สัมผัสรักจากใจเพราะเป็นเธอ

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1

1

เช้านี้เธอตื่นสายกว่าทุกวัน เพราะว่าเป็นวันหยุด เมื่อคืนสายธารฝันไม่ค่อยดี วันนี้ทั้งวันเธอไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรทั้งสิ้น

คุณป้าช้อยมาปลุกเธอบอกว่าปิ่นโตวันนี้มีอาหารถูกใจเธอทั้งนั้น แล้วก็กลับบ้านไป

วันนี้เธอจัดบ้านทั้งวันเพราะปกติไม่ค่อยมีเวลาเท่าไร ตอนเช้าต้องไปทำงานแต่เช้า เย็นกลับมาก็นอนส่วนเรื่องอาหารการกินก็จะสั่งผูกปิ่นโตในช่วงวันเสาร์อาทิตย์ที่เธอไม่ได้ไปทำงาน วันจันทร์ถึงศุกร์ปกติเธอก็จะไปทานอาหารที่โรงแรม หรือไม่ก็ร้านใกล้ๆที่ทำงาน

สายธารสะดุ้งกับเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นหลังจากรับฟังข้อความปลายสายเกือบทำให้สายธารแทบลมใส่ " เอกสิทธิ์ ประสบอุบัติเหตุ เมื่อคืนนี้"

"คะ สายธารจะรีบไปเดี๋ยวนี้ อยู่ที่....."

หลังจากเหตุการณ์ร้ายๆที่เกิดขึ้น ตัวชายหนุ่มถูกนำส่งโรงพยาบาล ส่วนชนิกาก็ทำแผลเล็กน้อยหมอก็ให้กลับบ้านได้ ชายหนุ่มเข้าไปในห้องผ่าตัดประมาณสามชั่วโมง หมอให้พักที่โรงพยาบาล อีก 1  สัปดาห์  ตลอดเวลาที่ชายหนุ่มอยู่ที่โรงพยาบาลหญิงสาวได้เฝ้าดูแลอยู่ตลอดเวลา   นั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียงร้องไห้จนตาบวม แต่อาการของเอกสิทธิ์ ก็ยังทรง อยู่และยังไม่มีทีท่าว่าจะฟื้น

"ฮือ .. เมื่อไหรคุณจะฟื้น เอกสิทธิ์  คุณรู้ไหมฉันเป็นห่วง"

สายธารลางานเพื่อที่จะมาเฝ้าดูแลเอกสิทธิ์ วันนี้ก็เป็นวันที่สามแล้วไม่มีทีท่าว่าจะฟื้น ส่วนแพทย์ก็ยังดูแลอย่างใกล้ชิด อาจจะเป็นเพราะสมองเค้าได้รับความกระทบกระเทือนอย่างแรง อาจจะต้องใช้เวลา และอาจโชคดีถ้าเค้าฟื้นขึ้นมาไม่มีอาการทางสมอง

 และในคืนที่ 3  ของสัปดาห์  สร้อยสุดาพี่สาวของเอกสิทธิ์มาเยี่ยมที่โรงพยาบาล  เธอได้เห็นสายธารก็รู้สึกสงสาร

"สายธาร ...ตาสิทธิ์รูสึกตัวบ้างหรือยัง "สร้อยสุดาถามสายธารที่นอนฟุบอยู่ใกล้เตียง 

" ยะ... ยังเลยคะ " สายธารตอบทั้งๆการสะอื้นของเธอ

"พี่ว่าสายธารกลับไปพักผ่อนก่อนดีมั้ย เดี๋ยวตาสิทธิ์ตื่นมาเห็นเธอในสภาพแบบนี้แล้วจะตกใจอาการทรุดหนักอีก"   

สร้อยสุดาแนะนำเพราะเห็นสายธารเหนื่อยกับการเฝ้าไข้เอกสิทธิ์มามากแล้วก็ดีเหมือนกันจะได้ให้เธอพักผ่อนบ้าง

" แต่ว่า.."   สายธารทำท่าจะถาม

" เถอะน่าไม่ต้องเถียงพี่  เดี่ยววันนี้พี่เฝ้าตาเอกสิทธิ์เอง...ดูเธอสิ  ดูไม่ได้เลย"  สร้อยสุดาพูด

" เอ่อ...ก็ได้ค่ะ"

