คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 1 : แมวครึ่งแวมไพร์เรอะ?
Chapter 1
แมวครึ่งแวมไพร์เรอะ?
“อืออออ~” ผมร้องพร้อมบิดขี้เกียจลุกขึ้นขยี้ตา ก่อนที่จะเห็นว่าตอนนี้เพิ่งตี 3 ห๊ะ? ตี 3?
“ตี 3 เอง แล้วฉันจะตื่นมาหาพระแสงดูผีสางเล่นรึไงฟะ หลับต่อดีกว่า…ฮ้าวววววว” ว่า แล้วผมก็ฟุบไปนอนต่อหวังจะได้ฝันดีๆ นอนหลับได้เต็มอิ่มบ้างเสียที แต่จู่ๆผมก็ได้ยินเสียงที่ทำความปรารถนา(?)ของผมเป็นแตกเสี่ยงๆไปทันที… (แต่ขี้เกียจลุกไปเก็บเว้ย!ง่วง)
“นี่เป็นเพราะความง่วงหรือความโง่นี่ ถึงมองไม่เห็นหัวข้าบ้างเลย”
….ใครฟะครับ..ที่บังอาจมาหาว่าผมโง่…
ผมดึงผ้าห่มคลุมมิดหัว และตัดสินใจจะหลับต่อ
เดี๋ยวก่อนสิ… รู้สึกว่าในวันนี้ผมจะถูกลงโทษให้อยู่เย็นแล้วขากลับผมเจอกล่องกล่องหนึ่งมีกลิ่นเลือดผมจึงเปิดดูปรากฏว่ามันคือชายตัวเล็กที่มีหูแมวและหางเหมือนตัวการ์ตูนในการ์ตูนที่เรียกว่าเนโกะมิมิ มีบาดแผลเต็มไปหมด..แล้วผมก็พาเขากลับมารักษา แล้วไนท์ก็โทรศัพท์มาคุยด้วย ผมจึงออกไปนอกห้อง เมื่อกลับมา…ชายตัวเล็กคนนั้นได้ตื่นขึ้นมา ชายที่มีผมสีดำรัตติกาล นัยต์ตาสีโลหิต…เขา..เขากำลังหิว ใช่แล้ว เขาหิว แล้วเขาก็กระโดดมางับคอผม… เมื่อผมเรียงลำดับเหตุการณ์จบ ผมก็ใช้มือลูบคอของตนเอง .. รู้สึกเหมือนมีรูสองรูอยู่ที่ต้นคอ…เจ็บนิดๆ ผมเอามือกลับดู มันมีรอยเลือดติดมาด้วย…ใช่…ใช่จริงๆด้วย นี่มัน….
“ยังจะนอนอยู่อีกรึ? ข้ารู้นะว่าเจ้ายังไม่หลับ”
เมื่อได้ยินเสียงตอบย้ำอีกครั้ง ผมถึงกับกลืนน้ำลายฝืดคอ รู้สึกถึงเหงื่อเย็นๆไหลพลั่กออกมาจากขมับ ผมพยายามตั้งสติ เมื่อทำใจได้ ก็ลุกขึ้นมาเผชิญหน้า(?)กับชายนิรนามผู้นั้น
“…..?”
ผมมองสิ่งตรงหน้าแล้วทำตาปริบๆ ชายคนนั้นหายไปไหนแล้ว? ทำขยี้ตาแล้วมองอีกที ไหนล่ะ? เมื่อกี๊รู้สึกว่าได้ยินเสียงอยู่ในห้องนี่แหละนะ หรือว่าเป็นมนุษย์ล่องหน?
“เลิกหันซ้ายหันขวาหาออกซิเจนเสียที มองไม่เห็นข้ารึไง?” น้ำเสียงเยือกเย็นได้เอ่ยออกมา ผมจึงหันมองหาที่มาของเสียง… ผมเขยิบมาปลายเตียง ก็ได้เจอกับชายนิรนามรูปร่างเล็กผมสีดำ นัยต์ตาสีแดง มีหูและหางแมว นั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้ตัวเล็ก. . .
นี่มันคือบุคคลที่ฉันกำลังกลัวอยู่เรอะ…?
