คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : แรกพบสบตา 2
ถึโรอาหาร ทุน็แยย้าย ไปื้อ้าว ามที่ัวเออบแล้ว็เ่นเยที่เบสมันอาสาไปื้อ้าวให้ผมเหมือนทุรั้ที่เรามาิน้าวพร้อมัน ในระหว่าที่ทาน้าวผมสัเเห็นว่า บอลมอิน้วยสายาที่มาว่าน้าหลาน
ผมไม่แน่ใว่าั้แ่อนไหนที่ผมรออยเอบอล อาะเป็นอนที่โทรมาหาินในวันนั้น
“บอลเรียนสาาไหนเหรอ” เบสมันถามบอลในระหว่าที่เรานั่ิน้าวันอยู่
“ผมเรียนสาาส่เสริมและนิเทศศาสร์เษรรับ”
“บอลทำฟาร์มเห็้วยนะ มีใรสนใป่ะ ที่ร้านพี่ผึ้็สั่เห็าฟาร์มบอลนี้แหละ” ่อบอทุนนั้นทำให้ผมหันไปมอหน้าบอลเ็มา อายุแ่นี้แ่เป็นเ้าอฟาร์มแล้วหรอ ึ่่าับผม ที่ป่านนี้ ยัไม่สามารถทำอะไรเป็นิ้นเป็นอันใเลย
“แถวนั้นไม่มีใรไม่รู้ั ฟาร์มฟ้าริน ใ่ไหมิน” ่อเล่าไป็หันไปถามินไป
“อือ ั้นแหละ” ินอบรับสั้นแล้ว้มลิน้าว่อ ทำให้ผม เห็นสายาบอล ที่มอินสลล แ่แ่พัเียว็หายไป
“น้า่อ็พูเินไป”
“เอ๊ะๆ น้อบอลรับ น้อบอละเรียนอื่นว่าพี่ แล้วเรีย่อน้านเียวไม่ไ้นะรับ ่อะไม่ยอมแ่นเียว ถ้าเรีย่อน้า็้อเรียนอื่นน้าเหมือนัน และถ้าเรียนอื่นพี่็้อเรีย่อพี่เหมือนัน โอเไหมรับ” ่อมันไม่ยอมให้บอลเรียน้า ริๆ ำว่าน้า็ไม่เ้าลับไอ้่อริๆ นั่นแหละ
“ไ้รับ พี่่อ ินินเยอะๆ นะ ่วนีูู้บ”
“มึไม่อยาให้บอลเรียน้าแ่ทำไม ูอยาให้บอลเรียน้าแ่บอลไม่ยอมเรียูสัทีวะ” ินหันไปอแใส่่อ
“มึ็ไม่เหมาะับารเป็นน้าริๆ นั้นแหละ” ผมอไม่ไ้ที่ะแวิน เวลาินอแแล้วน่ารั
“ใ่ไหมพี่ฟ้า”
“ใ่” ผมอบรับบอล นั่นทำให้ินมันหันมาทำหน้าอใส่ผม
“อ้าว ทำไมบอลเรียฟ้ามึไม่โวยวาย ที่นอื่นเรียนี้แทบะแหัวเา โยเพาะู” เบสมันบ่นทำให้ผมรู้ว่าบอลเรียผมว่าฟ้า
“เอ่อ..”
“พี่ฟ้าไม่อบให้เรียว่าฟ้าเหรอรับ ื่อนี้เหมาะับพี่ฟ้าีออ อผมเรียพี่ฟ้าเถอะนะรับ” ผมยัไม่ไ้อบำถามเบสบอล็พูึ้นมา่อน ทำให้ผมพยัหน้าให้ๆ
“เอ๊า ยอม้วย มึเรียมระป๋อเถอะไอ้เบส” านมันเยาะเย้ยเบสทำให้มันไ้นิ้วลาาเบสเป็ราวัล
“ทำไม เป็นั้นล่ะฟ้าราม” เบสมันหันมาาั้นผมริอยู่ว่าผมแอบรับอลแ่็ใ่ว่า ผมะสามารถบอให้นอื่นไ้รับรู้
“เอ่อ …”
“เอาน่าพี่เบส ยอมๆ ผมไปเหอะ”
“็ไ้ เห็นว่ามึเป็นหลานินหรอนะถึยอม เพราะูเห็นินับรามสนิทัน” เบสมันยอมบบทสนทนา่ายๆ ึ่นั่น็เป็นผลีสำหรับผมเพราะผม็ไม่รู้ะบอมันยัไถ้ามันะาั้นเอาวามริ
“อนบ่าย ผมฝาพี่ฟ้า ไปส่ินที่หอไ้ไหมรับ เพราะผม ้อไป้อมประวเือนอะ”