 สายธารบอกสร้อยสุดาแล้วเดินออกจากห้องไป  เธอกลับไปถึงบ้าน รีบอาบน้ำแต่งตัว รับประทานอาหาร  และด้วยความเหนื่อยเธอจึงเผลอหลับไป

**********************

ขณะสร้อยสุดากำลังเฝ้าไข้เอกสิทธิ์อยู่นั้น มือถือจากเจ้านาย ก็ดังขึ้น

"ฮัลโหล..สวัสดีคะ " สร้อยสุดารับสาย

"นี่สร้อยสุดา  รีบมาด่วนเลยนะมีงาน ลูกค้าต้องการด่วน"

เสียงผู้จัดการดังจากปลายสาย สร้อยสุดาถูกผู้จัดการเรียกตัวกลับไปทำงาน เธอจึงโทรเรียกสายธารเพื่อให้แวะมาดูเอกสิทธิ์ตอนบ่าย

"สวัสดีคะ  คะพี่สร้อย"  สายธารรับสายทันที่ที่ได้ยินเสียง

"สายธาร พี่ดูตาสิทธิ์ไม่ได้แล้ว.." สร้อยสุดาบอกด้วยเสียงที่ตกใจ

"ทำไมคะ ...ทำไม  คุณสิทธิ์เป็นอะไรหรือเปล่าคะ" 

สายธารถามด้วยความตกใจ

"ไม่ใช่   ตาสิทธิ์ไม่ได้เป็นอะไร" สร้อยสุดาอธิบาย

"แล้ว......" สายธารกำลังจะพูด

"พี่มีธุระด่วน ก็เลยต้องให้สายธารรีบมาดูแลเจ้าเอกสิทธิ์มันนะจ๊ะ "

" คะ เดี๋ยวธารจะไปเดี๋ยวนี้คะ"

เธอแวะซื้อของก่อน

เมื่อซื้อของเสร็จแล้วเธอจึงขับรถตรงไปที่โรงพยาบาล  เธอตรงขึ้นลิฟท์อย่างอารมณ์ดี ไปที่ห้อง 1803 ประตูแง้มอยู่ขณะที่กำลังจะเข้าไปก็ได้ยินเสียงคนคุยกัน

" พี่...ต้องขอบคุณนิมากนะครับที่ดูแลพี่ตลอดเวลาที่พี่ไม่รู้สึกตัว...."

เสียงเอกสิทธิ์นั่นเองเมื่อสายธารได้ยินเสียงนั้นเธอจึงจับลูกปิดประตูจะก้าวขาเข้าไปในห้อง..

"ไม่เป็นไรหรอกคะ พี่เอกสิทธิ์สำคัญสำหรับนิเสมอ"

เสียงผู้หญิงดังมาจากในห้อง ทำให้สายธารหยุดไม่กล้าเข้าไปต่อ

" เอ้า..มัวแต่ขอบคุณกันไป ขอบคุณกันมาพี่ก็ไม่ได้ทานผลไม้กันพอดีซิครับน้องนิ" เอกสิทธิ์เอ่ยตัดบท

" นั่นนะซิคะ   เดี่ยวนิป้อนคะ ถ้าพี่ทานเสร็จแล้วพักผ่อนให้มากๆ นะคะ เดี่ยวนิจะดูแลพี่เองคะ"

 ชนิกาบอกพร้อมกับป้อนแอบเปิลเข้าปากเอกสิทธิ์

" เอ่อ. น้องนิครับ เห็นสายธารไหมครับ" เอกสิทธิ์ถาม

"ไม่เห็นนี่คะ  ตั้งแต่พี่เอกสิทธิ์เข้าโรงพยาบาลมานี่นิ ไม่เห็นแม้แต่วันเดียว  "

ชนิกาปด เมื่อเอกสิทธิ์ได้ยินดังนั้นถึงกับทำหน้านิ่วทันที  พร้อมกับเอ่ยอย่างน้อยใจ

"นั่นนะสินะ  เค้าจะมาทำไมพี่ไม่ได้เป็นคนสำคัญของเค้า ...น้องนิครับน้องนิ ช่วยอยู่กับพี่ได้ไหม อย่าทิ้งพี่ไปนะ"

