ที่อยู่ของหัวใจ...

ลำดับตอนที่ #1 : ไม่อยากตื่น....

สิ่งที่ไม่เคยเห็น..ไม่เคยรู้จัก..ไม่เคยรู้.. ไม่เคยสัมผัส..



สิ่งหนึ่งที่เคยค้นหามานานแสนนาน... ไม่เคยรู้ว่ามีอยู่จริงบนโลกนี้



ดีใจเหลือเกินที่วันนี้ได้เดินข้ามกำแพงในหัวใจออกมา.. และได้พบเจอ





เข้าใจมาตลอดว่ารู้จักความรักแล้ว..



แต่ไม่เคยรู้เลยว่าความรัก.. มันต้องเป็นสิ่งวิเศษแค่ไหน..



ค้นหามานานแสนนาน...จนคิดว่าชาตินี้คงไม่สามารถรักใคร..ได้เท่ากับคำบรรยายความ



รักสวยๆ...เหมือนที่หลายๆกวีเคยบรรยายไว้



รู้สึกสงสัยในสิ่งที่กวีเหล่านั้นกล่าวไว้.. หรือที่เคยได้ฟังถึงเรื่องราวชีวิตรัก ของหลายๆคู่..กับความเป็นนิจนิรันดร์ เสียจนเราก็ยังสงสัย ว่ามันมีอยู่จริงฤา



รู้สึกว่าคิดและพยายามเข้าใจ...



บีบหัวใจตัวเอง..ให้รู้สึก...



อยากสัมผัส ว่าคนที่เคย ได้สัมผัสความรู้สึกแบบนั้นเป็นอย่างไร



นอกจากรักที่จะมีให้พ่อและแม่อย่างหมดหัวใจ.. รักที่ล้นเหลือจะเกิดขึ้นอีกได้อย่างไร...

บีบหัวใจตัวเอง..ให้รู้สึก.. อีกครั้ง..



แสร้งว่ามี แสร้งว่าเข้าใจ..



จนสมองเชื่อว่า นี่แหละคงใช่..ที่มีนี่คงใช่ ..



หากแต่ทำไม ไม่มีความสวยงาม และ ไม่มีความรู้สึกเป็นนิจนิรรันดร์เช่นนั้น...



..ไม่เข้าใจ..



มีคนให้กอด..มีอ้อมแขนให้อยู่..เดินจูงมือกัน..นั่ง..นอน..คุยกัน..ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันทั้งวัน..ไม่ทะเลาะ ไม่โกรธ..น่าจะเรียกว่ารักกันดี..



..แต่หัวใจมันแห้ง..



บีบหัวใจตัวเอง..ให้รู้สึก..อีกครั้ง..



แสร้งว่านี่แหละใช่..ความรักที่มากมายที่เป็นนิจนิรันดร์..วันนึงคงเกิดเอง..วันนึงคงเพิ่มพูนขึ้นจนเป็นเช่นนั้นได้



..แต่หัวใจมันก็ยังแห้ง..



มีอ้อมแขนกอดอยู่..แต่เหมือนกอดตัวเอง.. มีคนนั่งอยู่ข้างๆแต่เหมือนมองไม่เห็น..



จับได้..สัมผัสได้..แต่เหมือนแค่ยื่นมือออกไปในห้วงอากาศ..



...เหงา... เหงา  ..จับหัวใจ...น้ำตาไหล.. ..ไม่เข้าใจ..



ฤาที่ผ่านมาหลงคิดไปเอง...ฤาที่ผ่านมา..ไม่มีอยู่จริง.. กอดตัวเอง.. นอนอยู่คนเดียว.. พูดอยู่คนเดียว..



บางครั้งเหมือนมองไม่เห็นใคร...เลยซักคน..  



ตอนยืนอยู่ท่ามกลางหมู่คนนับร้อยนับพัน...กลับมองไม่เห็นใครเลย ..มองไม่เห็นแม้กระทั่งคนที่ยืนโอบกอดเราอยู่..



..น้ำตาไหล.. แอบไปร้องไห้.. ไม่เข้าใจ.. มีรักอยู่นี่...ใยจึงเหงา.. ใยหัวใจร้าว..อยู่ตลอด..ใยหัวใจมันแห้งเ่หี่ยว.. .....





.....เห็นอยู่สิ่งเดียวในจิตใจ..เหมือนเป็นเงาของกำแพงสูง..ไม่รู้ทำด้วยอะไร



แค่รู้ว่า..สูง..และแข็งแรง.. แต่เห็นอย่างเลือนลาง



.. จนไม่แน่ใจว่ากำแพงมีอยู่.. จนเดินไปชนจึงรู้ว่า…มี...