“ไ้รับ” ผมอบรับสั้นๆ
“โห้ ะเินไปแล้ว นี้ทำฟาร์มอนอายุ 17 สอบเ้ามหาลัยไ้ อนอายุ 17 แล้วนี้ยัเป็ัวแทนะเ้าประวเือนอีะสมบูร์แบบเินไปแล้วน้อบอล” านมันพูับบอล่อนะหันไปพูับิน “ไม่แปลใหรอที่มึมหลานอยู่บ่อยๆ ”
“ินมผมเหรอ” บอลยิ้มว้าออมา้วยแววาที่เปี่ยมไป้วยวามสุ
“ใ่สิ มีหลานเ่็้ออว” เพราะินมัวแ่ลูบหลับอลึทำให้มอไม่เห็นแววน้อยใผ่านวาอบอล
“ใ่สิ ็เราเ่เหมือนัน” แ่แป๊บเี๋ยวบอล็สามารถ มอิน้วยสายาปิไ้ ผม้อยอมรับแล้วละว่าบอลเ่ทุเรื่อริๆ
“อ้าว มันไปมันมาอยู่นั่นแหละ รีบินเารีบไปไม่ใ่หรอ” ินหันไปุบอล ทำให้ทุนที่โ๊ะอาหาร หัวเราะออมาเบาๆ
“พี่ฟ้าูสิรับ ินุผมอีแล้วอ่ะ”
“เออ เวลานอื่นเรีย ็ไม่เหมือนบอลเรียเนาะ เวลาบอลเรียฟ้ารามว่าฟ้า ทำไมแลูเป็นธรรมาิมาเลย ูว่ามึเหมาะับื่อฟ้านะ และเหมาะมา็อนบอลเรียนี้แหละ โอ้ย! ีูทำไม” ผมหันไปทุบาน เพราะรู้สึว่า มันะพูเยอะเินไป
“ผม้อไปแล้ว พี่ฟ้าฝาไปส่ินหน่อยนะรับ”
“ไ้รับ”
ผมมอามบอล ที่เินออไปาโรอาหาร สาเหุที่บอลฝาให้ผมไปส่ินเพราะว่าวันนี้ ่อมันิธุระ่วน ไปส่ินไม่ไ้ หลัาที่บอลเิน ออไปไม่นาน ิน็อัวลับหอ ึ่ินปิเสธเสียแ็ว่าไม่ให้ผมไปส่
“ทำไมไม่ใหู้ไปส่ล่ะ ไม่ไ้รบวนเลยนะเพราะปิ ูับเบส็้อผ่านทานั้นอยู่แล้ว” ผมพยายามื้อที่ะไปส่ินให้ไ้ บอละไ้สบายใ และไม่มาว่าผมทีหลัว่าไมู่แลิน
“ไม่เป็นไรพอีูะไปธุระ อีที่้วย”
“ั้นมึลับหอีๆ นะ” ผมหันไปบอิน ่อนที่ะลุามแรึาเบส
“มึเป็นอะไรรึเปล่า” ผมัสินใถามออไปในอนที่เรานั่รถลับอนโัน ไม่รู้ว่าผมรู้สึไปเอหรือเปล่า ว่าเบสมันอารม์ึๆ ใส่ผม ั้แ่อนที่ไปิน้าวลาวันับบอลแล้ว
“เปล่านิ ทำไมเหรอ”
“ูแ่รู้สึว่ามึไม่พอใู แู่ไม่รู้ ว่ามึเป็นอะไร หรือูทำอะไรให้มึไม่พอใ”
“มึอบบอลเหรอ” ผมใเล็น้อยที่เบสมันถามออมาแบบนั้น ผมิว่าผมเ็บอาารไ้ีที่สุแล้ว “ว่าไล่ะมึอบบอลเหรอ”
“เปล่า” ผมเลือที่ะปิเสธออไปสั้นๆ ถึผมะอบบอลแ่ไหนผม็ไม่ล้าบอใรหรอ เพราะถ้าบอไปเาะิว่าผมเป็นนยัไที่เพิ่ไ้เอันรั้เียว็หลรัเาเ้าไปแล้ว
“ีแล้วละ” เบสมันพูแ่นั้นแล้วหันมายิ้มให้ผม
หรือว่าเบสมันแอบอบผม เพราะ่อนหน้านี้มัน็ถามำถามแปลๆ ับผม เ่นำถามที่บอว่าถ้าแอบอบเพื่อนะทำยัไแล้วมาวันนี้พอผมมีท่าทีับบอลมัน็มึนึใส่ผม แ่พอผมปิเสธว่าไม่อบบอล มัน็หันลับมายิ้มแย้มเหมือนเิม แ่ถึะสสัยแ่ไหนผม็ไม่ไ้ถามออไป เพราะผมลัวำอบอมัน
ความคิดเห็น