คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Sf valentine's day [บาดึล]
Sf valentine’s day
“บาดึล” B1A4
The happy time in my life is doing everything for you.
ช่วงเวลาที่มีความสุขของฉัน คือการได้กระทำทุกสิ่งเพื่อเธอ
“บาโร part”
“ห้ามรบกวน ห้ามเคาะ ห้ามเรียก ห้ามเข้า โดยเฉพาะนาย บาโร!”
นี่มันอะไรกันเนี่ย ไอ้ป้ายบ้าๆนี่มันติดอยู่หน้าห้องไอ้เป็ดตัวแสบมาสองสามวันแล้วนะ แล้วผมก็ได้แต่ยืนขมวดคิ้วอยู่หน้าห้องอ่านป้ายบ้าๆนี่ซ้ำไปซ้ำมา
“ผมว่าพี่ยืนเครียดหน้าห้องพี่ซานดึลมาหลายวันแล้วนะ” เสียงของกงชานทักดังขึ้นพร้อมๆกับมือที่วางลงบนบ่าของผม
“ก็จะให้ทำยังไงเล่า นี่ฉันแทบไม่ได้เจอหน้าซานดึลมาทั้งอาทิตย์แล้วนะ มัวแต่หมกตัวอยู่ในห้องอยู่นั่นแหละ งอนอะไรรึเปล่าก็ไม่รู้”
“ก็แล้วทำไมพี่ไม่เข้าไปคุยให้รู้เรื่องเลยล่ะ” กงชานไม่พูดเปล่า กลับจับลูกบิดประตูเตรียมจะเปิด โชคยังดีที่ผมรั้งมือของมักเน่ไว้ได้ทัน
“จะทำอะไรน่ะกงชาน นายเห็นป้ายนี่ไหม” ผมพูดพร้อมจิ้มย้ำๆไปที่ป้าย “นายก็เห็นมันเขียนว่าห้ามเข้า โดยเฉพาะฉัน”
“นี่นายกลัวไอ้เป็ดขนาดนั้นเลยเหรอบาโร” เสียงของชินวูดังขึ้นมาอีกคน
“เปล่าซะหน่อย ก็แค่ไม่อยากขัดใจ”
“นั่นและเค้าเรียกว่ากลัว ใช่ไหมกงชาน” พี่ ชินวูเริ่มหาแนวร่วมเพิ่ม ซึ่งมักเน่ของวงก็พยักหน้าเห็นดีเห็นงามไปกับเขาด้วย
เอาเข้าไป แซวกันเข้าไป ผมเครียดจริงนะเนี่ย
“เออนี่ พวกนายมีใครเห็นผ้าเช็ดหน้าฉันไหม หายยกเซ็ทเลย” ผมหันไปถามทั้งคู่ที่กำลังล้อเรื่องผมกันอย่างเมามัน
“หืม? นายตากไว้หลังบ้านนี่” พี่ชินวูหันมาตอบ นั่นซิ่นะ เมื่อวานผมตากผ้าพร้อมพี่ชินวูนี่ แล้วมันหายไปไหน
“ก็ใช่ แต่ตอนนี้มันไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว”
“งั้นฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ทำไมนายไม่ลองถามซานดึลดูล่ะ ไอ้เป็นนั่นรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับบ้านนี้แหละ” พี่ชินวูพูดเสร็จก็โอบไหล่กงชานเดินออกไป ผมหันไปมองประตูอีกครั้งก่อนจะตัดสินใจเดินตามสองคนนั้นออกไป
.................................................................
อีกนิดเดียวน่า แค่นิดเดียวเท่านั้น แค่นิดเดียวก็เสร็จแล้ว
จึ๊ก!!
