Pokemon Special: The War of Destiny

ลำดับตอนที่ #6 : 3. การเริ่มต้นมิตรภาพ

"ฮึ่ยย่ะ!" กำปั่นขนาดเล็กด้วยอรงมหาศาลถูกปลดปล่อยออกจากลำตัว แต่ร่างเป้าหมายเอี้ยวตัวหลบได้ทันท่วงทีก่อนจะสอยหมัดกลับไป

"อ๊อก!" เลือดที่กระเซ็นออกจากปากไปตามแรงชก

ร่างที่ใกล้เสียการทรงตัวใช้ขาอีกข้างเหยียดไว้ทันก่อนจะล้มแล้วถอยหลังกลับไปตั้งหลักใหม่ก่อนที่จะพุ่งเข้าหาคู่ต่อสู้อีกครั้ง

อีกร่างตั้งท่ารับก่อนที่จะพุ่งเข้าหากัน อีกฝ่ายรัวหมัดเข้าหาเป็นเซ็ดแต่เขาสามารถรับได้ทัน แต่มาเป็นชุดแบบนี้ก็ใช่ว่าเขาจะรับไหวซะเมื่อไร

ผัวะ! เสียงหมัดเล็กๆกระทบกับใบหน้าเมื่อมีหมัดหนึ่งหลุดรอดจากการป้องกันไปได้ ทั้งคู่ถอยไปตั้งหลักก่อนจะเช็ดเลือดที่มุมปาก

"ย้าก!!" ทั้งคู่พุ่งเข้าหากันอีกครั้งด้วยความบ้าคลั่ง และรัวหมัดใส่กันไม่ยั้ง

ผลัก! ผัวะ! เปรี้ยง! โครม!

"หวา~ นี่มันอะไรเนี่ย หยุดๆๆ" ร่างที่มาใหม่ตกใจกับสภาพที่เป็นอยู่ก่อนจะตั้งสติแล้วเข้าไปห้ามปราบปราม แต่ดูทั้งคู่จะไม่ได้สนใจคำพูดนั้นเลย ทั้งคู่ยังคงตะลุมบอนกันอย่างเมามันส์

“หยุดได้แล้ว พี่เร้ด โกลด์!” แต่เสียงที่ดังขึ้นนั้นเปรียบเพียบลมปาก มวยคู่นี้ยังคงชกกันอย่างไม่ลดละ

“หยุดสิโว้ย! เดี๋ยวแม่จับโยนลงเหวเลย” ผู้ปราบปรามเริ่มหมดความหมดทน ทำให้อารมณ์มีผลให้เสียงดังลั่นจนมั่งคู่ต้องหยุดก่อนที่จะโดนบทลงโทษตามที่กล่าวมา

“ยึ๋ย! ซ...แซฟไฟร์ มาตอนไหนเนี่ย” โกลด์หันไปมองด้วยสายตาหวาด หน้าที่เคยแดงเข้มด้วยความโกรธกลับกลายเป็นสีซีดในทันใด

“อ..อ้าว แซฟไฟร์ แหะๆ มาพอดีเลย” เร้ดยิ้มแห้งๆ แต่ตรงข้ามกับสีหน้าที่เหงื่อเริ่มตกเพราะรู้ดีว่าเวลาแซฟไฟร์ระเบิดลงนั้นเป็นเช่นไร

“นี่มันอะไรกันเนี่ย ทำไมมาต่อยกันเองละ” แซฟไฟร์ถามด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจอย่างยิ่ง

“ก็พี่เร้ดน่ะสิ มาตัดหน้าเหยื่อของฉัน” โกลด์พูดแล้วแอบส่งสายตาเหยียดๆใส่เร้ด

“ฉันก็ขอโทษไปแล้วนิ อีกอย่างใครดีใครได้สิ มันเป็นกฎของธรรมชาติอยู่แล้ว” เร้ดหันตอบแซฟไฟร์พร้อมกับค้อนสายตากลับใส่โกลด์

“ไม่รู้ล่ะ นั่นเหยื่อผม ใครก็เอาไปไม่ได้ทั้งนั้น!” โกลด์ตะโกนลั่นด้วยความไม่พอใจ

เปรี๊ยะๆ สายตาอาฆาตทั้งสองคู่ประทะกันอย่างดุเดือดก่อนที่ใครบางคนจะขัดด้วยน้าเสียงเย็นๆ

