คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 3. งานอะไรฟระเนี่ย- - (100%)
[Green Part]
สายลมเย็นๆที่พัดมาเอื่อยๆ แสงของดวงอาทิตย์ยามอรุณทอประกายแม่นํ้าที่ไหลเลียบถนนเป็นสีทองระยิบระยับชวนน่ามอง เสียงนกร้องเป็นบทเพลงของธรรมชาติชวนให้ผู้ฟังรู้สึกสงบ.....สงบไปตามความเงียบสงัดของธรรมชาติในยามเช้า เท้าทั้งสองข้างของผมสลับกันขยับพาตัวของผมเคลื่อนที่ไปตามทางที่ลาดยาวจนถึงโรงเรียน
ระหว่างที่ผมเดินผมหันไปมองนาฬิกาที่ข้อมือ
"หกโมงห้านาที" ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่จะเร่งความเร็วเพื่อที่จะไปให้ทันเวลาปกติที่ถึงที่โรงเรียน
ที่ผมต้องมาเช้าตรู่ขนาดนี้ก็เพราะผมเป็นประธานกรรมการนักเรียน และวันนี้ผู้อำนวยการเรียกเข้าพบตอนหกโมงสิบ....ด้วยเรื่องอะไรนั้นท่านก็ยังไม่ได้บอกผมเหมือนกัน
ระหว่างที่คิดอะไรเพลินๆ เท้าของผมก็พาตัวผมมาถึงหน้าโรงเรียนพอดี
ผมค่อยๆเดินเข้าไปในโรงเรียน เวลาเช้าตรู่ขนาดนี้คงยังไม่มีนักเรียนคนอื่นมาแน่ เนื่องจากไม่มีคนทำให้โรงเรียนในตอนนี้เงียบจนได้ยินเสียงของใบไม้ที่เคลื่อนไหว
ผมเดินขึ้นบันไดจนถึงชั้นสูงสุดและมาหยุดที่หน้าห้องหนึ่งซึ่งมีป้ายพิมพ์ไว้ว่า 'ห้องผ.อ.'
มือของผมหมุนกลอนแล้วผลักประตูช้าๆเข้าไป
"ขออนุญาตครับ" ผมเอ่ยด้วยความสุภาพ
"มาแล้วหรอ นั่งลงก่อนสิกรีน" เจ้าของห้องทักทายแล้วผายมือไปที่เก้าอี้
"ขอบคุณครับ แล้ว..."
"เรื่องที่ฉันเรียกเธอมาวันนี้ใช่มั้ยล่ะ"
"ใช่ครับ"
"เรื่องนั้นน่ะ ฉันเห็นว่าตอนนี้ก็ใกล้วันสำคัญสำหรับนักเรียนของเรา...." คู่สนทนาของผมยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นผมทำให้หน่ายๆกับคำว่าวันสำคัญ
"บางคน" เขาพูดต่อไม่ให้ผิดความเป็นจริง เพราะเขารู้ว่าในความคิดของผมวันสำคัญที่ว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระสำหรับผม
"ท่านเรียกผมมาคุยเรื่องนี้งั้นหรอ" ผมใช้นํ้าเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย
"เอาน่ากรีน ตอนนี้เราก็อยู่กันแค่สองคน ไม่ต้องทางการมากก็ได้"
"มาว่าเลยครับ ปู่" ผมเรียกสรรพนามของคู่สนทนาของผมด้วยฐานะจริงๆ
"ปู่คิดว่าเราควรจะจัดงานสนุกๆในวันสำคัญที่จะถึงนี้ แต่เผอิญว่าปู่ไม่ถนัดในเรื่องนี้ ปู่ก็เลยจะยกให้เป็นหน้าที่ของเธอ"
"แล้วปู่คิดหรอว่าผมถนัดเรื่องนี้"
"งั้นก็ส่งงานนี้ให้คนในคณะกรรมการนักเรียนที่ถนัดเรื่องนี้สิ มีคนแบบนี้อยู่บ้างมั้ยล่ะ"
"ก็มีอยู่ แต่ปู่คิดจะทำจริงๆหรอ"
"นานๆทีจะได้ทำอะไรให้นักเรียนสนุกๆบ้าง พอเห็นรอยยิ้มของทุกคนมันก็ทำให้คนแก่คนนี้หัวเราะขึ้นมาได้นะ" ปู่หัวเราะเบาๆ
"ครับๆ ผมจะเอาเรื่องนี้ไปประชุมแล้วจะดูว่าใครจะอาสาทำเรื่องนี้ แต่ผมบอกไว้อย่างนะครับ ผมจะไม่แตะงานนี้เด็ดขาด"
"ได้ๆ เธอไม่ยุ่งกับงานนี้ แต่เธอจะต้องมาร่วมกิจกรรมนะ"
"แต่...."
