ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1. สมุดภาพทำป่วน [กรีน]
สวัสดีครับ ทุกคนคงรูจักผมดีอยู่แล้ว ในฐานะรองแชมป์โปเกมอนลีกและหลานของ ดร.ออร์คิด ซึ่งวันนี้ผมก็กำลังเดินทางไปบ้านของปู่พอดี เพื่อที่จะมารับสมุดภาพที่เสียไปเมื่อวาน เพราะเรื่องวุ่นๆที่ทำให้ผมต้องหัวปั่นน่ะสิ
<ย้อนไป เมื่อวานที่ป่าโทคิวะ>
"ให้ตายสิ หายไปไหนกันนะ จำได้ว่าใส่ไว้ในกระเป๋านิ" ผมจับโปเกมอนตัวใหม่ได้แล้วจะเอาสมุดภาพออกมาแต่พอคลำไปคลำมา มันไม่อยู่ในกระเป๋าผมแล้ว
ผมมองหาไปตามทางที่เดินมา�มันก็ไม่มีอีก ถ้าหาไม่เจอต้องโดนปู่ด่าแน่ๆ แค่คิดก็สยองแล้ว แต่ระหว่างที่ผมกำลังหาอยู่นั้นก็มีมือหนึ่งมาสะกิดที่ไหล่ของผม
"หืม? เยลโล่วเองหรอ ตอนนี้ฉันไม่ว่างนะ" ที่แท้ก็เป็นสุดที่รักของเจ้าเร้ดนี่เอง เดี๋ยวมันมาเจอผมอยู่กับแฟนมันล่ะก็มีหวังมันได้โกรธเป็นฟืนเป็นไฟแน่ๆ
"เออ...คือพี่กรีนหาสมุดภาพอยู่ใช่มั้ยค่ะ" คำพูดของเยลโล่วทำให้ผมหูผึ่งขึ้นทันที พูดแบบนี้แสดงว่ารู้ว่าสมุดภาพอยู่ไหนแน่ๆเลย
"เธอรู้หรอ มันอยู่ไหน" ผมหันหลังขวับไปหาเยลโล่วจนคุณเธอทำให้ตกใจ ขวัญอ่อนไปปะเนี่ย
"คืออยู่ตรงนู้นค่ะ" แม่สาวน้อยท่านชี้ไปบนฟ้า สมุดภาพบ้าอะไรลอยบนฟ้าได้บ้างล่ะ พอผมลองมองตามนิ้วท่านก็เจอมันลอยอยู่บนฟ้าจริง แต่มันลอยด้วยการอยู่ในมือของเจ้าของสุดจุ้นของพูริน
ยัยบลูไงล่ะ- -"
"นี่ บลู เธอจะเอามันไปทำไมกัน ห๊า" ผมตะโกนขึ้นไปบนฟ้า ถ้าใครไม่เห็นว่ายัยบลูอยู่ข้างบนละก็คงคิดว่าผมบ้าแน่ๆ
"อะไรกัน ทำไมเดี๋ยวนี้ผู้ชายปากเสียจังเลยนะ ฉันแค่อุตส่าห์ผ่านมาแล้วเก็บได้เท่านั้นเองนะ" ใครจะไปเชื่อเธอกันห๊ะ 18มุงกฏอย่างยัยบลูน่ะไม่มีทางเป็นคนดีแบบนั้นแน่
"เออ! ขอบใจ เอาคืนมาได้แล้ว" ผมตอบกลับไปห้วนๆ เอาคืนมาได้แล้ว ฉันจะได้ไปทำอย่างอื่น- -^
"นี่ พูดสุภาพๆไม่เป็นหรือไงกัน เดี๋ยวก็ไปคืนให้ซะเลย" พูดเสร็จยัยตัวแสบทำท่าจะบินไป เฮ้ย ไม่ได้นะ ขืนไม่มีสมุดภาพกลับไปให้ปู่ดูละก็โดนเทศนาเที่ยงวันยันเที่ยงคืนแน่
"ขอบคุณครับ คุณหญิงบลู เอาของผมคืนมาได้แล้วคร้าบบ" ผมใช้นํ้าเสียงประชดใส่ ท่านหญิงก็หันกลับมาแต่....
