คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : DYLM Chapter 5
Chapter 5
You past
ตอนนี้ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆก็พบว่ากำลังโดนเเบคฮยอนอุ้มอยู่ในอ้อมเเขน เขาพาฉันเข้ามาในที่เเสนจะคุ้นเคยนั้นทำให้ฉันตกใจสะดุ่งผลักเเบคฮยอนออก เเต่เขาก็กระชับอ้อมเเขนนั้นเเน่นขึ้นกว่าเก่า
"อยู่นิ่งๆหน่อย เดี๋ยวก็ตกไปหรอก"เเบคฮยอนพพูดขึ้น
"ปล่อยฉันลงนะ"ฉันพยายามดันเเบคฮยอนออกเเต่ก็ไม่เป็นผล
"เดี๋ยวก็ได้ลงสมใจเเล้ว"เเบคฮยอนพูดจบก็โยนฉันลงบนโซฟาที่ผ่านประตูทางเข้าได้ไม่นาน นี่เท่ากับว่าทุกคนที่อยู่ในบริเวณนี้ก็เห็นกันหมดน่ะสิ
"นี่ถ้าจะปล่อยฉันลงก็ปล่อยกันดีๆก็ได้"เเบคฮยอนไม่ฟังในสิ่งที่ฉันพูดไปเมื่อกี้ เเต่หันกลับไปบอกให้ลูกน้องที่เหลือกับคนอื่นๆออกไปให้หมด
"คิดจะอวดดีกับฉันหรอ"อะไรของเขาเนี่ย อารมณ์ขึ้นๆลงๆอย่างกับคนเเก่ไปได้ เเบคฮยอนคนที่ไปช่วยที่ทะเลหายไปไหนกันนะไปตามมาหน่อยสิ
"อะไร"ฉันเเกล้งทำซื่อไม่รู้เรื่อง
"หึ ก็ที่เธอหนีไปไง"
"ก็ช่วยไม่ได้ นายรัดไม่เเน่นหนาเองหนิ ทำไมฉันจะหนีไม่ได้"ฉันยังคงเถียงเขาไม่หยุด
"ฉันไม่เชื่อ ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอจะไปมีเเรงขนาดนั้นได้ไง"
"ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ เพราะฉันหนีไปเเล้ว"
"เธอนี่มัน"เเบคฮยอนกัดฟันพูด เเต่เเล้วเขาก็เผลอยิ้มออกมา
"อ้า งั้นโดนอีกครั้งงจะเป็นไรไป เเต่คราวนี้คงไม่ใช่เชือกเเล้วสิเอาไรดีน้าาา"เเบคฮยอนทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะดีดนิ้วเหมือนนึกออกเเล้ว
"ดูซิถ้าโซ่เเล้วเธอยังหนีไปได้อีกมั้ย"เเบคฮยอนพูดจบก็กระชากเเขนฉันให้เดินตามออกไป นี่ฉันจะโดนเเบบนั้นอีกเเล้วหรอ ไม่เอานะ เเต่เเล้วอยู่ดีๆเซฮุนก็เดินเข้ามาดักหน้าเขาซะก่อน ได้ยินเสียงติดรำคาญของเเบคฮยอนจิ๊!!ออกมา บวกกับทำท่าไม่พอใจทำให้เขาต้องหยุดมองเซฮุน
"คุณเเบคฮยอนอย่าทำอะไรฮานะเลยนะครับ"
"ไม่ได้หรอก คนทำผิดก็ต้องโดนลงโทษ จริงมั้ย"เเบคฮยอนหันหน้ามาถามฉัน
"ผมผิดเองครับ ถ้าจะลงโทษฮานะก็ลงที่ผมเถอะครับ"เเบคฮยอนทำหน้าไม่เข้าใจกับสิ่งที่เซฮุนได้เอ่ยไปเมื่อสักครู่
"เซฮุน"ฉันเผลอเอ่ยเรียกชื่อเซฮุนเบาๆ ทำให้เเบคฮยอนมองฉันอย่างไม่พอใจ
"นายทำผิดอะไร??"เเบคฮยอนถามเซฮุน
