ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Part 9 "ยอด...!"
href="file:///C:\DOCUME~1\ADMINI~1\LOCALS~1\Temp\msohtml1\01\clip_filelist.xml" /> 9
ห้องประธานบริษัท
“ทุกอย่างเรียบร้อยครับพ่อ” ซึงฮวานพูดกับประธานบริษัท
“งั้นหรอ ? ข่าวนั้นก็ได้ผลดีสินะ”
“เพลงเอกในละคร ใช้ฮันเกิงกับฮีชอลเป็นจุดขายนะครับ..”
“อืม...มีฮันเกิงเป็นจุดขายคนเดียวยังวางใจไม่ได้หรอก บริษัทเราเป็นบริษัทเล็ก ๆ ต้องมีดาราเด่น ๆ ซักสองสามคน ถึงจะดี ”
“ครับ.. ผมจะพยายาม” พอบทสนทนาจบลง ซึงฮวานจึงเดินออกจากห้องไป
ห้อง 702 ซึงฮวาน
“หรง หรง ! คิดถึงจังเลย มากอดอีกที” ฮีชอลอุ้มหรง หรง มากอดไว้แน่น สายตาก็สำรวจไปทั่วห้อง
“โอ้โห ห้องเรียบร้อยดีนี่ แล้วพี่ซึงฮวานหล่ะ ?”
“ออกไปข้างนอกเดี๋ยวก็มา…..” ฮันเกิงหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน
“ลองเล่นดูหรือยัง ?” ฮันเกิงถามฮีชอลโดยที่สายตายังอยู่ที่หน้าหนังสือ
“หืม ? ... อ้อ ลองเล่นแล้วอ่ะ ก็ไม่ยากเท่าไหร่”
“ไม่นึกว่านายจะตกลง”
“ฉันเห็นแก่เปียโนหรอกหน่า.... หรง หรง อย่าดิ้นสิลูก อ่ะ ๆ ลงก็ลง” ฮีชอลปล่อยหรง หรง ลงพื้น
“นายคงชอบเปียโนมากเลยสินะ”
“อืม..ชอบมากเลย เล่นมาตั้งแต่เล็ก ๆ แล้ว เรียกว่าขาดกันไม่ได้เลยแหละ แล้วนายหล่ะ ? ทำไมถึงมาเป็นนักแสดง ?” ฮีชอลถามกลับ
“ฉันไม่ได้ชอบอะไรหรอก...พ่อฉันเป็นนักธุรกิจต้องบินไปทั่วโลก ส่วนแม่ก็เป็นหัวหน้า บ.ก.นิตยสารตกแต่งบ้าน..เรียกว่า งานคือชีวิตทั้งคู่เลยล่ะ ฉันเลยอยู่บ้านคนเดียวแล้วก็เป็นเด็กไม่ค่อยพูด พ่อแม่เป็นห่วงเลยส่งฉันเข้าชมรมการแสดงละคร ฉันเลยเสร็จพี่ซึงฮวาน.....แต่ฉันก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกันนะว่างานนนี้เหมาะกับฉันหรือป่าว..” ฮันเกิงอธิบายแต่สายตาก็ไม่ได้ละไปจากจุดเดิม หน้าหนังสือ
“งั้นหรอ ? แต่ฉันว่านายยอดมากเลยนะ”
“อะไร ?”