เอกสิทธิ์พูดด้วยน้ำเสียงเหมือนเด็กและจับมือหญิงสาวไว้

"ค่า..คะ ใครจะทิ้งพี่เอกสิทธิ์ได้ลงละคะ " ชนิกาบอกอย่างยิ้มกริมในใจ

สายธารเสียใจกับคำพูดที่โกหกของเพื่อนเธอ ไม่เคยคิดเลยว่าชนาการณ์ หรือชนิกาซึ่งเป็นเพื่อนสนิท จะทำกับเธอได้ เธอไม่น่าไว้ใจพาชนิกาให้มารู้จักกับเอกสิทธิ์เลย เพราะชนิกานั่นแหละที่ทำให้เอกสิทธิ์ประสบอุบัติเหตุ แต่สายธารยังไม่ทันได้คุยเรื่องนี้กับเอกสิทธิ์เค้ากลับเข้าใจเธอผิดไปซะแล้ว

ด้วยความน้อยใจเธอจึงตัดสินใจหันหลังกลับ เธอสวนกับพยาบาลที่คอยดูแลเอกสิทธิ์

"คุณพยาบาลคะ ฝากของให้คนไข้ห้อง 1803  ด้วยคะ"

"อ้าวแล้วไม่เข้าไปเองหรือคะ มาถึงแล้วนี่"

"เผอิญนึกขึ้นได้ว่าวันนี้มีธุระด่วนค่ะ รบกวนด้วยนะคะ"

" คะได้ค่ะ แล้วจะบอกให้"

" อาการดีขึ้นแล้วนะคะคุณเอกสิทธิ์" พยาบาลเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับของในมือ

"เดี๋ยวขอวัดไข้ก่อนนะคะ  อ้อ แล้วนี่ของฝากจากคุณผู้หญิงที่มาดูแลคุณตอนที่คุณยังไม่ฟื้น  เธอฝากบอกให้หายเร็วๆ" เอกสิทธิ์รับของจากพยาบาลสาวพร้อมกับทำหน้างง มองไปยัง ชนิกา  " คุณพยาบาลพอจะทราบว่าเธอ..."  

"ไม่ทราบซิคะแต่พี่สร้อยคุณคงรู้จัก"  พูดไปวัดไข้ และตรวจเช็คร่างกายเอกสิทธิ์ไปพร้อม

" รู้สึกจะชื่อ สายอะไรซักอย่าง"  " สายธาร..." เอกสิทธิ์ตกใจ

**********************

สายธารโทรศัพท์ไปหามารดาเธอพร้อมกับบอกว่าจะไปพักด้วย

หลังจากเก็บเสื้อผ้าเสร็จ เธอก็จัดการเขียนใบลาออกและเข้าพบผู้จัดการโรงแรมที่เธอทำงานอยู่ พร้อมกับขอโทษสำหรับความรีบเร่งของเธอ ผู้จัดการยังบอกว่าถ้าเธออยากกลับมาทำงานที่นี่อีกก็ยินดีเสมอ

**********************

 " ขอบคุณมากนะคะป้า  ฝากบ้านด้วยนะคะ" 

สายธารพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปกอดป้า

"ป้าขอให้หนูโชคดีนะ  ไม่ต้องห่วงทางนี้"

คะป้าถึงโน้นแล้วสายธารจะโทรมานะคะ 

**********************

หลังจากหญิงสาวไป  เธอไม่ได้บอกใครเลยนอกจากป้าคนข้างบ้านเธอ สร้อยสุดามาเยี่ยมเธอที่บ้านแต่ไม่พบ สร้อยสุดาถามคุณป้าที่อยู่ในบ้าน

"คุณป้าคะ สายธารอยู่ไหมคะ"   สร้อยสุดาถาม

"ไม่อยู่หรอกจ๊ะ" ป้าตอบ

"แล้วเค้าไปไหนคะ"

"เค้าไปอยู่เมืองนอก"

"ทำไมละคะ"

"เค้าไม่รู้เป็นอะไร  แต่พักนี้เค้าเศร้าๆ ป้าแอบเห็นหนูสายร้องไห้บ่อยๆ   "

ป้าตอบด้วยความยิ้มแย้มใจดี

"แล้วเค้าไปอยู่ที่ไหนเหรอคะ"

สร้อยสุดาถาม

"หนูสายโทรมาบอกว่าอยู่ที่อังกฤษจ๊ะ ไม่รู้เมืองอะไร เค้าไม่ได้บอกไว้"

เมื่อสร้อยสุดารู้เรื่องจึงขอบคุณป้าแล้วรีบขับรถออกมาจะกลับบ้านแล้วตรงไปที่โรงพยาบาล

