ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 5. ความเหงาที่ไม่อาจลืม [กรีน]
ตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าบ้านหลังใหม่ที่พึ่งมาปลูกในเมืองมาสะระ ปกติของวันเสาร์อาทิตย์แบบนี้แล้วผมจะนั่งอ่านหนังสืออยู่กับบ้าน แต่วันนี้ปู่ดันมาใช้ผมให้ไปเอารายงานให้บลูน่ะสิ- -^
กิ๊งก๊องๆ! (เสียงกริ๊งบ้านเชยจิงๆ หาที่ดีกว่านี้ไม่ได้หรอยะ บ้านใหม่ของฉันทั้งที-*-: บลู) (ก็นู๋คิดมะออกอ่าT^T: คนเขียน)
เงียบ..... ทำไมไม่มีคนลงมาเปิดประตูบ้าน- -"
กิ๊งก๊องๆๆๆ! ............................ - -*
กิ๊งก๊องๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!
"โว้ย! จะกดอะไรนักหนา ตื่นแล้วโว้ย!" เสียงจากเบื้องบน(บ้าน) ตะโกนลงมาพร้อมกับเสียงวิ่งลงจากบันได sheตื่นสายอีกตามเคยแน่ๆ
แอ๊ด ประตูบ้านแง้มออกพร้อมกับหน้าบูดของบลูที่อยู่ในสภาพพึ่งตื่น ดูได้จากผมยุ่งๆของshe- -
"หืม กรีนเองหรอ มีอะไรเปล่า ถ้าไม่มีฉันไปนอนต่อล่ะ" เห้ย ตรูยังไม่ทันพูดเลยว่าไม่มี-*-
"เดี๋ยวสิ ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันจะมากดกริ่งให้อารมณ์เสียเล่นทำไม" ผมรั้งเธอเอาไว้ก่อนที่เธอจะเข้าบ้านไปนอนต่อ
"แล้วมีอะไรล่ะ" บลูขยี้ตาเพราะยังไม่ตื่น
พรืด ผมเริ่มที่จะหัวเราะในสภาพที่บลูเป็นในตอนนี้ ใส่ชุดนอน ผมยุ่งไม่เป็นทรง แถมถือตุ๊กตามีออกมาอีกต่างหาก ก๊ากๆๆๆ
"หัวเราะอะไรยะ- -^" ฮ่าๆๆ ก็สภาพที่เธอเป็นไง ก๊ากๆๆ
"ป่าวๆ 55+ นี่เธอยังนอนกอดตุ๊กตาหมีอีกหรอ" ผมพยายามเข้ามาดเดิมแต่มันยากจริงๆครั้งนี้
"มันก็เรื่องของฉัน นายมายุ่งอะไร หรือว่านายอยากรู้จักตุ๊กตาทุกตัวในบ้านฉัน อ่ะนี่นะ คุณตุ๊กตาหมีนี่ชื่อบราวนี่ ตุ๊กตากระต่ายบนห้องชื่อคุณเชอรี่ แล้วก็ตุ๊กตาหมาชื่อคุณแบล๊คกี้......."
