ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : คอนที่ 4 ไปค้างที่บ้าน?
"สึน้า~ ~"
ยามาโมโตะวิ่งเข้ามาหาพวกสึนะที่นั่งกันอยู่ในห้องด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มสดใส (หล่อเฮือก =..=) โกคุเทระที่ยืนอยู่ข้างๆนั้นสะดุ้งเล็กน้อยจากเหตุการณ์เมื่อกี้ (ไปดูตอนที่ 3 เองนะ)
รอยยิ้มที่น่ารำคาญ
"วันนี้ไปบ้านฉันไหมสึนะ ฉันจะเลี้ยงซูชิ"
เสียงที่ทำให้ผมหงุดหงิด
"ไปสิๆ โกคุเทระคุงไปด้วยนะ"
"ถ้ารุ่นที่ 10 ไปผมก็ไปครับ "
"ไปค้างเลยสิ จะได้ดูหนังตอนยาวด้วยกันไง"
"เห ได้อ่ะยามาโมโตะ ฉันไม่น่าจะมีปัญหานะ โกคุเทระล่ะ เบียงกี้ให้ไปรึเปล่า"
"ผมไม่สนอาเจ๊หรอกครับ ถ้ารุ่นที่ 10 ค้างได้ผมก็ค้างได้ครับ"
"โอเค เดี๋ยวเจอกันนะ"
แล้วยามาโมโตะก็ยิ้มอย่างหล่อละลายทำเอาโกคุเทระของเราใจเต้นไปเลยล่ะ
และรอยยิ้มและเสียงนี่ทำให้ผมใจเต้น
"ไปให้ได้แน่ๆนะโกคุเทระ"
"เออนา ไม่ต้องมารบเร้าได้ม่ะ "
"ฮะๆ ก็คนที่ฉันอยากให้ไปมากที่สุดก็คือโกคุเทระนี่นา"
กึก!!
"อย่ามาพุดอะไรบ้าๆนะเจ้าบ้ายามาโมโตะ!!!"
"หวา ~~ "
แล้วโกคุเทระก็เดินซึนออกไปนอกห้องเลยล่ะค่ะ
"เป็นอะไรของเค้าน้า โกคุเทระคุง?"
"ไม่รู้สิ สึนะ"
ยามาโมโตะยืนมองโกคุเทระวิ่งออกไปจากห้อง แล้วอมยิ้มหัวเราะคิกคักในใจไม่หยุึด
"???"
ส่วนสึนะก้ไม่รู้เรื่องต่อไป
บ้า บ้า บ้า ทำไมต้องยิ้มแล้วพูกแบบนั้นกับฉันด้วยนะ คนยิ่งสับสนอยู่ด้วย
"ไอเจ้าบ้ายามาโมโตะ~~!!!"
แล้วโกคุเทระที่เดินบ่นพึมพัมในใจมาตลอดทางก้แผดเสียงลั่นออกมาลั่นทางเดินทำเอาคนเดินไปมาอยู่นั้นงงไปตามๆกัน แต่โกคุเทระของเราได้สนสายตาพวกนั้นไม่ก็เดินซึนต่อไปอย่างไร้จุดหมาย
และเเล้วตอนเย็นที่เราเฝ้ารอก็มาถึง
โกคุเทระและสึนะที่กลับบ้านไปเอาเสื้อผ้าของตัวเองได้มาสมทบกันที่บ้านของยามาโมโตะ โดยโกคุเทระยังคงมีท่าทางซึนไม่หายอยู่เดินเข้ามาอย่างระเเวงเล็กน้อย
"เอากระเป๋าไปเก็บก่อนดิ่เดี๋ยวฉันทำซูชิให้นะ"
"ขอบใจยามาโมโตะ"
"ไม่เป็นไร ฮฺ่ัะๆๆ"
ตึกตัก
เอาอีกแล้ว เวลาที่เจ้าบ้ายามาโมโตะยิ้ม ทำไมเราต้องใจเต้นให้กับมันด้วย สับสนจนไม่รู้จะว่ายังไงแล้วเนี่ย!!
