Pokemon: Green x Blue- What about our love?

ลำดับตอนที่ #2 : 2. ภารกิจที่ล้มเลวเพราะนายตัวยุ่ง [บลู]

โฮะๆๆ เสียงอันเป็นเอกลักษณ์แบบนี้คงไม่ต้องบอกกันว่าใครใช่มั้ยค่ะ วันนี้ฉันมีภารกิจนิดๆหน่อยๆต้องไปสะสางให้เรียบร้อย ถ้าสำเร็จเงินก็ไหลมาเทมาเลยแหละ แค่คิดก็ฝันหวานแล้ว

ตอนนี้ฉันกำลังบินอยู่กับเพื่อนสุดloveที่อยู่กับฉันมาแต่เด็ก เป็นโปเกมอนนะค่ะ อย่าเข้าใจผิดนะ ก็พูรินของฉันไงล่ะค่ะ  และภารกิจที่กำลังปฏิบัติก็คือ!!!!.......

ไปที่ป่าโทคิวะ อ๊ะๆ สงสัยละสิว่าไปทำไม ก็จัดการบันทึกเหตุการณ์สำคัญแห่งปีไงล่ะ วันนี้มีแหล่งข่าวของฉันมาบอกว่า เร้ดจะขอคบกับเยลโล่ว แต่สำหรับว่าแหล่งข่าวของฉันคือใครคงต้องอุบไปก่อนนะ

ความจริงเร้ดจะบอกกับเยลโล่วตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่มันมีตัวมารมาขวางน่ะสิ-*- ส่วนตัวมารนั่นคงไม่พ้นตากรีนแน่นอน คิดแล้วก็เจ็บใจ หมอนั่นจะโผล่มาทำไมตอนนั้นก็ไม่รู้ ฉันก็เกือบจะได้ฉากเด็ดแล้วเชียว-^-

<ย้อนไป เมื่อวานที่ป่าโทคิวะ>

"พี่เร้ดเรียกหนูมาที่นี่ทำไมหรอค่ะ" สาวน้อยตาบ๊องแบ๊วที่แม้แต่พวกชอบแอ๊บยังอาย(แค่กๆ ใจเย็นๆทุุกท่าน[โดนแฟนคลับเยลโล่วบีบคอ]: คนเขียน) ถามขึ้นด้วยความสงสัยที่เร้ดพามาที่เปลี่ยวๆในป่าแบบนี้

"อืม...ตรงนี้แหละ" หลังจากคุณชายเร้ดหันซ้ายหันขวาเพื่อเช็คว่าไม่มีใคร แต่ด้วยความซื่อบื้อหรือความตาเซ่อของเร้ด+ทักษะในการหลบหลีกสายตาคนอื่นอันเยี่ยมยอดของฉัน ทำให้เร้ดมองไม่เห็น

หึๆ กล้องพร้องถ่ายทุกเมื่อ และในขณะนี้เรากำลังบินอยู่เหนือน่านฟ้าแห่งสำคัญที่ฉันมาทำภารกิจอันยิ่งใหญ่ที่สามารถทำรายได้ให้กับฉันอย่างมหาศาล ฉันนั่งอยู่บินพูรินเพื่อที่จะหาทำเลเหมาะๆสำหรับถํ้ามอง เอ้ย! ไม่ใช่ บันทึกเหตุการณ์สำคัญ

ถ้าถามว่าถ่ายภาพแล้วจะสร้างรายได้ยังไงล่ะก็..... เอาไปขายที่โรงเรียนไงล่ะ เงินกองเท่าภูเขาแน่ โฮะๆๆ กำไรเนาะๆ แถมถ้าสองคนนี้จะแต่งงานกันเมื่อไรจะได้เอาไปฉายให้แขกดูว่าคบกันได้ไง โอ้ย ฉันนี่มันอัจฉริยะสร้างได้จริงๆ(เกี่ยวมั้ย- -")

"ตกลงพี่เร้ดมีอะไรหรอค่ะ" สาวน้อยบ๊องแบ๊วถามด้วยความงงระดับx2 ไม่ต้องงงก็ได้ เดี๋ยวก็รู้เองน่า

"เอาล่ะ....เยลโล่ว ฉันมีเรื่องจะบอกเธอ" กรี๊ด นั่นไง ฉากเด็ดมาแล้ว ถ่ายไว้ๆo>.<o

"เรื่องอะไรค่ะ" แม่สาวน้อยของเราถาม ก็เรื่องที่จะทำให้ฉันรํ่ารวยล้นฟ้าไงล่ะจ้ะ^-^ ท่านเร้ดสุดหล่อของเราสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดก่อนที่จะพูดออกมาว่า....!!!!!