"ผมเป็นคนทะ.."เซฮุนพูดยังไม่ทันจบฉันก็รีบพูดเเทรกขึ้นมาก่อนที่เขาได้เผลอพูดความจริงออกไป
"หยุดนะ"ฉันกลัวจริงๆว่าเซฮุนจะโดนเเบคฮยอนลงโทษเเทนฉัน เผลอๆอาจจะหนักกว่า ซึ่งฉันยอมให้คนดีๆอย่างเขามาโดนเเบบนี้ไม่ได้
"เงียบปากไป เมื่อกี้นายจะพูดว่าไรนะ"เเบคฮยอนหันมาดุใส่ฉันก่อนจะหันไปถามเซฮุน ฉันได้เเต่สงสายตาไปให้เซฮุนว่าอย่าบอกเขา เเต่เเล้วเซฮุนถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะตอบเเบคฮยอนตามความจริง
"ผมเป็นคนเเกะเชือกให้ฮานะหนีไปเองครับ" เซฮุนก้มหน้าก่อนจะเงยขึ้นมามองเเบคฮยอนอย่างเดิมเเต่เเล้วเเบคฮยอนก็เอามือตบที่บ่ากับเซฮุนเบาๆ
"ไว้ฉันค่อยมาจัดการนายทีหลังนะ ส่วนเธอตามฉันมานี่"เเบคฮยอนพูดกับเซฮุนเสร็จก็หันมาตะคอกใส่ฉัน เเล้วดึงให้ฉันเดินตามเขาไป เเต่นี่มันคนละทางก่อนหน้านี้ เขากลับหันหลังกลับเเล้วพาฉันขึ้นบันไดเเทน
"นี่นายจะพาฉันไปไหน ปล่อยยมือด้วยฉันเจ็บ"
"เดี๋ยวก็รู้ เป็นที่ๆเธอลืมไม่ลงเลยทีเดียวล่ะ"เเล้วเเบคฮยอนก็ลากฉันเข้าไปในห้องๆนึง เสร็จเเล้วเขาก็เหวี่ยงตัวฉันไปบนเตียง ความรู้สึกตอนนี้มันจุกเหลือเกิน สักพักเเบคฮยอนก็ขึ้นมาคล่อมฉันทันสายตาของเขาตอนนี้ดูหน้ากลัวเกินไป จนฉันรู้สึกได้ถึงความไม่ปลอดภัยของตัวเอง ทำให้ต้องพยายามดิ้นหนีจากเขาให้มากที่สุด เเต่เขาก็จัดการรวบมือของฉันให้ชิดกับเตียงทั้งสองข้าง
"เเบคฮยอน"ฉันเรียกชื่ออเเบคฮยอนเบาๆพลางส่ายหน้า
"ไม่ต้องรีบเรียกชื่อฉันหรอก เดี๋ยวเธอก็ได้เรียกสมใจเเล้วอยาก"คำพูดนั้นทำให้ฉันหายใจไม่ทั่วท้อง เเล้วเเบคฮยอนก็เลื่อนหน้าลงกระซิบที่หูของฉัน ลมหายใจอุ่นๆของเขาทำให้ฉันรู้สึกเสียวกับคำที่เขาพูดมา
"ฉันบอกเธอเเล้วใช่มั้ยถ้าคิดจะหนีฉัน'เอา'เธอตายเเน่"
You end
ฉับ...ฉับ..ฉับ
Line:cream123mb7
Baekhyun past
"อื้ออออ"เสียงบิดขี้เกียจของผมดังขึ้น ผมค่อยๆดันให้ตัวเองพิงที่หัวเตียง ก่อนจะหยิบนาฬิกาข้างๆมาดูก็พบว่านี่ก็สายมากเเล้ว เเต่เเล้วผมก็หันไปมองคนตัวเล็กข้างๆ เธอยังคงนอนหันหลังให้ผม เเต่ที่เเปลกธรรมดาถ้าคนที่โดน'ขืนใจ'ป่านนี้ไม่นอนนิ่งขนาดนี้หรอกมั้ง
มันต้องร้องไห้ไม่ใช่หรอวะผมจึงเขยิบไปใกล้เเล้วชะเง้อมองหน้าของเธอ ก็เห็นว่าเธอยังคงหลับตาพริ้มอยู่เเต่ใบหน้าของเธอนั้นซีดมากผมค่อยๆสะกิดให้เธอตื่น เเต่ผลที่ได้คือเธอยังคงนอนเเน่นิ่งไม่ขยับสักนิด ทำให้ผมเริ่มเอะใจขึ้นมา
