ตอนที่ 2 : OS (zico x kyung) Late Morning
Do u wanna be #BlockB by nongkhaingai
Late Morning
zico x kyung
AU THAI / OS / M/M / PG-13 / POV
เช้าวันเสาร์รอบที่เท่าไรไม่รู้ของชีวิตผม
ไร้เสียงนาฬิกาปลุกจากเรือนนาฬิกา หรือแอพพลิเคชันในโทรศัพท์ ผมตื่นขึ้นเองโดยอัตโนมัติ
ดวงอาทิตย์ทำมุมเกือบจะ 90 องศากับพื้นดินขนาดนี้ก็ไม่น่าเรียกเช้าแล้ว
ผ้าม่านสีเนื้อที่ถูกทำให้ดูบางโดยแสงแดด กำลังปลิวไหวไปตามลมที่พัดผ่านเข้า-ออกจากห้องนี้
หน้าต่างไม่ได้ถูกปิด ทั้งที่เครื่องปรับอากาศยังทำงานอยู่
เป็นความขี้เกียจของผม รวมกับนิสัยไม่สนใจสิ่งแวดล้อมของคนใต้อ้อมแขนผม
มองไปที่นาฬิกา อีกไม่กี่อึดใจ เข็มสั้นก็จะเดินทางไปถึงเลข 11 แล้ว เข็มยาวยังเดินทางไม่หยุดหย่อน เพื่อไปสู่เลข 12 เตรียมบอกเวลา 11 นาฬิกา
อีกชั่วโมงกว่าก็ถึงมื้อเที่ยง คนตัวเล็กยังคงหลับตาพริ้ม และยิ้มให้กับความฝันปริศนาที่มีแค่เจ้าตัวรู้
เราทั้งคู่ยังอยู่บนเตียงนอนที่ปูด้วยผ้าสีขาว ยับยู่ยี่เล็กน้อย เป็นเพราะมีคนนอนดิ้นต่างหาก หาใช่กิจกรรมอื่นใดเลย
ก็เพราะนอนดิ้นเลยต้องรวบแขนรวบขาไว้ในอ้อมแขนของผม
ผ้าห่มหนาผืนหนึ่งคลุมร่างทั้งสองไว้
ขาเปล่าทั้งสองของผม เกยเกี่ยวกับขาของอีกคนที่เปลือยเปล่าเช่นกัน
นอกจากผ้าห่ม ผิวกายของผมก็ไม่ได้ถูกปกคลุมโดยเครื่องนุ่งห่ม ห่อหุ้มปิดบังกายใด ๆ
ต่างจากอีกคนที่สวมเชิ้ตสีขาว ซึ่งเป็นเสื้อตัวที่ผมใส่อยู่ประจำ มันเป็นไซส์ที่พอดีกับตัวผม แต่พอคยองใส่ กลับกลายเป็นเสื้อ oversize ตัวหลวมโคร่งไปเสีย
หากไม่นับเสื้อเชิ้ตนั่น ใต้ผ้าบางก็ไม่มีอาภรณ์ใดเช่นกัน
ลมหายใจผมเป่ารดท้ายทอยขาวของคนในอ้อมกอด ตั้งแต่ไหล่ไล่ไปถึงต้นขอถูกแต่งแต้มด้วยรอยช้ำ สีกุหลาบอ่อน
อย่าเพิ่งตกใจและคิดไปไกล ผมบอกไว้แล้ว ว่าไม่ได้มีกิจกรรมอื่นใด
รอยประทับพวกนี้ก็แค่ผลงานของหลายวันก่อนที่รอวันหาย
ส่วนนิสัยผม การถอดเสื้อผ้านอนมันเป็นอะไรที่แก้ไม่หาย
แต่เหตุผลสำหรับคนในเสื้อเชิ้ต ผมก็ไม่รู้ว่าอะไรดลใจเหมือนกัน
แขนขวาของผมเป็นหมอนรองคอ
แขนข้างซ้ายเป็นผ้าห่มให้เขา
ผมจรดจมูกลงไปที่กลุ่มผมตรงหน้า ผมสีน้ำตาล เส้นบาง กับกลิ่นแชมพูเด็ก
ไม่เข้าใจหรอกว่าทำไมคยองถึงชอบใช้แชมพูสำหรับเด็กนักหนา
