวก็ร่างกระฉอกออกจากแก้วงามออกมาเรียบร้อย
\"ว้าย~\" ความเย็นของน้ำที่โดนใบหน้าหวาน...
ถึงกับทำให้เธอสะดุ้งเฮือกร้องออกมาด้วยน้ำเสียงราวกับนกแตกรัง
\"อุ๊ย...อัม...ซอรี่...อัม..ม่าย..ด้าย..ตั้ง...จ๋าย\"
เสียงแปร่งๆดังลอดมาจากริมฝีปากที่เคลือบไปด้วยสีมุกเหลือบทองของหญิงผิวดำ
ทำหน้าขอลุแก่โทษแก่หญิงสาวโชคร้ายผู้นั้น...
พร้อมส่งสายตาเสียใจจริงๆแก่ชายหนุ่มที่นั่งตรงข้ามหญิงสาวผู้นั้นอีกที
\"คุณมะปราง...ไม่เป็นไรนะครับ\"
ชายหนุ่มรีบยื่นผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาดจากกระเป๋าเสื้อสูทของตนให้กับเธอทันที
\"มะ...ไม่เป็นไร..ค่ะ..\"
หญิงสาวรีบลุกขึ้นจากที่นั่งพลางใช้ผ้าเช็ดหน้าตนทำให้เครื่องสำอางค่อยๆเลือนหายไปจากใบบหน้างาม...
\"เ่อ่อ...ปรางขอตัวไปห้องน้ำนะคะ\"
พลางหยิบกระเป๋าสะพายปักมุกงามนั่นจากไป
\" อัม...ขอโทด...\"
\"มะ..ไม่เป็นไรนี่ครับ...มันเป็นเรื่องของอุบัติเหตุ...
แค่นี้ไม่หนักหนาหรอกครับ..มะปรางเอง..เค้าก็คงเข้าใจ..ไม่ต้องคิดมากหรอกครับ..\"
เมื่อเอกรัฐเห็นร่างบางที่พูดไทยไม่ค่อยชัดนี้ก้มหน้าสำนึกผิด
ทำให้เค้าต้องรีบพูดปลอบโดยที่ไม่รู้เลยสักนิดว่าคนที่เค้ากำลังเห็นใจอยู่นี้กำลังแอบอมยิ้มนิดๆ...
แต่ก่อนที่หญิงสาวจะได้พูดอะไร...
วนิดาก็ต้องตกใจเมื่อรู้สึกว่าที่เอวบางของเธอถูกกระชับดึงเข้าไปในอ้อมแขนของใครอีกคน
\"เอ๊ะ?\"
ร่างแน่งน้อยเงยหน้ามองคนที่บังอาจกอดตนแล้วถึงกับอ้าปากค้าง
\"ไอ้เอก...ฉันขอรับตัวแม่นี่ไปก็แล้วกัน...ส่วนเรื่องที่นายขอร้อง..
สงสัยว่าไม่ต้องแล้วละมั้ง..ก็ในเมื่อทุกอย่าง..จบลงไปแบบนี้แล้ว..ฉันก็ไม่จำเป็นต้องอยู่อีก..ขอตัววะ\"
พูดจบพลางกึ่งลากกึ่งดันแกมบังคับร่างแน่งน้อยที่แข็งขืนไม่ยอมทำตามให้เดินจากไป..
\"อะไรของมันวะ?\"
ปล่อยให้เอกรัฐได้แต่เกาหัวด้วยความสงสัยมองร่างที่เดินจากไปจนลับตา...อย่างไม่รู้ที่มาที่ไป
ร่างบอบบางในชุดอยู่กับบ้านสีขาวหม่นยาวเพียงหัวเข่าทรุดลงนั่งอย่างหมดแรง
กับพื้นบันไดขึ้นสุดท้ายที่ต้นได้เพิ่งทำความสะอาดเสร็จไปหมาดๆ
มาตลอดเกือบช่วงบ่ายนี้อย่างยากลำบาก..มือเล็กๆยกขึ้นเช็ดน้ำตาที่ไหลริน
พลางมองบริเวณบ้านรอบๆ...อย่างหมดอาลัยตายอยากกับโชคชะตาของตนเองนัก..