“โอ๊ยยย” ร่างบางสะบัดมือรัวๆ หวังจะคลายความเจ็บปวดจากการโดนเข็มเล็กๆจิ้ม
“เฮ้อออ ครบห้านิ้วแล้วนะเนี่ย” ซานดึลบ่นแล้วอมนิ้วที่โดนเข็มจิ้มเข้าไปไนปากเพื่อห้ามเลือด ก่อนจะรีบลงมือปักผ้าเช็ดหน้าในมือต่อ เหลือเวลาอีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะถึงวันวาเลนไทน์แล้ว ทั้งๆที่ง่วงแสนง่วง แต่ก็ยังทนนั่งปักผ้าเช็ดหน้าเพื่อเป็นของขวัญให้กับบาโรในวันพรุ่งนี้
“หู่วววว ในที่สุดก็เสร็จซักที” ซานดึลยกแขนขึ้นบิดขี้เกียจ เพื่อคลายความเมื่อยล้าจากการนั่งอยู่กับที่เป็นเวลานาน ก่อนจะก้มลงมองผลงานของตัวเองตรงหน้า ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความภาคภูมิใจ บนผ้าเช็ดหน้าทั้งเจ็ดผืนปรากฏรูปของหนูแฮมสเตอร์และเป็ดตัวสีเหลืองยืนจับมือกัน
“เอาหละ เหลือแค่เอาใส่กล่องแล้ว” ซานดึลจัดผ้าเช็ดหน้าทั้งเจ็ดผืนลงกล่องอย่างตั้งใจ แล้วปิดด้วยฝากล่องที่มีลายเดียวกับผ้าเช็ดหน้าทั้งเจ็ดผืน จากฝีมือการเพ้นท์ของเขาเอง
ซานดึลหันไปมองนาฬิกาบนหัวเตียง เวลากำลังฟ้องว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าจะเป็นวันที่คู่รักทุกคู่รอคอย ซานดึลเดินไปเปิดประตูห้องแล้วดึงกระดาษที่แปะเอาไว้เมื่อสองวันก่อนออก ก่อนจะเดินกลับเข้าไปแล้วทิ้งตัวลงนอนด้วยความเมื่อยล้าที่สะสมมาตลอดทั้งวัน
...................................................................................
14 February
บาโรออกจากบ้านตั้งแต่เช้าเพื่อไปซื้อของขวัญให้ซานดึล เขากลับมาพร้อมกับช็อคโกแลตกล่องโตและดอกกุหลาบ 199 ดอกในอ้อมกอด บาโรเดินมาหยุดอยู่ที่ห้องรับแขกเมื่อได้กลิ่นหอมที่คุ้นเคย เขากระชับของในอ้อมกอดให้แน่นขึ้นแล้วเดินเข้าไปในห้องครัว แล้วก็เป็นจริงอย่างที่คิดเอาไว้ ร่างบางของเป็ดน้อยของเขากำลังยืนอยู่หน้าเตา เขาวางของลงบันโต๊ะกินข้าวด้วยเสียงที่เบาที่สุดเพื่อไม่ให้ร่างบางรับรู้ถึงการมาของเขา
บาโรค่อยๆย่องเข้าไปและกอดซานดึลจากข้างหลังทำเอาคนร่างบางสะดุ้งด้วยความตกใจ
“สุขสันต์วันวาเลนไทน์ครับที่รัก” บาโรกระซิบเบาๆที่ข้างหูของซานดึล
“ไม่ต้องมาทำหวานเลย” ซานดึลพูดพลางหมุนตัวหันหน้าเข้าหาบาโรทั้งๆที่ยังอยู่ในอ้อมกอดของเขา
“โถ่ วันนี้วันแห่งความรักนะ”
“แล้วรักฉันแค่วันนี้เหรออออออ” ซานดึลถามพลางเอานิ้วบีบจมูกรั้นๆของาโรอย่างหมั่นเขี้ยว
“รักทุกวันแหละครับ” บาโรตอบแล้วก้มหน้าลงไปหาริมฝีปากบางของเป็ดน้อยตรงหน้า
