ฉันเป็นคนเดียวหรือเปล่าที่คิดอย่างนี้...

เนื้อเรื่อง

ฉันเป็นคนเดียวหรือเปล่า

                ฉันเคยคิดนะว่าทำไมต้องเป็นฉันที่นั่งทนทุกข์แบบที่คนอื่นไม่รู้ และไม่เคยมีอย่างฉัน แล้วทำไมคนอย่างฉันถึงตั้งฝืนตัวร่าเริงอยู่ตลอดเวลาที่อยู่กับเพื่อนๆ พี่น้อง...ฉันเคยสงสัยตัวเองว่าทำไมถึงไม่แสดงตัวตนที่แท้จริงออกไปว่าฉันเป็นคนยังไง ที่จริงฉันเป็นคนเงียบ อารมณ์ร้าย เอาแต่ใจตัวเอง แล้วทำไมฉันถึงต้องไม่เป็นตัวของตัวเอง เพื่อที่จะเข้ากับคนอื่น ทุกคนเคยสงสัยตัวเองเหมือนฉันไหมว่าทำไมฉันถึงต้องมาทำอะไรที่ไม่เข้ากับฉันเองทุกๆวัน

                ทำไมฉันถึงต้องฝืนตัวไม่ให้ร้องไห้ ในขณะที่ตัวเองก็ไม่ได้เข็มแข็งอะไรเลย ฉันอย่างที่จะเป็นเหมือนเด็กคนอื่นๆ ที่ไม่ต้องมีฐานะดีมาก อยากไปไหนก็ได้ไม่ต้องอยู่ในกฎเกณฑ์อย่างฉัน อยากจะทำอะไรก็ทำ อยากจะทำอะไรเป็นด้วยตัวเอง อยากจะมีความฝันของตัวเองแต่ว่า...ความฝันของฉันคงไม่มีวันเป็นจริงได้ เพราะว่าทุกอย่างที่ฉันทำมันอยู่ในคำสั่งของคนที่เขาอยากให้ฉันเป็น ตามที่เขาต้องการเท่านั้น ถ้าฉันเป็นเหมือนคนอื่นทั่วไป ฉันคงจะมีความสุขมาก เพราะว่าการที่เราทำความฝันของตัวเองให้เป็นจริงนั้นเป็นสิ่งที่ดี

                แต่ทุกคนอาจคิดว่าคนที่มีฐานะรวย จะมีความสุข คิดใหม่ก็ได้นะ...คนที่มีฐานะรวยจะเป็นคนที่แทบจะไม่มีความรู้สึก แทบจะเป็นคนเย็นชา แล้วเด็กที่เป็นลูกคนรวยนั้นจะเป็นคนที่ไม่ค่อยมีความสุขสักเท่าไรเมื่อต้องมาอยู่ในบ้านที่มีแต่กฎเกณฑ์ เป็นคนที่ไม่มีความฝันเป็นของตัวเอง อยู่ในสังคมที่มีแต่การแข่งขัน และไม่มีใครเป็นตัวของตัวเอง มีแต่คำว่าธุรกิจ มีแต่คำว่าไม่จริงใจ มีแต่คำว่าหลอกลวง และในตอนกลางคืนที่มืดมิด ก็จะมีแต่น้ำตา

                ฉันอยากจะเป็นเด็กธรรมดา ที่พ่อแม่ ให้ความอบอุ่น ที่มีความห่วงใยซึ่งกันและกัน ฉันไม่อยากจะเป็นคนที่ไม่เป็นตัวของตัวเองเมื่ออยู่สังคมชั้นสูง ฉันอยากจะเป็นคนที่ร่าเริงกว่านี้ ฉันไม่อยากร่าเริงเพื่อหลอกตาคนอื่น ไม่อยากหลอกตาเพื่อนๆ ฉันจึงอยากเป็นคนร่าเริงในสายตาตัวเอง และ ทุกๆคน แล้วจะมีใครบ้างไหมที่เป็นเหมือนฉันคนนี้...

                ทุกคนจงพอใจในสิ่งที่ตัวเองเป็นเถอะ...เพราะว่าคนที่มีฐานะดีอาจจะไม่มีความสุขอย่างที่คิดก็ได้ แต่ว่าฉันก็ไม่ใช่คนที่มีความรู้สึกแบบนี้อยู่คนเดียวนะ ฉันนึกเสมอว่าฉันยังมี พี่ๆ ฉันยังมีน้องสุดที่รักอีก 2 คนแม้ว่าฉันจะเข้ากับคนอื่นได้ยาก แต่ว่าทุกคนก็จะมีความสุขกับชีวิตตัวเองแล้วกันนะ ไม่อยากจะทำอะไรเลยนอกจากพิมพ์ต่อไปเพื่ออยากจะระบายสิ่งที่มันอยู่ในชีวิตฉันมา 14 ปีนี้  ฉันอาจจะเป็นเด็กที่มีความสุขถ้าฉันปรับตัวเข้ากับภาวะได้จริงไหม? แต่ว่าฉันลองทำแล้ว ฉันไม่อาจเข้ากับบ้านหลังนี้ได้ แต่ฉันรักพี่น้องของฉัน และก็รักทุกคนที่คอยอ่านของฉัน บางทีฉันก็หมดกำลังในนะ เพราะว่าไม่ค่อยมีใครมาเป็นกำลังใจให้ฉันเลยน้องจาก พี่ๆ และเพื่อนสุดที่รักของฉัน ผึ้ง มอส หญิง มินท์

                ถ้าฉันเกิดมาชาติหน้าฉันอยากจะเป็นคนที่มีความสุขมากกว่านี้ ฉันอยากอยู่ในบ้านที่มีฐานะปานกลาง ฉันอยากมีคนที่ให้กำลังใจฉันมากๆ ฉันอยากมีเพื่อนๆที่แท้จริง ฉันไม่อยากอยู่ในบ้านที่เพรียกพร้อมแต่ไม่มีความสุข ไม่มีความฝันเป็นของตัวเอง อยากเป็นคนที่ร่าเริงแจ่มใส และ เข้ากับคนอื่นๆได้ ไม่ใช่ว่าตอนนี้ฉันอยากจะหลอกตาเพื่อนๆว่าฉันร่าเริง แต่ฉันอยากร่าเริงอย่างแท้จริง อยากเป็นตัวจองตัวเอง ไม่ต้องมีใครมีขีดเส้นให้ ไม่ต้องมีกฎเกณฑ์อะไรมากมาย อยากอยู่ที่ๆมีคนที่จะเป็นเพื่อนกันฉันได้ และต้องเป็นเพื่อนอย่างจริงใจ ไม่ใช่มาเพื่อเงิน...ทุกคิดว่าตอนนี้ชีวิตของทุกคนเป็นยังไงคะ ช่วยบอกฉันทีนะ ฉันอยากรู้ว่าฉันจะทำยังไงกับเรื่องของฉันดี

T_T   T_T  T_T  T_T  T_T T_T T_T T_T T_T T_T