ทั้งๆที่เธอเองก็ถือว่าเป็นหญิงสาวที่โชคดีได้เป็นถึงเจ้าของบ้านตามนิตินัย...
แต่พฤตินัยนั้นกลับตรงกันข้ามกันสิ้นดี...ภายในบ้านทรายทองแสนหรูหราใหญ่โตโอ่อ่านี้...
เธอเป็นได้เพียงแค่คนอาศัย...ไม่สิ...สำหรับสายตาของคนเหล่านั้น...
เห็นเธอเป็นเพียงแค่คนใช้เท่านั้นสิ...คิดได้ถึงตรงนี้...ร่างที่สะอึกสะอื้นอยู่นี้ถึงกับปล่อยโฮ..
ใช้สองมือปิดหน้าโดยไม่คำนึงถึงความสะอาดของมือน้อยๆของเธอเลยซักนิด..
เสียงร้องของสาวน้อยนี่เองทำให้มือหนาของอีกคนที่เพิ่งบิดลูกบิดบ้านเข้ามาถึงกับชะงัก..
ร่างสูงขมวดคิ้วเข็มของตนมองด้วยความปวดร้าวใจนักเมื่อเห็นคนที่ตนแอบพึงพอใจ
ต้องเสียน้ำตาพลางสาวเท้าเข้ามาหาเจ้าของเสียงสะอื้นอย่างรวดเร็ว..
เอกสารที่ถืออยู่ในมือถึงกับวางไว้โดยเจ้าตัวไม่สนใจใยดีนักแล้วค่อยๆโอบร่างแน่งน้อยเข้ามาไว้ในอ้อมอกของตน
\"พจ..พจเป็นอะไรไปรึ? ร้องไห้ทำไม? ใครทำอะไรให้ต้องเศร้าเสียใจขนาดนี้..\"
ร่างบางที่แข็งขืนอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มค่อยๆผ่อนคลายลงเมื่อเห็นว่าคนที่มานี้เป็นใคร...
พร้อมกับค่อยๆกระพริบตาของตนเพื่อไล่น้ำตาที่ไหลรินอยู่นี้หมดไป
\"ปะ..เปล่าคะ...แค่ฝุ่นเข้าตา...\"
คนพูดพลางหลบสายตาคมเข็มที่มองมาอย่างไม่ค่อยจะอย่างเชื่อเท่าไหร่นัก
\"พจ..ทำไมเป็นคนดื้ออย่างนี้นะ...พวกคุณแม่ใช่ไหม?...บอกชายมาสิ...\"
ร่างแข็งแรงไม่ยอมปล่อยร่างนุ่มนิ่มที่ตนกอดไว้...
ยังใช้มือทั้งอีกข้างหนึ่งลูบศรีษะอีกฝ่ายเบาๆอย่างปลอบประโลมอยู่ในที...
หญิงสาวซึ่งทำท่าเขยิบตัวถอยหนีต้องจำนนต่อความอ่อนโยนพร้อมกับค่อยๆสะอื้นร่ำให้อีกครั้ง
หลังจากที่ต้องกลั้นเอาไว้ไม่อยากให้ชายหนุ่มรู้
\"เปล่าค่ะ..คุณชายกลาง...ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยทั้งนั้น..พจแค่..แค่..คิดถึงพ่อ..\"
มือหนาที่กอดร่างบอบบางไว้อยู่ก็ค่อยๆเลื่อนมาประคองดวงหน้างามจิ้มลิ้ม
ประดับด้วยดวงตาหวานซึ้งซึ่งบัดนี้โดนน้ำตากลบไปซะเกือบครึ่งแต่ก็มิอาจบดบัง
ความงามตามธรรมชาติของหญิงสาวได้...ชายหนุ่มค่อยๆลดใบหน้าของตน
จนริมฝีปากหนาสามารถสัมผัสริมฝีปากบางรูปกระจับประทับจูบเบาๆ...
โดยที่ร่างงามได้ยังไม่ทันได้พูดจบประโยคทำได้เพียงแค่กระพริบตามองอีกฝ่ายปริบๆ...