แล้วทั้ง 2 คนก็เอากระเป๋าของคนเองเองไปเก็บที่ห้องของยามาโมโตะแล้วลงมากินซูชิอย่างเอร็ดอร่อย
"เอ้าโกคุเทระทูน่า"
"ชั้นกินเองได้นา"
"ฮ่ะๆ ยามาโมโตะขอไข่หวานหน่อยสิ"
"จัดให้สึนะ"
ไม่ต้องมาใส่ใจกันมากนักก้ได้โว้ย~~ ทำเหมือนว่าชั้นไม่มีตัวตนไปเลยก็ได้จะมาสนใจทำไม!!!!
แล้วโกคุเทระก็ก้มหน้าก้มตากินซูชิต่อไปจนไม่ได้ใส่ใจว่าหน้าตัวเองเปื้อนไข่กุ้งเม็ดเล็กๆโดยไม่รู้ตัว จนกระทั่งยามาโมโตะมาสังเกตุเห็นแล้วอมยิ้มน้อยๆกับหน้าแดงๆของโกคุเทระ
"เอ้าโกคุเทระกินเปื้อนแล้วนะ เหมือนเด็กๆเลยนะนายนี่"
"หวา~ ~"
แล้วยามาโมโตะก็จัดการหยิบไข่กุ้งชิ้นน้อยๆนั้นเลียเข้าปากของเองอย่างช้าๆ ทำเอาโกคุเทระของเรานั้นหน้าแดงแปร๊ดไปเลยล่ะค่ะ
กินเข้าไปทำม๊ายย ทิ้งไปเซ่ ทิ้งไปเลย T///T
"อื้มอร่อย เน๊อะ?"
"ชิ ไม่ต้องมายิ้มเลย เจ้าบ้ายามาโมโตะ"
"ฮ่ะๆนายเปลี่ยนมาเรียกเจ้าบ้ายามาโมโตะเเทนเจ้าบ้าเบสบอลตอนไหนน่ะ?"
"!!!"
ไม่ทันสังเกตุเลยแฮะ!!!! ทำไมกันล่ะ!!!! นี่เราบ้าไปจริงๆใช่ไหมเนี่ย!!!!
"R R R ~ ~"
"รุ่นที่ 10 โทรศัพท์น่ะครับ "
"อา... แม่?"
เสียงโทรศัพท์ของสึนะดังขึ้นขัดจังหวะได้พอดิบพอดี
"อายามาโมโตะ ชั้นต้องกลับแล้วล่ะ"
"ทำไมล่ะสึนะ?"
"แม่บอกว่าเเรมโบ้ไปก่อเรื่องไว้น่ะต้องไปจัดการก่อนน่ะ"
"อืมบายๆ"
เฮ้ย!! เดี๋ยวสิถ้ารุ่นที่ 10 กลับไปแสดงว่าคืนนี่เราก็ต้องอยู่กับเจ้่ายามาโมโตะ 2 คนน่ะสิ ไม่ได้ๆๆๆๆ
"งั้นผมไปส่งครับรุ่นที่ 10 "
"ไม่ต้องหรอก โกคุเทระคุงอยู่ทีนี่ไปสนุกกับยามาโมโตะเถอะนะ"
"อา รุ่นที่ 10~~!!!"
ปึง..
เสียงสึนะที่ปิดประตูจากไปนั้นดังกึกก้องอยู่ในใจของโกคุเทระอยู่เนิ่นนาน
"ว้าเหลือกันแค่ 2 คนแล้วสิแย่จัง"
หายนะชัดๆ!!!