“มองข้าอย่างกับไม่เคยพบเคยเห็น”
ใครมันจะเคยเห็นเด็กหูแมวนั่งไขว่ห้างกันล่ะฟะ…
“…….”
ผมมองพิจารณาชายตัวเล็กอยู่ประมาณสามวิฯ ก็ทำให้มีคำถามผุดขึ้นมาในรูปแบบสมการเช่นนี้…
ชายหูแมว + ดูดเลือด = ตัวบ้าอะไรฟะ?
ตอนนี้ผมยังนึกคำตอบของสมการไม่ออกหรอกครับ ต้องทำการแก้สมการก่อน ย้ายที่ ตัด..)_*&%^%$%&^(*)()+_)+_
“การที่ข้าดูดเลือดเป็นอาการหนักถึงพูดภาษาคนไม่เป็นเลยรึ?”
“………..” ( แก้สมการอยู่)
“หรือเจ้ากลายเป็นไบ้ไปแล้ว”
“……………………………” ร ตัด ล ได้ไหมฟะ แล้วก็+_)()&%#%#%$&^*
“หรือประสาทการได้ยินของเจ้าอัมพาตไปแล้ว”
ผึง!
“ โว้ยยยยยยย!! “ คิดสมการไม่ออกเฟ้ย!! ( ต้องคิดด้วย? )
“……………..”
“ แกเป็นใครถึงมาขัดสมาธิฉัน ไอ้เปี๊ยก!!!”
ผลั่ก!
ฉับพลัน.. หลังจากผมพูดเสร็จ ผมก็รู้สึกถึงแรงกระแทกอย่างแรง ทำให้ผมกระเด็นไปชนกับขอบหัวเตียง “อั่ก!”
ชายรูปร่างเล็กคานมาบนเตียง เข้ามาใกล้ๆผมแล้วชี้หน้า
“ข้าไม่ใช่เจ้าเปี๊ยก อีกอย่างอุตส่าห์พูดออกมาทั้งที พูดสุภาพเพราะๆหน่อยไม่ได้เรอะ?”
นายเป็นคนแรกที่ได้ชี้หน้าสั่งและถีบฉันนะเฟ้ย…
“ครับๆ แล้วคุณเป็นใครมิทราบครับถึงได้มากัดคอผมแบบนี้(ไอ้)คุณเปี๊ยก” ผมพูดด้วยสีหน้าเก็บอารมณ์เต็มที่ แต่มันก็ทำให้เห็นเส้นเอ็นปุดมาบนหัวอยู่ดี
“ข้าไม่ได้ชื่อเปี๊ยก เลิกเรียกแบบนั้นเสียทีไอ้มนุษย์”
…แล้วนั่นเรียกว่าคำสุภาพใช่ไหมครับ?
“ฉันก็ไม่ได้ชื่อไอ้มนุษย์”
“แล้วเจ้าชื่ออะไร”
ชื่อ…จริงสิผมเองก็ยังไม่ได้แนะนำชื่อของผมให้ทุกคนรู้ทีนี่ครับ ลืมไปเลย ( ลืมบอกชื่อนะครับไม่ใช่ลืมชื่อตัวเอง!)
“ฉันชื่อ แอ๊กซิส…” ผมแทบไม่อยากจะแนะนำชื่อตัวเองเลยทีเดียว เมื่อเขียนชื่อเป็นภาษาอังกฤษความหมายมันตลกออก (แปลเอาเองในปู่เกิ้ลละกัน Axis)
“เจ้าเป็นคนพันแผลใส่ยาให้ข้า?” เขาถามต่อ ผมจึงพยักหน้าหงึกๆตอบ
“ขอบใจนะ” เขากล่าวขอบคุณ แต่..อ้าว
“ เห..?” ผมแทบอ้าปากกว้าง ไอ้คนที่ดูท่าทางนิสัยใจแข็งนี่นา ไม่เหมาะกับคำขอบคุณสักนิด
“ทำไม?” เขาก้มตัวนั่งลง(เมื่อกี๊ยังอยู่ในท่าคาน-..-) ก่อนที่จะทำหน้าเบ้ “ข้าขอบใจเจ้าเฉยๆเจ้าก็อ้าปากแทบงาบแมลงสาบไปได้แล้ว”
และผมก็ปิดปากทันที ผมเกลียดแมลงสาบที่สุดในสามโลก อย่าพูดถึงเจ้าแมลงบ้านั่นได้ไหม (แอบเชื่อว่าหลายคนก็กลัว)
“แล้วนายล่ะชื่ออะไร”
“ข้าชื่อ เซมินอส” เขากล่าวเรียบๆ แล้วลุกขึ้นจากเตียงเหมือนจะออกจากห้อง
“เฮ้ย!! จะไปไหน!?”