กว่าจะรู้ว่าชายหนุ่มต้องการอะไร..ทุกอย่างก็สายไปเสียแล้ว
\"คัท...ใช้ได้\"
สิ้นเสียงผู้กำกับไม่เท่าไหร่...ร่างแน่งน้อยที่อ่อนระทวยอยู่ภายใต้อ้อมกอด
ของชายหนุ่มผิวเข็มร่างสูงโปร่งมาดคุณชายก็สะบัดตัวออกมาจากความอบอุ่นอันแสนหวานนั่นทันที...
พร้อมกับหมุนตัวออกมาจากฉากห้องโถงเดินตรงมายังโต๊ะเก้าอี้สีขาวสำหรับเป็นที่พักนักแสดงทันที...
ยังไม่ทันได้นั่งลงกับเก้าอี้ที่ตนหมายตาไว้...เสียงห้าวทุ้มของอีกฝ่ายก็ดั่งมาจากข้างหลัง...
\"รอเดี๋ยวสิครับ..เพชร...\"
คนที่ถูกเรียกได้แต่หันกลับไปมองพลางขมวดคิ้วมองอย่างไม่ค่อยชอบใจกับคนตรงหน้าเท่าใดนัก..
\"อะไรอีกคะเบค?\" เสียงของหญิงสาวขุ่นไม่แพ้กับใบหน้างามนัก
\"เป็นไรไปครับ?...เพชรไม่พอใจผมเรื่องอะไรเอ่ย?...\"
หญิงสาวมองหน้าหล่อที่แสดงสีหน้างอนง้อของชายหนุ่มตรงหน้าแล้วถึงกับถอนหายใจ...
\"คุณยังไม่รู้ตัวอีกเหรอคะ?..\"
หญิงสาวสะบัดหน้าของตนไปทางอื่นบอกให้รู้ว่าเธอไม่ต้องการสนทนากับคนอีกฝ่ายยิ่งนัก
\"แหม~เพชรก็...คุณก็รู้นี่ว่าผม..ชอบคุณ\"
สายตาวับๆดุอย่างกับแม่เสือของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มละล่ำละลักรีบเปลี่ยนคำพูดทันใด
\"เอ่อ..รักคุณ..ก็เลยทำให้ผมเผลอตัวจ..จูบคุณจริงๆ.....จะไปไหนหน่ะเพชร?\"
ชายหนุ่มรีบใช้มือของตนคว้าข้อมือของหญิงสาวตรงหน้าก่อนที่เธอจะเดินหนีไปอีก...
\"ปล่อย\"
เพชรลัดดาขบริมฝีปากบางของตนพูดรอดไรฟันพลางใช้สายตาคมซึ้งซึ่งบัดนี้
เปลี่ยนจากแววหวานที่มองจนผู้ชายต้องสะเทิ้นเป็นสายนตาที่ใครถูกจ้องต้องหนาวไปตามๆกัน...
ซึ่งเบคเองก็ไมอยู่้ในข่ายยกเว้น...จนชายหนุ่มถึงกับเผลอตัวปล่อยมือตามคำสั่งของหญิงสาว...
ได้แต่ยืนคอตกมองหญิงสาวจากไปด้วยสายตาละห่อยเท่านั้น...
\"คุณเพชรคะ..คุณเพชร...\"
เสียงเรียกคุ้นๆที่ดังมาจากข้างหลังทำเอาเท้าเรียวสะอาดในร้องเท้าสานคู่โปร่ง
ต้องชะงักหันกลับไปมองตามเสียงที่ทักมาจากด้านข้าง...
ใบหน้าสวยที่ตกแต่งอย่างงดงามจากช่างแต่งหน้าประจำกองถ่ายขมวดคิ้วเรียวนิดๆ
อย่างรำคาญใจเป็นยิ่งนัก..แต่เมื่อเห็นว่าผู้ที่เรียกตนนั้นถือโทรศัพท์สีเงินรุ่นล่าสุด
ที่เพิ่งโฆษณาไม่นานนี้เองของตนมาให้ทำให้มุมปากเผยอยิ้มน้อยๆพร้อมกับกล่าวขอบคุณไปเบาๆ...
\"อืม..เล่ามาสิ!\"...
