คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Part 12 "กระจ่าง" [The End]
12
ห้อง 702 ซึงฮวาน
“พี่ซึงฮวาน…” ฮันเกิงเอ่ยเรียกคนที่เปิดประตูเข้ามา
“กลับไปซะ นารา เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว...” ซึงฮวานเอ่ยหน้าตาย
“ซึงฮวาน.....ทำไมล่ะ เมื่อวานนี้เธอยังเหมือนเดิมอยู่เลยไม่ใช่หรอ ? ทำไมกลายเป็นคนละคนแบบนี้ !?” จาง นารา ละตัวออกจากอกของฮันเกิง
“ถ้าเธอไม่คิดจะกลับมาค่ายเรา...เราก็ไม่จำเป็นต้องคบกันอีก บริษัทที่ดึงตัวเธอไปเมื่อ 3 ปีก่อนคงจ่ายเงินก้อนใหญ่ล่ะสิ” ซึงฮวานเอ่ย
“ที่ฉันออกจากบริษัทของคุณ เพราะฉันลำบากใจที่ต้องอยู่ใกล้คุณต่างหากล่ะ ในหัวของคุณมันมีแต่งาน คุณทำดีกับดาราคนอื่น ๆ ซะทุกคน ฉันไม่อยากเห็นนี่...! ตอนนี้คุณก็พูดถึงแต่ ฮีชอล คุณเอาแต่ส่งเสริม ฮีชอล จนมองไม่เห็นฉัน....” น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย
“แน่นอน...ที่ฉันคบกับเธอ ก็เพื่อดึงเธอกลับมาเท่านั้นเอง” ซึงฮวานเอ่ยเสียงเรียบ
“ไม่จริง !” จาง นารา ร้องไห้หนักขึ้นไปอีก หลังจากที่ฟังอยู่นานกทำให้ฮันเกิงคิดอะไรออก
“งั้นรูปนั่น พี่ก็คงเป็นคนเอาไปลงหนังสือใช่มั้ย ? บอกไว้ก่อนนะ ถ้าพี่หลอกใช้ ฮีชอล อีก ผมไม่ยอมแน่ ๆ”
“นายชอบ ฮีชอล ใช่มั้ยหล่ะ ? งั้นก็รีบตัดใจซะตอนนี้เถอะ ถ้าฉันลงมือแล้วฉันก็ต้องทำให้ถึงที่สุด” ซึงฮวานเอ่ย
“อะไรกัน ! ทำไมผมต้องทำตามพี่ด้วยหล่ะ !!!”
“เด็ก ๆ อย่างนาย ไม่มีทางเข้าใจงานยาก ๆ หรอก”
“ใช่สิ ! ผมไม่หัวดีเหมือนพี่นี่ !!!” ฮันเกิงอารมณ์เสียเดินออกนอกห้องไปเลย
.
.
ครืด--------------ดดด ประตูลิฟท์เปิดออก
“ฮัน....?” เสียงใสเอ่ยขึ้น
“เอ่อ.....ฉันกำลังจะพาหรง หรง ไป......” ฮันเกิงโผเข้ากอดร่างบางแน่น
“ฮัน มีอะไรหรอ ? จริงสิ เมื่อกี้ฉันเห็นคุณนารา...”
“ฮีชอล.......ฉัน....จะเลิกเป็นนักแสดง”
ห้อง 703 คิม ฮีชอล
“หา ! งั้นคุณนาราก็เป็นแฟนพี่ซึงฮวานน่ะสิ” ฮีชอลโพล่งขึ้น
“ใช่...2 คนนั้นคบกันก่อนเข้าวงการซะอีก จะพบกันยังไงฉันไม่รู้ล่ะนะ แต่...ฉันก็คิดว่าเป็นคู่รักธรรมดา ถ้ารู้ว่าพี่ซึงฮวานเค้าหลอกใช้นาราล่ะก็....ฉันตัดขาดไปนานแล้ว”
“ฮันชอบ...คุณนาราหรอ ?” อยู่ดี ๆ ฮีชอลก็ถามขึ้น
“ว่าไงนะ ? ทำไมคิดอย่างงั้นล่ะ” ฮันเกิงยิ้ม
“เค้าสวยก็จริง แต่ไม่ใช่แบบที่ฉันชอบหรอก...” ได้ฟังคำตอบแล้ว ฮีชอลรู้สึกโล่งใจขึ้นเยอะ
“ทำไมพวกผู้ใหญ่ เขาถึงได้เห็นงานสำคัญกว่าความรู้สึกของคนนะ ไม่เข้าใจเลย.... เรื่องของฉันกับฮีชอลพี่เค้าก็.....” ‘นายชอบ ฮีชอล ใช่มั้ยหล่ะ ? งั้นก็รีบตัดใจซะตอนนี้เถอะ’ ฮันเกิงนึกถึงคำพูดของซึงฮวาน
“เรื่องฉันกับนาย ??? ทำไมหรอ ?” ฮีชอลสงสัย
“เปล่า ๆ ไม่มีอะไรหรอก” ใบหน้าหล่อของฮันเกิงเริ่มขึ้นสีแดง
“ช่างเถอะ ! อย่าไปสนใจคนแบบนั้นเลย พี่ซึงฮวานเชื่อใจไม่ได้แล้วล่ะ ฉันจะได้เลิกแสดงซักที...”