"เอกสิทธิ์ นายแย่มาก" สร้อยสุดาว่าน้องทันทีที่เข้ามาในห้อง

"เฮ้ย อะไรนะพี่สร้อย ผมไปทำอะไร"

"ยังมีหน้ามาถามอีก นายไปทำอะไรสายธารเค้า เค้าถึงได้หนีไปอังกฤษ"

คำพูดนี้ทำให้เอกสิทธิ์ตกใจมาก ไม่เคยคิดมาก่อนว่าสายธารจะจากเขาไปเร็วขนาดนี้

"ไปอังกฤษ.   แล้วทำไมไม่บอกผมซักคำ" 

เอกสิทธิ์ปรับสีหน้าใหม่แล้วพูดล้อเลียน

"แล้วยังมีหน้ามาล้อเล่นอีก  นายนั่นแหละที่ทำให้สายธารเสียใจ ทำไมนายทำแบบนี้  นายรู้ไหมเค้าอุตสาห์มาเฝ้านายทั้งวันทั้งคืนที่นายยังไม่ได้สติ   กินก็ไม่ได้ นอนก็ไม่หลับ นี่เมื่ออาทิตย์ก่อนพี่เพิ่งไล่ให้เค้าไปอาบน้ำหลังจากเฝ้าดูแลนายมาทั้งวันทั้งคืน แล้วทำไมเค้าถึงไปเมืองนอกได้"   สร้อยสุดาพูดเตือนสติเอกสิทธิ์

"ไม่ใช่ซักหน่อย ชนิกาต่างหากที่เป็นคนดูแลผมตลอดเวลา พี่เอาอะไรมาพูด"

เอกสิทธิ์บอกด้วยความงุนงง

"นี่นายเอกสิทธิ์  นายจะหูหนวกตาบอดไปถึงไหน นายยังโง่อยู่อีกเหรอ หรือว่าสมองนายจะกระทบกระเทือนอย่างแรงทำให้สับสน "

เอกสิทธิ์ฟังพี่สาวเขาพูดด้วยความงุนงง แต่ไม่ได้พูดอะไร

"ที่สายธารเค้าไปอยู่เมืองนอกนะ พี่คิดว่าเค้าคงจะรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกิน เค้าคงคิดว่านายชอบชนิกา..เออ นายชอบชนิกาหรือเปล่า นายเองน่าจะรู้ดีว่าสายธารเป็นคนอ่อนไหว มากนะเรื่องแบบนี้ คบกับเธอมานานแล้วไม่ใช่หรือ" สร้อยสุดาถาม

"ผม ...ก็ไม่รู้เหมือนกัน" เอกสิทธิ์ยังงงกับเรื่องที่สร้อยสุดาเล่า

"อะไรของนาย..นายรู้ไหมนายทำให้สายธารเสียใจมาก.. นายคงจะรู้นะว่าพี่หมายความว่ายังไง คิดดูให้ดีๆ แล้วกัน"

สร้อยสุดาบอกแล้วเดินออกจากห้องไป

ถึงขณะนี้ชายหนุ่มกำลังสับสนกับตัวเองและเรื่องที่เกิดขึ้น เขาพยายามคิดทบทวนว่าตัวเองคิดยังไง ชายหนุ่มใช้เวลาคิดอยู่ทั้งคืนเขาจึงรูใจตัวเองและตัดสินใจไปตามสายธารที่อังกฤษ

**********************

 " พี่ครับ..ผมไปนะ"  เอกสิทธิ์บอกลาพี่สาว

"นายตัดสินใจดีแล้วเหรอ?"

สร้อยสุดาถามด้วยความเป็นห่วงน้อง

"โธ่..พี่มาถามอะไรป่านนี้..ผมตัดสินใจแล้ว" 

เอกสิทธิ์ตอบด้วยความมั่นใจ

 "นายตัดสินใจทั้งๆที่นายไม่รู้ว่าสายธารเค้าอยู่ไหนนี่นะ..ที่นั่นไม่ใช่กรุงเทพฯนะ  " สร้อยสุดาพูดกับน้อง

"ถึงจะเป็นที่ไหน จะประเทศอะไร ก็เถอะพี่ ผมรักของผมซะอย่าง ผมต้องตามหาให้เจอ"

เอกสิทธิ์บอกพร้อมกับเดินออกไปจากห้องผู้โดยสารเมื่อได้เวลาขึ้นเครื่อง