"ได้เลยจ้ะ แต่...." ท่านหญิงก็โยนสมุดภาพมาให้ผม ถ้าตกขึ้นมาเป็นเรื่องแน่ โชคดีผมรับทันด้วยความโล่งใจ แต่เดี๋ยว ยัยนั่นยังพูดไม่จบนิ
"ฉันขอกระเป๋าตังค์นายเป็นของตอบแทนที่ฉันเก็บสมุดภาพให้แล้วกันนะ" ว้าก เอาไปตอนไหนน่ะ ผมรีบเอามือล้วงกระเป๋าหาของในมือบลูด้วยความไม่เชื่อ
"เอาคืนมานะ ยัย18มงกุฎ" ผมตะโกนด้วยความหวงกระเป๋า ใช่สิ ใครไม่หวงมั้งล่ะ
"โฮะๆๆ สำหรับฉันน่ะ แค่18ไม่พอหรอก ขอสัก30น่าจะเหมาะกว่านะ" กระเป๋าตังค์ช้านT^T ยัยบ้านั่นลอยไปแล้ว ผมต้องตามไปเอาของคืนอยู่แล้ว แต่เยลโล่วก็มาสะกิดผมอีกแล้ว จะอะไรนักหนาฟระ
"มีอะไรอีก" ผมทำหน้าเหี้ยมใส่เยลโล่ว แต่เธอก็ชี้ไปที่อื่นอีกแล้ว พูดไม่เป็นหรือไงนะ-*- ผมมองตามนิ้วของเธออีกที ปรากฏว่าผมเจอสมุดภาพอยู่ในปากของคาบิกอนป่า แล้วผมลองล้วงกระเป๋าเช็คดูว่าไม่ใช่อย่างที่ผมคิด ล้วงไปล้วงมา มันใช่อ่ะ นั่นมันสมุดภาพของผมจริงๆ คาบิกอนตัวนั้นวิ่งเข้าไปในป่าแล้วด้วย วันนี้มันวันซวยของผมใช่มั้ยเนี่ย-_-"
"ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้เนี่ย" ผมหันไปบ่นใส่เยลโล่ว ก่อนที่จะวิ่งตามคาบิกอนนั้นไป ทิ้งให้เยลโล่วยืนเกาหัวอยู่ตรงนั้นด้วยความงง เดี๋ยวเธอก็หาทางกลับบ้านได้เองแหละ ตอนนี้ที่เป็นห่วงก็คือสมุดภาพของผมนี่แหละ
ยังไงผมก็ต้องตามคาบิกอนทันอยู่แล้ว พอจะถึงตัวมัน คาบิกอนตัวนั้นก็ตกใจแล้วรีบวิ่งเร็วขึ้นถึงมันจะไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นก็เถอะ ฮ่วย! นั่นมันไม่ใช่ของกินนะ ผมใกล้จะถึงตัวคาบิกอนอยู่แล้ว แต่คาบิกอนตัวนั้นดันสะดุดก้อนหินแล้วตกลงไปในนํ้า
เฮ้ย! อย่างงี้สมุดภาพของผมก็.....O-O
ผมไม่รอช้ากระโดดลงไปในนํ้าตาม เพื่อไปช่วยคาบิกอนและ....สมุดภาพของผมT-T
แต่ว่าเหตุการณ์ไม่คาดฝันของผมก็คือ... กระแสนํ้ามันแรงจนพัดผมไป
ผมได้ตัวคาบิกอนที่เอาสมุดภาพผมไป และสมุดภาพคืนมา แต่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้เนี่ยนะ
ผมเรียกโกลด์ดั๊กออกมา แต่ว่าก็ไม่อาจต้านแรงกระแสนํ้าได้อยู่ดี
นี่ผมส่งตัวเองมาตายใช่มั้ย? ผมนี่มันโง่จริงๆ แทนที่จะดูกระแสนํ้าก่อน และถ้าผมเอาลิซาดอนมาก็ด้วยคงไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้
ร่างไของผมลอยไปตามกระแสนํ้า จนมาถึงนํ้าตก
ผมตกไปพร้อมกับกระแสนํ้าที่นํ้าตก แต่มีคนบินมาช่วยผมก่อนที่จะตกถึงพื้นนํ้าด้านล่าง
ใครกัน? ใครช่วยผมไว้ ตาผมพร่ามัวจนมองเห็นใบหน้าของผู้ช่วยชีวิตไม่ชัด ก่อนที่สติสัมปชัญญะของผมจะดับลง
........................................
ในหัวผมว่างเปล่า สติของผมค่อยๆกลับมา ผมลืมตาขึ้น และตั้งคำถามในหัวที่ฮิตที่สุดเวลาคนสลบไป 'ที่นี่ที่ไหน?'
ผมมองไปรอบๆ ที่นี่คือยิมของผมเอง ข้างผมมีคาบิกอนป่าตัวนั้นมองผมอยู่ มันยื่นสมุดภาพให้ผม
"ให้ฉันหรอ?" ผมถามมัน มันตอบด้วยการพยักหน้าพร้อมกับยิ้มให้ผม
ผมรับสมุดภาพกลับมา แล้วลูบหัวคาบิกอนตัวนั้น แต่ผมก็ยังอดคิดไม่ได้ ผมถามกับตัวเองว่า
'ใครเป็นคนช่วยเรากัน?'