เขามอบจูบแสนหวานให้กับร่างบาง ซึ่งซานดึลก็ยอมรับความหวานนั้นด้วยความเต็มใจ จากความอ่อนหวานเริ่มทวีความร้อนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ แขนของบาโรโอบกระชับให้ร่างบางเข้ามาชิดกับตัวเองมากยิ่งขึ้น จนกระทั่งลมหายใจเริ่มติดขัด บาโรจึงถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง โน้มหน้าลงมาจะประทับจูบอีกครั้ง แต่จินยองเดินเข้ามาขัดจังหวะซะก่อน
“เล่นอะไรกันอยู่น่ะ” จินยองแซวทั้งคู่ยิ้มๆ เป็นที่รู้กันดีว่าเป็ดและแฮมเตอร์สองตัวนี้รักกันแค่ไหน และมักจะแสดงความรักต่อกันทุกที่ในบ้านหลังนี้ ทำให้กลายเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับทุกคน
“มีไรกินั่ง หิวๆ” จินยองบ่นพลางลูบท้องเป็นสัญลักษ์ว่าหิวมากๆ
“นั่งเลย เดี๋ยวเอาให้ นายด้วยบาโร”
บาโรคลายอ้อมกอดจากซานดึล ปล่อยให้เป็ดน้อยของเขาทำกับข้าวต่อไป ส่วนตัวเขาเองก็เดินไปนั่งที่โต๊ะกินข้าวข้างๆจินยอง ไม่นานนักซานดึลก็เดินถือจานอาหารเช้ามาวางลงตรงหน้าทั้งคู่ ส่วนตัวเองก็นั่งลงข้างๆบาโร
“ขอบคุณครับแม่เป็ด” บาโรแซวแฟนตัวเองแล้วหันไปหอมแก้มร่างบางหนึ่งที
ซานดึลไม่ตอบอะไรได้แต่จิ้มเบคอนเข้าปากแก้เขิน
“นี่ซานดึล ฉันว่าเบคอนนายมันเกรียมไปหน่อยนะ” จินยองจิ้มเบคอนขึ้นมาแล้วโชว์ให้ซานดึลดู
“โทษไอ้แฮมเตอร์เลย”
“อ้าวๆ อย่ามาโยนความผิดให้ผมคนเดียวซิ่ครับ นายเองไม่ใช่เหรอที่จูบตอบฉันน่ะ” คำพูดของบาโรทำเอาเป็ดน้อยหน้าแดงเรื่อด้วยความเขิน เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ชินวูและกงชานเดินโอบไหล่กันเข้ามาพอดี
“คุยอะไรกันอยู่คู่รัก” ชินวูแซวบาณและซานดึลยิ้มๆ
“โห ดอกกุหลาบใครเนี่ย เต็มโต๊ะกินข้าวไปหมด” เสียงของมักเน่ของวงบ่นขึ้นเอรู้ว่าตัวเองไม่มีที่นั่น เพราะถูกจับจองด้วยดอกกุหลาบที่บาโรซื้อมา
“ว้าวววว ช็อคโกแลต” กงชานร้องขึ้นอย่างตื่นเต้นเมื่อเห็นช็อกโกแลตกล่องโต
“ไม่ได้นะกงชาน กล่องนั้นของซานดึล” บาโรหันไปบอกเมื่อเห็นว่ากงชานตั้งใจจะแกะมัน
“โห ทั้งดอกไม้ทั้งช็อคโกแล็ต แล้วพี่ซานดึลให้อะไรพี่บาโรบ้างเนี่ย”
“นั่นซิ่ แม่เป็ดให้อะไรผม” บาโรเดินเข้าไปหาซานดึลแล้วกอดเอาไว้หลวมๆ
“อยากรู้ต้องเข้าไปดูในห้อง” คำตอบของซานดึลเรียกเสียงแซวจากทุกๆคน ส่วนบาโรเองก็ไม่รอช้า รีบดึงซานดึลเข้าไปในห้อง
“เฮ้ๆๆ เบาๆนะพวก” เสียงของชินวูแซวไล่หลังมาทำให้บาโรต้องหันไปแยกเขี้ยวใส่ ตามด้วยเสียงหัวเราะของสมาชิกในวง
..........................................................................