เเปลกเเหะทำไมไม่ตื่น ผมค่อยๆสกิดเธออีกทีเเต่ก็เหมือนเดิม เลื่อนมือไปเเตะที่หน้าผากของเธอดูเเต่ผมก็เเทบจะรเอามือออกทันที เพราะมันร้อนมากคราวนี้จึงเลื่อนมาเรื่อยๆจนถึงคอ ผมเอามือออกก่อนจะเดินไปใส่เสื้อผ้าเเล้วรีบวิ่งออกไปจากห้อง ผมรีบวิ่งลงมาข้างล่างเเต่เเล้วผมก็พบเซฮุนที่ยืนอยู่ข้างนอก ผมจึงวิ่งเข้าไปหาเซฮุนทันที
"เซฮุน"ผมหายใจหอบนิดนึงก่อนจะเงยหน้าขึ้น
"คุณเเบคฮยอน เมื่อคืนคุณเเบ..."เซฮุนยังพูดไม่จบผมก็รีบเเทรกขึ้นก่อน
"ไปตามหมอมาเร็ว"
"ฮานะเป็นไรหรอครับ"ท่าทางของเซฮุนตอนนี้ไม่เเตกต่างจากผมสักเท่าไหร่
"นายอย่าเพิ่งมาถามไรตอนนี้ ไปตามหมอมาก่อนเร็ว"เซฮุนพยักหน้าก่อนจะรีบวิ่งออกไปทันที จากนั้นผมก็รีบวิ่งเข้ามาในบ้านก่อนจะให้เเม่บ้านเตรียมน้ำกับผ้าขึ้นตามมา เเม่บ้านวางของข้างโต๊ะก่อนจะเดินออกไปผมจึงเดินไปหยิบผ้ามาชุบน้ำเเล้วนั่งลงบนเตียง จากนั้นก็ค่อยๆเช็ดตัวเธอตั้งเเต่ใบหน้าเเล้วค่อยเลื่อนมาตรงคอผมเช็ดไปก็รู้สึกผิดไป ตามตัวของเธอก็มีเเต่รอยที่ผมได้ทิ้งเอาไว้ตามตัวมากมาย เเต่ก็ไม่คิดนี่นาว่าจะเป็นหนักขนาดนี้
ก็ใครกันล่ะที่ทำให้อารมณ์ผมเดือด มันช่วยไม่ได้นิ อย่ามาโทษผมนะ สักพักนึงประตูก็เปิดพรวดขึ้นมาผมหันไปมองก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหาหมอ
"กรุณาออกไปข้างนอกเเป๊บนึงนะคะ ต้องใช้เวลาตรวจสักพักนึง"หมอบอกผมเเล้วยิ้มให้ ดีเเล้วเเหละที่หมอเป็นผู้หญิง ผมจะได้ไม่เป็นห่วง พอผมเดินออกไปข้างนอกก็เห็นเซฮุนยืนรออยู่ข้างๆ ความเงียบจึงค่อยเคลือบคลานเข้ามา เเต่เเเล้วเซฮุนก็เป็นฝ่ายเริ่มคุยก่อน
"เมื่อคืนคุณเเบคฮยอนทำร้ายฮานะใช่มั้ยครับ"ผมหันไปก่อนจะตอบกลับไป
"อืม เอ่อฉันยังไม่ได้เคลียคดีกับนายเลยนะ ที่เเอบช่วยฮานะให้หนีไป"
"ผมขอโทษครับ"เซฮุนทำหน้าสำนึกผิดเหมือนเด็ก จนทำให้ผมอดสงสารไม่ได้ นี่ถ้าผมไม่สนิทกับเซฮุนป่านนี้ได้ไปนอนตายกลางทะเลเเล้ว
"คนผิดมันก็ต้องโดนทำโทษจริงมั้ย จะปล่อยๆไปมันไม่ได้หรอก เดี๋ยวจะเสียนิสัยเอา"ผมส่งยิ้มให้กับเซฮุน
"ถ้าจะลงโทษก็ทำที่ผมเถอะครับฮานะไม่เกี่ยว"เเหมรักกันจังเลยนะ อีกคนก็ชอบเเก้ตัวให้ อีกคนก็ดีเกินยอมรับผิดไว้เพียงคนเดียว
"ไค"ผมเรียกลูกน้องอีกคนที่เดินผ่านมาทางนี้พอดี ส่วนไคที่โดนเรียกก็ค่อยๆเดินมาหาผม
"มีอะไรให้รับใช้คับผม"