<จบย้อน>
-------------------------------------------------------------------------------------
ฟิคนี้ไว้สำหรับอู้ ฟิคเก่า 55+
อย่าลืมเม้นด้วยนะ ฟิคกรีน*บลูนี่มันแต่งยากจริงT^T (หรือเพราะเราไม่มีฝีมือ-*-)
<ย้อนไป เมื่อวานที่ป่าโทคิวะ>
"ให้ตายสิ หายไปไหนกันนะ จำได้ว่าใส่ไว้ในกระเป๋านิ" ผมจับโปเกมอนตัวใหม่ได้แล้วจะเอาสมุดภาพออกมาแต่พอคลำไปคลำมา มันไม่อยู่ในกระเป๋าผมแล้ว
ผมมองหาไปตามทางที่เดินมา�มันก็ไม่มีอีก ถ้าหาไม่เจอต้องโดนปู่ด่าแน่ๆ แค่คิดก็สยองแล้ว แต่ระหว่างที่ผมกำลังหาอยู่นั้นก็มีมือหนึ่งมาสะกิดที่ไหล่ของผม
"หืม? เยลโล่วเองหรอ ตอนนี้ฉันไม่ว่างนะ" ที่แท้ก็เป็นสุดที่รักของเจ้าเร้ดนี่เอง เดี๋ยวมันมาเจอผมอยู่กับแฟนมันล่ะก็มีหวังมันได้โกรธเป็นฟืนเป็นไฟแน่ๆ
"เออ...คือพี่กรีนหาสมุดภาพอยู่ใช่มั้ยค่ะ" คำพูดของเยลโล่วทำให้ผมหูผึ่งขึ้นทันที พูดแบบนี้แสดงว่ารู้ว่าสมุดภาพอยู่ไหนแน่ๆเลย
"เธอรู้หรอ มันอยู่ไหน" ผมหันหลังขวับไปหาเยลโล่วจนคุณเธอทำให้ตกใจ ขวัญอ่อนไปปะเนี่ย
"คืออยู่ตรงนู้นค่ะ" แม่สาวน้อยท่านชี้ไปบนฟ้า สมุดภาพบ้าอะไรลอยบนฟ้าได้บ้างล่ะ พอผมลองมองตามนิ้วท่านก็เจอมันลอยอยู่บนฟ้าจริง แต่มันลอยด้วยการอยู่ในมือของเจ้าของสุดจุ้นของพูริน
ยัยบลูไงล่ะ- -"
"นี่ บลู เธอจะเอามันไปทำไมกัน ห๊า" ผมตะโกนขึ้นไปบนฟ้า ถ้าใครไม่เห็นว่ายัยบลูอยู่ข้างบนละก็คงคิดว่าผมบ้าแน่ๆ
"อะไรกัน ทำไมเดี๋ยวนี้ผู้ชายปากเสียจังเลยนะ ฉันแค่อุตส่าห์ผ่านมาแล้วเก็บได้เท่านั้นเองนะ" ใครจะไปเชื่อเธอกันห๊ะ 18มุงกฏอย่างยัยบลูน่ะไม่มีทางเป็นคนดีแบบนั้นแน่
"เออ! ขอบใจ เอาคืนมาได้แล้ว" ผมตอบกลับไปห้วนๆ เอาคืนมาได้แล้ว ฉันจะได้ไปทำอย่างอื่น- -^
"นี่ พูดสุภาพๆไม่เป็นหรือไงกัน เดี๋ยวก็ไปคืนให้ซะเลย" พูดเสร็จยัยตัวแสบทำท่าจะบินไป เฮ้ย ไม่ได้นะ ขืนไม่มีสมุดภาพกลับไปให้ปู่ดูละก็โดนเทศนาเที่ยงวันยันเที่ยงคืนแน่
"ขอบคุณครับ คุณหญิงบลู เอาของผมคืนมาได้แล้วคร้าบบ" ผมใช้นํ้าเสียงประชดใส่ ท่านหญิงก็หันกลับมาแต่....
