มาปลูกผักในวันสิ้นโลกกันเถอะ

ลำดับตอนที่ #1 : ปลูกครั้งที่ 1

     ลมฤดูร้อนพัดโชยเบาๆตอนกลางคืน  ที่ริมแม่น้ำเต็มไปด้วยผู้คน คลื่นในแม่น้ำสะท้อนแสงไฟทั้งสองริมฝั่ง

แม่น้ำสายนี้ไหลผ่านเมือง A ทั้งหมด แต่ถนนเส้นเล็กๆ ริมแม่น้ำแห่งนี้กลับไม่ด้สวยงาม แผงขายอาหารข้างทางกำลังเข้าสู่ช่วงเวลาที่คนพลุกพล่านที่สุดของวัน และเสียงดังที่เกิดจากคนที่นั่งดื่มเบียร์ที่ริมทาง

คีริณกำลังยืนเฝ้ามองคนขายที่กำลังย่างปลาหมึกที่ส่งกลิ่นหอมฟุ้งอยู่ คนขายพลิกกลับอย่างชำนาญ  เขาหลับตาและสูดหายใจเข้าแรงๆ กลิ่นเครื่องเทศที่กำลังหอมฟุ้งโชยเข้าไปในจมูก ทำให้เกิดความอยากอาหารทำให้ท้องไส้ปั่นป่วนและทำให้เขาไม่สามารถระงับความหิวได้

ตอนนี้เขาน่าจะเมามาก ก็เลยเห็นปลาหมึกบนเตาย่างกลายเป็นขามนุษย์ที่อ้วนและมันที่ไหลเยิ้มหยดลงที่เตาถ่าน เครื่องเทศไม่สามารถกลบกลิ่นเนื้อเน่าและบาดแผลบนเนื้อได้ หนอนแมลงวันที่ดิ้นอยู่ได้ตกลงไปรวมกับเนื้อสีเข้ม บนกองถ่านและมีกลิ่นเหม็น

แม้แต่คนขายที่กำลังย่างอย่างคล่องแคล่วเขาก็ยังกลายเป็นซอมบี้ที่มีดวงตาขุ่นมัวและมีสีผิวที่หมองคล้ำ

" นี่... เนื้อ... คุณ... ต้องการ... มาก...หรือ น้อย...ลงเหรอ" หางเสียงของคนที่กำลังย่างยาวขึ้นและพูดช้าลงอย่างผิดปกติ ตาของเขาหมุนไปมาในเบ้าและไม่นานมันก็หลุดออก

คีรินตกใจมาก เขาถอยหลังไปสองก้าวและมองไปรอบๆทำให้มองเห็นภาพที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน เขา

เจอแต่ความเสื่อมโทรมและความหดหู่ที่ไม่สามารถอธิบายได้ เมื่อสักครู่ผู้คนที่นี้ยังนั่งอยู่ในตำแหน่งของตนและกินบาร์บีคิวอย่างมีความสุข

 แต่ตอนนี้พวกเขาต่างก็กลายเป็นซอมบี้ที่ไร้อารมณ์และกำลังถือชิ้นส่วนต่างๆ ของร่างกายมนุษย์ อากาศที่เต็มไปด้วยกลิ่นของเลือดและเหม็นเน่า

นี้คือชีวิตประจำวันหลังวันสิ้นโลกเขาเข้าใจอย่างแจ่มชัด  แต่สีหน้าของเขาไม่ได้ผ่อนคลายลง เพราะหลังจากผ่านไปหลายปี เขามักจะกลัวตัวเองหิว และรู้สึกกังวลว่าจะมีใครตายหรือไม่  เมื่อเขารู้สึกตัวก็ยิ้มออกมาอย่างสิ้นหวังและพยายามปลุกตัวเองให้ตื่นจากความฝันนี้ เขาปลอบใจตัวเองว่าแค่ฝันร้ายเดี๋ยวก็ต้องตื่นขึ้น

