คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 1. ปฐมบทของการเริ่ม
"ไปกันเถอะรูบี้" กรีนพูดก่อนที่จะลุกขึ้น
"ครับท่าน" พูดเสร็จรูบี้ทำท่าจะเดินตามกรีนแต่....
กร๊อบ! เสียงเท้าที่บดกิ่งไม้แห้งโดยไม่ได้ตั้งใจลั่นกราวขึ้น
"อึ๋ย แย่แล้ว" รูบี้พูดขึ้นเพราะเท้าที่เหยียบกิ่งไม้นั้นคือเท้าของเขา
"บ้าเอ้ย! รูบี้!" กรีนต่อว่ารูบี้แต่ว่าคงไม่ทันซะแล้ว
ด้วยประสาทสัมผัสของหมาป่าที่ไวกว่าสัตว์อื่นหลายเท่า....
"ใครน่ะ!" แซฟไฟร์หันขวับไปที่ต้นเสียง
"แย่ล่ะ รีบบินหนีเถอะ!" กรีนตะโกนบอกรูบี้
"นั่นมันพวกวิหคไม่ใช่หรอ" โกล์ดตะโกนทั้งที่ยังห้อยอยู่ตรงต้นไม้
วินาทีการสิ้นเสียงของโกล์ด เหล่าวิหคน้อยที่หลงแดนดีดตัวเองทะยายขึ้นสู่ท้องฟ้า ปีกที่กำลังจะสยายต้องขัดจังหวะ
ฟุ่บ! เสียงร่างของบางสิ่งแหวกอากาศด้วยความรวดเร็วตามด้วยเสียงของ...
โครม! ร่างหนึ่งกระแทกกับพื้นเสียงดังโดยมีร่างเล็กบางคร่อมอยู่ด้านบน
"ท่านกรีน!" ร่างที่ทะยายสู่ท้องฟ้าอย่างปลอดภัยหันกลับมา
"อุ้ก" นัยน์ตาสีเขียวแสดงถึงความเจ็บมองร่างหมาป่าน้อยบนตัวเขาแต่กำลังไม่ได้เล็กตามตัวเลย
"ปล่อยท่านกรีนเดี๋ยวนี้นะเจ้าพวกหมาป่า ย้าก!!" รูบี้ชักดาบออกจากฟักแล้วตะวัดพุ่งลงมาจากท้องฟ้า
เคร้ง! กรงเล็บที่แข็งเหมือนเหล็กปัดดาบในมือของรูบี้กระเด็นไปไกล
"อ๊ะ!" ทันใดนั้นรูบี้พยายามใช้ความเร็วที่จะหลบกรงเล็บที่พุ่งมาหา แต่ก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่า
ตุ้บ! ความเร็วมันต่างกันเกินไป
"ได้ตัวเจ้านี่แล้วพี่บลู" แซฟไฟร์ดันตัวรูบี้ติดกับต้นไม้จนไม่สามารถดิ้นหนีได้
"ปล่อยฉันนะโว้ยเจ้าพวกป่าเถื่อน!" รูบี้ตะโกนลั่น
"-*-ร้องไปเถอะ พวกวิหคอย่างนาย พอไม่มีอาวุธเหมือนลูกเจี๊ยบไม่มีผิดเลย เอาแต่ร้อง" แซฟไฟร์พูดเบื่อๆ
"พวกเธอต้องการอะไร" กรีนที่โดนบลูตะปปไว้อยู่ถามขึ้น
"ฉันต่างหากต้องถามนาย นี่มันที่ของเผ่าหมาป่านะ" บลูยื่นหน้าถามกรีนจนหัวใจกรีนเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ
"นี่โชคดีนะที่เจอพวกเรา ถ้านายไปเจอพวกผู้ใหญ่เข้าให้ล่ะก็ตายแน่!" บลูใช้นิ้วชี้อีกข้างเลื่อนไปตรงคอแล้วเลื่อนไปทางขวาย่างรวดเร็ว
"อึก!" รูบี้กลืนนํ้าลาย
"แล้วนี่ตั้งใจมาที่นี่หรือหลงเข้ามากันล่ะ" บลูยื่นหน้าเข้าไปใกล้กรีนอีก
"นี่ยัยบลู ไปหว่านเสน่ห์เจ้านั่นเดี๋ยวมันก็หลงเธอหัวปักหัวปำเหมือนพวกเด็กผู้ชายในหมู่บ้านเราหรอก" เสีองของเร้ดดังมาจากที่ต้นไม้ต้นเดิม