“ ตอนนี้มันเย็นจะค่ำแล้ว ข้าอยากอยากขนมหรืออาหารของมนุษย์อีก อร่อยดี”
“ เย็นบ้าอะไรฟะ! จะเช้าแล้วเว้ยยยยยย”
“เช้าของเจ้ามันก็คือค่ำของข้า” เขาเอ่ยก่อนจะปิดประตู ผมจึงเดินตามเขาไปถึงห้องครัวด้านล่าง ก็แทบจะชอล์ก! เอ้ย.. ก็แทบจะช๊อก! ไอ้หมอนี่ผมลื้อข้าวของเลอะเทอะหมด! ระหว่างตอนที่ผมสลบมันคงจะมาลื้อของกินเข้าน่ะสิ! ไอ้ตะกละ!
“…………….”
“จ้องทำไม ไม่เคยเห็นคนกินขนมรึไง”
“ฉันเพิ่งเคยเห็น…”
“อ้าว เกิดมาแทบจะถึงสิ้นอายุขัยแล้วยังไม่เคยเห็นอีกเรอะ”
เขาว่าเสียงเรียบก่อนจะหันไปกินขนมจนเลอะเทอะอย่างกับอดอยากมาประมาณชาติกว่าๆ ซึ่งทำทำให้ผมวีนแตกกระเจิง
“ ฉันไม่นึกเลย! ว่าจะมีแขกที่ไม่เคยเกรงใจทำของเลอะเทอะในบ้านแบบนี้! ไอ้หน้าด้านจัด!!”
โป๊ก!!
ผมตวาดใส่แล้วลงมือขว้างขวดน้ำ(ที่ไม่มีน้ำ)ใส่หัวมันสุดแรงอย่างกับขว้างลูกเบสบอลให้สไตรค์
“ อึ้ย! “ เผลอตัว! แบบนี้ผมจะโดนตัวบ้านั่นดูดเลือดไหมเนี่ย!
“………..” เขาเงียบ
“ขอโทษ ฉันเผลอ” ผมเอ่ยเสียงสั่น เขาเดินมาหาผมด้วยสายตาอาฆาต บรื๋อ! ตายแน่ หาเรื่องใส่ตัวจนได้ ไอ้แอ๊กซิสเอ๊ย..! เขาหยุดตรงหน้าผม สายตาที่เขาสบตาผมแทบจะทำให้ผมหัวใจวายตายเลยทีเดียว เด็กอะไรน่ากลัวชะมัด! อ้ะ… หรือมันไม่ใช่เด็ก?
“………….” เขาเขย่งเท้า(เนื่องจากเขาเตี้ยกว่าผมมาก) ผมทนสายตาเขาไม่ไหว จึงหลับตาแน่น รอรับชะตากรรม เพราะเมื่อกี๊ผมขว้างขวดไปแรงทีเดียว ตอนนี้ผมขาสั่นแข็งเหมือนถูกสาปไว้ไม่ให้ไปไหน เขายื่นหน้าไปใกล้ๆผม เอามือลูบไล้ซอกคอของผมแล้ว เขย่งตัว ยื่นหน้ามาที่ซอกคอของผม ( เท่าที่รู้สึกอะนะ ) ผมตกใจทำอะไรไม่ถูก เพราะคิดว่าผมต้องถูกดูดเลือดตายแน่แล้ว!