ตอนนี้โกคุเทระตัวแข็งทื่อและไม่รู้จะทำยังไงแล้วล่ะค่ะ
จะเป็นอย่างไร? จะเกิดอะไรขึ้น
ไม่เม้นไม่อัพต่อแล้วค่ะเราท้อ - -
-----EnD-----
ยามาโมโตะวิ่งเข้ามาหาพวกสึนะที่นั่งกันอยู่ในห้องด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มสดใส (หล่อเฮือก =..=) โกคุเทระที่ยืนอยู่ข้างๆนั้นสะดุ้งเล็กน้อยจากเหตุการณ์เมื่อกี้ (ไปดูตอนที่ 3 เองนะ)
รอยยิ้มที่น่ารำคาญ
"วันนี้ไปบ้านฉันไหมสึนะ ฉันจะเลี้ยงซูชิ"
เสียงที่ทำให้ผมหงุดหงิด
"ไปสิๆ โกคุเทระคุงไปด้วยนะ"
"ถ้ารุ่นที่ 10 ไปผมก็ไปครับ "
"ไปค้างเลยสิ จะได้ดูหนังตอนยาวด้วยกันไง"
"เห ได้อ่ะยามาโมโตะ ฉันไม่น่าจะมีปัญหานะ โกคุเทระล่ะ เบียงกี้ให้ไปรึเปล่า"
"ผมไม่สนอาเจ๊หรอกครับ ถ้ารุ่นที่ 10 ค้างได้ผมก็ค้างได้ครับ"
"โอเค เดี๋ยวเจอกันนะ"
แล้วยามาโมโตะก็ยิ้มอย่างหล่อละลายทำเอาโกคุเทระของเราใจเต้นไปเลยล่ะ
และรอยยิ้มและเสียงนี่ทำให้ผมใจเต้น
"ไปให้ได้แน่ๆนะโกคุเทระ"
"เออนา ไม่ต้องมารบเร้าได้ม่ะ "
"ฮะๆ ก็คนที่ฉันอยากให้ไปมากที่สุดก็คือโกคุเทระนี่นา"
กึก!!
"อย่ามาพุดอะไรบ้าๆนะเจ้าบ้ายามาโมโตะ!!!"
"หวา ~~ "
แล้วโกคุเทระก็เดินซึนออกไปนอกห้องเลยล่ะค่ะ
"เป็นอะไรของเค้าน้า โกคุเทระคุง?"
"ไม่รู้สิ สึนะ"
ยามาโมโตะยืนมองโกคุเทระวิ่งออกไปจากห้อง แล้วอมยิ้มหัวเราะคิกคักในใจไม่หยุึด
"???"
ส่วนสึนะก้ไม่รู้เรื่องต่อไป
บ้า บ้า บ้า ทำไมต้องยิ้มแล้วพูกแบบนั้นกับฉันด้วยนะ คนยิ่งสับสนอยู่ด้วย
"ไอเจ้าบ้ายามาโมโตะ~~!!!"
แล้วโกคุเทระที่เดินบ่นพึมพัมในใจมาตลอดทางก้แผดเสียงลั่นออกมาลั่นทางเดินทำเอาคนเดินไปมาอยู่นั้นงงไปตามๆกัน แต่โกคุเทระของเราได้สนสายตาพวกนั้นไม่ก็เดินซึนต่อไปอย่างไร้จุดหมาย
และเเล้วตอนเย็นที่เราเฝ้ารอก็มาถึง
โกคุเทระและสึนะที่กลับบ้านไปเอาเสื้อผ้าของตัวเองได้มาสมทบกันที่บ้านของยามาโมโตะ โดยโกคุเทระยังคงมีท่าทางซึนไม่หายอยู่เดินเข้ามาอย่างระเเวงเล็กน้อย
"เอากระเป๋าไปเก็บก่อนดิ่เดี๋ยวฉันทำซูชิให้นะ"
"ขอบใจยามาโมโตะ"
"ไม่เป็นไร ฮฺ่ัะๆๆ"
ตึกตัก
เอาอีกแล้ว เวลาที่เจ้าบ้ายามาโมโตะยิ้ม ทำไมเราต้องใจเต้นให้กับมันด้วย สับสนจนไม่รู้จะว่ายังไงแล้วเนี่ย!!
