คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : intro
“พอเวลาผ่านไปนานๆ เขาทำเราเจ็บไว้เยอะ ความเจ็บปวดก็จะมาแทนที่ความรัก
เมื่อเจ็บมากไปหัวใจก็จะคุ้นชิน แล้วความเจ็บนั้นก็เริ่มทำอะไรเราไม่ได้อีก
สุดท้ายเราก็จะเดินออกมาโดยไม่เสียใจอะไรแล้ว”
มือบางที่เริ่มสั่นกุมเข้าหากันแน่นจนทำให้ผิวบริเวณฝ่ามือเป็นรอยแดง อาจเป็นเพราะเม็ดฝนที่กำลังโปรยลงมาอย่างหนักข้างนอกหน้าต่างนั่นที่ทำให้บรรยากาศหนาวเหน็บไปถึงขั้วหัวใจ หรืออาจเป็นเพราะใครอีกคนที่นั่งอยู่ตรงข้างหน้านี้แต่กลับทำเหมือนว่าตนเป็นแค่ภูติผีปีศาจ เพราะอะไรน่ะหรอ ก็ตั้งแต่ที่เขาสองคนมาถึงที่นัดหมาย ก็มีแต่ความเงียบที่ปกคลุมพื้นที่บริเวณนี้เท่านั้น มีสิ่งเดียวที่พอจะเข้าหูของทั้งสองก็คงจะเป็นเสียงน้ำที่ไหลจากหลังคาลงมากระทบพื้นข้างนอกไม่หยุดนั่น
“กูไม่อยากให้มึงรักกูอีกแล้ว” ร่างบางเอ่ยทำลายความเงียบระหว่างพวกเขาขึ้น มันเป็นคำพูดที่เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะเอ่ยมันออกมา แต่ตอนนี้เขาจำเป็นต้องพูดมันออกไป......เพื่อตัวเขาเอง
ร่างสูงชะงัดไปกับคำพูดนั้นเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นพลางหันมาสบตากับเจ้าของเสียงที่เขาหลงรักเหลือเกิน คนตัวเล็กยืนจ้องเขามานับชั่วโมงทำไมเขาจะไม่รู้ การที่เขาไม่ได้หันไปมองหน้าหรือสบตาอีกฝ่ายไม่ได้แปลว่าเขาไม่รับรู้ถึงหยดน้ำที่ไหลออกมาจากตาของคนที่เป็นเจ้าของหัวใจเขาหรอกนะ
แต่ตอนนี้ร่างสูงเห็นมันกับตาตัวเองแล้ว
“…………………….”
ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ทั้งสองสบตากัน ร่างสูงยังคงนิ่งหลังจากได้ยินประโยคบ้าๆนั่นจากปากคนที่เขารัก เขาไม่รู้ว่าจะจัดการกับสถานการณ์นี้อย่างไร คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเป็นปม มือหนากำเข้าหากันแน่น ตาของเขาเริ่มแดงและแสบ นั่นทำให้เขายอมละเสยตาจากร่างบางข้างหน้าแล้วเงยหน้ามองเพดานสกปรกๆ มีเสียงถอนหายใจและการกระพริบตาถี่ขึ้น เพื่อคลายความแสบตานี้ออกไป
ร่างบางไม่รู้ว่าการทำแบบนี้มันจะทำให้ร่างสูงที่อยู่ตรงหน้าเสียใจแค่ไหน แต่แค่มองดูร่างสูงตอนนี้เขาก็แทบจะเอ่ยขอโทษที่พูดจาร้ายๆนั่นออกไป เขาไม่ได้อยากทำ แต่เพราะสิ่งที่ต้องทนเก็บมานาน วันนี้เขาทนไม่ได้อีกแล้ว เขารักคนตรงหน้ามากแค่ไหน แล้วคนตรงหน้ารักเขาแค่ไหน เขารู้ดี แต่เมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว
เรื่องที่ทำให้ความสัมพันธ์ของเรามาถึงจุดนี้
หยดน้ำตาหนึ่งไหลออกมาจากคนตรงหน้า ร่างบางไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นแล้วก็ไม่อยากให้เห็นด้วย เขาทนไม่ได้ที่จะต้องคนที่ไม่สนใจอะไรอย่างร่างสูงจะมาเสียน้ำตาเพราะคนเห็นแก่ตัวอย่างเขา
“ช่วยทำตัวให้เหมือนที่เคยทำมาตลอดด้วย ปาร์คชานยอล”
สุดท้ายร่างบางก็ยอมแพ้กับการแข่งว่าใครจะทนกับความเจ็บนี้ได้นานกว่ากัน เขาทิ้งถ้อยคำสุดท้าย ก่อนที่จะลุกพรวดออกมาจากที่นั่น วิ่งออกมาให้ไกลจากที่ๆร่างสูงอยู่เพื่อที่เขาจะได้ร้องไห้ได้อย่างเต็มที่ โดยไม่ต้องพยายามกลั้นเสียงสะอื้น ไม่ต้องฝืนกำมือเข้าหากันแน่นเผื่อว่าความเจ็บปวดที่มือจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดที่ได้ใจบ้าง
ร่างกายที่ฝ่าเม็ดฝนออกมาไม่รับรู้ถึงอุณหภูมิที่ติดลบข้างนอก หรือจมูกที่แดงขึ้นมาเพราะสภาพอากาศ ไหนจะเนื้อตัวที่เปียกไปหมดนี่อีก ตอนนี้เขาเหมือนกับคนบ้า หัวใจของเขามันบีบรัดจนต้องทรุดตัวลงนั่งกับพื้นข้างทาง เขารู้สึกว่าหน่วงไปทั้งหัวใจจนแทบไม่มีแรงเดินกลับบ้านตัวเอง ขาของเขามันชาเพราะความหนาวแต่มือของเขามันชาเพราะความเจ็บปวด เจ็บปวดที่เขาปล่อยมือจากคนที่เคยสัญญากันไว้ว่ายังไงก็จะไม่ยอมปล่อย
แต่เขาผิดสัญญาแล้ว……………..
TBC
แปะ ปรบมือกับการเขียนฟิคครั้งแรกด้วยจ้า บอกเลยว่านี่ฟิครักค่ะ ไม่มีดราม๊า
ความคิดเห็น