..พอรู้ว่ามี  ...แล้ว..สะเอื้อน..น้ำตาไหล..



อยากข้ามไป..อยากรู้ว่าข้างหลังกำแพงมีอะไร



ทรมาน..ปวดหัวใจ.. ไม่รู้ว่าข้างหลังกำแพงมีอะไร..



แต่อยากข้ามไป... รู้ว่าที่มีอยู่..หาไม่เจอ..สิ่งที่เรียกว่ารักที่เป็นนิรันดร์..หาไม่เจอ มองไม่เห็น รู้สึกไม่ได้..



ปีนข้ามกำแพง....ที่สูง...เหลือเกิน..



ตัวสั่น....ตาพร่า...



..กลัว..เหลือเกิน.. อีกนิดเดียวจะพ้น..ขอบกำแพง..



อีกอึดใจเดียว...



....

....................





เหมือนนอนหลับ….ฝันร้ายแล้วตื่นขึ้นมา..เพียงแค่ปลายนิ้วสัมผัส....ก็อุ่นไปถึงหัวใจ...



ดีใจที่ได้ข้ามมา..



ดีใจที่ค้นหาจนเจอ...



หัวใจชุ่มชื่น..



เพียงแค่ริมฝีปากสัมผัส..ก็อุ่น..เหลือเกิน..



ที่ตรงนี้หนาว..แต่กลับอบอุ่นเหลือเกิน...



ทำไมมันช่างอ่อนโยน...ริมฝีปากสัมผัส....



....น้ำตาไหล...



ตื้นตัน....อ้อมกอดที่อบอุ่นที่สุดที่เคยได้รับ...



อ้อมกอดที่โอบกอดไว้เหมือนอยู่จนนิจนิรันดร์...



อุ่นที่สุดในหัวใจ...



...น้ำตาไหลอีกแล้ว...



เหมือนฝันร้าย...มาเจอฝันดี..ดีเหลือเกิน..ดีจนกลัว.. กลัวการสูญเสีย..กลัวการพลัดพราก...



ตื่นจากฝันดีไม่ได้แล้ว..



เพราะถ้าต้องลาจากฝันดีนี้...แล้วลืมตาตื่น...



.......  ก็รู้ว่า...ถ้าตื่นขึ้นมา.....แล้วคง....



.........ไม่อยากหายใจ........



ไม่รู้ว่าฝันอยู่หรือเปล่า...



แต่....มีความสุขเหลือเกิน...



เคยได้ฟังคำว่า “รักที่สุดในหัวใจ”  



...ยิ้ม..กับตัวเอง...วันนี้เข้าใจ.. วันนี้ได้เข้าใจ...



เพราะเมื่อก่อนที่คิดว่ารู้จักรัก..แต่ไม่เข้าใจคำว่าสุดหัวใจ...



เพราะไม่เคยรู้ว่าหัวใจมีขอบเขต...



..ที่ไม่รู้เพราะไม่เคยไปถึง ไม่รู้ว่าทำยังไงถึงไปจนสุดได้...



วันนี้ไปถึง...



ไปสัมผัสได้ว่า สุดขอบของหัวใจนั้นเป็นยังไง...



ได้สัมผัสว่าที่ ที่ได้อยู่แล้วเหมือนหลับฝันดีจนไม่อยากตื่นเป็นยังไง...



ได้รู้ว่า..อยากทำทุกอย่างเพื่อรักษาฝันดีไว้...ให้ฝันดี..เป็นนิจนิรันดร์...



...



ความรู้สึกเหล่านี้มันเกิดขึ้นตอนเดินมาถึงสุดขอบหัวใจ...



สุดขอบที่รู้ว่า มากที่สุดที่ชีวิตนี้จะมีได้.. สุดขอบที่รู้ว่าไม่สามารถเดินไปต่อเพื่อเผื่อเหลือ



ไว้ให้ใคร..



สุดขอบที่รู้ว่าชีวิตที่เหลือ...อยากอยู่เพื่อใคร...  

เ





คยได้ฟังคำว่า “รักมากจนเป็นเหมือนลมหายใจ”



เมื่อก่อนสงสัย..ทำไม..ทำไม...ต้องเป็นลมหายใจ...



วันนี้เข้าใจ...



รู้สึก...ถึงความรัก..ที่อุ่นอยู่ตลอดเหมือนลมหายใจ...



มาอยู่ไกลที่ ไกลบ้าน...อากาศหนาวเหน็บ...ผู้คนแปลกหน้า...



เหมือนจะเหงา...แต่ไม่เดียวดาย...