"ได้เลยจ้ะ แต่...." ท่านหญิงก็โยนสมุดภาพมาให้ผม ถ้าตกขึ้นมาเป็นเรื่องแน่ โชคดีผมรับทันด้วยความโล่งใจ แต่เดี๋ยว ยัยนั่นยังพูดไม่จบนิ
"ฉันขอกระเป๋าตังค์นายเป็นของตอบแทนที่ฉันเก็บสมุดภาพให้แล้วกันนะ" ว้าก เอาไปตอนไหนน่ะ ผมรีบเอามือล้วงกระเป๋าหาของในมือบลูด้วยความไม่เชื่อ
"เอาคืนมานะ ยัย18มงกุฎ" ผมตะโกนด้วยความหวงกระเป๋า ใช่สิ ใครไม่หวงมั้งล่ะ
"โฮะๆๆ สำหรับฉันน่ะ แค่18ไม่พอหรอก ขอสัก30น่าจะเหมาะกว่านะ" กระเป๋าตังค์ช้านT^T ยัยบ้านั่นลอยไปแล้ว ผมต้องตามไปเอาของคืนอยู่แล้ว แต่เยลโล่วก็มาสะกิดผมอีกแล้ว จะอะไรนักหนาฟระ
"มีอะไรอีก" ผมทำหน้าเหี้ยมใส่เยลโล่ว แต่เธอก็ชี้ไปที่อื่นอีกแล้ว พูดไม่เป็นหรือไงนะ-*- ผมมองตามนิ้วของเธออีกที ปรากฏว่าผมเจอสมุดภาพอยู่ในปากของคาบิกอนป่า แล้วผมลองล้วงกระเป๋าเช็คดูว่าไม่ใช่อย่างที่ผมคิด ล้วงไปล้วงมา มันใช่อ่ะ นั่นมันสมุดภาพของผมจริงๆ คาบิกอนตัวนั้นวิ่งเข้าไปในป่าแล้วด้วย วันนี้มันวันซวยของผมใช่มั้ยเนี่ย-_-"
"ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้เนี่ย" ผมหันไปบ่นใส่เยลโล่ว ก่อนที่จะวิ่งตามคาบิกอนนั้นไป ทิ้งให้เยลโล่วยืนเกาหัวอยู่ตรงนั้นด้วยความงง เดี๋ยวเธอก็หาทางกลับบ้านได้เองแหละ ตอนนี้ที่เป็นห่วงก็คือสมุดภาพของผมนี่แหละ
ยังไงผมก็ต้องตามคาบิกอนทันอยู่แล้ว พอจะถึงตัวมัน คาบิกอนตัวนั้นก็ตกใจแล้วรีบวิ่งเร็วขึ้นถึงมันจะไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นก็เถอะ ฮ่วย! นั่นมันไม่ใช่ของกินนะ ผมใกล้จะถึงตัวคาบิกอนอยู่แล้ว แต่คาบิกอนตัวนั้นดันสะดุดก้อนหินแล้วตกลงไปในนํ้า
เฮ้ย! อย่างงี้สมุดภาพของผมก็.....O-O
ผมไม่รอช้ากระโดดลงไปในนํ้าตาม เพื่อไปช่วยคาบิกอนและ....สมุดภาพของผมT-T
แต่ว่าเหตุการณ์ไม่คาดฝันของผมก็คือ... กระแสนํ้ามันแรงจนพัดผมไป
ผมได้ตัวคาบิกอนที่เอาสมุดภาพผมไป และสมุดภาพคืนมา แต่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้เนี่ยนะ
ผมเรียกโกลด์ดั๊กออกมา แต่ว่าก็ไม่อาจต้านแรงกระแสนํ้าได้อยู่ดี
นี่ผมส่งตัวเองมาตายใช่มั้ย? ผมนี่มันโง่จริงๆ แทนที่จะดูกระแสนํ้าก่อน และถ้าผมเอาลิซาดอนมาก็ด้วยคงไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้
ร่างไของผมลอยไปตามกระแสนํ้า จนมาถึงนํ้าตก
ผมตกไปพร้อมกับกระแสนํ้าที่นํ้าตก แต่มีคนบินมาช่วยผมก่อนที่จะตกถึงพื้นนํ้าด้านล่าง
ใครกัน? ใครช่วยผมไว้ ตาผมพร่ามัวจนมองเห็นใบหน้าของผู้ช่วยชีวิตไม่ชัด ก่อนที่สติสัมปชัญญะของผมจะดับลง
........................................
ในหัวผมว่างเปล่า สติของผมค่อยๆกลับมา ผมลืมตาขึ้น และตั้งคำถามในหัวที่ฮิตที่สุดเวลาคนสลบไป 'ที่นี่ที่ไหน?'
ผมมองไปรอบๆ ที่นี่คือยิมของผมเอง ข้างผมมีคาบิกอนป่าตัวนั้นมองผมอยู่ มันยื่นสมุดภาพให้ผม
"ให้ฉันหรอ?" ผมถามมัน มันตอบด้วยการพยักหน้าพร้อมกับยิ้มให้ผม
ผมรับสมุดภาพกลับมา แล้วลูบหัวคาบิกอนตัวนั้น แต่ผมก็ยังอดคิดไม่ได้ ผมถามกับตัวเองว่า
'ใครเป็นคนช่วยเรากัน?'
<จบย้อน>
-------------------------------------------------------------------------------------
ฟิคนี้ไว้สำหรับอู้ ฟิคเก่า 55+
อย่าลืมเม้นด้วยนะ ฟิคกรีน*บลูนี่มันแต่งยากจริงT^T (หรือเพราะเราไม่มีฝีมือ-*-)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น