เธอกล่าวออกไปพร้อมกับเสียงถอนหายใจบอกให้คู่สายรู้ว่าตน
ไม่พร้อมอยู่ในอารมณ์เบิกบานเท่าใดนัก
\"ยายเพชร..ช่วยฉันด้วย!!!\"
เสียงเดือดร้อนของเพื่อนทำให้มือบางต้องกระชับมือถือเล็กๆนั่นแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว
\"ดา...นั่นเธอเหรอ?...เธอเป็นอะไร?...เกิดอะไรขึ้น?\"
เพชรลัดดารัวคำถามออกไปอย่างเป็นห่วงในสวัสดิภาพของเพื่อนสาวเป็นยิ่งนัก...
\"ถ้าเธอไม่ช่วยฉันละก็...\"
เสียงสะอื้นไห้ของเพื่อนดังลอดเข้ามายิ่งทำให้หญิงสาวถึงกับขมวดคิ้วของตนมากขึ้นโดยไม่รู้ตัว...
\"อะไรละ?...ดา...เธออยู่ไหน?...อืม...โอเค..คุณแม่ฉันไม่อยู่เหรอ?...เข้าบ้านไม่ได้?...รอแป๊บนะ..จะไปเดี๋ยวนี้ละ...\"
มือได้รูปกดปิดสายพร้อมกับเรียกคนดูแลขอกระเป๋าเธอคืนพลางก้าวไปที่รถเก๋งคนหรูสีแดงเพลิงฉับๆ...
\"จะไปไหนหน่ะเพชร?...\"
เสียงห้าวของผู้กำกับดังลอดเข้ามาในรถก่อนที่หญิงสาวจะได้ทันปิดประตูรถคันงามของเธอ
\"เอ่อ...เพชร...เอ่อ...เพื่อนเพชรเข้าห้องไอซียูหน่ะค่ะ...เลยต้องรีบไปดูใจ...\"
ด้วยความที่ตนมีประสบการณ์การแสดงมาอย่างโชคโชน
ทำให้ผู้กำกับหน้าดุแต่ใจดีคนนี้ถึงกับจับผิดนางเอกหน้าเข็มๆอมหวานคนนี้ไม่ได้...
ถึงกับแสดงความเป็นห่วงในตัวเพื่อนสาวของเธอ..บอกให้เธอไปเร็วๆเสียอีก
\"ถ้าไม่มีอะไรมาก..เพชรจะกลับมาถ่ายซ่อมส่วนที่เหลือนะคะ...\"
....................................................
เสียงประตูรั้วเล็กๆสีขาวสะอาดตาดังเอี๊ยดอ๊าดทำให้ร่างบางที่กำลังนั่งรอ
ผู้เป็นเจ้าของบ้านอยู่ใต้ต้นมะขามต้นโตอยู่หันมาอย่างทันทีทันใด..
\"เพชร...ถ้าเธอไม่ช่วยฉัน..ฉันคงต้องพลาดขบวนรถไฟสุดท้ายคันนี้แน่ๆ...\"
ร่างโปร่งที่เพิ่งก้าวเข้ามาไม่ทันไรถึงกับต้องเซถอยหลังไป
เมื่อโดนร่างอีกร่างหนึ่งโถมเข้ามากอดอย่างไม่ทันตั้งตัว...
\"อะไรกัน..ยายดา..พูดกันให้รู้เรื่องก่อนสิ...ไอ้ช่วยหน่ะ...
มันแน่อยู่แล้วเราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่รึไง...\"
เพชรลัดดาใช้มือน้อยๆของเธอนั้นค่อยๆลูบหลังปลอบประโลมร่างในอ้อมแขนของเธอ
ให้สงบลงพลางจูงอีกฝ่ายเข้าไปในบ้านหลังจากตนได้ใช้กุญแจไขเรียบร้อยแล้ว...
หลังจากเพชรลัดดาฟังเรื่องราวต่างๆที่พรั่งพรูออกมาจากริมฝีปากน้อยๆนั่นจบ
เธอถึงกับทำตาโตแทบจะถลนออกมาจากเข้าตาคู่งามอย่างเคืองๆ
พร้อมกับอ้าปากกว้างจนแทบจะกินไก่เข้าไปได้ทั้งตัว...