"คือ.....ฉัน....จะบอก....ฉัน....เออ....จะบอกว่า...." ฮ่วย! ตาเร้ด รีบๆพูดไปสิ เร็วเร้ว กลัวอะไรเป็นผู้ชายอกสามศอก กลัวแค่เรื่องขอคบกับเด็ดผู้หญิงเนี่ยนะ เร็วๆสิเฟร้ย รมณ์เสีย

"จะบอกว่าอะไรหรอค่ะ" แม่สาวน้อยตัวเล็กดูท่าจะได้ยินไม่ชัดเลยยื่นหน้าใกล้เข้าไปอีก แหมๆ เร้ดหน้าแดงเชียว ขายดีแน่ๆ เยส! >w<o

"คือฉันจะบอกว่าช่วยคบ....." พูดยังไม่จบเลยจะหับไปไหนห๊า!  ตาเร้ดนี่จริงๆเลย ถึงจุดสำคัญแล้วทำเป็นยึกๆยักๆไปได้ แต่เอ๊ะ พอลองหันไปดูฉันจึงรู้ว่าสิ่งที่ทำให้เร้ดตะลึงจนอยากจะหงายหลังรวมทั้งฉันด้วย ว่าไอสิ่งนี้มันมาได้ไง?

ภาพที่ฉันเห็นอยู่เต็มสองตา คือ ตากรีนวิ่งไล่โปเกมอนป่าหายาก แถมวิ่งผ่านหน้าเร้ดกับเยลโล่วไปแบบไม่รู้เรื่องว่าสามีภรรยาเขากำลังจะบอกรักกันอยู่ ไอมารตัวนี้มาทำไมตอนนี้เนี่ย แง้ ไอ กขค. เงินฉันลอยละลิ้วไปกับสายลมแล้วT^T

ส่วนเร้ดในตอนนี้กำลังทำตาโตเท่าไข่นกกระจอกเทศอยู่ เนื่องจากอึ้งที่กรีนมาที่นี่ได้ไง ส่วนแม่สาวน้อยของเราน่ะหรอ.... ก็ยังคงความเด้กเด็กได้เหมือนเดิม

"อ้าว นั่นพี่กรีนไม่ใช่หรอค่ะ หืม?" แม่หนูน้อยของเราพูดอย่างไม่รู้เรื่องอะไร แต่เอ๊ะ ดูเหมือนว่าเธอจะเจออะไรเข้าให้แล้ว ฉันจึงละความสนใจจากการวางแผนฆาตรกรรมตากรีนที่บังอาจมาทำลายแผนอันงดงามของฉันไปที่เยลโล่วแทน

ว้าว ตอนนี้ฉันทำตาเป็นประกายกับสิ่งที่อยู่ในมือของน้องสาวสุดที่รักของฉัน(ไม่แท้) โอ้ว นั่นมัน!..... กรี๊ดดด>.< นั่นมัน สมุดภาพกับกระเป๋าตังค์ของอีตากรีนนิ อ๊ายยย สมบัติกองตรงหน้าแล้วก็ต้องคว้าไว้สิค่ะท่านผู้อ่าน นี่ถ้าไม่ติดว่าฉันแอบอยู่ละก็ฉันกระโดดกอดน้องสาวแสนน่ารักน่ากอดของฉันไปแล้ว คราวนี้แหละฉันขอเอาคืนที่นายทำให้รายได้มหาศาลของฉันหายไป หึๆๆ ชิ้ง- -+(ส่งสายตาเจ้าเล่ห์ปนอำมหิต)

หลังจากที่ฉันคิดแผนการหรือบทละครตบตาได้เสร็จภายใน3วินาที(เร็วเวอร์-*-) ฉันก็จัดการทำตามแผน

"ตากรีน รอด้วยสิ" โฮะๆๆๆ ละครตบตา แอคชั่น!