"พอๆ! ฉันมีที่นี่เรื่องธุระนะไม่ใช่มาทำความรู้จักตุ๊กตาบ้านเธอ" ผมพูดขัดจังหวะก่อนที่คุณเธอจะสันธยายไปมากกว่านี้
"ธุระหรอ เรื่องอะไรอ่ะ"
"แล้วเธอจะยืนคุยหรือไง- -^"
"เอ้าๆ ก็ได้ เข้าบ้านฉันก่อนสิ"
"อืม" สิ้นสุดการสนทนานอกบ้านผมก็ก้าวเข้าไปในบ้านของบลูทันที
--------------------------------------------------------------
ในบ้านของยัยนี่ก็ร่มรื่นเหมือนกันแหะ แต่ที่ไม่เข้าใจคือ.....ไมตุ๊กตามันเยอะอย่างนี้!!!!! พอเข้ามายังกับหลุดไปมิติที่เต็มไปด้วยตุ๊กตาหวานแหวว น....นี่มันคลังตุ๊กตาชัดๆ= =
"นี่บ้านคนหรือบ้านตุ๊กตากันแน่เนี่ยบลู" ผมยืนมองสภาพแว้ดล้อมในบ้านอย่างอึ้งๆ
"แล้วจะนั่งหรือจะยืนคะคุณชาย" ถามได้ต้องนั่งสิ ว่าแล้วผมก็เดินไปนั่งที่โซฟา
"ตกลงที่มานี่เรื่องอะไรล่ะ" บลูถามแล้วจิบนํ้าอย่างสบายใจ
"ท่านผอ.สั่งให้มาถามความคืบหน้าของ...." ว้าก ผมไม่อยากจะพูดเลยT T
"งานวาเลนไทน์?" เห้อ เธอรู้
"ใช่" ผมพยายามวางมาดเดิมจากที่เมื่อกี้ลำบากใจในการพูดมากๆ- -
"เรื่องนั้นน่ะ เดี๋ยวฉันบอกกับผอ.พรุ่งนี้เอง จะได้ไม่ต้องลำบากใจนายไง" รอยยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์มาอีกแล้ว จะมีเรื่องอะไรอีกมั้ยนิ
"อืม งั้นฉันกลับล่ะนะ" ในตอนที่ผมกำลังจะลุกขึ้นเสียงของบลูก็ฉุดผมไว้
"เดี๋ยวสิ"
"หืม มีไร"
"คือ........" บลูก้มหน้าเล็กน้อย
"......?"
"ช่วยอยู่เป็นเพื่อนก่อนได้มั้ย" อยู่เป็นเพื่อน? ยัยนี่อยู่คนเดียวหรอกหรอ
"นี่เธออยู่คนเดียวหรอ นึกว่ามีคนอยู่ด้วยซะอีก" ที่แท้ก็มีแต่ตุ๊กตาอยู่เป็นเพื่อน-*-
"อืม ฉันอยู่คนเดียว" ไม่เข้าใจจริงๆ อยู่คนเดียวแล้วทำไมต้องทำหน้าเศร้า มันน่าเศร้าตรงไหน- -a (คนอย่างแกน่ะไม่รู้หรอก ไอนํ้าแข็ง: คนเขียน) (ตรูเป็นคนเฟร้ย!: กรีน)
"อยู่คนเดียวก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนิ"
"..............."
"ฉันยังไม่เห็นรู้สึกอะไรเลย"
"..................."
"เฮ้ บลูเป็นไรไปน่ะ" พอเงียบๆแล้วรู้สึกอึดอัดแหะ เธอเป็นไรไปน่ะ
"อย่างนายจะไปรู้อะไรล่ะ! นายมันไม่เคยใส่ใจคนอื่นนิ นายไม่รู้หรอกว่าตั้งแต่ตอนฉันโดนจับตัวไปเป็นกลุ่มเด็กสวมหน้ากาก(ถูกป่าวหว่า)ฉันเหงาขนาดไหน ก็มีแค่ซิลเวอร์เท่านั้นแหละที่เข้าใจฉัน!"
"บลู! เดี๋ยวก่อนสิบลู" ผมพูดตามหลังเธอ แต่สายไปซะแล้ว เธอวิ่งเข้าห้องไปแถมล๊อกห้องอีก
"บลูเปิดประตูก่อน! บลู" ผมพยายามเคาะประตู ตะโกนเรียกเธอ แต่ผมต้องหยุดเพราะได้ยินเสียงร้องไห้จากข้างใน
"ไปให้พ้น!" บลูตะโกนออกมาจากห้องด้วยเสียงสะอึกสะอื้น ทำให้ผมค้างไปสักพักก่อนที่จะต้องปล่อยเธอไป
.......ขอโทษบลู ขอโทษที่ฉันเป็นคนไม่ใส่ใจใคร แต่ฉันยังใส่ใจเธอเสมอ....ตลอดไป
---------------------------------------------------------------------
สิ้นคิดจริงๆฉัน- -^ (ให้ฉันมาทะเลาะกับตานี่เนื่องงี่เง่านี้เนี่ยนะ-*-: บลู) (...: กรีน) เอาน่าๆก็คนมันคิดไม่ออก
กิ๊งก๊องๆ! (เสียงกริ๊งบ้านเชยจิงๆ หาที่ดีกว่านี้ไม่ได้หรอยะ บ้านใหม่ของฉันทั้งที-*-: บลู) (ก็นู๋คิดมะออกอ่าT^T: คนเขียน)
เงียบ..... ทำไมไม่มีคนลงมาเปิดประตูบ้าน- -"
กิ๊งก๊องๆๆๆ! ............................ - -*
กิ๊งก๊องๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!