พอปิดประตูห้องนอนได้บาโรก็พุ่งเข้าไปกอดร่างบางไว้แล้วเริ่มพรมจูบไปทั่วใบหน้าแล้วค่อยๆเลื่อนลงมาไซร้ที่ซอกคอ
“อื้อ บาโร” ร่างบางพยายามจะขืนตัวออกจากสัมผัสอันวาบหวามที่บาโรเป็นคนปลุกมันขึ้น
“อื้มม ของขวัญของผมไงที่รัก” บาโรค่อยๆเคลื่อนไปครอบครองริมฝีปากของร่างบางเอาไว้ สอดลิ้นเข้าไปตวัดเกี่ยวพันกับลิ้นของร่างบาง ทำเอาร่างบางอ่อนระทวยจนยืนแทบไม่อยู่ บาโรจึงค่อยๆช้อนตัวของซานดึลแล้ววางลงบนเตียงอย่างอ่อนโยน บาโรโน้มตัวลงมาหาร่างบางอีกครั้ง ฝังใบหน้าลงที่ซอกคอขาวเนียน ขบติ่งหูเบาๆทำเอาร่างบางสะท้านด้วยความเสียวซ่าน มือของเขาก็ไม่อยู่นิ่ง ปฏิบัติการปลุกอารมให้แม่เป็ดอย่างไม่มีบกพร่อง ปาดป่ายไปตามสะโพกและต้นขา ก่อนจะเลื่อนขึ้นมาเลิกเสื้อขึ้นและฝันใบหน้าของเขาไปที่หน้าท้อง พรมจูบไปทั่วแล้วค่อยๆเลื่อนใบหน้าขึ้นไปเพื่อหาจุดอ่อนไหวของร่างบาง ซานดึลพยายามรวบรวมสติก่อนจะพูดออกไปด้วยแสบแหบปร่า
“เดี๋ยวก่อนบาโร ของขวัญนายไม่ใช่ฉันนะ” คำพูดของซานดึลทำให้บาโรชะงักก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองตาเป็ดน้อยของเขา สายตาบ่งบอกถึงความไม่เข้าใจ
.........................................................................................................
ซานดึลพยายามรวบรวมสติกลับมาอีกครั้ง ยันตัวขึ้นพิงกับหัวเตียงแล้วเอื้อมมือไปหยิบกล่องผ้าเช็ดหน้ามาก่อนจะยื่นมันให้กับบาโร เขารับมันมาอย่างงงๆก่อนจะค่อยๆเปิดกล่อง
สิ่งที่อยู่ในกล่องทำให้บาโรชะงักก่อนจะหันไปมองหน้าคนรักของตัวเอง
“นี่นายปักเองเหรอซานดึล” บาโรหันไปถามซานดึลด้วยสีหน้าอึ้งๆ
“อืม ได้มาหลายแผลเลย ดูซิ่” ซานดึลตอบพร้อมชูนิ้วที่โดนเข็มจิ้มให้บาโรดู
บาโรจับมือของซานดึลเข้ามาดู ก่อนจะจูบอย่างแผ่วเบา
“เจ็บมากไหม” บาโรถาม ซานดึลส่ายหน้ายิ้มๆ
“ไม่หรอก”
บาโรหยิบผ้าเช็ดหน้าทั้งเจ็ดผืนขึ้นมาก่อนจะค่อยๆไล่ดูทีละผืน
“ทำไมถึงปักผ้าเช็ดหน้าให้ฉันล่ะ” บาโรหันไปถามในสิ่งที่สงสัย
“ฉันอยากให้นายคิดถึงฉันตลอดเวลา แฮมสเตอร์ก็คือตัวนาย ส่วนเป็ดนั่นก็คือตัวฉัน ฉันอยากให้นายรู้ว่า ฉันจะไม่ปล่อยมือจากนาย” ซานดึลพูดพร้อมจ้องลึกลงไปในดวงตาของบาโรเพื่อแสดงให้เห็นว่าสิ่งที่พูดออกไปคือความจริง
“ขอบคุณนะซานดึล” บาโรโผเข้ากอดคนรักของตัวเอง
“ฉันรักนายนะ แฮมสเตอร์ของฉัน” ซานดึลกระซิบเบาๆที่ข้างหูของบาโร
“ฉันก็รักนาย เป็ดน้อยของฉัน”
“ต่อจากเมื่อกี๊ได้ไหม” คำถามของบาโรทำเอาร่างบางสะดุ้งโหยง ก่อนจะฟาดไหล่บางบาโรเบาๆ
“ไม่เอาน่า”
“น่านะ วันนี้ฉันจะทำให้นายมีความสุขที่สุด”
I’ve know many people in this world
But l’ve a few to understand and truly love me.
One of them is you
มีคนมากมายในโลกกว้างที่ฉันรู้จัก แต่มีอยู่น้อยคนคน
ที่ฉันมั่นใจว่ารักและเข้าใจฉันจริง คนดี..เธอคือคนหนึ่งนั้น
ความคิดเห็น