“เดี๋ยวก่อนฮัน !!! นายคิดดีแล้วหรอ ? ถ้าเลิกตอนนี้ นายจะเสียใจนะ นายชอบทำงานนี้ไม่ใช่หรอ ? อีกอย่างถ้าพี่ซึงฮวาน ไม่มีนายเค้าก็จะลำบากนะ” ฮันเกิงเงียบไปซักพักจึงเอ่ยขึ้น
“งั้นฮีชอลลองมาเป็นฉันมั้ยล่ะ ? ไม่นึกเลยว่าฮีชอลจะเป็นพวกเค้า ฉันไปล่ะ...” ร่างสูงลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป
“ฮัน !!! เดี๋ยวก่อนสิ ไม่ใช่อย่างนั้นนะ !”
ปัง !! ประตูถูกปิดอย่างแรง
“บ้าจริง ๆ เลย...” ขอบตาของฮีชอลเริ่มร้อนผ่าว น้ำใส ๆ ค่อย ๆ ไหลลงมาอาบแก้มสวย
............ สำหรับฉัน ไม่ได้มองนาย
.
.
โรงเรียนมัธยมซูจู
ฮีชอลนั่งกินข้าวในห้องเรียนอย่างเร่งรีบ
“ทำอะไรน่ะฮีชอล ? - -” ฮยอกแจถาม
“กินข้าวน่ะสิ...อีกเดี๋ยวฉันก็ต้องทำเป็นปวดท้อง ต้องรีบกินซะก่อน”
“จะโดดก็ว่ามา” ฮยอกแจยืนกอดออก
“เผอิญมีธุระนิดหน่อย” ฮีชอลเก็บของใส่กระเป๋า
“ฉันไปแล้วนะ” ฮีชอลลุกขึ้นสะพายกระเป๋าแล้วค่อย ๆ ออกจากห้องเรียนไป
.......... เมื่อเช้าทะเลาะกับฮันเกิงก็เลยเป็นห่วง ตอนจะมาโรงเรียนก็กดกริ่งเรียกแล้ว แต่ไม่เห็นมีใครออกมาเลย รึว่า....ย้ายไปแล้ว ............
“อ้าว ! ทำไมฮีชอลรีบกลับล่ะ ?” เสียงทุ้มของซีวอนเอ่ยขึ้น
“คงมีธุระมั้ง ของฉันก็ต้องไปทำงานตอนบ่าย” ฮยอกแจตอบ
“อีกแล้วหรอ !!?”
“อะไรกัน ฉันไม่อยู่แค่นี้ เหงาหรอ ? ซีวอนจ๋า~” คนตัวเล็กเขย่งขึ้นไปกระซิบข้างหูของร่างสูง ทำเอาซีวอนหน้าแดง
“เหงาสิ เหงามากเลยแหละ อยากอยู่กับฮยอกแจทั้งวัน แต่ก็ทำไม่ได้”
“ซีวอน......ขอโทษนะที่ทำให้เหงา ฉันก็เหงาเหมือนกัน” ฮยอกแจซุกหน้าลงบนอกแกร่ง
“พอเสร็จจากงาน ฉันก็อยากเห็นหน้าซีวอนก่อนใครเลยแหละ” มือเล็กลูบไล้ไปทั่ว
“ฮะ...ฮยอกแจ” ซีวอนทำอะไรไม่ถูกแล้ว เพราะคนตัวเล็กกำลังยั่วเค้าอยู่
“เฮ้ 2 คนนี้ทำอะไรกันน่ะ” เสียงของเพื่อนในห้องเอ่ยแซว
.
.
“รับซักทีสิ” ฮีชอลโทรศัพท์หาฮันเกิงเป็นรอบที่ร้อยแล้ว
‘ฮันเกิงหรอ ?’ เสียงทุ้มตะโกนออกมาจากโทรศัพท์
“ฮีชอลครับ” ……. พี่ซึงฮวานนี่นา ........