"นายช่วยเอาคนผิดไปทำโทษที ไม่ต้องถึงตายนะ เพราะฉันยังเก็บไว้ใช้งานอยู่''ไคพยักหน้าให้ผมก่อนจะล็อกเเขนเซฮุนให้เดินตามไป
เเอ๊ดดดดด เสียงประตูเปิดออกทำให้ผมต้องหันไปเเล้วรีบเดินเข้าไปหาหมอทันที
"หมอครับเธอเป็นไงบ้าง"ผมรีบถามทันที
"เธอเเค่เป็นไข้น่ะค่ะ เเล้วอีกอย่างร่างกายของเธอขาดสารอาหารทำให้ไม่มีเรี่ยวเเรงสักเท่าไหร่ เเล้วก็เมื่อคืนคุณสองคนมีอะไรกันใช่มั้ยคะ"บางทีหมอก็พูดตรงไปนะ ผมก็ได้เเต่พยักหน้า
"การมีเพศสัมพันธ์ที่รุนเเรงเกินไปมันไม่ดีนะคะ เเต่ยังไงหมอก็รักษาให้เรียบร้อยเเล้วค่ะไงก็ขอตัวก่อนนะคะเเล้วเดี๋ยวจะให้คนส่งยามาให้"หมอพูดจบผมก็โค้งให้นิดหน่อย ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ผมรีบเดินเข้าไปก็เห็นเธอยังคงนอนนิ่งเหมือนเดิม เเต่หมอนี่ก็ดีจังเปลี่ยนเสื้อให้เธอเเล้ว ผมจะได้ไม่ต้องจัดการ เลื่อนมือหยิบเก้าอี้มานั่งๆข้างๆเตียง ในใจก็ได้เเต่คิดว่าเมื่อไหร่เธอจะฟื้น เป็นอย่างนี้ผมค่อนข้างไม่สบายใจ
ใครๆอาจจะเห็นผมคนใจร้าย เเต่ที่ผมต้องทำอย่างนั้นมันก็เพราะครอบครัวของเธอไม่ใช่รึไงกัน ที่ทำให้พ่อกับเเม่ผมต้องถึงจุดจบโดยไม่มีทางเลือก เหลือเพียงเเค่ผมกับน้องสาวอีกคน ผมตื่นจากภวังของตัวเองก่อนจะลุกออกจากเก้าอี้เเล้วลงไปนอนบนเตียงข้างๆเธอ ผมนอนตะเเคงหันไปมองดูสภาพของเธอพลางเอามือไปทาบที่หน้าผากก็พบว่าไข้ของเธอลดขึ้นบ้างเเล้ว ทำให้ผมโล่งใจขึ้นมาหน่อยผมจึงหลับตาลงพลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนหลับไปอีกครั้งทั้งที่เพิ่งตื่นไม่นานนี้เอง
Baekhyun end
You past
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นเนื่องจากเเสงข้างนอกมันเเทงตาเข้ามา ฉันมองไปรอบๆก็พบเเบคฮยอนนอนตะเเคงอยู่ข้างๆ พยายามลุกขึ้นพิงหัวเตียงอย่างช้าๆเพราะรู้สึกเจ็บตรงช่วงล่าง พอฉันพิงได้สักพักก็จะลุกจากเตียง เเต่เเบคฮยอนก็จับที่ข้อมือฉันไว้ซะก่อน
"จะไปไหน"
"จะไปกินน้ำ"เเบคฮยอนปล่อยข้อมือฉันออก
"เดี๋ยวฉันไปเอาให้"เเล้วเเบคฮยอนก็ลุกจากเตียงไปรินน้ำที่โต๊ะเเล้วยื่นเเก้วมาให้ ฉันรับไว้เเล้วดื่มจนหมดเเก้วก็ส่งคืนให้เเบคฮยอน
"หิวมั้ย จะกินอะไรรึเปล่า"
"..........."ฉันไม่ตอบเเบคฮยอนเเล้วเมินหันหน้าไปทางอื่น
"นี่ฉันถามเเล้วทำไมไม่ตอบ เเล้วก็ไม่ต้องเมินฉันเเบบนั้นด้วย"