"บลู! เธอมาได้ไงเนี่ยO.O" จากตอนแรกที่เร้ดทำตาโตเท่าไข่นกกระจกเทศตอนนี้มันกลายเป็นใหญ่เท่าไข่วาฬ(เย้ย มีด้วยเรอะเจ้-O-: คนเขียน) (มีในบทบัญญัติพจนานุกรมของฉันนี่แหละ: บลู) (เกี่ยวมั้ยนิ- -": คนเขียน) (แล้วหล่อนมายุ่งอะไรด้วยยะ- -^: บลู) (เอ๋ง! x-x[โดนเตะออกมาจากฉาก]: คนเขียน)

"ฉันก็ตามกรีนมาน่ะสิ แต่พอตานั่นเห็นโปเกมอนตัวนั้นก็วิ่งไม่รอสาวน้อยผู้น่าสงสารคนนี้เลยY^Y" พอฉันพูดจบเร้ดก็ทำหน้าเหมือนเข้าใจ ดูสิ เชื่อด้วย โฮะๆๆ ตาเร้ดนี่มันหลอกง่ายจริงๆ

"อ๋อ งั้นพี่บลูช่วยเอาของพวกนี้ไปคืนพี่กรีนให้หน่อยสิค่ะ" สาวน้อยตาเหลืองแสนน่ารักยื่นอัญมณีสุดลํ้าค่า(ก็สมุดภาพกับกระเป๋าตังค์ของกรีนน่ะแหละ)มาให้ฉัน ส่งมาเลยๆ^^

"อืม ได้จ้ะ ว่าแต่พวกเธอมาทำอะไรที่นี่หรอ" ฉันถามทั้งๆที่รู้อยู่แล้ว แต่พิเศษหน่อยที่ฉันทำสายตาเจ้าเล่ห์ไปที่เร้ด

"เปล่าๆ ไม่อะไร....จริงๆ" อิๆ หมอนั่นลนใหญ่เลยอย่างกับหมาโดนนํ้าร้อนลวกเลยนะ(โห แรง!!)

"ช่างมันเหอะตอนนี้ฉันต้องรีบตามกรีนไปแล้ว" ว่าแล้วฉันก็ทำท่าจะวิ่งไปแต่....

"เดี๋ยวค่ะ พี่บลู ฉันไปด้วยค่ะ" อ้าว เยลโล่วจะไปด้วยเรอะ เร้ดโดนทิ้งซะแล้ว น่าสงสารจริงๆ

"อ้าว เยลโล่ว แต่...." เร้ดทำท่าจะขัดเยลโล่ว

"เอ่อ ถ้ามีเรื่องจะคุยกับหนูด้วยเดี๋ยวพรุ่งนี้มาเจอที่นี่ใหม่ก็ได้ค่ะ" พูดเสร็จเยลโล่วก็วิ่งตามฉันมาเลย โธ่ๆๆ น่าสงสารเร้ดจริงๆ

"เยลโล่ววิ่งไปก่อนเลยนะจ้ะ เดี๋ยวฉันบินตามไป" ฉันหันไปบอกกับเยลโล่ว

"ได้ค่ะ" เยลโล่วก็ตอบฉันกลับด้วยความเต็มใจ ไม่มีครั้งไหนหรอกที่เธอจะขัดคนอื่นนอกจากจะไปดัดนิสัยมา= ="

ฉันเรียกพูรินออกมา แล้วบินไปตามทางที่คิดว่ากรีนน่าจะวิ่งไป และในที่สุดก็เจอกรีนยืนคลำกระเป๋าล้วงกระเป๋าไปมาๆเหมือนหาอะไรอยู่ เอาเป็นว่าเรารอดูตรงนี้ละกัน

"ให้ตายสิ หายไปไหนกันนะ จำได้ว่าใส่ไว้ในกระเป๋านิ" เหอะๆ หาใหญ่เลยแหะ ไม่ยักจะรู้ว่าหมอนี่ก็ซุ่มซ่ามเหมือนกัน ฉันคิดไปพลางนั่งมองสมุดภาพของกรีนไปพลาง