“ก็แหม...มีคนตั้งเยอะ ที่เห็นนายแค่แวบเดียวก็มีความสุขแล้วไม่ใช่หรอ ? แบบนี้เค้าเรียกว่ายอดมั้ยหล่ะ” ฮีชอลสายตามุ่งมั่น
“ยอดเยิดอะไร ตัวฉันที่อยู่บนจอทีวีน่ะ สร้างขึ้นทั้งนั้น เรียกว่าสินค้าก็ได้ ที่คนดูชอบก็คือ ฮันเกิง ที่สดใสร่าเริง ฉันว่าแย่ด้วยซ้ำ” ฮันเกิงเอ่ย
“แย่ ?” ฮีชอลงงเล็กน้อย
“ที่ว่าแย่ อาจเป็นเพราะพ่อแม่เห็นงานสำคัญกว่าลูกล่ะมั้ง ถึงได้เป็นแบบนี้ เรื่องงานน่ะ ฉันตั้งใจทำอยู่แล้ว ไม่เกี่ยวกับชอบไม่ชอบหรอก แต่ถ้าความนิยมตกเมื่อไหร่ จะถูกทอดทิ้งทันที ดาราก็อย่างนี้แหละ” ฮันเกิงวางหนังสือลง
............. พอเข้าใจแล้วล่ะ ที่ ฮันเกิง ทำอย่างนั้นก็เพราะเป็นคนขี้เหงานี่เอง เอ๊ะ ! แล้วทำไมเค้าถึงตรงไปตรงมากับฉันอย่างงี้นะ ? ............
“แต่ก็มีอะไรดี ๆ ตั้งเยอะนี่นา… ใช่มะ ๆ ๆ” ฮีชอลทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ ฮันเกิง
“เช่น ?” ฮันเกิงยกคิ้ว
“เช่น....มีผู้หญิงมาห้อมล้อม นายจะเลือกใครก็ได้ เห็นมั้ย โชคดีจะตาย..” ฮีชอลยกตัวอย่าง
“ฉันไม่ต้องการผู้หญิง” ฮันเกิงตอบเนือย ๆ
“เฮอะ ! พูดเป็นเล่นหน่า.. มีผู้ชายที่ไหนไม่ชอบผู้หญิง...” ฮีชอลตีแขนฮันเกิงเบา ๆ แต่อยู่ ๆ ก็หยุดชะงัก
“เอ๊ะ ! รึว่า...ฮันเกิง เป็นพวก................. !” ฮีชอลรีบกระเถิบตัวออกห่างฮันเกิง
“หึ....รู้ได้ไง อย่างฮีชอลเนี่ย เสป็คฉันเลยนะ” ฮันเกิงกระเถิบเข้าหาฮีชอลเรื่อย ๆ
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ นายน่าจะไปอยู่คณะตลกนะ” อยู่ดี ๆ ฮันเกิงก็หลุดขำออกมา
“ฮู้ว ~ นายอ่ะ เล่นอะไรก็ไม่รู้ ฉันตกใจนะ !” พูดจบ ฮีชอลก็นำมือของตนไปตีรัวที่หลังของฮันเกิง ตอนนี้ขำไม่หยุด
แอ๊ด--------------ดด
ซึงฮวานเปิดประตู
“ฮันเกิง.... ฮีชอล ไปขึ้นรถเร็ว สายแล้ว”
.
.
Studio 2
“ฮันเกิง ลองเทียบเสียงก่อนนะ ฮีชอลไม่ต้องเกร็งล่ะ” คนควบคุมเสียงบอกทั้งคู่
“ครับ” ฮีชอลพยักหน้า
“อ่า....โอเค....1 2 3....”
ฮีชอลเริ่มบรรเลงเปียโน ฮันเกิงร้องเพลง ทุกคนที่ได้ยินต่างอึ้ง !
“แจ๋วมาก ! ฝีมือฮีชอลไม่ใช่ย่อยเลยนะ แบบนี้ก็หายห่วง ฮันเกิงร้องได้ดีมาก เป็นนักร้องได้สบายเลย ที่สำคัญ 2 คนเข้าจังหวะกันได้น่าทึ่งมาก เวลาอัดเสียงจริงต้องสนุกแน่ ๆ” พี่ ๆ โปรดิวเซอร์ ชมฮันเกิงและฮีชอลไม่หยุดหย่อน
…….. รู้สึกดีจัง แต่ก่อนเคยเล่นอย่างเดียว ไม่เคยร่วมวงกับเครื่องดนตรีอื่นเลย แล้วก็ไม่นึกเลยว่า ฮันเกิงจะเสียงดีขนาดนั้น ........
.
.