แล้วก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันที่ชอบกลิ่นแชมพูเด็กจากกลุ่มผมนั่น
เหมือนว่าคนตัวเล็กจะเริ่มรู้สึกตัวจากสัมผัสอันแผ่วเบาและอบอุ่นที่อยู่เหนือหัว
พลิกร่างตัวเองเข้าหาคนที่โอบกายตนไว้
ส่งยิ้มทั้งที่ตาปิดให้คนที่ตื่นอยู่ก่อนแล้ว ราวกับกำลังบอกกันว่าอรุณสวัสดิ์อูจีโฮ
ผมไม่ตั้งใจทำให้คยองตื่นหรอก เป็นเขาต่างหากที่รับรู้การมีอยู่ของอ้อมกอดนี้
จากนั้นเลยส่งแขนสั้น ๆ และข้อมือเล็ก ๆ มาโอบถึงเอวผมคืน
ข้อมือเขาเล็กเกินไปจริง ๆ นะ ถึงตัวจะเล็กด้วยก็เถอะ
ไม่ได้บอก ผมก็รู้ ว่าเขาไดเอทอยู่
ไม่ได้เกิดเหตุการณ์ใดต่อ
ตาโตยังปิดเหมือนเดิม แพขนตาเห็นชัดขึ้นเมื่อไม่ได้ลืมตา
กลายเป็นว่าเจ้าตัวซุกซนมานอนซุกอกผมซะแล้ว
ผมกระชับกอด ให้ร่างเราแนบแน่นกันมากกว่าเดิม
ผมชอบอะไรที่เป็นอยู่ตอนนี้
ไม่ได้รู้สึกเมื่อยแขน อึดอัด หรือร้อน แต่รู้สึกอบอุ่น
ต่างคนต่างเป็นความสบายใจให้กันและกัน
อยากอยู่แบบนี้อีกสักสิบ ยี่สิบ สามสิบ หรือจนร้อนล้านปีไปเลย
บุคคลใต้ร่างเริ่มรู้สึกตัวอีกครั้งในเวลา 11 กับเศษนาทีหน่อย ๆ
ร่างเล็ก ๆ ผละออกจากอ้อมแขนและอ้อมอกของผม
คยองลุกขึ้นนั่ง ใช้มือเล็ก ๆ ที่ถูกแขนเสื้อกิน ขยี้ตาตัวเองแรง ๆ
“เดี๋ยวก็ตาแดงอีกหรอก” ผมดึงแขนอีกคนลง
“งือ”
“งอแงอะไรอีก” คนตรงหน้ายังเบ้หน้า ไม่พอใจอะไรสักอย่างอยู่
ที่ผมดุเพราะห่วงไหมล่ะ ยิ่งบอบบางอยู่
“หิว”
อ่า สรุปว่าไม่ได้น้อยใจที่ผมดุใส่สินะ
ผมหัวเราะเบา ๆ ในลำคอแล้วส่งยิ้มกลับไปเป็นคำตอบ
ประมาณว่าได้เลย จะไปทำอะไรให้กินเดี๋ยวนี้แหละครับ
“เดี๋ยว ใส่กางเกงก่อน”
ยังไม่ทันพ้นจากเตียง ก็ได้เสียงแหลมขัดออกมา
พร้อมยื่นกางเกงที่วางพาดอยู่กับราวกลับมาให้
ผมทำหน้างงใส่ อะไรกัน ก็บ้านเรานี่ ไม่ใส่ก็เห็นกันแค่สองคน
“ใส่สิ น่าเกลียด”
โอย เสียใจจังครับเจ้าตัวเล็ก
“ไม่อะ”
“ทำไม”
ก็แค่อยากแกล้งน่ะ
“ใส่ให้หน่อย” ผมฉีกยิ้มให้ เอกเขนกแขนตัวเองกับหมอน แล้วเหยียดขายาว ๆ บนเตียงนอน
คยองจิปากเสียงดัง แต่ก็ยอมทำแต่โดยดี
พอมีกางเกงปกปิด ผมก็ลุกออกไปพ้นเตียงเสียที
ในขณะที่อีกคนลงไปมุดผ้าห่มต่อซะงั้น
มื้อแรกของวัน
จะให้เรียก brunch ก็จะดูเลยเวลาไปนานแล้ว เอาเป็นว่า lunch ก็แล้วกัน ถึงจะยังไม่ 12 นาฬิกาและเป็นแพนเค้กก็เถอะ