"โว้ย! จะกดอะไรนักหนา ตื่นแล้วโว้ย!" เสียงจากเบื้องบน(บ้าน) ตะโกนลงมาพร้อมกับเสียงวิ่งลงจากบันได sheตื่นสายอีกตามเคยแน่ๆ
แอ๊ด ประตูบ้านแง้มออกพร้อมกับหน้าบูดของบลูที่อยู่ในสภาพพึ่งตื่น ดูได้จากผมยุ่งๆของshe- -
"หืม กรีนเองหรอ มีอะไรเปล่า ถ้าไม่มีฉันไปนอนต่อล่ะ" เห้ย ตรูยังไม่ทันพูดเลยว่าไม่มี-*-
"เดี๋ยวสิ ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันจะมากดกริ่งให้อารมณ์เสียเล่นทำไม" ผมรั้งเธอเอาไว้ก่อนที่เธอจะเข้าบ้านไปนอนต่อ
"แล้วมีอะไรล่ะ" บลูขยี้ตาเพราะยังไม่ตื่น
พรืด ผมเริ่มที่จะหัวเราะในสภาพที่บลูเป็นในตอนนี้ ใส่ชุดนอน ผมยุ่งไม่เป็นทรง แถมถือตุ๊กตามีออกมาอีกต่างหาก ก๊ากๆๆๆ
"หัวเราะอะไรยะ- -^" ฮ่าๆๆ ก็สภาพที่เธอเป็นไง ก๊ากๆๆ
"ป่าวๆ 55+ นี่เธอยังนอนกอดตุ๊กตาหมีอีกหรอ" ผมพยายามเข้ามาดเดิมแต่มันยากจริงๆครั้งนี้
"มันก็เรื่องของฉัน นายมายุ่งอะไร หรือว่านายอยากรู้จักตุ๊กตาทุกตัวในบ้านฉัน อ่ะนี่นะ คุณตุ๊กตาหมีนี่ชื่อบราวนี่ ตุ๊กตากระต่ายบนห้องชื่อคุณเชอรี่ แล้วก็ตุ๊กตาหมาชื่อคุณแบล๊คกี้......."