ห้อง 703 คิม ฮีชอล
‘มิวสิคโชว์ ประจำสัปดาห์นี้’ เสียงในโทรทัศน์ดังขึ้น มี จาง นารา เป็นแขกรับเชิญ
“โอ๊ะ ! จาง นารา นี่นา” ฮีชอลเพิ่มเสียง
‘เพลงเมื่อสักครู่นี้ เป็นเพลงในละครที่คุณจะแสดงร่วมกับฮันเกิงใช่มั้ยคะ ?’ พิธีกรถามจาง นารา
‘ค่ะ’
‘คราวก่อนเล่นเป็นพี่น้องกัน คราวนี้จะเล่นเป็นคู่รักต่างวัยกัน รึเปล่าคะ ?’ พิธีกรถามต่อ
‘ก็คล้าย ๆ แบบนั้นอ่ะค่ะ คราวนี้จะออกแนวรักสดใส ยังไงก็อย่าลืมติดตามละครกันนะคะ ^^’ จาง นารา ยิ้มหวาน
............... อยากเห็น จาง นารา ตัวจริงจัง ขอไปดูตอนถ่ายทำดีกว่า แล้วละครเรื่องใหม่ของฮันเกิงจะมีเลิฟซีนกับจาง นารา มั้ยนะ.............
ระหว่างนั้นการบันทึกเสียงก็ดำเนินต่อไป
“เหนื่อยมั้ย ?” ฮันเกิงยื่นแก้วน้ำให้ฮีชอล
“ขอบคุณ...” ฮีชอลเอื้อมมือไปรับแก้วน้ำ มือของทั้ง 2 แตะกัน เสียงหัวใจของฮีชอลเต้นรัว ฮีชอลกำลังจะดื่มน้ำก็พบว่า มีแต่แก้วเปล่า ๆ ไม่มีน้ำซักหยด
“อ๊ะ ! นายฮันเกิง นี่นายแกล้งฉันหรอ นี่แน่ะ ๆ ๆ ก็ว่าแล้ว คนอย่างฮันเกิงเนี่ยนะจะเป็นคนดีมีน้ำใจ ชิ..” มือฮีชอลฟาดรัวไปที่แขนฮันเกิง
“ฮ่า ๆ ๆ โอ๊ย ๆ เจ็บ ๆ ฮ่า ๆ” ฮันเกิงหัวเราะไม่หยุด สะใจที่ได้แกล้งคนตัวเล็ก
.
.
“คราวนี้ฉันต้องไปตั้ง 5 วันแน่ะ ฝากหรง หรง ด้วยนะ” ฮันเกิงเอ่ย
“อืม ได้สิ ๆ”
ห้อง 702 ซึงฮวาน
………… วันนี้ต้องไปต่างจังหวัดแล้วสินะ มารับหรง หรง เลยดีกว่า ………… ฮีชอลกดกริ่งเรียก
“ใครครับ ?” เสียงฮันเกิงดังออกมานอกห้อง
“ฉันเอง ฮีชอล”
“เอ๊ะ ! เดี๋ยวอย่าออกไป” เสียงจากในห้องฮันเกิงดังขึ้น
“………….??” ฮีชอลได้แต่ยืนงง
แอ๊ด-----------------ดด
“อ๊ะ ! คุณ จาง นารา” ฮีชอลอุทาน
มาแล้วไง จาง นารา 5555
ซอรี่ ซอรี่ ทุกคนร้องได้ถึงไหนแล้วบ้างคะ ?
เก้าฟังมาร้อยกว่ารอบก้อได้แค่ ตัน ตัน ตา รา~ 555
ของแบบนี้ต้องฝึกเนอะ ๆ ซอรี่ ซอรี่,, * เพราะมาก ๆ ><
ฮีเท่ห์มาก ๆ ๆ ๆๆๆๆ หล่อเกินคำบรรยาย คิคิ
Ps. ฟิค คยูมิน กำลังจะมาค่ะ My lovely Woof….