‘อ้าว ฮีชอลเองหรอ วันนี้ฮันเกิงไปเรียนหรือเปล่า ?’
“เปล่าครับ แล้วนี่ ทำไมมือถือเค้าอยู่กับพี่ล่ะ ?”
‘ว๊า.....แย่จังเลย’
“ฮัน...เป็นอะไรหรอครับ ?”
‘เขาหายไป... เค้าออกไปตอนที่พี่ไม่อยู่ป่านนี้ยังไม่กลับมาเลย พี่ต้องยกเลิกงานวันนี้ทั้งหมดเลยล่ะ ฮีชอลช่วยหาอีกแรงได้มั้ย เสื้อผ้าเค้ายังอยู่คิดว่าคงไปไม่ไกล ถ้าไปเดินตามถนนต้องโดนแฟน ๆ มุงแน่ ๆ หมอนี่ชอบทำให้คนอื่นเดือนร้อนจริง ๆ’
“อะไร !!! พี่นั่นแหละไม่ดีเอง ผมรู้เรื่องหมดแล้ว ไอคนชอบหลอกเด็ก ถ้าพี่รังแกฮันเกิงอีกล่ะก็ ผมจะชกหน้าพี่ให้เลย ! จะปล่อยลมยางรถ จะเผาบริษัทของพี่เลย !!!! จะไปวางระเบิดด้วย !! ฮันเกิง...เค้าเชื่อใจพี่มาตลอด แต่นี่ พี่กลับทำให้เค้าเสียใจขนาดนั้น...”
ฮีชอลวางสายไป
......... เมื่อเช้านี้ ฮันเกิงทำท่าเหมือนจะร้องไห้... นาย
“ลองไปดูที่สนามเด็กเล่นดีกว่า” ฮีชอลวิ่งไปที่สนามเด็กเล่นที่อยู่หลังอพาร์ทเมนต์
“โฮ่ง !”
“เสียง หรง หรง นี่ ? มาจากทางนั้น” ฮีชอลวิ่งไปตามเสียงหมาเห่า จนได้เจอกับฮันเกิงนั่งหลับอยู่ที่ม้านั่ง ฮีชอลทิ้งตัวนั่งลงข้าง ๆ อุ้ม หรง หรง มาไว้ที่ตัก แล้วเอ่ยขึ้นโดยไม่สนใจว่าคนที่นั่งข้าง ๆ จะฟังหรือไม่
“ฮัน....นายบอกว่าจะทำตามฉันทุกอย่างใช่มั้ย ? งั้น...นายอย่าเลิกแสดงนะ นายเองก็คงไม่อยากเลิกหรอกใช่มั้ย ? ไม่ว่านายจะทำอะไรก็ดูดีไปหมดนี่นา”
“ฉันดูดีหรอ ?” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น
“อึ๊ย ! ฉะ...ฉันพูดถึง เทอี ต่างหากเล่า คนอะไรไม่รู้หล่อสุด ๆ” ฮีชอลแถ
“โกหกชัด ๆ”
“นายไม่หลับนี่...”
“คนอะไรคุยคนเดียวก็ได้ แปลก” ฮันเกิงทำท่าทางกวน
“ก็กะแล้วว่าต้องตื่น แต่จะให้ปลุกเลยก็ไงอยู่” ฮีชอลแก้ตัวไปน้ำขุ่น ๆ
“ตอนนั้นฉันเลือดขึ้นหน้ามากเลย โทษนะเรื่องเมื่อเช้า ตกลง ฉันจะแสดงต่อ ฉันจะไม่หนีไปไหนอีก...”
“ดีแล้ว... ตั้งใจทำงานดี ๆ นะ” ฮีชอลยิ้มไม่หุบ มือเรียวสวยยกขึ้นลูบศีรษะใหญ่ของฮันเกิง มือหนาค่อย ๆ ดึงมือเรียวลงมา ประมานไว้ ศีรษะใหญ่ซุกลงไปที่ไหล่เล็กของฮีชอล
“ฉันรักนาย....ฮีชอล” เสียงทุ้มเอ่ยเบา ๆ แต่ฮีชอลได้ยินชัดเจน ฮันเกิงเงยหน้าขึ้นมาสบตา
“ฮัน...... ฉันก็รักนาย” พูดจบริมฝีปากหนาก็ประกบกับริมฝีปากอวบอิ่มด้วยความอ่อนโยน
.
.