ในปีที่สิบหลังวันสิ้นโลก แม้แต่การนอนก็กลายเป็นเรื่องอยาก หากคุณไม่ระวังตัว คุณอาจถูกคนอื่นฆ่าตายได้  เขาจึงรู้สึกกลัวจริงๆ และต้องการตื่นจากความฝันอย่างสิ้นหวัง

ในหอพักมหาวิทยาลัยที่มืดสลัว บนเตียงเล็กๆ กว้างไม่ถึงหนึ่งเมตร มีชายหนุ่มคนหนึ่งนอนขดตัวในผ้าห่มเครื่องปรับอากาศที่กำลังเปิดอยู่ก็ปล่อยลมเย็นออกมาทำให้รู้สึกเย็นสบายกว่าอากาศข้างนอกที่ร้อนอบอ้าว คิ้วของเขาขมวดมุ่น และดูเหมือนว่าเขากำลังฝันร้ายอยู่

โทรศัพท์ที่อยู่ใต้หมอนของเขาส่งเสียงดังลั่น 

โดยไม่ทันตั้งตัว ร่างของชายหนุ่มกระโจนขึ้น เขาหลบเข้ามุมห้องโดยไม่รู้ตัวในทันที จากนั้นก็มองไปรอบๆห้องอย่างระมัดระวัง

โทรศัพท์มือถือยังคงส่งเสียงดังอยู่ และเครื่องปรับอากาศก็ส่งเสียงเบาๆออกมา โต๊ะสามในสี่ตัวที่เรียงกันเป็นแถวตรงข้ามเตียงว่างเปล่า และเหลือเพียงโต๊ะเดียวที่มีแล็ปท็อปวางชาร์จไฟไว้กำลังกระพริบเป็นจังหวะ

ผ้าม่านหนาทึบแสงถูกดึงออก และแสงสลัวๆ ก็ปรากฏขึ้นในช่องว่าง และแสงแดดก็ส่องเข้ามาได้เล็กน้อยจากภายนอก

ดวงตาของคีริณเบิกกว้าง ไหล่ของเขาคลายลงจากความตึงเคลียดทีละน้อย และเขาไม่เชื่อยากสายตาตัวเองจึงเอื้อมมือออกไปจับที่ราวเหล็กข้างเตียง ราวเหล็กเย็นมากเพราะลมจากเครื่องปรับอากาศ และมีรอยเชื่อมใหม่เอี่ยมที่ด้านล่าง รอยนี้เกิดจากตอนที่นักศึกษาคนหนึ่งละเมอตกลงมาจากเตียงชั้นบนโดยไม่ได้ตั้งใจในขณะที่เขากำลังหลับ

ในที่สุดการเสียงของโทรศัพท์ก็หยุดลง แต่ไม่นานเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้งภายในสองวินาที

คีริณหยิบชิ้นส่วนโลหะขนาดเล็กที่สว่างอยู่ในมือขึ้นมองด้วยความสับสนและแปลกใจเล็กน้อย 

เขาก้มหน้าลงเพื่อดูชื่อผู้โทรที่ปรากฏบนหน้าจอ: คิมหันต์

นี้มัน...เกิดอะไรขึ้น……?

เขารูดหน้าจอเพื่อรับสายด้วยท่าทางที่ไม่คุ้นชินและก่อนที่เขาจะแนบโทรศัพท์ไว้ที่หู ก็มีเสียงผู้ชายที่ดังขึ้นอย่างรีบร้อน "ริน รถไฟจะออกในครึ่งชั่วโมง อย่าบอกนะว่ายังนอนอยู่ในห้อง" 

" ใช่  "

“แล้วไฟไหม้...รถเหรอ?”  คีริณถามกลับเบาๆ ด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสงสัย รถไฟอะไร ?