“แว๊กกกกกกก!” ผมกลัวมากจนเผลอเสียงเสียงหลงออกมา ก่อนที่จะรู้สึกว่าเปลือกตามีน้ำใสๆออกมา แต่จู่ๆ ผมก็ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆออกมา
“ ฮะๆ! ฮึฮึ เจ้าเนี่ยขี้ขลาดชะมัด” ผมลืมตาขึ้น อ้าว ผมยังไม่โดนกัดคอเหรอเนี่ย ผมมองชายตรงหน้าที่กำลังหัวเราะอยู่
“……” ผมลูบคอตัวเองเพื่อความแน่ใจ อ้าว? แล้วแผลที่โดนกัดเมื่อหัวค่ำมันหายไปไหนแล้วล่ะ?
“ข้าแค่หยอกเจ้าเล่นเท่านั้น เจ้าก็กลัวจนร้องไห้ ฮะฮะๆ” เขาหัวเราะชอบใจ ฮึ แค่หยอกเล่นงั้นเหรอ แต่สายตาเมื่อกี๊เหมือนกับจะฆ่ากันจริงๆเลยนะ อย่างกับปีศาจที่กำลังโกรธสุดๆแน่ะ แต่ก็โล่งอกไป
“ฉันไม่นึกเลยนะว่าคนอย่างนายจะหัวเราะเป็นด้วย”
“ หนวกหูน่ะ! ข้าก็ไม่นึกว่าจะได้หัวเราะเพราะเรื่องแค่นี้เหมือนกัน…” พูดงี้หมายความว่าไม่เคยหัวเราะเลยสินะ? ตัวเองยังไม่เชื่อว่าจะหัวเราะ แล้วชาติไหนจะได้หัวเราะล่ะครับ..
“ เหอะ บังอาจมาหลอกฉันได้! ว่าแต่…นายเป็นตัวอะไรกันแน่เนี่ย? มีหูหางแมว แต่ดันกินเลือดแบบแวมไพร์?” ผมลืมถามไปได้ไงนะ! โธ่เอ้ย…
“ เรียกว่า แมวสายเลือดแวมไพร์ แล้วกัน ข้าเป็นลูกครึ่งมนุษย์ที่มีหูแมวกับแวมไพร์” เขาเอ่ยพร้อมกระดิกหูตัวเอง ห๊า..?
“ แมวสายเลือดแวมไพร์!? โห เป็นไปได้ไง!” ผมเถียงพลางยิ้มหัวเราะเพราะเห็นว่ามันเป็นเรื่องตลก
“ก็มันเป็นไปแล้ว!! หรือจะให้ข้ากัดคอให้ตายเป็นหลักฐาน” เขาขึ้นเสียง แล้วเขี้ยวของเขาก็เริ่มยาวขึ้นพร้อมที่จะกัดคอผมได้เสมอ เฮ้ย! อย่าเอาจริงสิเว้ยย
“เออ! เชื่อก็ได้! ไอ้แวมไพร์เซ…เซ..เซอะไรนะ?” โธ่เอ้ย ผ่านไปได้ไม่นานดันลืมชื่อเสียแล้ว
“ข้าชื่อเซมินอส นอกจากจะขี้ขลาดแล้วยังจะสมองเสื่อมอีกนะ”
“ไอ้เปี๊ยกเอ้ยยยยย!!...” เมื่อผมกำลังจะด่าเขา เขาก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน
“ตัวจริงข้าไม่ได้เปี๊ยกนะ สูงกว่าเจ้าอีกเจ้าเลิกเรียกว่าเปี๊ยกได้แล้ว” ตัวจริง? หมายความว่าตอนนี้ตัวปลอมรึไง? “ตัวจริง?”