ถ้าเก้าเอาลงแล้วทุกคนอย่าลืมไปอ่านนะคะ ^^
9
ห้องประธานบริษัท
“ทุกอย่างเรียบร้อยครับพ่อ” ซึงฮวานพูดกับประธานบริษัท
“งั้นหรอ ? ข่าวนั้นก็ได้ผลดีสินะ”
“เพลงเอกในละคร ใช้ฮันเกิงกับฮีชอลเป็นจุดขายนะครับ..”
“อืม...มีฮันเกิงเป็นจุดขายคนเดียวยังวางใจไม่ได้หรอก บริษัทเราเป็นบริษัทเล็ก ๆ ต้องมีดาราเด่น ๆ ซักสองสามคน ถึงจะดี ”
“ครับ.. ผมจะพยายาม” พอบทสนทนาจบลง ซึงฮวานจึงเดินออกจากห้องไป
ห้อง 702 ซึงฮวาน
“หรง หรง ! คิดถึงจังเลย มากอดอีกที” ฮีชอลอุ้มหรง หรง มากอดไว้แน่น สายตาก็สำรวจไปทั่วห้อง
“โอ้โห ห้องเรียบร้อยดีนี่ แล้วพี่ซึงฮวานหล่ะ ?”
“ออกไปข้างนอกเดี๋ยวก็มา…..” ฮันเกิงหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน
“ลองเล่นดูหรือยัง ?” ฮันเกิงถามฮีชอลโดยที่สายตายังอยู่ที่หน้าหนังสือ
“หืม ? ... อ้อ ลองเล่นแล้วอ่ะ ก็ไม่ยากเท่าไหร่”
“ไม่นึกว่านายจะตกลง”
“ฉันเห็นแก่เปียโนหรอกหน่า.... หรง หรง อย่าดิ้นสิลูก อ่ะ ๆ ลงก็ลง” ฮีชอลปล่อยหรง หรง ลงพื้น
“นายคงชอบเปียโนมากเลยสินะ”
“อืม..ชอบมากเลย เล่นมาตั้งแต่เล็ก ๆ แล้ว เรียกว่าขาดกันไม่ได้เลยแหละ แล้วนายหล่ะ ? ทำไมถึงมาเป็นนักแสดง ?” ฮีชอลถามกลับ
“ฉันไม่ได้ชอบอะไรหรอก...พ่อฉันเป็นนักธุรกิจต้องบินไปทั่วโลก ส่วนแม่ก็เป็นหัวหน้า บ.ก.นิตยสารตกแต่งบ้าน..เรียกว่า งานคือชีวิตทั้งคู่เลยล่ะ ฉันเลยอยู่บ้านคนเดียวแล้วก็เป็นเด็กไม่ค่อยพูด พ่อแม่เป็นห่วงเลยส่งฉันเข้าชมรมการแสดงละคร ฉันเลยเสร็จพี่ซึงฮวาน.....แต่ฉันก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกันนะว่างานนนี้เหมาะกับฉันหรือป่าว..” ฮันเกิงอธิบายแต่สายตาก็ไม่ได้ละไปจากจุดเดิม หน้าหนังสือ
“งั้นหรอ ? แต่ฉันว่านายยอดมากเลยนะ”
“อะไร ?”
“ก็แหม...มีคนตั้งเยอะ ที่เห็นนายแค่แวบเดียวก็มีความสุขแล้วไม่ใช่หรอ ? แบบนี้เค้าเรียกว่ายอดมั้ยหล่ะ” ฮีชอลสายตามุ่งมั่น
“ยอดเยิดอะไร ตัวฉันที่อยู่บนจอทีวีน่ะ สร้างขึ้นทั้งนั้น เรียกว่าสินค้าก็ได้ ที่คนดูชอบก็คือ ฮันเกิง ที่สดใสร่าเริง ฉันว่าแย่ด้วยซ้ำ” ฮันเกิงเอ่ย
“แย่ ?” ฮีชอลงงเล็กน้อย
“ที่ว่าแย่ อาจเป็นเพราะพ่อแม่เห็นงานสำคัญกว่าลูกล่ะมั้ง ถึงได้เป็นแบบนี้ เรื่องงานน่ะ ฉันตั้งใจทำอยู่แล้ว ไม่เกี่ยวกับชอบไม่ชอบหรอก แต่ถ้าความนิยมตกเมื่อไหร่ จะถูกทอดทิ้งทันที ดาราก็อย่างนี้แหละ” ฮันเกิงวางหนังสือลง
............. พอเข้าใจแล้วล่ะ ที่ ฮันเกิง ทำอย่างนั้นก็เพราะเป็นคนขี้เหงานี่เอง เอ๊ะ ! แล้วทำไมเค้าถึงตรงไปตรงมากับฉันอย่างงี้นะ ? ............