อากาศหนาวเย็น...บาดไปถึงหัวใจ...



แต่เพียงแค่เอามือที่แข็งชา...ไปอังกับไออุ่นลมหายใจ...



ลมหายใจนั้น... อุ่นละมุน.. ..และห่อหุ้มตัวเราไว้...



อบอุ่นเหลือเกิน...



หัวใจชุ่มฉ่ำ...ยิ้มได้...



กับลมหายใจที่เป็นแค่อากาศ...แต่อบอุ่น..อ่อนโยน.. ชวนให้น้ำตาอุ่นๆไหลมาเพราะความตื้นตัน...    



เพียงแค่ได้หายใจ..ก็สดชื่น..



เพียงแค่ได้หายใจอยู่...ก็รู้ว่าชีวิตมีความหมาย...



ได้รู้ว่าทุกๆวันอยากตื่นมา...แล้วยังมีลมหายใจ...



รู้สึก...รักจนตื้นตัน... ตลอดเวลา...เหมือนที่หายใจเข้าออกไม่เคยหยุด...ซักนาที...



และรู้ว่า.....อยากนอนหลับฝันดีตลอดกาล...เพื่อรักษาลมหายใจนี้.....ให้เป็น...นิรันดร์







เคยได้ฟังคำว่า “รู้สึกเหมือนเวลาหยุด”



ไม่เคยรู้ว่าก่อน...ว่าเข็มนาฬิกาหยุดเดินได้..



แต่แค่ได้อยู่ในอ้อมกอด...ก็รู้สึกได้ถึงความเป็นนิรันดร์..  



เพราะ...นาฬิกาจะหยุดอยู่ตรงนี้... ทุกสิ่งที่...อยู่รอบตัว..หยุดนิ่ง...



ได้ยินแค่เสียงลมหายใจ..ของเราสองคน...



มองไม่เห็นอะไรอื่น......นอกจากที่อยู่ของหัวใจ...กับชีวิตที่เหลือ...



เข็มนาฬิกา..ยังเดินอยู่... แต่ดูเหมือนเป็นแค่สมมุติ...ไม่มีความหมายอะไร...



เพราะจะกอดไว้อย่างนี้... จะอยู่ในอ้อมกอดนี้ตลอดไป...



ปล่อยให้เวลามันเดินผ่านไป... เพราะอ้อมกอดนี้จะเป็นนิรันดร์



....แม้ว่าผู้คนจะผันผ่าน...เวลาจะผ่านไป...



....แม้ว่าเวลา..สิ่งที่มุนษย์กำหนดไว้...จะหมดลง...



...และหากแม้ว่า...ไม่มีลมหายใจเหลือต่อ...ก็จะขอกอดไว้...ตลอดกาล...



เพราะเวลาได้หยุดเดินนับตั้งแต่วันแรก...ที่ได้สัมผัส...



และเมื่อนั้นเวลาจะหยุดเดินเพื่อรักษาและโอบอุ้ม...สัมผัสนั้นให้คงอยู่ชั่ว..กาล....







และในวันนี้...ได้มองเห็น ที่อยู่ของหัวใจ... เอื้อมมือไปสัมผัส..คว้ามาโอบกอดแนบอก..



เป็นอีกวันนึงในชีวิต...ที่ยืนอยู่ท่ามกลางคนนับร้อยพัน...



จากที่รู้สึกเหมือนยืนอยู่คนเดียว...มองไม่เห็นใครเลย...แม้กระทั้งคนที่โอบกอดเราอยู่...

...แต่วันนี้...



มองเห็นบ้านของหัวใจ...ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน...



ผู้คนเดินผ่านไปมา... นับร้อยพัน



แต่ดวงตาของเราคู่นี้ถูกสร้างมา...



มีไว้เพื่อมอง...คน คนนี้  คนเดียว...



คนอบอุ่น..เจ้าของหัวใจ…ที่เด่นชัดอยู่กลางใจเรา...ท่ามกลางคนนับร้อยพัน... อยาก



มองคนๆนี้คนเดียว...ตลอดไป...



.................



เพราะถูกสร้างขึ้นมาเพื่อให้มีชีวิตอยู่...เพื่อคนๆนี้...คนเดียว..ตลอดไป...



....

รักมาก..

รักที่สุด..ในหัวใจ...

ทุกๆลมหายใจ...

ให้เวลาหยุดตลอดกาล...

ให้ดวงตาคู่นี้...มองเห็นคนคนนี้...แจ่มชัดอยู่ในใจเพียงคนเดียว...นิจนิรันดร์



และจะขอนอนหลับอยู่กับฝันดีนี้ทุกๆชาติไป...