“ข้าอยู่ในร่างนี้เพื่อไม่ให้สูญเสียพลังงานมากเกินไป” ถึงผมจะไม่ค่อยเข้าใจก็เถอะ แต่ก็อือออไป “ เหรอ”
“แล้วถ้าเจ้าเห็นร่างจริงของข้าจะตะลึงกับความหล่อของข้า หึหึ”
….ไม่ค่อยเลยเนอะ=_=;…
"นี่แล้วแผลรอยกัดหายไปหายแล้วล่ะ" ผมถามพลางลูบคอไปๆมาๆยังเสียวอยู่เลยนะเฟ้ย
“ข้าปิดแผลให้แล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงว่าคนอื่นจะมาเห็น”
“ ฮ้าว~~ ว่าแต่..นี่มันตีห้าครึ่งแล้วนี่นา!” ผมเหลือบมองนาฟิกาก็ผงะไป นี่มันเช้าแล้วนะเฟ้ย! ไม่ได้นอนแบบนี้จะไปรร.ไหวไหมเนี่ย!
“ใกล้ถึงเวลานอนแล้วนี่” เขาเอ่ยแบบไม่เดือดร้อนอะไร แน่สิ!! นายมันไม่ต้องไปรร.!!
“นายต้องช่วยเก็บของทั้งหมดนี่ให้ฉันเพราะนายเป็นคนทำเลอะเทอะ! ฉันต้องรีบไปนอนแล้ว!”
“บังอาจสั่งข้ารึ”
“เออ! แกจะเป็นใหญ่เป็นโตมาจากไหน ฉันก็ไม่สนเฟ้ย ไปตายที่ไหนก็ไปเลยไป๊!!! ฉันไปนอนล่ะ!”
ปั๊ง!!!
ผมปิดประตูแรงๆประชดมัน หวังว่าคงจะทำความสะอาดให้(ไหนบอกว่าไปตายที่ไหนก็ไป)นะ เชอะ ค่อยว่ากัน ต้องนอนก่อนล่ะ!!!
“ฮ้าว~~~~”
“ทำไมวันนี้นายดูเพลียจัง” ไนท์ลุกขึ้นมาจากโต๊ะแล้วถามผมที่กำลังหาวนอนอยู่ ผมขยี้ตาก่อนจะตอบ
“เมื่อคืนมีแวมไพร์มายุ่งจนฉันนอนไม่พอ…” ผมว่าแล้วฟุบหลับ เพราะครูโฮมรูมเช้าเร็ว จึงเหลือเวลาอีกประมาณสิบนาที
“แวมไพร์? ฝันแล้วล่ะซิส” ไนท์หัวเราะเบาๆแล้วตบหลังผมเบาๆ
“ฉัน..ไม่..ได้..ฝันนะ มันกำลังนอนอยู่ที่บ้านฉัน..น่ะ” ผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงยานๆ(?)
“กลัวมั้ยล่ะ? เจ้านั่นน่ะ”
“ไม่กลัว..ละมั้ง…แต่มันจ้องที่จะกินเลือดฉันอย่างเดียวเลย แถมกวนได้โล่อีกต่างหาก” ผมตอบโดยไม่สบตาไนท์ ( ก็กำลังจะหลับ)
“..งั้นคืนนี้พาฉันไปดูหน่อยนะ..”เขาทำเสียงเยือกเย็นจนผมแทบผงะ ผมจึงตื่นขึ้นมาแต่ผมก็เห็นสีหน้าเขาไม่ได้น่ากลัวเหมือนอย่างน้ำเสียง เขายิ้มให้ผม
“อือ แล้วแต่นายนะ” ผมยิ้มตอบกลับด้วยน้ำเสียงร่าเริง เขาเอามือมาลูบหน้าผมแล้วเอ่ย
“ใครที่นายไม่ชอบ นายก็บอกมาได้หมดนะ เอ่อ… ครูวิชาคณิตฯกำลังมาแล้ว ฉันไปล่ะ”
“ อะ..อืมๆ”
“อย่านอนหลับในคาบเรียนล่ะ ฮึๆ”
โธ่เอ้ย! รู้แล้วน่ะ! พูดมากจริง กลับที่ไปได้แล้วป๊ายยยย!! -_-*
------------------------------------------------->
ทำตอนให้ยาวกว่านี้ไม่เป็นแฮะ=_=;
ถ้าใครอยากให้ตอนต่อไปยาวกว่านี้ หรือ เท่าเดิม มีคำผิด อย่างไร ติชมได้จ้า
อัพเดท: 28 ม.ค. 55
แก้ไข: 19 พ.ค. 55
ความคิดเห็น