แล้วทั้ง 2 คนก็เอากระเป๋าของคนเองเองไปเก็บที่ห้องของยามาโมโตะแล้วลงมากินซูชิอย่างเอร็ดอร่อย
"เอ้าโกคุเทระทูน่า"
"ชั้นกินเองได้นา"
"ฮ่ะๆ ยามาโมโตะขอไข่หวานหน่อยสิ"
"จัดให้สึนะ"
ไม่ต้องมาใส่ใจกันมากนักก้ได้โว้ย~~ ทำเหมือนว่าชั้นไม่มีตัวตนไปเลยก็ได้จะมาสนใจทำไม!!!!
แล้วโกคุเทระก็ก้มหน้าก้มตากินซูชิต่อไปจนไม่ได้ใส่ใจว่าหน้าตัวเองเปื้อนไข่กุ้งเม็ดเล็กๆโดยไม่รู้ตัว จนกระทั่งยามาโมโตะมาสังเกตุเห็นแล้วอมยิ้มน้อยๆกับหน้าแดงๆของโกคุเทระ
"เอ้าโกคุเทระกินเปื้อนแล้วนะ เหมือนเด็กๆเลยนะนายนี่"
"หวา~ ~"
แล้วยามาโมโตะก็จัดการหยิบไข่กุ้งชิ้นน้อยๆนั้นเลียเข้าปากของเองอย่างช้าๆ ทำเอาโกคุเทระของเรานั้นหน้าแดงแปร๊ดไปเลยล่ะค่ะ
กินเข้าไปทำม๊ายย ทิ้งไปเซ่ ทิ้งไปเลย T///T
"อื้มอร่อย เน๊อะ?"
"ชิ ไม่ต้องมายิ้มเลย เจ้าบ้ายามาโมโตะ"
"ฮ่ะๆนายเปลี่ยนมาเรียกเจ้าบ้ายามาโมโตะเเทนเจ้าบ้าเบสบอลตอนไหนน่ะ?"
"!!!"
ไม่ทันสังเกตุเลยแฮะ!!!! ทำไมกันล่ะ!!!! นี่เราบ้าไปจริงๆใช่ไหมเนี่ย!!!!
"R R R ~ ~"
"รุ่นที่ 10 โทรศัพท์น่ะครับ "
"อา... แม่?"
เสียงโทรศัพท์ของสึนะดังขึ้นขัดจังหวะได้พอดิบพอดี
"อายามาโมโตะ ชั้นต้องกลับแล้วล่ะ"
"ทำไมล่ะสึนะ?"
"แม่บอกว่าเเรมโบ้ไปก่อเรื่องไว้น่ะต้องไปจัดการก่อนน่ะ"
"อืมบายๆ"
เฮ้ย!! เดี๋ยวสิถ้ารุ่นที่ 10 กลับไปแสดงว่าคืนนี่เราก็ต้องอยู่กับเจ้่ายามาโมโตะ 2 คนน่ะสิ ไม่ได้ๆๆๆๆ
"งั้นผมไปส่งครับรุ่นที่ 10 "
"ไม่ต้องหรอก โกคุเทระคุงอยู่ทีนี่ไปสนุกกับยามาโมโตะเถอะนะ"
"อา รุ่นที่ 10~~!!!"
ปึง..
เสียงสึนะที่ปิดประตูจากไปนั้นดังกึกก้องอยู่ในใจของโกคุเทระอยู่เนิ่นนาน
"ว้าเหลือกันแค่ 2 คนแล้วสิแย่จัง"
หายนะชัดๆ!!!
ตอนนี้โกคุเทระตัวแข็งทื่อและไม่รู้จะทำยังไงแล้วล่ะค่ะ
จะเป็นอย่างไร? จะเกิดอะไรขึ้น
ไม่เม้นไม่อัพต่อแล้วค่ะเราท้อ - -
-----EnD-----
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น