ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 หัวใจที่เริ่มเปลี่ยนไป?
เจ็บชะมัดเลยโว้ย~ ~!! โกคุเทระที่เดินไปบ่นไปตลอดทางเดินของตึกบ่นอุบอิบยามาโมโตะที่ลากตัวเองมาจนถึงห้องจนเจ็บมือไปหมดอย่างนี้ แล้วคิดแค้นในใจรวมไปถึงสับสนด้วยว่าทำไมใจตัวเองถึงได้เต้นแรง?
ไม่เข้าใจเลยฟ่ะ ทำไมเมื่อกี้เราต้องใจเต้นแรงตอนที่ยามาโมโตะจับมือเราด้วย? น่าขนลุกชะมัดเลยโว้ย พอคิดจบโกคเทระคุงของเราก็ส่ายหน้า ควับๆ อย่างเเรงเพื่อไล่ความคิดบ้าๆนี้ออกไปจากหัวของตัวเอง
" โกคุเทระคุง "
" รุ่นที่ 10 ?"
สึนะเดินมาหาโกคุเทระที่กำลังหัวเสียอย่างสุดๆ ตอนนี้โกคุเทระกลับยิ้มหน้าบานแล้วล่ะค่ะ =_=;;
" มีอะไรกับผมเหรอครับ? "
"อ่าๆ ไม่มีอะไรหรอก แค่จะมาเตือ.."
"โกคุเทระคูงง~ ~ !!!!"
"เฮ้ย!!!"
สึนะพูดยังไม่ทันจบ ฝูงสาวที่มาจากไหนก็ไม่รู้ก็วิ่งเข้ามารุมโกคุเทระอย่างรวดเร็วปานสายฟ้าเเล่บเลยทีเดียว ตอนนี้โกคุเทระถูกรล้อมไปด้วยสาวๆมากมาย ส่วนสึนะก็เดินเหงื่อตกจากไปอย่างช่วยไม่ได้
เฮ้ย นี่มันอะไรกันฟ่ะไหงมากันเยอะอย่างนี้ล่ะว่ะเนี่ย~ ~!! โกคุเทระที่ตอนนี้มึนเพราะทำอะไรไม่ถูก เนื่องจากสาวๆที่มากกว่า 20 คนมาล้อมเอาไว้ แต่ทว่า...
"โกคุเทร้า~ ~ !!!"
"ยามาโมโตะ!!!"
"หนีเร็วเข้า~~!!!"
"เฮ้ย!!"
พูดจบยามาโมโตะที่วิ่งหนีสาวๆมาเหมือนกันก็คว้ามือของโกคุเทระหมับวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็วทันทีทันใด
"เดี๋ยวดิ่ เดี๋ยวดิ่!! จะไปไหนน่ะ?"
"ดาดฟ้าไง เงียบก่อนเเล้ววิ่งเร็วๆโกคุเทระ!! "
"เฮ้ยๆ!!!"
ตึกตัก ตึกตัก
อีกแล้ว? เสียงหัวใจของเรา มันเต้นเเรงอีกแล้ว
ไม่เข้าใจเลย?
โกคุเทระก็วิ่งตามยามาโมโตะมาเงียบๆ โดยที่ยามาโมโตะยังคงกุมมือของโกคุเทระเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
ดาดฟ้าของโรงเรียนนามิโมริ
"ฮ่ะๆ ตามมาไม่ทันกันเเล้วเเฮ่ะ"
"..."
"โกคุเทระ?"
ไม่เข้าใจเลยแฮ่ะ? 2 ครั้งนี้มัน 2 ครั้งเเล้วนะโว้ย!!! ทำไมเราต้องไปใจเต้นให้กับไอบ้าเบสบอลด้วยฟ่ะ!!! นั่นมันไอบ้าเบสบอลนะโว้ย!!! ตอนนี้โกคุเทระโวยวายในใจของตัวเองอย่างไม่หยุดหย่อน ทำเอายามาโมโตะที่มองอยู่งงๆไม่เลยแฮ่ะ
"เป็นอะไรรึเปล่าโกคุเทระ "
"ไม่ ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้นเเหล่ะโว้ย~ ~!!!"