“อะไรนะ ?” ซึงฮวานแทบไม่เชื่อหูตัวเอง
“ผมจะกลับมาทำงานที่นี่ตามเดิม คราวนี้ถ้าพี่หลอกผม หรือ ฝืนใจฮีชอลให้เข้าวงการล่ะก็....ผมไปแน่ ! เพราะผมไม่อยากเป็นดาราดังที่ไม่มีเวลาแม้แต่จะพบแฟน พี่ซึงฮวานเองก็ไม่อยากได้คนที่หมดความสามรถภายใน 2 - 3 ปี ใช่มั้ยล่ะ ?” ฮันเกิงเอ่ย
“.............” ซึงฮวานไม่ตอบอะไร
“ถามหน่อยครับ แล้วจะย้ายกันเมื่อไหร่ ?” ฮีชอลที่ฟังอยู่นานถามขึ้น
“นี่.....พี่จะย้ายอะไร ผมไม่เห็นรู้เรื่อง พี่วางแผนอะไรอีกแล้วหล่ะ ?” ฮันเกิงมองซึงฮวาน
“ถ้าพี่อยากจะย้ายก็ย้ายไปคนเดียวเถอะ”
“...........” ซึงฮวานไม่ตอบอะไรอีกเช่นเคย ก็ฮันเกิงถือไพ่เหนือกว่าเค้าแล้วนี่
เสียงจากโทรทัศน์ดังขึ้น
“ขอเชิญ คุณจาง นาราค่ะ” จาง นาราเดินออกมานั่งที่โซฟาของรายการ
“ความจริง พี่ก็รักนาราไม่ใช่หรอ ? เรื่องที่นาราถูกคู่แข่งดึงตัวไป ก็ไม่เห็นเกี่ยวซักหน่อย เลิกบงการคนอื่นเถอะพี่ เมื่อกี้รายการสดจากนี่ถึงสถานีก็ 10 นาที ไปหาเธอสิ พี่ซึงฮวาน...” ฮันเกิงแนะ
“แก่แดดจริง เด็กพวกนี้” ซึงฮวานรีบวิ่งออกไป
.
.
‘เปียโน คอนเสิร์ต โดย ลี กยูริ แขกพิเศษ คิม ฮีชอล’
“คุณกยูริขอบคุณมาก ๆ ครับ” ฮีชอลโค้งขอบคุณผู้หญิงตรงหน้า หลังจากที่แสดงเสร็จ
“พูดอะไรอย่างนั้นฮีชอล เล่นได้ดีมากรู้มั้ย”
ตั้งแต่นั้น ฮีชอลก็เลิดการแสดงเด็ดขาด หันมาเอาดีทางด้านเปียโน แล้ววันนี้เป็นวันแสดงคอนเสิร์ตของคุณ ลี กยูริ นักเปียโนรุ่นน้องของแม่ ฮีชอลได้มีโอกาสโชว์บนเวที 1 เพลง
........... ไม่เคยไปเที่ยวด้วยกันซักครั้งเลย เป็นดารานี่ไม่มีอิสระเลย ไม่เอาหน่า อย่าคิดมาก ............ ฮีชอลคิดในใจ ระหว่างเดินกลับบ้าน
“คุณฮีชอล ผมชอบคุณมาก ๆ เลยครับ” เสียงทุ้มเอ่ยพร้อมยื่นดอกไม้ช่อใหญ่ให้ฮีชอล
“เอ่อ........คือ......” ฮีชอลทำอะไรไม่ถูก
“เดี๋ยวไปกินข้าวกับผมนะครับ” มือหนาถอดแว่นสีดำออก เผยให้เห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของดาราดัง
“ฮัน.....? มาได้ไงเนี่ย แล้วงานล่ะ ?”
“งานน่ะหรอ ? ยังไม่เสร็จหรอก แต่อยากมาหาฮีชอล~”
“บ้า !” ใบหน้าสวยก้มหน้างุด ซ่อนอาการเขินไว้ ฮันเกิงก็ได้แต่ยิ้มกับอาการของคนรัก
ฟอด~ ร่างบางฝังจมูกโด่งสวยของตนไปที่แก้มหนา
“ขอบคุณนะ” ฮีชอลเดินนำหน้าไปเลย ปล่อยให้ฮันเกิงยืนอึ้ง ทำตัวน่ารักแบบนี้เดี๋ยวปั๊ดจับกดซะเลย หึหึ
_____________________________ THE END _______________________________
จบแล้ววววววววววววววว ! เร็วมากเลย 55
เหมือนเปน SF เลยเนอะ
ขอบคุนทุกคนที่มาอ่าน+เม้นนะคะ
จ๊วบบบบบบบบบ บ บ บบ บ
ปล. ตอบเม้นไม่ได้อ่า.... TT หน้า Html มันเออเร่อค่ะ
ความคิดเห็น