ในเมื่อหนึ่งเดือนให้หลังจากการระบาดของไวรัสที่ทำให้คนกลายเป็นซอมบี้ ระบบขนส่งทุกอย่างก็ไม่สามารถใช้ได้ และรถไฟก็กลายเป็นสิ่งแรกที่ไม่สามารถวิ่งได้

ในอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ หวังเย่ได้ยินคำตอบของคีริณ เขาตกใจมากจนเขาก็ตะโกนออกมา “บ้าเอ๊ย ริณนายไม่ได้นอนอยู่จริงใช่มั้ย นายจะไม่ทันรถไฟขบวนนี้นะ ไม่อยากไปฝึกงานด้วยกันแล้วเหรอ บอกเลยว่าการหาที่ฝึกงานดีๆแบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย หากนายทำอย่างนี้ในวันแรก คนอื่นๆคงอยากเตะนายมาก เชื่อหรือไม่”

เขาค่อยๆจำเวลาช่วงนี้ได้ ดูเหมือนว่าจะเป็นสองเดือนก่อนที่โลกจะเกิดซอมบี้ เขาเพิ่งอยู่ปีสามและเพิ่งสอบเสร็จกำลังจะพากันไปฝึกงาน  พวกเราได้ที่ฝึกงานที่เดียวกันกับเพื่อนร่วมห้องอีกสองคนในหอพักเดียวกัน 

แต่ทั้งสามคนนั้นออกไปตั้งแต่ตอนเช้าของวันนี้และนัดพบกันที่สถานีรถไฟ และเพราะเขาตื่นสายพวกนั้นไม่เห็นเขาที่สถานีรถไฟจึงให้คิมหันต์โทรตามให้เขารีบไปที่สถานีรถไฟ 

“ พวกนายไปเลย ฉันไม่ไปแล้ว” คีริณกลับมามีสติอีกครั้งและพูดกับคิมหันต์ที่ยังคงเร่งเร้าเขาทางโทรศัพท์อย่างกระวนกระวาย

ตอนนี้มันป็นเพียงความฝัน หรือว่าเขาข้ามมาอยู่ในโลกคู่ขนาน หรือเขาโชคดีที่ได้ย้อนกลับมาก่อนที่จะเกิดซอมบี้ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม คีริณไม่รู้สึกมีความสุขมากเท่าไร

เขาเคยอยู่ในช่วงนรกบนดินแบบนั้น แต่เขาเชื่อว่าไม่มีใครอยากไปเจอแบบนั้นอีก

“ นาย หมายความว่ายังไง ” คิมหันต์คิดว่าคีริณคงหลับอยู่ เมื่อนึกถึงนิสัยของงคีริณ เขาหยุดชะงักและพยายามเกลี้ยกล่อมอีกครั้ง "ไม่ คีริณ ตอนนี้มันยังไม่สายเกินไปที่จะนั่งแท็กซี่ และหอพักอยู่ห่างจากสถานีรถไฟเพียง 20 นาที..."

 "ฉันไม่คิดจะไปจริงๆ นะ  " คีริณก้าวลงมาจากเตียงพร้อมถือโทรศัพท์มือถือของเขา และแค่อยากจะบอกว่าเขาไม่อยากไปแล้ว แต่ก็หยุดและไม่พูดอะไร

พวกเขาทั้งหมดเป็นนักศึษาทุนในมหาวิทยาลัย และพวกเขาต้องคว้าทุกโอกาสที่มีเพื่อก้าวไปอีกขั้น ไม่มีใครจะโง่พอที่จะฟังเรื่องไร้สาระของเขา

"นายจะไม่ไปด้วยกันจริงๆ เหรอ" น้ำเสียงของคิมหันต์เป็นปกติแล้ว แต่เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะบังคับคีริณ

 “ริณ นี้มันเป็นโอกาสที่ดีมาก มันน่าเสียดายมากๆเลยนะที่นายจะไม่ไปด้วย”

"ฉันรู้” คีริณเดินเท้าเปล่าไปที่หน้าต่าง เขาเปิดผ้าม่านออก แดดข้างนอกหน้าต่างส่องแสงจ้า ห้องนอนนี้สว่างขึ้นทันที ที่นอกหน้าต่างลมพัดใบไม้สีเขียวพลิ้วไหวเบาๆอยู่ ท้องฟ้าที่เป็นสีฟ้า และจั๊กจั่นและนกก็ส่งเสียงร้อง