"ไม่หรอก~ หมอนี่มันคนละเผ่ากับเรานะ สเปกของพวกวิหคคงอีกแบบนึงมั้ง จริงมั้ยนายนกหัวแหลม" บลูหันหน้าไปคุยกับเร้ดก่อนที่จะหันกลับมา
"อุ้บ คิกๆๆๆ นายนกหัวแหลม" รูบี้ที่แซฟไฟร์จับตัวอยู่กลั้นหัวเราะจนลืมว่าโดนจับตัวอยู่
"หุบปากไปเลยรูบี้!- -^" กรีนที่เมื่อกี้อยู่ในสภาวะหลงหญิงกลับมาหมาดเดิมอย่างหัวเสีย
"ข...ขอโทษครับท่านกรีน" รูบี้ก้มหน้าสำนึกผิด
"อืม~ แล้วจะทำไงกับนายดีนะเนี่ย" บลูทำท่าคิดนิดหนึ่ง
"แล้วเมื่อไรจะปล่อยพวกเราเนี่ยบลู" เร้ดตะโกนเซ็งๆ เพราะเขากับโกล์ดห้อยหัวมานานแล้ว
"เหอะ-*- เอ้าๆ" บลูโยนมีดสั้นไปทางเร้ด
ฉัวะๆ มีดสั้นตัดเชือกสองเส้นอย่างง่ายดาย
ฟุ่บ ตุ้บ
"แลนดิ่งสวยงาม^^" เร้ดหย่อนตัวลงพื้นหญ้า
"เหวอ~" โกล์ดโหยหวนจากด้านบน
"ว้าก!!" เร้ดเงยหน้าตามเสียงแต่ต้องเจาโกล์ดที่หล่นลงมา
โครม! โกล์ดหล่นลงมาทับเร้ดเนื่องจากเสียหลักตอนลง
"เฮ้อ~ พวกนายไปเถอะ แล้ววันหลังอย่ามาเพ่นพ่านแถวนี้อีกล่ะ" บลูปล่อยกรีนไปพร้อมกับแซฟไฟร์ที่ปล่อยรูบี้
"ชิ ท่านกรีนกลับกันเถอะครับ" รูบี้หันไปแลบลิ้นใส่แซฟไฟร์ก่อนที่จะหันมาทางกรีน
"......"
"เอ้า ไม่กลับหรอ" บลูสงสัยท่าทางที่กรีนยืนนิ่งไม่ไปไหน
"เธอ...เธอชื่ออะไร" กรีนถามขึ้นมาเรียบๆหลังจากจ้องบลูอยู่นาน
"หืม~ อะไรกันไม่นึกเลยนะว่าพวกวิหคจะอยากรูจักเราด้วย" บลูยิ้ม
"บอกมาสิ" กรีนยังทำหน้าเฉยชา
"ฉันชื่อบลู นู้นที่อยู่กับลูกน้องนายก็แซฟไฟร์ สองคนนั้นที่นอนทับกันอยู่ก็เร้ดกับโกล์ด" บลูแนะนำตัวกับทุกคน
"อืม ส่วนฉันชื่อกรีน นั้นองครักษ์ฉันชื่อรูบี้"
"เห็นพวกวิหคต้องศึกษานู้น ทำงานนี้ ไม่พักเลยหรอ" บลูถามด้วยความสงสัย
"ก็พักบ้างล่ะ ไปล่ะนะ" กรีนเดินจากไป
"ลองมาเล่นกับพวกเราดูบ้างมั้ยล่ะ จะได้ไม่ซีเรียสมาก" บลูตะโกนไล่หลังกรีนที่เดินไปไกลแล้ว
"หึ....ไร้สาระน่ะ" กรีนหยุดเดินพักหนึ่งก่อนที่จะเดินต่อ
ภาพร่างที่สยายปีกสองร่าง กับกลุ่มหมาป่าที่อยู่ด้านหลังโบกมือบอกลาอย่างเป็นมิตร ภาพที่ไม่มีใครคิดว่าจะเกิดขึ้น
ศัตรูที่ทำสงครามเช่นฆ่ากันมาหลายทศวรรษหรืออาจจะเป็นศตวรรษ ลากันอย่างสนิทสนม หลายคนอาจคิดว่าตอนนี้พวกเขาเป็นเพียงแค่เด็ก แต่ใครจะรู้ล่ะ ว่าอนาคตจะเป็นเช่นไร
---------------------------------------------------------------------------------
เหนื่อย!T^T แง่งๆ เซ็งจิงๆเลย- -"
หนังสืออีกแร้ว-.- เป็นกองเลย=w=...O[]olll
คงต้องไปอ่านสินะ-.- อย่าลืมคอมเมนต์ให้ด้วยล่ะ
ความคิดเห็น