\"อะไรนะ??????????????\"
เสียงแหลมๆของเพื่อนทำให้วนิดาถึงกับต้องใช้มือทั้งสองข้างปิดหูของตน
เพื่อช่วยกรองเสียงที่ดังเกินหูคนปกติจะรับได้ให้เบาลง...
\"พูดเบาๆก็ได้นี่นา..หูเราไม่หนวก...\"
ก่อนที่หญิงสาวจะได้พูดไปมากกว่านั้นเสียงของเพชรลัดดาก็ดังขึ้นขึ้นมาอีกครั้ง
\"จะไม่ให้เราพูดเสียงดังได้ไง...แค่เรื่องแค่นี้...เธอถึงกับร้องห่มร้องไห้..
เีรียกฉันออกมาจากกองถ่าย..ทั้งๆที่ยังไม่เสร็จนี่นะเหรอ? หึ!\"
\"แหม~~ก็เราไม่เคยชอบใครมาก่อน...พอรู้ว่ามีคนจะแย่งของๆเราไป..
เราก็ต้องเสียใจเป็นธรรมดา..หน่า..นะ...ไม่โกรธเรานะ...\"
วนิดากำมือซ้ายทั้งหมดยกเว้นนิวก้อยนิ้วเดียว
ยื่นไปตรงหน้าคนที่ทำหน้ามุ่ยๆหวังง้องอนหญิงสาว...
เมื่อเพชรลัดดายังไม่มีทีท่าว่าจะคลายโกรธทำให้หญิงสาวถึงกับน้ำตาคลอ
พร้อมจะปล่อยโหออกมาได้ทันทีนั้น
\"เฮ้อ...ยายดา...เธออย่ามาขี้แยแถวนี้นะ...หยุดเดี๋ยวนี้นเลย..ถ้าเธอไม่หยุดฉันจะไม่ช่วย\"
ได้ผลเพียงแค่ประโยคสุดท้ายเท่านั้นทำให้ร่างแน่งน้อย
ถึงกับหยุดร้องได้ราวกับหมุนปิดก๊อกน้ำประปาอย่างไรก็อย่างนั้น
แถมยังเรียกร้อยยิ้มสดใสแกมเจ้าเล่ห์ได้อีกแหน่ะ..
...............................................
\"เอี๊ยด\"
ทันทีที่รถสปอร์ตคันหรูสีดำที่ใครมองก็รู้ว่าได้รับการขัดเงาอย่างดีเป็นประจำ
จอดลงหน้าโรงแรมดังขึ้นชื่อแห่งหนึ่งย่านแออัดกลางเมืองกรุงเทพฯ
พร้อมขาเพียวได้รูปสมส่วนได้ก้าวลงมาแตะพื้นไม่ทันไร...
ก็มีเจ้าหน้าที่โรงแรมที่ก้าวเข้ามารับหน้าพลางยื่นมือรับกุญแจจากชายหนุ่มพลางมอบให้กับอีกคนที่ยืนพินอบพิเทาอยู่ข้างๆ
เพียงแค่ร่างสูงเดินผ่านประตูอัตโนมัติที่จะเปิดเองถ้ามีคนผ่านเท่านั้นแหละ
ก็สามารถเรียกสายตาจากสาวน้อยสาวใหญ่ได้เป็นอย่างดี...
ขณะที่ชายหนุ่มจะก้าวไปตามบริกรที่เดินนำหน้าตนเพื่อพาไปสู่ห้องอาหารนั้นเอง...
เค้าก็บังเอิืญเหลือบไปเห็นหญิงสาวต่างชาติผิวดำผมทองสั้นเลยติ่งหูมานิดหน่อยที่ถูกเซตมา
ให้เข้าชุดกันกับชุดราตรีแดงเพลิงเว้าหลังนิดทำท่าลับๆล่อๆยืนหันหลังอยู่ตรงทางเข้าร้านอาหารอยู่นั่นเอง..
ชายหนุ่มก็ได้ชะงักเท้าที่ก้าวเดินมาอย่างมั่นคงนั่นขมวดคิ้วมองอยู่เพียงครู่เดียว..
ก็สาวเท้าก้าวเข้าไปหาเผื่อว่าหญิงสาวคนนั้นต้องการความช่วยเหลืออะไรซักอย่าง...
