ใครจะรอด... ใครจะตาย

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนวิ่งหนีให้ทัน

กลับมาที่บ้านพัก  นักเรียนชายที่ออกไปตามล่าฆาตกรยังไม่กลับมา

บ้านพักครูผู้หญิง

“เฮ้อ ดึกมากแล้วนะเนี่ย แถวนี้ย่ากลัวจัง แต่ออกไปดูนักเรียนหญิงหน่อยดีกว่า” ครูกุ้งตื่นขึ้นจากความฝัน แล้วเดินออกไปที่บ้านพักของนักเรียนหญิง ซ่า! ซ่า! ซ่า!

“เอ๊ะ ใครน่ะ ใคร... ออกมานะ”ครูกุ้งได้ยินเสียงที่ดังเหมือนมีคนมาทำอะไรแถวๆบ้านพักครูผู้หญิง

“คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง ไปดีกว่า” ครูกุ้งไม่สนใจ เดินต่อไปเรื่อยๆ ตุบ! ฟึบ! ครูกุ้งหมดสติ ล้มลงไปนอนกองกับพื้น

รุ่งเช้า เหตุการณ์ในตอนกลางคืนครูกุ้งหายไป โดยบ้านพักครูผู้หญิงโดนเผาพร้อมกับครูผู้ชายอีก14คน

(เหลือ 67 คนครูผู้หญิง 4 คน ครูผู้ชาย 14 คน ตาย)

ซากบ้านกับซากศพต่างดำไปหมด ส่งผลให้นักเรียนหวาดหวั่นกับเรื่องที่เกิดขึ้นและเรื่องที่จะเกิดขึ้นในอนาคต นักเรียนหญิงเกือบทั้งหมดต่างกอดคอกันร้องไห้

“โธ่เอ๊ย! โทรศัพท์ก็ไม่มี แล้วจะกลับกันยังไงเนี่ย” กวางพูดขึ้น

“นั้นดิ อีกตั้ง 1 เดือน รถโรงเรียนถึงจะมารับ แบบนี้เราได้ตายกันหมดแน่ๆ”ออมพูดบ้าง

“ทำไมครูไม่ให้เอาโทรศัพท์มานะ แล้วแบบนี้เราจะได้ไปเรียนต่อเป็นหมอไหมเนี่ย เซง!”  จีพูดพร้อมกับนั่งกอดอก

“ช่วยไม่ได้อะนะ ท๊อปหายไปไหนเนี่ย แล้วทำไมมีถึงลำโพงติดอยู่ตามเสาของที่นี้” ออมกล่าวถึงคนที่ตนแอบชอบเบาๆ โดยที่ออมก็ไม้รู้ว่าเขาคนนั้นก็แอบชอบออมเหมือนกัน และยังกล่าวถึงสิ่งที่เพิ่งสังเกตุเห็น

“เฮ้ ร้องไห้กันแบบนี้มันไม่ได้ช่วยทำอะไรให้ดีขึ้นเลยนะ หยุดร้องกัยซะทีสิ” ตูมตามพูด พร้อมกับลุกขึ้นให้กำลังใจเพื่อนๆ

แกร๊กกกกกกกก แกร๊กกกกก  เสียงของบางอย่างดังขึ้น  ทำให้แสบแก้วหู ทุกคนจึงใช้มือปิดหรือป้องหูไว้

“กรี๊ดดดดดด!” นักเรียนหญิงกรี๊ดร้องลั่น

“ฮโหลๆ เงียบๆหน่อยจ้า มีข่าวสารเรื่องสำคัญจะมาบอก ในตอนนี้ฉัน ขอให้ทุกคนเข้าไปในบ้านพักของพวกเธอ”เสียงของชายแก่ดังออกมาจากลำโพงที่มีอยู่ทั่วหมู่บ้าน นักเรียนหญิง ชาย และครูอีกหนึ่งคนต่างรีบเข้าไปในบ้านพักของตน โดยมีบ้านพักครูสำรองไว้อีกหลัง

“เรามีกระเป๋าส่วนตัวสำหรับทุกๆคนนะ กระเป๋าสำภาระทิ้งไว้ที่นี้ซะ ถ้ามีสิ่งที่พวกเธอต้องใช้อยู่ก็เอาไปด้วย ในกระเป๋าของทุกคนจะมีอุปกรณ์ต่างๆ ที่เราจัดเตรียมไว้ให้เลือกกันได้ตามสบายเลยนะ” นักเรียนและครูต่างงุนงงกับสิ่งที่ชายแก่มอบให้เลือกสิ่งของ

