ที่อยู่ของหัวใจ...

ลำดับตอนที่ #2 : สุดขอบหัวใจ...

สุดขอบหัวใจ..

ที่ตรงนี้สวยงาม...

แต่เยือกเย็น....

.... ยืนอยู่บนหน้าผาสูงชัน... สูง...เสียดเมฆ....

ยืนอยู่ขอบผา... แต่ไม่กลัวตกหล่นไปไหน..

สูงเสียดเมฆ....แต่ลมไม่แรง..

สายลมตรงนี้อ่อนๆ...เบา...คอยพะยุงไว้ไม่ให้หล่น...

บางคราวก็เป็นสายลมอุ่นๆ...โอบกอดเราไว้...

และบางคราว...ก็เป็นสายลมเย็นๆ...พัดให้สดชื่น....

แต่ทำไม...ที่ตรงนี้ต้องสูงและดูน่ากลัวขนาดนี้...

ทำไมสุดขอบหัวใจของเรา...มันดูวังเวง...แต่อบอุ่น...  

หรี่ตาลง... มองไปให้ไกล...

เห็นแค่แสงขอบฟ้าและทะเล... สุดสายตา...

...ขาสั่น... กลัว..

ไม่รู้ทางข้างหน้าจะเป็นยังไง...

เป็นหน้าผา...แล้วจะก้าวข้ามต่อยังไง....  

สายลมพัดมา.... ตัวเราโน้มลงเหมือนจะหล่นจากหน้าผา....

กลัว...ใจหวิวๆ...

สายลมอุ่น...มาประคองไว้..กอดรัดตัวเรา...  

ได้ยินเสียงคลื่น...กระทบหน้าผา...

แต่เสียงนั้น... มันเพราะ.. จับหัวใจ...

เงี่ยหูฟัง...

เสียงทุ้ม...

นุ่ม..

อ่อนโยน...

แต่หนักแน่นและจริงจัง....

บอกว่า...

...จะไม่ไปไหน...  

...เสียงคลื่น..กระทบ..หน้าผา...

...เสียงที่เพราะที่สุด...ที่เคยให้ยิน...  

บอกว่า...

...เราจะไม่เป็นไร... ....

..... หนาวใจ...

.....กลัว...

แต่หน้าผานี้มันสูง...  


สายลมอุ่นม้วนมาโอบกอดเราไว้...

เสียงคลื่นมากระซิบ...  

...ที่ตรงนี้สูง...

....ทางมันไกล....

.....คุณคงมองไม่เห็น...  

เราหลับตา...

อบอุ่น... อุ่นใจ...

ปล่อยให้ลมนั้นโอบอุ่มเราไว้...

เงี่ยหูฟังตามเสียงนั้นไป...

เพราะเหลือเกิน...  

....ผมจะกอดคุณไว้...

....ที่ตรงนี้มันสูง...

....ทางมันไกล...  

เราสะเอื้อนเบาๆ...  

....แต่คุณจะอยู่ในอ้อมกอดผมตลอดเวลา....  

.....ผมเกิดมาเพื่อให้คุณอยู่ตรงนี้...    

ในอ้อมกอดของผม.....  

...เรา..น้ำตาไหล...  

อบอุ่นหัวใจ..

..มีความสุขเหลือเกิน...