ยังไม่ทันได้เดินไปถึงร่างบางนั่น...
นาวีก็เห็นเจ้าหล่อนเดินไปหยิบแก้วสีเหลืองอัมพันพลางเดินเข้าไปในร้านอาหารเรียบร้อยแล้ว...
\"โอ๊ะ\"
เสียงของคนที่เดินผ่านโต๊ะทำให้คนทั้งคู่ที่กำลังนั่งรับประทานอาหารอยู่ถึงกับเงยหน้ามอง
แต่กว่าที่ใครจะได้ไหวตัว...หรือป้องกันเหตุการณ์สุดวิสัยได้ทัน...
น้ำอัมพันที่หญิงสาวก็ร่างกระฉอกออกจากแก้วงามออกมาเรียบร้อย
\"ว้าย~\" ความเย็นของน้ำที่โดนใบหน้าหวาน...
ถึงกับทำให้เธอสะดุ้งเฮือกร้องออกมาด้วยน้ำเสียงราวกับนกแตกรัง
\"อุ๊ย...อัม...ซอรี่...อัม..ม่าย..ด้าย..ตั้ง...จ๋าย\"
เสียงแปร่งๆดังลอดมาจากริมฝีปากที่เคลือบไปด้วยสีมุกเหลือบทองของหญิงผิวดำ
ทำหน้าขอลุแก่โทษแก่หญิงสาวโชคร้ายผู้นั้น...
พร้อมส่งสายตาเสียใจจริงๆแก่ชายหนุ่มที่นั่งตรงข้ามหญิงสาวผู้นั้นอีกที
\"คุณมะปราง...ไม่เป็นไรนะครับ\"
ชายหนุ่มรีบยื่นผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาดจากกระเป๋าเสื้อสูทของตนให้กับเธอทันที
\"มะ...ไม่เป็นไร..ค่ะ..\"
หญิงสาวรีบลุกขึ้นจากที่นั่งพลางใช้ผ้าเช็ดหน้าตนทำให้เครื่องสำอางค่อยๆเลือนหายไปจากใบบหน้างาม...
\"เ่อ่อ...ปรางขอตัวไปห้องน้ำนะคะ\"
พลางหยิบกระเป๋าสะพายปักมุกงามนั่นจากไป
\" อัม...ขอโทด...\"
\"มะ..ไม่เป็นไรนี่ครับ...มันเป็นเรื่องของอุบัติเหตุ...
แค่นี้ไม่หนักหนาหรอกครับ..มะปรางเอง..เค้าก็คงเข้าใจ..ไม่ต้องคิดมากหรอกครับ..\"
เมื่อเอกรัฐเห็นร่างบางที่พูดไทยไม่ค่อยชัดนี้ก้มหน้าสำนึกผิด
ทำให้เค้าต้องรีบพูดปลอบโดยที่ไม่รู้เลยสักนิดว่าคนที่เค้ากำลังเห็นใจอยู่นี้กำลังแอบอมยิ้มนิดๆ...
แต่ก่อนที่หญิงสาวจะได้พูดอะไร...
วนิดาก็ต้องตกใจเมื่อรู้สึกว่าที่เอวบางของเธอถูกกระชับดึงเข้าไปในอ้อมแขนของใครอีกคน
\"เอ๊ะ?\"
ร่างแน่งน้อยเงยหน้ามองคนที่บังอาจกอดตนแล้วถึงกับอ้าปากค้าง
\"ไอ้เอก...ฉันขอรับตัวแม่นี่ไปก็แล้วกัน...ส่วนเรื่องที่นายขอร้อง..
สงสัยว่าไม่ต้องแล้วละมั้ง..ก็ในเมื่อทุกอย่าง..จบลงไปแบบนี้แล้ว..ฉันก็ไม่จำเป็นต้องอยู่อีก..ขอตัววะ\"
พูดจบพลางกึ่งลากกึ่งดันแกมบังคับร่างแน่งน้อยที่แข็งขืนไม่ยอมทำตามให้เดินจากไป..
\"อะไรของมันวะ?\"
ปล่อยให้เอกรัฐได้แต่เกาหัวด้วยความสงสัยมองร่างที่เดินจากไปจนลับตา...อย่างไม่รู้ที่มาที่ไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น