nicoloid-addict

ลำดับตอนที่ #201 : [writer's diary] 20/4/2553

บทความนี้ ครบ 200 ตอนแล้ว..
ถามว่าเวลาเร็วมั้ย.. ไม่เร็วหรอก 

จากที่คีย์นั่งอัพอยู่คนเดียว นั่งคุยกับ notg แค่สองคน
แฟนคลับก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้มีแฟนคลับ 21 คนแล้ว..

ถามว่าดีใจมั้ย..
ดีใจสิ ไม่คิดด้วยซ้ำว่าคีย์จะนั่งอัพอยู่อย่างนี้จนสองร้อยตอนจนได้..

บทความนี้เกิดขึ้นเมื่อวันที่ 9 มีนาคม 2553 ด้วยอารมณ์สุดเปลี่ยว (?) ของผู้หญิงคนนึง
ซึ่งอยู่ๆ ก็บ้าขึ้นมาตอนประมาณเที่ยงคืนครึ่ง.. ก็เลยสร้างบทความนี้ขึ้นมา

เพลงแรกที่คิดไว้คือ smiling together ยิ้มไว้แล้วไปด้วยกัน ^^
จริงๆ ที่ใส่ไว้ไม่ใช่ว่ามันเป็นโปรเจคร้องรวม ใครอ่านความหมายเพลงแล้วจะรู้
..มันเป็นเครื่องเตือนใจว่า.. พยายามสู้ต่อไปนะ ยิ้มเข้าไว้ สักวันก็มีคนเข้ามาคุยด้วยเองนั่นแหล่ะ!

..
บางครั้งก็มีบ้างที่เข้าไปบทความโวคาลอยด์ของคนอื่น.. ทั้งๆ ที่เพลงน้อยกว่า
ทำไมเค้ามีคนเข้าชมเยอะขนาดนั้นนะ .. หรือว่าของคีย์ไม่ใช่โวคาลอยด์เค้าเลยไม่มาดูกัน 

บางครั้งก็คิดว่าเราจะอัพอย่างนี้ไปเพื่ออะไร ในเมื่อไม่มีคนมาอ่าน ไม่มีใครมาสนใจ
ไม่มีใครมาดู ..คิดว่าทำไปเพื่ออะไร

แต่ก็เท่านั้นคีย์ก็นั่งอัพ นั่งหาเพลงต่อไป ด้วยคำที่ว่า 'ไม่เป็นไรหรอก เราเอาไว้ฟังคนเดียวก็ได้'
ทั้งๆ ที่รู้ว่าโกหกตัวเองให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น แต่ก็ดีกว่าท้อแล้วเลิกไป
ถ้าคีย์ไม่คิดอย่างนี้ในวันนั้น.. ก็คงไม่มีคีย์บอร์ดคนนี้ ..คนที่นั่งอยู่ตรงนี้

ช่วงนี้ Adapter โน้ตบุ๊กก็ทำท่าจะพัง (ทั้งๆ ที่เพิ่งซื้อมาได้ห้าเดือน)
ดังนั้นถ้าเกิดวันไหนอยู่ดีๆ คีย์หายเฮดไปมีอยู่สองอย่าง 'มีคนลากไปเที่ยว' 'สายชาร์จโน้ตบุ๊กไปสวรรค์แล้ว'

[เดี๋ยวเพิ่มเติม ..แอบไปร้อง silky heart ก่อน]