“ยังไม่เลิกอีกหรอ” แซฟไฟร์แสยะยิ้มอย่างเคืองๆ

“ป...เปล่าน้า~ ตอนนี้เรารู้แล้วเราควรแบ่งปันกันเนอะ ใช่มั้ยโกลด์” เร้ดตอบลุกลี้ลุกลน

“ช...ใช่! ใช่แล้ว แบ่งปันๆๆ” โกลด์ยิ้มแล้วหันไปกอดคอกับเร้ด

แซฟไฟร์มองสลับโกลด์กับเร้ดไปมาก่อนจะส่ายหัวหน่ายๆ

‘มันรักกันตอนไหนฟระ เมื่อกี้ยังจะฆ่ากันตายไปข้างอยู่เลย’ แซฟไฟร์คิดเกาหัวอย่างงุนงง

“ก็ดีแล้ว ท่านหัวหน้าเผ่ากำลังตามตัวพี่เร้ดอยู่น่ะรีบกลับกันเถอะ” แซฟไฟร์พูดแล้วหันกลับทำท่าจะเดินกลับไปที่หมู่บ้านแต่ต้องชะงักเพราะเสียงกระซิบกระซากที่แอบด่ากัน

“เพราะพี่เร้ดน่ะแหละ แบ่งเบิ่งอะไรล่ะ กินหมดไปแล้วไม่ใช่หรือไง” โกลด์หันไปแระซิบเอ็ดเร้ด

“ก็คนมันหิวนิ” เร้ดตอบกลับ

“โหย แล้วคิดว่าผมไม่หิวหรอ เห็นแก่ตัว!” โกลด์เน้นคำสุดท้ายใส่หน้าเร้ด

“ว่าไงนะ! ด่าฉันว่าเห็นแก่ตัวหรอ วอนแล้วไง” เร้ดตะโกนขึ้นแล้วถีบโกลด์ออกก่อนที่จะพุ่งหมัดใส่ แต่โกลด์เงยหน้าหลบหมดได้เฉียดฉิว ก่อนจะยกขาขึ้นเตะเสยหน้าเร้ด

เร้ดตีลังกาถอยหลังก่อนจะกระโจนไปตะลุมบอนกับโกลด์ มวยยกสองเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง

ย้าก! ผัวะ! อ๊อก! แอ๊ก! โครม!

- -*๐<-- แซฟไฟร์

"ฉันเตือนแล้วน้า!!!~" ในที่กรรมการของเราก็หมดความอดทนและทำการหยุดยกนี้โดยจับร่างสะบักสะบอมของทั้งคู่โยนลงเหว แล้วหันหน้าเดินกลับไปยังหมู่บ้านโดยไม่สนใจเสียงน่าสมเพชที่เล็ดลอดออกมาจะก้นล่างของเหว

"ว้าก!!!" เสียงของร่างที่ถูกโยนลงไปโหยหวนตลอดทางลง
-----------------------------------------------------------------------------------
ณ หมู่บ้านเผ่าหมาป่า

"โอ๊ย! เจ็บนะบลู เบาๆหน่อยสิ" เสียงร้องสะดุ้งดังมาจากกระท่อมหลังใหญ่ที่ถูกโอบล้อมด้วยทุ่งกระท่อมเล็กๆ

"ก็อยากหาเรื่องใส่ตัวเองนิช่วยไม่ได้" บลูที่กำลังทำแผลให้เร้ด มองหน้าเร้ดอย่างเคืองๆ ก่อนจะเอาคืนด้วยการกดแผลของเร้ด

"อ้าก!!~ ยัยบ้า ทำอะไรน่ะ" เร้ดร้องลั่นจนโกลด์ที่นั่งอยู่ตรงข้ามสะดุ้งแล้วมองด้วยความหวาดเสียว

"ถ้าเรื่องมากก็ทำแผลเองเลยไป ซิลเวอร์ฝากที่เหลือหน่อยนะ เหม็นขี้หน้าคนแถวนี้" บลูหันไปยิ้มเด็กชายผมสีสนิมเหล็กแล้วส่งสายตาอาฆาตไปให้เร้ดแวปหนึ่งก่อนจะเดินออกไปด้วยความหงุดหงิด