“แต่ก็มีอะไรดี ๆ ตั้งเยอะนี่นา… ใช่มะ ๆ ๆ” ฮีชอลทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ ฮันเกิง
“เช่น ?” ฮันเกิงยกคิ้ว
“เช่น....มีผู้หญิงมาห้อมล้อม นายจะเลือกใครก็ได้ เห็นมั้ย โชคดีจะตาย..” ฮีชอลยกตัวอย่าง
“ฉันไม่ต้องการผู้หญิง” ฮันเกิงตอบเนือย ๆ
“เฮอะ ! พูดเป็นเล่นหน่า.. มีผู้ชายที่ไหนไม่ชอบผู้หญิง...” ฮีชอลตีแขนฮันเกิงเบา ๆ แต่อยู่ ๆ ก็หยุดชะงัก
“เอ๊ะ ! รึว่า...ฮันเกิง เป็นพวก................. !” ฮีชอลรีบกระเถิบตัวออกห่างฮันเกิง
“หึ....รู้ได้ไง อย่างฮีชอลเนี่ย เสป็คฉันเลยนะ” ฮันเกิงกระเถิบเข้าหาฮีชอลเรื่อย ๆ
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ นายน่าจะไปอยู่คณะตลกนะ” อยู่ดี ๆ ฮันเกิงก็หลุดขำออกมา
“ฮู้ว ~ นายอ่ะ เล่นอะไรก็ไม่รู้ ฉันตกใจนะ !” พูดจบ ฮีชอลก็นำมือของตนไปตีรัวที่หลังของฮันเกิง ตอนนี้ขำไม่หยุด
แอ๊ด--------------ดด
ซึงฮวานเปิดประตู
“ฮันเกิง.... ฮีชอล ไปขึ้นรถเร็ว สายแล้ว”
.
.
Studio 2
“ฮันเกิง ลองเทียบเสียงก่อนนะ ฮีชอลไม่ต้องเกร็งล่ะ” คนควบคุมเสียงบอกทั้งคู่
“ครับ” ฮีชอลพยักหน้า
“อ่า....โอเค....1 2 3....”
ฮีชอลเริ่มบรรเลงเปียโน ฮันเกิงร้องเพลง ทุกคนที่ได้ยินต่างอึ้ง !
“แจ๋วมาก ! ฝีมือฮีชอลไม่ใช่ย่อยเลยนะ แบบนี้ก็หายห่วง ฮันเกิงร้องได้ดีมาก เป็นนักร้องได้สบายเลย ที่สำคัญ 2 คนเข้าจังหวะกันได้น่าทึ่งมาก เวลาอัดเสียงจริงต้องสนุกแน่ ๆ” พี่ ๆ โปรดิวเซอร์ ชมฮันเกิงและฮีชอลไม่หยุดหย่อน
…….. รู้สึกดีจัง แต่ก่อนเคยเล่นอย่างเดียว ไม่เคยร่วมวงกับเครื่องดนตรีอื่นเลย แล้วก็ไม่นึกเลยว่า ฮันเกิงจะเสียงดีขนาดนั้น ........
.
.