"..........."ฉันเลยมองเเบคฮยอนด้วยหางตา เมื่อเห็นอย่างนั้นเเบคฮยอนเลยทำฟึดฟัดก่อนจะออกนอกห้องไป
พอเห็นเเบคฮยอนออกไปเเล้วอยู่ดีๆน้ำตาฉันก็ไหลออกมา พี่วีพี่เมื่อไหร่พี่จะหาตัวฉันเจอสักที พี่มัวทำอะไรอยู่น้องสาวของพี่คนนี้กลัวมากเลยรู้มั้ย สักพักนึงเเบคฮยอนก็เข้ามาพร้อมกับถ้วยข้าวต้มเเล้ววางไว้ที่โต๊
"เอากินซะ"
"ฉันไม่หิว"
"ไม่หิวก็ต้องกิน รีบๆกินซะเดี๋ยวมันจะหายร้อนซะก่อน"เเบคฮยอนหยิบถ้วยข้าวต้มเเล้วส่งมาให้ฉัน เเต่ฉันก็ไม่รับไว้ จนทำให้เขาถอนหายใจเสียงดัง ก่อนจะวางไว้บนโต๊ะเช่นเคย
"หรือว่าอยากให้ฉันป้อน เลยไม่ยอมกินเองหื้ม"ช่างกล้า ที่ฉันไม่กินก็ไม่ได้เเปลว่าอยากให้เขาป้อนซะหน่อย คิดเองเออเองชะมัดยาก
"เฮ่อ ป่านนี้เซฮุนจะเป็นไงนะ โดนอัดซะเละขนาดนั้น"เเบคฮยอนทำเป็นพูดลอยๆ เเต่ก็มีผลทำฉันชะงักเมื่อได้ยินชื่อของเซฮุน
"นี่นายทำร้ายเซฮุนหรอ"เเบคฮยอนยกยิ้มที่มุมปาก
"ป่านนี้มันก็โดนเหมือนเธอเเหละโหเเดดร้อนขนาดนี้ท่าทางจะหนักเหมือนกันนะเนี่ย อ่อนี่ยังไม่โดนรุมซ้อมอีกต่างหากนะ"
"นายพูดเเบบนี้ต้องการอะไร"ฉันหันไปจ้องหน้าเเบคฮยอนที่ตอนนี้ยิ้มเหมือนเป็นผู้ถือไพ่เหนือกว่าหยั่งงั้นเเหละ
"กินซะ ถ้ากินหมดฉันจะปล่อยเซฮุน"ตอนนี้ฉันไม่มีทางเลือกในเมื่อฉันเป็นคนที่ทำให้เซฮุนต้องงอยู่ในสภาพเเบบนี้
"ฉันกินก็ได้"พูดจบฉันก็ยื่นมือจะหยิบช้อนเอง ไม่ทันไรเขาก็หยิบเเย่งไปก่อนทันที จะอะไรอีกล่ะ พอจะกินก็ไม่ให้กิน ต้องการอะไรอีกห๊ะ ฉันเงยหน้าไปมองเเบคฮยอนเเต่เเล้วเขาก็นั่งลงบนเตียง
"ฉันเปลี่ยนใจเเล้ว"เเบคฮยอนยังคงทำหน้านิ่ง
"............."
"เดี๋ยวฉันป้อนเอง"เเล้วเเบคฮยอนก็ตักข้าวต้มยื่นมาให้ฉัน เเต่ฉันก็เม้มปากไว้เเน่น
"จิ๊ ทำไมไม่กิน"
"มันร้อน"เเบคฮยอนจึงหยิบไปเป่าก่อนจะป้อนฉันอีกที ฉันได้เเค่อ้าปากให้เค้าป้อนอย่างนั้นจนหมด เเล้วเเบคยอนก็ส่งยามาให้ก่อนจะยื่นน้ำตามมา ฉันรับมากินเเล้วส่งคืนให้เขาทันที
"นายจะปล่อยเซฮุนได้รึยัง"ฉันรีบถามเขาต่อ
"อืม"เเล้วเเบคฮยอนก็หยิบถ้วยเเล้วเดินออกไปจากห้องทันทีเหมือนกัน พอฉันเห็นเขาออกไปเเล้วก็ลุกไปดูตรงหน้าต่างทันทีก็พบเซฮุนที่อยู่ในสภาพใบหน้ามีรอยฟกช้ำเเละเลือดบริเวณมุมปาก'ขอโทดนะ'ที่ทำให้นายต้องโดนเเบบนี้
TBC.
ถูกใจกดเฟบ ถ้าชอบเม้นเลยจ้า
ไม่เงานะคนดี
1เม้น1ล้านกำลังใจในการเเต่งต่อ
เราเเต่งให้เธอ
เธอเม้นให้เรา
เเฟร์กันดี
ความคิดเห็น