กรีนเดินกลับไปกลับมาแล้วดูตามพื้น ดูท่าหมอนั่นกำลังคิดว่าจะตกอยู่ที่ไหนสักแห่งแน่ๆ

โอ้ สาวน้อยผมเหลืองของพวกเราชาวโปเกมอนมาแล้ว มาถึงเสร็จก็สะกิดตากรีนที่กำลังง่วนอยู่กับการหาสมุดภาพอยู่

"หืม? เยลโล่วเองหรอ ตอนนี้ฉันไม่ว่างนะ" หมอนั่นหันมาแปปนึงก็หันกลับไปพูดแบบไม่หันกลับมา ท่าทางจะยุ่งจริงๆนะนั่น คำพูดเมื่อกี้ของกรีนทำให้เยลโล่วยืนเกาหัวแบบไม่เข้าใจ เฮ้อ น่าจะชินกับนิสัยของตาขี้เก็กนั่นได้แล้วนะ

"เออ...คือพี่กรีนหาสมุดภาพอยู่ใช่มั้ยค่ะ" พอเยลโล่วถามเสร็จเท่านั้นแหละ กรีนก็หันขวับมาหาเยลโล่วแล้วทำหน้าแบบมีความหวังขึ้นมา

"เธอรู้หรอ มันอยู่ไหน" แต่รู้สึกว่าเยลโล่วจะสะดุ้งกับการหันมากระทันหันของกรีน แต่แม่สาวน้อยของเราก็ยังพูดต่อ

"คืออยู่ตรงนู้นค่ะ" เยลโล่วไม่ได้พูดอย่างเดียว แต่ยังชี้มาทางฉันด้วย เอ๊ะ ทางฉันหรอ!O.o ซวยแล้ว เดี๋ยวสิขอเอากระเป๋าตังค์ของตานั่นซ่อนก่อน

กรีนทำหน้างงๆก่อนที่จะมองตามนิ้วของเยลโล่ว พอตานั่นเห็นฉันก็ทำหน้าตกใจก่อนจะกลับมาวางมาดแบบเดิม นี่ฉันไม่ใช่ผีนะยะ มาทำหน้าตกใจใส่ฉันแบบนั้น

"นี่ บลู เธอจะเอามันไปทำไมกัน ห๊า" กรีนตะโกนขึ้นมาหาฉัน ไม่กลัวชาวบ้านชาวช่องเขาจะหาว่าบ้าหรือไงเนี่ยมายืนตะโกนแบบนี้

"อะไรกัน ทำไมเดี๋ยวนี้ผู้ชายปากเสียจังเลยนะ ฉันแค่อุตส่าห์ผ่านมาแล้วเก็บได้เท่านั้นเองนะ" ฉันยั่วหมอนั่นไป แถมหมอนั่นทำท่าไม่พอใจซะด้วย สะใจ คิกๆ

"เออ! ขอบใจ เอาคืนมาได้แล้ว" หนอยกล้าพูดห้วนๆแบบนั้นใส้ท่านบลูงั้นหรอ งั้นจัดให้- -+

"นี่ พูดสุภาพๆไม่เป็นหรือไงกัน เดี๋ยวก็ไม่คืนให้ซะเลย" พอฉันพูดเสร็จก็ทำท่าจะบินไปแต่ดันโดนตานั่นรั้งเอาไว้ ด้วยคำที่ฉันต้องการฟัง

"ขอบคุณครับ คุณหญิงบลู เอาของผมคืนมาได้แล้วคร้าบบ" อึ๋ยยย มันทำเสียงประชดใส่ช้านน กล้ามาก! เดี๋ยวได้รู้แน่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น - -++

"ได้เลยจ้ะ แต่...." ฉันโยนสมุดภาพลงไปให้กรีน หมอนั่นก็กระโดดคาบ เอ้ย รับได้อย่างสวยงามก่อนที่จะหันมาหาฉันต่อ