ผมสร้างภูเขาด้วยแพนเค้ก 6-7 แผ่นหนา ๆ
คยองที่ลุกจากเตียงตามกลิ่นมายังห้องครัวถึงกับอ้าปากกว้างร้องหู
“น่ากินมาก คุณพ่อครัว”
ตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะจัดการเจ้าแป้งแผ่นราดน้ำผึ้งบนโต๊ะอาหาร
“กินไม่หมดล้างจาน”
“ฮะ? พุงไม่แตกตายก่อนหรอ” แอบเห็นคนตรงหน้าขยับปากบ่นมุบมิบตามมาด้วย
ยังจะมีการมาห่วงน้ำหนักอีก
“ไดเอทเหรอ ไม่น่ารักเลย”
“…”
“กินเถอะคยอง เนื้อไม่มีแล้วนั่น อีกอย่างเราอุตส่าห์ทำ…”
“อือ รู้แล้วน่า ดุจังเล้ย” ยังพูดไม่จบ ก็โดนขัดขึ้น
ดื้อขนาดนี้ไม่ให้ดุได้ไงล่ะ
“เพราะห่วงหรอก เลิกกินแบบพะวงแคลอรีสักที เอาแรงมาจากไหนเนี่ย”
“ผอมไม่ดีหรือไง” ส่งหน้าบูด ๆ มาอีกที
“อยากผอมก็ออกกำลังสิ แล้วก็นะ เราชอบคยองแบบเนื้อแน่น แก้มเยอะ ๆ บีบแล้วยืด”
ผมดึงแก้มอันน้อยนิดเป็นการลงโทษ
“ฮึ่ย เดี๋ยวจะกินให้หมดเลยคอยดู”
แล้วก็ทำหน้าแยกเขี้ยว ขู่ฟ่อ ๆ เป็นกระต่ายป่าให้ คิดว่าน่ากลัวมากสินะ
ระหว่างรอท่านเทพเจ้ากระต่ายเสวยมื้อเที่ยงอันแสนพิเศษ ผมก็ขอตัวไปอาบน้ำ ทำร่างกายให้สะอาดก่อน
“ไปไหน”
“อาบน้ำ อาบด้วยกันมั้ย” ยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เจ้าตัวขี้สงสัย
“ไม่”
“ไม่อาบด้วยกันจริงดิ?” ผมตีหน้าเศร้าจอมปลอม
“ไม่อาบน้ำต่างหากล่ะ”
อย่าว่าไปว่าเขาเลยครับ คนขี้เกียจก็แบบนี้แหละ
“เฮ้อ” ถอนหายใจแล้วเข้าไปจัดการภารกิจของตัวเองให้ไวที่สุด ก่อนจะมีใครงอแง
เขาว่ากันว่าผู้ชายจะดูดีที่สุดตอนเพิ่งอาบน้ำเสร็จ
ซึ่งผมเห็นด้วย
แล้วก็
พบกระต่ายหน้าหงอยหน้าประตูห้องน้ำ 1 ตัวครับ
“จะอาบหรอ?”
“เปล่า มารอคนอาบน้ำ”
“รอทำไม” ผมหัวเราะกลับแล้วยีหัวฟู ๆ นั่น
น่ารักจังเลยโว้ย อยากเก็บใส่กล่อง ล็อคกุญแจให้แน่น เก็บไว้ให้แค่ตัวเองดูได้สัมผัสได้
“ไปอาบน้ำปะ” ผมเอ่ยชวนเพื่อรักษาสุขภาพอนามัยที่ดีของเจ้าตัวเล็ก
“งื่อ ไม่อาบ”
“ดื้ออีกแล้ว” ทำหน้าดุจริงจังใส่ ถึงคนตรงหน้าจะไม่มีท่าทางกลัว
แล้วก็มาทำหน้าหงอยในอ่างอาบน้ำจนได้
ผมครอบครองพื้นที่ขอบอ่าง ภายในอ่างก็มีเจ้ากระต่ายเลี้ยงยากแช่น้ำอุณหภูมิห้องอยู่
ผมจัดการถูหลังเนียนที่มีสีช้ำแต้มอยู่แล้วนิด ๆ
เพราะความดื้อ ไม่ยอมรักษาความสะอาดก็ต้องโดนแบบนี้
หรือตั้งใจให้เกิดขึ้นกันนะ ?