"พอๆ! ฉันมีที่นี่เรื่องธุระนะไม่ใช่มาทำความรู้จักตุ๊กตาบ้านเธอ" ผมพูดขัดจังหวะก่อนที่คุณเธอจะสันธยายไปมากกว่านี้
"ธุระหรอ เรื่องอะไรอ่ะ"
"แล้วเธอจะยืนคุยหรือไง- -^"
"เอ้าๆ ก็ได้ เข้าบ้านฉันก่อนสิ"
"อืม" สิ้นสุดการสนทนานอกบ้านผมก็ก้าวเข้าไปในบ้านของบลูทันที
--------------------------------------------------------------
ในบ้านของยัยนี่ก็ร่มรื่นเหมือนกันแหะ แต่ที่ไม่เข้าใจคือ.....ไมตุ๊กตามันเยอะอย่างนี้!!!!! พอเข้ามายังกับหลุดไปมิติที่เต็มไปด้วยตุ๊กตาหวานแหวว น....นี่มันคลังตุ๊กตาชัดๆ= =
"นี่บ้านคนหรือบ้านตุ๊กตากันแน่เนี่ยบลู" ผมยืนมองสภาพแว้ดล้อมในบ้านอย่างอึ้งๆ
"แล้วจะนั่งหรือจะยืนคะคุณชาย" ถามได้ต้องนั่งสิ ว่าแล้วผมก็เดินไปนั่งที่โซฟา
"ตกลงที่มานี่เรื่องอะไรล่ะ" บลูถามแล้วจิบนํ้าอย่างสบายใจ
"ท่านผอ.สั่งให้มาถามความคืบหน้าของ...." ว้าก ผมไม่อยากจะพูดเลยT T
"งานวาเลนไทน์?" เห้อ เธอรู้
"ใช่" ผมพยายามวางมาดเดิมจากที่เมื่อกี้ลำบากใจในการพูดมากๆ- -
"เรื่องนั้นน่ะ เดี๋ยวฉันบอกกับผอ.พรุ่งนี้เอง จะได้ไม่ต้องลำบากใจนายไง" รอยยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์มาอีกแล้ว จะมีเรื่องอะไรอีกมั้ยนิ
"อืม งั้นฉันกลับล่ะนะ" ในตอนที่ผมกำลังจะลุกขึ้นเสียงของบลูก็ฉุดผมไว้
"เดี๋ยวสิ"
"หืม มีไร"
"คือ........" บลูก้มหน้าเล็กน้อย
"......?"
"ช่วยอยู่เป็นเพื่อนก่อนได้มั้ย" อยู่เป็นเพื่อน? ยัยนี่อยู่คนเดียวหรอกหรอ
"นี่เธออยู่คนเดียวหรอ นึกว่ามีคนอยู่ด้วยซะอีก" ที่แท้ก็มีแต่ตุ๊กตาอยู่เป็นเพื่อน-*-
"อืม ฉันอยู่คนเดียว" ไม่เข้าใจจริงๆ อยู่คนเดียวแล้วทำไมต้องทำหน้าเศร้า มันน่าเศร้าตรงไหน- -a (คนอย่างแกน่ะไม่รู้หรอก ไอนํ้าแข็ง: คนเขียน) (ตรูเป็นคนเฟร้ย!: กรีน)
"อยู่คนเดียวก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนิ"
"..............."
"ฉันยังไม่เห็นรู้สึกอะไรเลย"
"..................."
"เฮ้ บลูเป็นไรไปน่ะ" พอเงียบๆแล้วรู้สึกอึดอัดแหะ เธอเป็นไรไปน่ะ
"อย่างนายจะไปรู้อะไรล่ะ! นายมันไม่เคยใส่ใจคนอื่นนิ นายไม่รู้หรอกว่าตั้งแต่ตอนฉันโดนจับตัวไปเป็นกลุ่มเด็กสวมหน้ากาก(ถูกป่าวหว่า)ฉันเหงาขนาดไหน ก็มีแค่ซิลเวอร์เท่านั้นแหละที่เข้าใจฉัน!"
"บลู! เดี๋ยวก่อนสิบลู" ผมพูดตามหลังเธอ แต่สายไปซะแล้ว เธอวิ่งเข้าห้องไปแถมล๊อกห้องอีก
"บลูเปิดประตูก่อน! บลู" ผมพยายามเคาะประตู ตะโกนเรียกเธอ แต่ผมต้องหยุดเพราะได้ยินเสียงร้องไห้จากข้างใน
"ไปให้พ้น!" บลูตะโกนออกมาจากห้องด้วยเสียงสะอึกสะอื้น ทำให้ผมค้างไปสักพักก่อนที่จะต้องปล่อยเธอไป
.......ขอโทษบลู ขอโทษที่ฉันเป็นคนไม่ใส่ใจใคร แต่ฉันยังใส่ใจเธอเสมอ....ตลอดไป
---------------------------------------------------------------------
สิ้นคิดจริงๆฉัน- -^ (ให้ฉันมาทะเลาะกับตานี่เนื่องงี่เง่านี้เนี่ยนะ-*-: บลู) (...: กรีน) เอาน่าๆก็คนมันคิดไม่ออก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น