คีริณกดวางสาย  มือของเขาจับที่บานเลื่อนประตูเพื่อเปิดออก  ประตูบานเลื่อนกั้นอุณหภูมิภายในห้องและข้างนอกอยู่ ทำให้ตอนที่เปิดออกมีลมร้อนตีเข้ามาที่หน้าเขา เขาเห็นมือที่เรียวขาวและยังคงเป็นสีชมพูอยู่ไม่ใช่มือหยาบกร้านและดำด้านที่เขาคุ้นเคย

โลกใบนี้กำลังจะแตกจริงๆเหรอ เขาเดินไปเปิดประตูห้องน้ำในหอพักและยืนส่องกระจกครึ่งบานเล็ก ตาขอคีริณหรี่ลงและสีหน้าของเขาดูสับสน เหมือนกับว่าเขาเพิ่งตื่นจากฝันร้าย

ในความฝันของเขา เขาและเพื่อนได้ไปฝึกงานที่เมือง A แต่การไปฝึกงานที่ธรรมดาในครั้งนั้น กลับกลายเป็นสิ่งที่น่ากลัวที่พวกต้องเจอการระบาดของไวรัสที่แพร่ระบาดไปทั่วโลก

เมื่อสิ้นสุดการฝึกงาน  2 ใน 4 คนติดเชื้อไวรัสและกำลังจะกินเขาและคิมหันต์  เราสองคนสะดุ้งตื่นขึ้นกลางดึกพอดีทำให้รอดชีวิตมาได้ 

ในฐานะที่เป็นเมืองหลวง เมือง A มีประชากรหนาแน่นเกินไป และจำนวนคนธรรมดาที่ไม่ติดเชื้อไวรัสมีน้อยกว่าครึ่งหนึ่งของผู้ติดเชื้อ เขาและคิมหันต์พยายามอย่างมากที่จะหลบหนีจากเมือง A  มนุษย์เกือบจะกลับคืนสู่ยุคก่อนที่ไม่มีกฎในเวลาไม่กี่ปี

ยุคที่ล้าหลังไม่ไช่แค่ล้าหลังแค่เทคโนโลยีเท่านั้น แต่ยังหมายถึงความของมนุษย์ที่ถูกปลดปล่อยจากส่วนลึกในใจ  ความจริงอันโหดร้ายที่ต้องเจอในทุกวัน ทุกคนต้องการเอาชีวิตรอด ทุกคนต้องการมีชีวิตอยู่ ทุกคนต่างก็ทำเพื่อตัวเอง นอกหนือจากกลุ่มเล็กๆองครอบครัวตัวเองแล้ว นอกนั้น ก็ไม่มีใครกล้าเชื่อใจกัน

ถ้ามีเรื่องเกิดขึ้นทุกคนต่างเอาตัวเองให้รอดก่อนไม่มีใครที่จะมาช่วยคนอื่น

คำว่าศีลธรรมนั้นไร้ค่าเมื่อต้องเผชิญหน้ากับการเอาตัวรอด และสิ่งที่เกิดนั้นน่ากลัวมาก

คีริณเปิดประตูกระจกและหายใจเข้าลึกๆ สนามหญ้าชั้นล่างเพิ่งได้รับการตัดแต่งในตอนเช้า ในขณะนี้ อากาศผสมกับกลิ่นหญ้าจางๆ ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกสงบสุข

ดูเหมือนว่าจะเป็นเพียงความฝันที่น่ากลัว คีริณลูบท้องเขารู้สึกหิวเล็กน้อย แต่เขาไม่ได้ทรมาณกับความหิวทุกวันเหมือนในฝันนั้น

คีริณหันหลังและเดินเข้าไปในห้องนอน ที่ระเบียงด้านหลังของเขา  ที่ด้านนอกบนท้องฟ้าไม่มีใครสังเกตุเห็นนกที่บินอย่างอ่อนแรงและได้ตกลงมาในสนามหญ้าข้างหอพักจากนั้นกระตุกอย่างแรง