"หวา~ ~ "
ยามาโมโตะที่เดินเข้ามาถามกลับถูกปัดกลิ้งล้มลงไปติดพนังอย่างเดียว แล้วดกคุเทระก็ไปโวยวาย คิดหาเหตุผมใจใจอย่างบ้าคลั่งของตัวเองต่อไป (- -* ซึนมากลูก)
"เฮ้ย!!"
แล้วยามาโมโตะก็มองเห็นอะไรบางอย่าง อ่ะฮ้า~ ~
"หลบก่อนโกคุเทระ !!"
"หลบอะไร..หว๋า~~!!!"
แล้วยามาโมโตะก็คว้าร่างน้อยๆที่บอบบางของโกคุเทระไปนอนหลบอยู่ใต้ม้านั่งตัวหนึ่งๆข้างๆทางเข้าดาดฟ้า
ก...ใกล้เกินไปแแล้วนะ~~~!! แล้วไหงไอบ้าเบสบอลถึงมานอนกอดฉันเอาไว้ตรงนี้เล่า ไม่ไหวๆๆๆ มันใกล้เกินไปโว้ย~ ~!!
ตึกตัก
อีกแล้ว อีกแล้ว หัวใจของฉันมันเต้นเเรงเวลาอยุ่ใกล้ยามาโมโตะอีกแล้ว ทำไม ทำไม ทำไมกันล่ะ!!!
"ก้มหัวหน่อยโกคุเทระ"
"อืม.."
สาวๆที่วิ่งตามโคคุเทระกับบยามาโมโตะเดินขึ้นมาบนดาดฟ้า แล้วมองซ้าย มองขวา เพื่อตามหายามาโมโตะและโกคุเทระ
"ไปไหนกันเเล้วล่ะเมื่อกี้ยังเห้นอยู่เลย"
"นั่นสิย่ะ เมื่อกี้ยังเห็นอยู่เลย"
"แต่ว่าตรงนี้ไม่มีที่ให้หลบไม่ใช่รึไง?'
"หรือว่าลงไปแล้ว?"
"ไม่รู้สิ"
โอ๊ย~ ~ หาไม่เจอก็รีบๆลงไปซิฟ่ะ มายืนรออะไรกันเล่ายัยพวกบ้านีิ่ โกคุเทระที่ตอนนี้ยังอยู่ในอ้อมอกของยามาโมโตะที่ยังขยับไปไหนไม่ได้ ใจเริ่มเต้นเเรงขึ้นเรื่อยๆ และหน้าก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง เน้นนะค่ะว่าสีแดง
10 นาทีต่อมา หลังจากที่พวกสาวๆสำรวจให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยุ่ข้างบนแน่ๆก็เดินลงไปจากดาดฟ้า
"ไปกันได้ก็ดี เฮอะ "
"ฮ่ะๆ แต่ก็เกือบไปเหมือนกันนะโกคุเทระ เฮ้ย!!!"
ยามาโมโตะมองหน้าโกคุเทระที่แดงแปร๊ด เหงื่อท่วมตัว ตาลอยๆ แล้วงงอย่างเเรง
"เป็นอะไรอ่ะหรือว่า ไข้ขึ้นเหรอ"
"เปล่า ..."
"จะมาเปล่าได้ไงหน้าแดงแบบนั้นน่ะ มาขอวัดไข้หน่อยเร็ว "
"เฮ้ย!!"
แล้วยามาโมโตะก็รีบคว้าโกคุเทระมาวัดไข้ทันที (แบบหน้าผากชนกับหน้าผาก)
ใกล้ ใกล้ มันใกล้มากๆ ทำไมหน้าไอบ้าเบสบอลถึงได้อยุ่ใกล้ขนาดนี้ล่ะเนี่ย ไม่ไหว หัวใจเรามัน
ตึกตัก ตึกตัก
"หืม? ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา"
"...."
"โกคุเทระ?"
"ไม่มีอะไร"
คงไม่เป็นอะไรหรอกมั่ง ฮะๆ เรานี่บ้าจริงเชียว โกคุเทระคิดแบบนั้น แต่หัวใจของตัวเองกลับ
เต้นโครมครามไม่หยุด?
------EnD-----
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น