“เลือกกันเสร็จแล้วใช่ไหม เอาหล่ะ  มาเริ่มกันที่ ครูกุ้ง อืมๆ ครูกุ้งของพวกเธอยู่กับฉัน ในตอนนี้เธอกลายเป็นซอมบี้ไปแล้ว  ซอมบี้หรือสัตว์ป่าที่น่ากลัวกว่าพวกฉันอะไรประมาณนั้นแหล่ะ เหตุที่เธอเป็นแบบนี้เพราะเธอกินสารเคมีที่ฉันปรุงเอาไว้ หรือไวรัสนั้นเอง 5555+ พวกเธอต้องระวังครูกุ้งนะ ถ้าอยู่เฉยๆ ครูของพวกเธอก็จะกัดกินพวกเธอ วิธีที่จะทำให้พวกเธอรอดตายนั้นก็คือ ใช้อาวุธที่มีอยู่ในกระเป๋านั้น หรือวิ่งๆๆๆๆ 5555+” ในคำพูดเกือบสุดท้ายเข้าพูดให้เสียงดังดูน่ากลัว นักเรียนทุกคนต่างหยิบกระเป๋าแล้วมองอาวุธของตน

“ในกระเป๋าจะมาแผนที่ออกจากที่นี้(เมืองร้าง) เสบียงหรืออาหาร อาวุธ เอาหล่ะ ภายใน 20 วินาที เราจะปล่อยครูนักล่าของพวกเธอ จากภูเขาสูงด้านบ้านพักที่โดนเผา ขอให้ทุกคนโชคดีนะ อ้อ! ลืมไป ใครที่โดนจับได้จะได้เป็นพวกเดียวกับครูกุ้งของเธอ ฮ่ะๆๆๆ โชคดีนะทุกคน” หลังจากเสียงชายแก่พูดจบ นักเรียนต่างพากันวิ่งออกมาจากบ้านพัก  วิ่งไปเป็นกลุ่มบ้าง วิ่งไปคนเดียวบ้าง และ 10 วินาที ต่อมา ก็มีเสียงเริ่มนับถอยหลัง จาก 20

“15”

ทุกคนแยกกันไปอย่างรวดเร็ว วิ่งๆๆๆๆๆๆ

“10”

“9”

“8”

 “7”

“6”

 “5”

“4”

“3”

“2”

“1”

 ...แกร่ก แกร่ก เสียงกลอนประตูเหล็กเปิดออกอย่างช้าๆ โดยมีศีรษะของสัตว์ที่น่ากลัวที่เคยมีชีวิตจิตใจร่าเริง แจ่มใส เคยเป็นอาจารย์ที่แสนดี ผลักดันประตูเหล็กออกอย่างเชื่องช้า ในสายตาของสัตว์ตัวนี้ มีความอำมหิต แค้น ร้ายกาจ ตาสีแดงเดือดพล่านด้วยความหิวโหย เหมือนกับไม่ได้กินอะไรมาเป็นอาทิตย์ เท้าของสัตว์ผู้หิวโหยพาร่างกาย มุ่งหน้าตรงไปยังทางครูอาจารย์ชาย ที่เป็นเพื่อนสนิทที่สุดของครูกุ้ง ควับ!  

“อัก! กะ...กะ...กุ้ง จำเราได้ไหม ต้อมไงล่ะ เพื่อนกุ้งน่ะ ปล่อยเราไปเถอะนะ”ครูต้อมพูดกับสัตว์ที่เคยเป็นเพื่อนกัน สายตาคู่นั้นจ้องมองคนตรงหน้าอย่างดุเดือด

ควับ!

“อัก!”เสียงครูต้อมดังออกมาอมนุษย์อ้าปากกว้างที่สุด แล้วนำส่วนหัวหรือศีรษะเข้าไปในปากอันน่ากลัว

อมนุษย์กัดคอของเพื่อนที่ตนเคยรักที่สุดขาดจนแบ่งเป็น 2 ส่วน ในมือของอมนุษย์ตอนนี้เหลือแค่ลำตัวของครูผู้ชายคนหนึ่ง ของเหลวสีแดงพุ่งกระจายไปทั่ว

(เหลือ 65 คน ครูต้อม ตาย ครูกุ้งเป็นอมนุษย์ที่ไม่สามารถกลับร่างได้)