"ให้ตายสิ ทำไมผู้หญิงสมัยนี้โหดกันจริง" โกลด์พูดแล้วทำหน้าเซ็งๆ

"ก็แกมันเหลวไหลน่าสมเพช" ซิลเวอร์กล่าวขึ้นเรียบๆ แต่สายตายังจับจ้องตั้งใจกับการทำแผลให้เร้ด

"เฮ้ย พูดงี้หาเรื่องหรอ มาชกกันสักตั้งมั้ยห๊ะ ปากสุนัขไม่รับประทานแบบนี้มันน่าต่อยนัก" โกลด์พูดแล้วทำท่าจะพุ่งไปหาเร้ดแต่ต้องชะงักแล้วล้มอยู่กับพื้นเพราะแซฟไฟร์ดึงเสื้อเอาไว้

"หาเรื่องคนอื่นไปทั่วแบบนี้ มันน่าโยนลงเหวอีกรอบ" แซฟไฟร์ยิ้มโหดๆ

"เหวน่ะ ฉันไม่กลัวหรอก แค่นั้นน่ะเผ่าหมาป่าอย่างเราปีนขึ้นมาก็ได้ แต่ไอที่เธอโยนลงไปน่ะ ข้างล่างมันทุ่งตะบองเพชรนะ กว่าจะขึ้นมาได้ ซี้ด~" โกลด์บ่นพรืด

"ก็นั่นแหละ อุตส่าห์เลือกที่ดีๆให้ ไม่นึกว่าจะไม่เข็ดแถมยังมีแรงหาเรื่องคนอื่นต่ออีกต่างหาก แบบนี้มันต้องเอาอีกสักรอบถึงจะดี" แซฟไฟร์หักนิ้วดังกร๊อบๆจนโกลด์ลอบกลืนนํ้าลายไปอึกใหญ่

"พอๆๆ พอแล้ว ฉันเข็ดแล้วโอเคอย่าโยนฉันลงไปอีกเข้าใจมั้ย" โกลด์รีบปฏิเสธ

"ดีมาก" แซฟไฟร์กอดอกอย่างภาคภูมิใจที่สามารถสั่งสอนพี่ตัวเองได้?

"นี่ๆๆ ทุกคนมีข่าวมาบอก" บลูวิ่งเข้ามาในกระท่อมใหม่ก่อนจะหอบด้วยความเหน็ดเหนื่อย

"หืม? มีเรื่องอะไรหรอ" เร้ดถาม

"พ่อนกหัวแหลมคนนั้นส่งข่าวมาบอกว่าจะมาที่นี่อีกแล้วก็มีแขกมาเพิ่มด้วย"

"ห๊า~ ไหนตอนนั้นทำท่าเหมือนว่าจะไม่เล่นกับเราไง แต่ก็ดีแหะมีเพื่อนมาเล่นด้วย ฮิๆ" แซฟไฟร์ทำหน้าระรื่น

"แล้วเจ้าพวกวิหคจะยอมให้ลูกตัวเองมาเล่นกับหมาป่าอย่างเราหรอ" โกลด์เกาหัวอย่างงงๆ

ทุกคนเงียบกริบแล้วทำหน้างุนงงยกเว้นบลูที่ยิ้มอย่างพอใจ

"หุๆๆ ฉันเตรียมแผนไว้เรียบร้อยแล้วล่ะ" บลูเอานิ้วเรียวของเธอจุ๊ที่ปากแล้วทำหน้าเจ้าเล่ห์

"......ฮ่าๆๆ เจ้าพวกวิหคเจอบลูแผลงฤทธิ์ซะแล้ว" เร้ดที่เงียบไปสักพักกลับหัวเราะอย่างพึงพอใจ

เหล่าหมาป่าน้องที่ไร้เดียงสายังคงหัวเราะอย่างสนุกสนานตามภาษาเด็ก โดยที่ไม่รู้ว่าการตัดสินใจในครั้งนี้จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของเขาไปมากเพียงใด
----------------------------------------------------------------------------------
ความจริงแล้วกะจะอัพตั้งนานแล้วล่ะ แต่พออัพเสดไฟดับ- -^ หมดอารมณ์อัพไปอาทิตย์หนึ่ง-3-

คอมเมนต์ด้วยนะเฟร้ยเฮ้ย^-^