“ลงมาถูในนี้สิ”
คยองเชื้อเชิญ เพยิดหน้าให้ผมลงไปนั่งเบียดด้วยกันในอ่าง
“ไม่อะ อาบแล้ว”
“ไม่ได้บอกให้อาบ ให้มาอาบให้”
จังหวะที่ผมกำลังถูสบู่ ไอ้ตัวแสบก็ดึงแขนไปกัดซะไม่ทันระวัง
“แง่ม ๆ ๆ”
ผมผลักหัวเปียกนั่นไปที แล้วขำให้กับความเด็กน้อยที่ไม่มีใครเกิน
“รู้แล้วครับ จะลงไปเดี๋ยวนี้แหละ”
พอดีที่ผมห่อท่อนล่างด้วยผ้าเช็ดตัวแค่ผืนเดียว เลยจัดการถอดได้ทันที
ลงแช่ฝั่งตรงข้ามอีกฝ่าย ขาเราเกยกันเล็กน้อย
ผมยกขาตะเกียบนุ่มนิ่มขึ้นมาถู ทำหน้าที่ต่อไม่ให้เสียงาน
“พอแล้ว ทำเองได้น่า” แต่ดูเจ้าของเขาจะไม่เต็มใจอีกต่อไปแล้ว
คยองชักแข้งตัวเองกลับมา
กลายเป็นว่าจากหน้าที่เราหันให้กัน คยองก็พลิกตัวกลับหัวกลับหาง มานั่งเอาหลังพิงกับอกผม วางหัวตัวเองไว้บนไหล่หนา ๆ ของผม
“นอนต่อตรงนี้ได้ไหม สบายจัง” เจ้าตัวเล็กไม่วายเลิกทำตัวเป็นสติกเกอร์ นอนแผ่สบายราวกับผมเป็นเตียงนอนในอ่างอาบน้ำ
ซึ่งผิวขาว ๆ กับสีหน้าออดอ้อนนี่ผมอดไม่ไหวหรอกนะ
“ทำไมชอบทำให้อยาก”
“ฮึ?” ประกอบกับการทำหน้าทำตาใส่ซื่อ
ยัง ยังไม่เข้าใจสถานการณ์อีก
“นับ 1-3 ถ้ายังไม่ออกไปก็จะไม่ทนแล้ว” ทุกคนช่วยเป็นพยานนะ ว่าผมให้โอกาสเจ้ากระต่ายแสนซนแล้ว
“…”
“1 2..”
ไม่เหลือเวลาให้ผมนับสาม
แทนที่จะออกไปจากจุดอันตรายที่ขึ้นไฟสีแดงเตือนให้แล้ว
เจ้ากระต่ายกลับท้าทายอำนาจมืดอย่างไม่เกรงกลัวอันใด
เสนอริมฝีปากของตนเอง โดยประกบมันเข้ากับปากของผม
ไม่ใช่รสจูบที่ดูดด่ำ
แต่เป็นเพียงออร์เดิร์ฟ
คยองเพียงแค่ประกบริมฝีปากบาง ๆ พอรู้สัมผัสแล้วลุกออกไปจากอ่างนี้
สายตาผมเปลี่ยนไป พอ ๆ กับอารมณ์ที่เพิ่มขึ้น
แล้วใครจะรอให้เสียเวลากันล่ะ
รีบไปจับกระต่ายก่อนที่มันจะหนีสิ
นี่กำลังล้อเล่นกับนายพรานอยู่ รู้ตัวไหมเจ้ากระต่าย?
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ป.ล. ฝากฟิครีเควสรวมเราหน่อยน้าาาา มีจีคยองเรื่องนึง(กำลังแต่งเพิ่ม) อิอิ