"ฉันขอกระเป๋าตังค์นายเป็นของตอบแทนที่ฉันเก็บสมุดภาพให้แล้วกันนะ" ฉันงัดของสำคัญของกรีนออกมา ทำให้ตานั่นทำหน้าอึ้งๆก่อนที่จะไปล้วงกระเป๋ากางเกง จะหาไปทำไม นี่แหละกระเป๋าตังค์นายฉันจำได้- -"(เพราะขโมยบ่อย)

"เอาคืนมานะ ยัย18มงกุฎ" ชิชะ 18มงกุฎงั้นหรอ- -+++

"โฮะๆๆ สำหรับฉันน่ะ แค่18ไม่พอหรอก ขอสัก30น่าจะเหมาะกว่านะ" ฉันกวนกรีนกลับ พร้อมกับบินไปกับพูรินเพื่อนรักของฉัน โฮะๆๆ แม่จะเผาเงินตากรีนให้เรียบเลยคอยดูสิ ตอนนี้ของแบรนเนมใหม่ๆออกเยอะซะด้วย

ฉันบินไปกับพูรินเรื่อยๆและเรื่อยเปื่อย  รับลมเย็นๆของธรรมชาติหลังจากไปเผชิญกับภารกิจที่แสนจะปวดหัวมา ดวงอาทิตย์ที่แปรเปลี่ยนเป็นสีแสด บ่งบอกถึงคํ่าคืนจะมาเยือนในอีกไม่กี่ชั่วโมง

"เรากลับบ้านกันเถอะพูริน" ฉันบอกพูรินหลังจากรับลมมานาน

พูรินเปลี่ยนทิศทางการลอย มุ่งไปที่ทางกลับบ้านของเรา แต่ระหว่างทางที่ฉันกำลังลอยอยู่เหนือนํ้าตกฉันสังเกตเห็นบางสิ่งลอยพุ่งออกมาจากปากของนํ้าตก

หือ? ซุปเปอร์แมนเล่นนํ้าตก!o-O ฉันก็พึ่งคอยพบเคยเจอนี่แหละ แต่พอฉันกำลังจะหยิบกล้องออกมาถ่ายภาพประหลาดเพื่อจะเอาไปขาย ฉันก็นึกออะไรขึ้นได้

'เดี๋ยว เมื่อกี้ตกลงจากนํ้าตกมันคุ้นๆนะ.....อ๊ะ! ใช่ เมื่อกี้มันกรีนนิ!'

พอฉันนึกขึ้นได้ ก็สั่งให้พูรินลอยไปช่วยกรีนอย่างทันที

หมับ! ฉันจับมือข้างหนึ่งของกรีนได้พอดีก่อนที่กรีนจะถึงพื้นนํ้าด้านล่าง ค่อยยังชั่วหน่อยนึกว่าจะไม่ทันซะแล้ว ฉันยิ้มบางๆอย่างโล่งอกแบบไม่รู้ตัว

ฉันพากรีนมาที่ยิมของเจ้าตัว แล้วค่อยๆพยุงให้ไปนอนตรงเตียง ข้างๆฉันมีคาบิก้อนที่ติดมาด้วยอยู่ ในมือของคาบิก้อนมีสมุดภาพของกรีน เจ้าตัวนี้ไปขโมยมาหรอ แสบใช่เล่นเลยนะ

"อ...อืม" หืม? รู้สึกตัวแล้วหรอ งั้นเราไปดีกว่ามันก็เย็นมากแล้วด้วย

"คาบิก้อน ฝากดูแลกรีนแทนฉันด้วยนะจ้ะ" ฉันกระซิบ คาบิก้อนก็พยักหัวรับ

"ไปกันเถอะพูริน" ฉันส่งสัญญาณให้พูรินบินกลับบ้านทันที

"หวังว่าคงไม่เป็นไรมากหรอกนะ" นี่เป็นประโยคสุดท้ายที่ฉันพูดออกมากก่อนจะหันหน้าไปพร้อมกับพูรินที่ลอยกลับไปที่บ้านของเรา
----------------------------------------------------------------------------

กว่าจะหาเวลามาแต่งต่อได้x-x เนื่องจากใกล้สอบอ่ะนะ-*-

ยังไงก็เดี๋ยวมาทยอยอัพเรื่อยๆละกันนะ