ห้อง 703 คิม ฮีชอล
‘มิวสิคโชว์ ประจำสัปดาห์นี้’ เสียงในโทรทัศน์ดังขึ้น มี จาง นารา เป็นแขกรับเชิญ
“โอ๊ะ ! จาง นารา นี่นา” ฮีชอลเพิ่มเสียง
‘เพลงเมื่อสักครู่นี้ เป็นเพลงในละครที่คุณจะแสดงร่วมกับฮันเกิงใช่มั้ยคะ ?’ พิธีกรถามจาง นารา
‘ค่ะ’
‘คราวก่อนเล่นเป็นพี่น้องกัน คราวนี้จะเล่นเป็นคู่รักต่างวัยกัน รึเปล่าคะ ?’ พิธีกรถามต่อ
‘ก็คล้าย ๆ แบบนั้นอ่ะค่ะ คราวนี้จะออกแนวรักสดใส ยังไงก็อย่าลืมติดตามละครกันนะคะ ^^’ จาง นารา ยิ้มหวาน
............... อยากเห็น จาง นารา ตัวจริงจัง ขอไปดูตอนถ่ายทำดีกว่า แล้วละครเรื่องใหม่ของฮันเกิงจะมีเลิฟซีนกับจาง นารา มั้ยนะ.............
ระหว่างนั้นการบันทึกเสียงก็ดำเนินต่อไป
“เหนื่อยมั้ย ?” ฮันเกิงยื่นแก้วน้ำให้ฮีชอล
“ขอบคุณ...” ฮีชอลเอื้อมมือไปรับแก้วน้ำ มือของทั้ง 2 แตะกัน เสียงหัวใจของฮีชอลเต้นรัว ฮีชอลกำลังจะดื่มน้ำก็พบว่า มีแต่แก้วเปล่า ๆ ไม่มีน้ำซักหยด
“อ๊ะ ! นายฮันเกิง นี่นายแกล้งฉันหรอ นี่แน่ะ ๆ ๆ ก็ว่าแล้ว คนอย่างฮันเกิงเนี่ยนะจะเป็นคนดีมีน้ำใจ ชิ..” มือฮีชอลฟาดรัวไปที่แขนฮันเกิง
“ฮ่า ๆ ๆ โอ๊ย ๆ เจ็บ ๆ ฮ่า ๆ” ฮันเกิงหัวเราะไม่หยุด สะใจที่ได้แกล้งคนตัวเล็ก
.
.
“คราวนี้ฉันต้องไปตั้ง 5 วันแน่ะ ฝากหรง หรง ด้วยนะ” ฮันเกิงเอ่ย
“อืม ได้สิ ๆ”
ห้อง 702 ซึงฮวาน
………… วันนี้ต้องไปต่างจังหวัดแล้วสินะ มารับหรง หรง เลยดีกว่า ………… ฮีชอลกดกริ่งเรียก
“ใครครับ ?” เสียงฮันเกิงดังออกมานอกห้อง
“ฉันเอง ฮีชอล”
“เอ๊ะ ! เดี๋ยวอย่าออกไป” เสียงจากในห้องฮันเกิงดังขึ้น
“………….??” ฮีชอลได้แต่ยืนงง
แอ๊ด-----------------ดด
“อ๊ะ ! คุณ จาง นารา” ฮีชอลอุทาน
มาแล้วไง จาง นารา 5555
ซอรี่ ซอรี่ ทุกคนร้องได้ถึงไหนแล้วบ้างคะ ?
เก้าฟังมาร้อยกว่ารอบก้อได้แค่ ตัน ตัน ตา รา~ 555
ของแบบนี้ต้องฝึกเนอะ ๆ ซอรี่ ซอรี่,, * เพราะมาก ๆ ><
ฮีเท่ห์มาก ๆ ๆ ๆๆๆๆ หล่อเกินคำบรรยาย คิคิ
Ps. ฟิค คยูมิน กำลังจะมาค่ะ My lovely Woof….
ถ้าเก้าเอาลงแล้วทุกคนอย่าลืมไปอ่านนะคะ ^^
รักคนอ่าน+คนเม้นทุกคนนะคะ จ๊วบบบบบบบบ บบ ♥
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น