"จะไม่มาก็ได้ แต่จะโดนหักคะแนนเรื่องการร่วมกิจกรรมนะ" คำพูดของปู่ทำให้ผมถึงกับสะอึกไปเล็กน้อย ผมต้องมางานบ้าแบบนั้นด้วยหรอเนี่ย- -^
"แบบนี้มันบังคับกันนี่ครับปู่"
"ไม่รู้ล่ะ ฉันเป็นผ.อ.นิ ฉันมีสิทธิจะทำยังไงก็ได้กับโรงเรียนฉัน" ปู่ยิ้มอย่างผู้มีชัย แต่มันกลับทำให้ผมรำคาญกับความเป็นเด็กของปู่
"ผมขอตัวนะครับ" ผมรีบลุกแล้วเดินออกจากห้องด้วยสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์ มันทำให้คนที่ยังอยู่ในห้องรู้สึกสะใจขึ้นมาทันใด
[End Green part]
[Red Part]
ฮือๆ ชีวิตฉันช่างน่าเศร้าใจจริงๆT-T ทำไมเวลาจะบอกรักใครสักคนมันยากแบบนี้ฟระ
ไอวันที่นัดเยลโล่วมา ยัยบลูกับกรีนมันโผล่มาจากซอกไหนของกิ่งไม้ฟระ อุตส่าห์หาที่หลบอย่างดี(ถึงแม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าไม่พ้นเจ้บลูท่านอยู่ดี)
พอวันถัดมา เจ้าโกลด์ก็ดันโทรมาชวนไปซื้อลูกอมหน้าปากซอยบ้านมันอีก(มันจะชวนเพื่อ... จะให้เดินจากคันโตไปโจโตทำไมฟระ ในเมื่ออยู่หน้าบ้านมันเองแท้ๆ-*-)
โอ้ย เครียดดดด จะบอกเยลโล่วยังไงดีเนี่ย
ระหว่างที่ผมคิด ผมรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างลอยมาที่ผม....
เปรี้ยง! และผมก็รู้ทันทีว่าไม่ได้รู้สึกไปเองเพราะช็อกจากพระหัตถ์ของครูลอยมาโดนกลางกบาลผมเลย
"อะแฮ่ม เหม่ออะไรอยู่จ้ะ หรืออยากไปเป็นนกกระสาคาบไม้บรรทัดอีก" ครูพูดพร้อมส่งสายตาอาฆาตให้ผม= ="
"ไม่อ่ะค้าบ เกรงใจ" ผมตอบกลับอย่างทันควัน เพราะคาบที่แล้วดันมัวแต่คิดเรื่องเยลโล่วจนครูต้องเอาไม้เรียวมาเตือนสติผม พร้อมโดนเตะออกจากห้องให้ไปยืนขาเดียวคาบไม้บรรทัด(แบบที่ในหนังชอบทำกัน) แต่ของครูคนนี้พิเศษหน่อยตรงที่ว่า ท่านจะให้เรากระโดดขาเดียววิ่งทั่วตึกน่ะสิ
กริ๊ง! เสียงเลิกคาบดังพอดี รอดไปเรา เฮ้อ-w-
"เอาล่ะ ใกล้วันดีๆสำหรับนักเรียนทุกคนแล้ว เอาเป็นว่าครูจะไม่สั่งการบ้านละกันนะ เอ้า ไปกินข้าวได้" ครูพูดเหนื่อยๆก่อนจะเดินออกจากห้อง
"เย้! ไม่มีการบ้าน" ทุกคนในห้องพร้อมใจกันตะโกนขึ้นอย่างพร้อมเพรียง รวมทั้งผมด้วย^-^
"วันวาเลนไทน์นี้ มันดีจริงๆเลย การบ้านก็ไม่มี แถมครูใจดีต่างหาก แต่ปกติแล้วครูไม่เป็นอย่างนี้ไม่ใช่หรอ ปีที่แล้วก็ไม่เห็นใจดีขนาดนี้เลยนิ- -a" พวกผู้หญิงนั่งจับกลุ่มคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่เดี๋ยว..วันวาเลนไทน์! ใช่แล้ว นี่แหละ โอกาสเดียวที่ผมจะบอกเยลโล่วได้ หุๆๆ เย้^^
"เร้ด ไปกินข้าวกันเถอะ" กรีนพูดกับผมด้วยหน้าที่บูดสุดๆ มันไปเจออะไรเข้าหรือไงนะ-*-
"อืม" ผมตอบกลับอย่างอารมณ์ดี ทำให้กรีนทำให้สงสัย แต่ยังไงมันก็เดินนำผมไปโรงอาหารอยู่ดีแหละ
[End Red Part]
---------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้สั้นหน่อย เพราะคิดไม่ออก-*-
ปิดเทอมแย้ว^-^ แต่อยากไปเล่นเกมมากกว่า อิอิ(โดนคนอ่านอัด)
ยังไงก็จะมาอัพฟิคเรื่อยๆ แต่รู้สึกว่าช่วงนี้ทุกคนก็อู้เหมือนกันแหละ-*-
ความคิดเห็น